De diamant door Harry Mulisch

Motivatie boekkeuze Toen ik naar bibliotheek ging, was ik van plan het boek:’De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch te lezen. Helaas besefte ik al snel dat dat onmogelijk was, aangezien het boek bijna 1000 bladzijdes heeft. Ik besloot verder te kijken naar een boek dat mij ook aansprak. Ik houd van spannende verhalen, en ging dus op zoek naar zulke verhalen. Ik had alleen niks kunnen vinden. Ik vroeg aan een medewerkster van de bibliotheek of zij mij een spannend boek kon aanraden dat niet al te dik was. Eerst stelde ze voor dat ik een of ander boek zou lezen, ik ben de titel helaas vergeten. Het was alleen zo dat het boek niet in de literatuurlijst stond, en het was ook nog eens een vertaalde boek. Ze raadde mij vervolgens aan ‘De Diamant’ van Harry Mulisch te lezen. In het begin sprak de titel mij niet echt aan, ik betwijfelde of ik het boek wel zou moeten kiezen. Ik las de achterflap en het boeide mij niet echt. De medewerkster van de bibliotheek bleef volhouden dat het een heel interessant boek was, en ik volgde uiteindelijk toch haar advies op. Het kan geen kwaad, om dit boek te lezen dacht ik. En ik heb overigens ook positieve dingen gehoord over Harry Mulisch. Eerste persoonlijke reactie: Ik vond het verhaal nogal slaapverwekkend. Er gebeurde niet echt spannende dingen. Op de achterflap stond dat het verhaal humoristische is, nou daar heb ik niks van gemerkt. Het was eerder een saai en oninteressant verhalen. Gezien de verhalen die ik over Harry Mulisch heb gehoord, dacht ik wel dat het verhaal indrukwekkend en interessant zou zijn, dat was helaas het geval. Doordat het verhaal langdradig was, werd het voor mij ook moeilijk om mijn ogen open te houden. Het was ook niet nieuwsgierigmakend, dus ik had ook geen zin om verder te lezen.
Samenvatting: Het begint allemaal met de vondst van de ‘grootste’ diamant ooit, de Siddhartha. Deze diamant wordt gevonden in Gaisakha (Malaga). De vinder van de diamant is een man die Diptadharma heet. Na de vondst van de diamant kwam hij met het idee de diamant te verkopen aan koning Asatya. Diptadharma hoopte op een beloning, maar hij kreeg wat anders. Hij werd vermoord door de koning. De koning had er belang bij zelf de diamant te houden. Een paar jaar later komt koning Asatya te overlijden, en komt er een nieuwe koning (Vishvadhatar) in zijn plaats. Zijn volk mocht hem niet, en hij moest snel iets vinden waardoor hij in de smaak zou vallen. Uit het niets, vond hij de diamant (in hetzelfde paleis als waar Asatya woonde). Vishvadhatar was ontzettend blij, want als hij in bezit was van de grootste diamant ooit, dan moest hij wel geaccepteerd worden door het volk. Vishvadhatar ging erg zuinig met de diamant om, hij liet de diamant in een speciaal opgerichte tempel. De diamant lag op een liggende Boeddha. Daar bleef hij ongeveer 2 eeuwen in de tempel, totdat hij werd gestolen door Apavahin. Hij vertrekt naar een hele andere bestemming, met de diamant. Tenslotte krijgt Apavahins meesteres de diamant in handen zij brengt het dan naar de diamantenbeurs. Het gaat echter een beetje fout, en de diamant breekt in twee stukken. De twee stukken diamant worden verkocht aan twee verschillende kopers. Een daarvan is Anvaptas, hij krijgt het grootste stuk en het kleinste stuk komt terecht in de handen van een Joodse koopman, Jithream genaamd. Jithream slaagt erin de steen in Rome te verkopen. Maar zijn