De droogte door Herman Brusselmans

Titel: De droogte Auteur: Herman Brusselmans Druk: Derde druk Uitgeverij: Promotheus Plaats van uitgave: Amsterdam Jaar van uitgave: December 2003 Aantal bladzijden: 330 bladzijden Verklaring van de titel: De verklaring van de titel, “De droogte”, kan je niet letterlijk terugvinden in het boek. Er zijn boeken zoals “De zaak Alzheimer” en “De Witte” waarin je de titel letterlijk uit het verhaal kan afleiden. In “De droogte” is dit niet het geval. Als je het boek uiteindelijk gelezen hebt en je staat er even bij stil, kan je de titel toch wel verklaren. Uit de titel zelf kan je echter niet het verhaal voorspellen. Bij “De zaak Alzheimer” weet je wel op voorhand dat het over de beruchte ziekte zal gaan. Het hoofdpersonage in “De droogte”, Fazio, leidt een zielig leventje. Hij heeft bij een scheiding van zijn vrouw alles verloren. Zijn huis, zijn auto, zijn geld en zelfs zijn “gedrocht” van een hond zijn nu van zijn vrouw. Hij kan ook helemaal geen geld meer verdienen want als kers op de taart verliest hij zijn job als Mazda-verkoper. Hij moet dus weer bij zijn moeder intrekken, hij is helemaal alleen en hij lijdt bijna armoede. Op het einde van het boek woont Fazio in een kartonnen doos. Hij schopt het dus tot zwerver. Vandaar dat deze titel toch wel een beetje toepasselijk is. Als er iets in je leven ontbreekt, zeggen de mensen dat je droog staat. “De droogte” past dus helemaal bij zijn leven. Vanaf de scheiding met zijn vrouw heeft Fazio een droog leven, alles ontbreekt, hij heeft niets. Misschien heeft de titel ook wel te maken met de droge humor die het personage uitstraalt.. Vertelde tijd: De vertelde tijd loopt eigenlijk wel gelijk met de verteltijd. Een taxirit in het boek zou even lang kunnen duren als een echte taxirit. Als er een dialoog wordt gevoerd, gaat het dialoog even vlot als wanneer ik het lees. Er worden niet echt onnodige details verteld, waardoor de dialogen echt vlot verlopen. Ik citeer: “ … ‘Slapend als een.. Hoe heet dat beest ook al weer?’ ‘Een gans?’ ‘Nee.’ ‘Een lemming?’ ‘Maar neen, Fazio! Ik zou het anders duizend keer zeggen.’ ‘Heeft het pluimen?’ … “ Zoals je kan zien worden de dialogen niet onderbroken om er nog details aan toe te voegen. Het verhaal speelt zich ook gedurende enkele dagen af. Het boek zal volgens mij ook op enkele volledige dagen uitgelezen zijn bij de meeste lezers.
Stijlkenmerken: Laten we beginnen met het belangrijkste kenmerk: de verkrachting der Nederlandse taal. Je moet zelfs geen boek van Brusselmans gelezen hebben om te weten dat het boek een hele reeks scheldwoorden bezit en dat er niet op een welgemeende “fuck you” meer of minder wordt gekeken. Het verhaal bevat een heel groot “kusmijnkloten-gehalte”, wat typisch is voor Brusselmans’ werk. Zo heb je in de eerste zin van het boek al meer vieze woorden gelezen dan in een volledige raptekst van Eminem. Ik citeer: “Omdat mijn vrouw de smerigste teef en de goorste hoer van heel België was, heb ik een redelijk moeilijke scheiding achter de rug.” Dit is de ultieme openingszin voor een boek van Brusselmans. Een tweede kenmerk zijn de oneindige herhalingen. Gedurende het hele verhaal heb je het gevoel dat je déjà-vu’s meemaakt. Het gebeurt dikwijls dat je een dialoog leest en dat je enkele pagina’s verder het zelfde dialoog tegenkomt met een ander personage. Ik citeer: “… ‘Heet jij Fazio?’… ‘Ja.’ ‘Italiaans?’ ‘Nee, m’n grootvader heette al zo. Ik ben naar hem genoemd.’ ‘Je grootvader was Italiaans?’ ‘Nee. En zijn grootvader ook niet. We heten allemaal Fazio.’ …” Deze dialoog komt voor op pagina 69, op pagina 73 kom je bijna dezelfde dialoog tegen. Even verder kom je deze dialoog weer tegen. Zo komen er dus veel herhalingen voor in het boek. Dit maakt het verhaal toch wel zeer komisch. Leesbeleving en eindoordeel: Persoonlijk vind ik dit boek een litterair hoogstandje. Zoals iedereen kende ik Brusselmans wel maar ik had zijn werk nog nooit gelezen. Aangezien ik eindelijk eens een boek wou lezen dat ik wél leuk zou vinden, koos ik voor “De droogte”. Deze keuze heb ik me geen moment beklaagd. Veel mensen vinden Brusselmans een schande voor de Nederlandse taal, iemand die geen enkele zin op papier kan zetten zonder een duivelse vloek uit zijn pen te schudden. Dit trekt mij echter enorm aan. Ik wou zelf wel eens aanvoelen hoe shockerend het is om een pagina uit zijn werken te lezen. Ik moet zeggen: ik heb er tot de laatste pagina van genoten. Het boek geeft inderdaad een shockerende indruk maar zelfs zonder al die “teven, sletten en trutten” zou het boek een meesterwerk zijn. Het oog voor detail waarmee Brusselmans zijn verhaal schrijft, de optimistische visie op het miserabele leven van het hoofdpersonage, de (volgens mij) correcte kritiek op de maatschappij, ik vind het fantastisch! Het boek doet je soms ook wel bij simpele dingen twee keer nadenken. Dingen die volgens onze maatschappij helemaal normaal zijn, trekt hij toch in twijfel, dat zet je echt aan het denken. Ik vond het boek weinig emotioneel omdat de personages niet echt gevoelige mensen zijn. Het zijn eerder mensen die op de rand van de marginaliteit leven. Ik vond het boek wel zeer grappig door de droge en ook vaak absurde humor. De schrijfwijze vind ik prachtig, ook al staan er soms wel erg groffe woorden in de zinnen. Ik vind de beschrijvingen van de dingen gewoon geniaal. Wat me ook opviel was dat Brusselmans in heel korte en bondige zinnetjes schrijft, wat het ook vlot maakt om het te lezen. Volgens mij is dit werk echt een aanrader, een echte topper. Dit is het eerste boek dat ik van Herman Brusselmans gelezen heb, maar nog lang niet
het laatste!