geluk is van korte duur als hij wordt vermoord. De bezitter van (het kleinste stuk van de) diamant is nu Amittus, maar niet voor lang. De diamant wordt nu weer gestolen door een slaaf die Jaflet heet. Jaflet gebruikt de diamant om zijn doel te bereiken. Hij krijgt het voor elkaar 70000 man voor zich te winnen. Zij konden hem helpen bij de verovering van Rome. Hij verloor het gevecht en werd samen met zijn diamant de grond ingeboord. Dat zou de laatste keer zijn dat (het kleinste stuk van) de diamant zou worden gezien. Dan was er nog het andere, grotere stuk. Die was, zoals eerder gezegd, in handen van Anvaptas. Hij bracht de steen naar zijn oom (de koning van Magala). Anvaptas dacht dat de koning blij zou zijn. Zijn oom, Dapta, reageerde heftig en weigerde de diamant aan te nemen. Daarom vertrekt Anvaptas weer. Hij komt te overlijden in het gebergte met de diamant nog steeds in zijn zak. Later komt de diamant terecht in China. De diamant wordt door Kwan-yin (die zich in een tempel bevond) in zijn hoofdtooi gedragen. Daar blijft de diamant 5 eeuwen lang zitten. Plotseling komt Kyim-sjang (toekomstige vrouw van de koning van Tibet) met de mededeling dat zij de diamant wil. Ze krijgt haar zin, en de steen wordt op brute wijze uit de hoofdtooi van Kwan-yin geroofd. Daarna wordt er een nieuwe Boeddha gebouwd. In deze Boeddha wordt de diamant nu, in zijn navel, gedragen. De nieuwe bezitter van de diamant werd daarna weer een abdis van een nonnenklooster. Zij had de diamant gekregen van de opperlama die de diamant in bescherming bracht, omdat de tempel werd geplunderd door tartaren. De abdis werd bedreigd. Ze moest iets bedenken waardoor ze kon voorkomen dat ze werd vermoord. Ze maakte de tartaren wijs dat ze in een varken kon veranderen, dit kon ze helaas niet laten zien. Later ontkwam ze toch aan de tartaren door ze te misleiden. De tartaren kwamen in een ravijn terecht, gevolgd door een non. Die non draagt de diamant tussen haar borsten en valt ook in het ravijn. Dit betekent dan ook het einde van (het grootste stuk van) de diamant. Inmiddels zitten ze al in de 19e eeuw. Rome krijgt er een nieuwe verkeersweg bij. Tijdens het graven van deze weg, vindt een jongetje (het kleinste stuk van) de diamant (samen met het skelet van Jaflet). De diamant komt vervolgens terecht in een museum in Italië, waar hij wordt gestolen door een vrouw (Olga Boechowa). Zij neemt de diamant mee naar Frankrijk. De diamant blijft dan een tijdje in Frankrijk. Daarna komt de diamant terecht in de handen van Amerikanen die de diamant besluiten te slijpen. Tijdens het splijten gaat er helaas iets mis. De diamant valt uit het raam. Dat was dan echt het einde van de Siddhartha. Spanning: Tijdens het lezen van het boek werd ik niet echt gedreven verder te lezen. In het begin was dat wel het geval, toen Diptadharma de diamant vond, was ik benieuwd naar wat er daarna zou gebeuren. Nadat dat duidelijk werd nam mijn interesse in het verhaal ook steeds meer af. Alhoewel er allemaal verschillende gebeurtenissen werden beschreven, kwamen ze in mijn ogen allemaal op hetzelfde neer. De Siddhartha wordt opnieuw gevonden door iemand, de persoon die de Siddhartha vindt kan zijn geluk niet op. Na een korte periode verliest hij/ zij weer de diamant. Open plekken: In het boek komen er een aantal open plekken voor. Zo zou je de titel (de diamant) een open plek kunnen noemen. In het begin wordt er al over diamanten gesproken, maar pas later wordt duidelijk gemaakt dat het boek om de ‘grootste’ diamant (Siddhartha) gaat. Ook staat er aan het begin van het boek er was eens een man, als lezer kom je niet te weten wie die man is. Anvaptas vond de diamant weer en bracht hem naar zijn oom Dapta. Anvaptas dacht dat zijn oom dolgelukkig zou zijn, zijn oom reageerde echter anders dan verwacht. Hij beval hem de diamant weg te brengen. Later in het verhaal wordt helemaal niet duidelijk gemaakt waarom Dapta op die manier reageerde. Tevens wordt er in hoofdstuk 4 over een wij gesproken. Tijdens het lezen van het verhaal is mij nog steeds niet bekend geworden wie er met die wij bedoel wordt. Uitgewerkte persoonlijke reactie: Onderwerp: De diamant stond centraal in het boek. Daar ging het hele boek over, het boek heet tenslotte ook ‘De Diamant’. In het hele boek wordt de ‘tocht’ van de diamant beschreven. Steeds krijgt hij een andere bezitter en daar draait het eigenlijk een beetje om. Zelf vind ik het onderwerp niet zo boeiend. Als ik het woordje, diamant hoort, ben ik niet meteen geboeid. Gebeurtenissen: De gebeurtenissen in het boek, waren niet echt verrassend. Steeds kwam de diamant in verschillende handen terecht, en de reactie van die mensen was bijna allemaal hetzelfde. Ze waren allemaal ontzettend blij en hebzuchtig maar raakte kort daarna weer de diamant kwijt. Na een tijdje ging het echt vervelen. Op zich was het op sommige moment wel spannend, maar dan werd de spanning weer verbroken door een onrealistisch en overdreven scène. Een diamant als onderwerp is voor mij wel nieuw. Ik heb er nog nooit een film over gezien of een boek over gelezen (tot nu dan).Ik zou denk ik ook niet naar een film kijken, als het onderwerp een diamant zou zijn. Zoals eerder gezegd, interesseert het me totaal niet. Het boek is saai laat staan als er een film over werd gemaakt. Tijdens het lezen, werd het voor mij steeds moeilijker om mijn gedachten erbij te houden, zo oninteressant was het verhaal. Personages: In het verhaal staat niet zozeer een hoofdpersoon. In het boek wordt immers de diamant steeds door andere mensen gevonden. Ik zou dus zeggen dat de diamant de ‘hoofdpersoon’ is. Er zijn wel steeds nieuwe personages die de diamant weten te bemachtigen. Diptadharma, de eerste vinder van de diamant, is de personage die ik het meeste herkenbaar vind. Kyim-sjang, is een voorbeeld van een personage wiens gedrag ik totaal afkeur. Zij is een egoïstische vrouw, die koste wat het kost de Siddharta (de diamant) wil. Hierdoor komen veel mensenlevens in gevaar en worden er vele gebouwen vernield. Wat ik erg verwarrend vond aan het verhaal, was dat er heel veel personen in het verhaal voorkwamen. Ik moest dus steeds nieuwe namen onthouden. De personages in het boek reageren wel voorspellend, iedereen zou tenslotte blij zijn met de vondst van de grootste diamant.
Opbouw: Het boek wordt in een chronologische volgorde verteld. Er staan niet echt flashbacks in. Dat vind ik wel prettig. Zo wordt het makkelijker om niet in de war te raken. Het verhaal is niet ingewikkeld opgebouwd. Het is onderverdeeld in vier hoofdstukken. In elk hoofdstuk bevindt de diamant zich ergens anders. Taalgebruik:Het taalgebruik in dit boek was voor mij soms onbegrijpelijk. Wat niet zo raar is, aangezien het boek in 1954 voor het eerst werd gepubliceerd. In het boek komen kwamen veel moeilijke en oude woorden voor. Het taalgebruik past denk ik wel bij de personages.