De blauwe sinaasappelboom door Elle Eggels

Editie De eerste gebonden druk van De Blauwe sinaasappelboom verscheen op 29 oktober 2004 bij de uitgeverij Arena te Amsterdam. Het boekt telt 205 bladzijden en is verdeeld in drie delen. De omslag is overwegend blauw hierop staat een sinaasappelboom afgebeeld. Motto Het Spaanse motto van de roman luidt: Basta he dicho
Nadie muere dos veces del mismo amor (Tomasso Rivera) Oftewel: Het is afgelopen heb ik gezegd
Niemand sterft tweemaal aan dezelfde liefde Het voor deze roman toepasselijke motto is niet al te moeilijk te verklaren. Dat het motto in het Spaans is, lijkt logisch. Nela gaat in San Cristobal naar een taleninstituut om de Spaanse taal beter onder de knie te krijgen. Een wat de verklaring betreft: Nela is in haar jeugd verliefd op Camiel. Maar hij komt uit een lagere sociale klasse, bovendien blijkt hij in zekere zin familie van haar te zijn. De liefde wordt dus verboden door haar vader. Nela doet haar vaders zin, maar het huwelijk met Alexei, een vriend van haar vader die veel ouder is, wordt een sof. Ze vlucht naar Mexico en ontmoet daar Camiel voor de tweede keer. Die kans laat ze zich niet ontnemen. Je eerste grote liefde vergeet je immers nooit en ze grijpt de tweede mogelijkheid met beide handen aan.
Titelverklaring De titel van de roman is een letterlijke vertaling van het restaurant in San Cristobal waar Nela vaak verblijft. De eigenaar Torquemada heeft het restaurant de naam El Naranjo Azul gegeven. Bestaan er blauwe sinaasappelbomen?, vraagt Nela aan hem. Natuurlijk bestaan die, als ik denk dat ze bestaan, is het antwoord. Zie verder onder de thematiek. Perspectief De drie delen van de roman worden verteld vanuit een alleswetende vertelinstantie die bij de hoofdfiguren Nela, Victor, Camiel de gedachten en gevoelens weergeeft. Af en toe neemt de verteller enige afstand tot zijn verhaal en is er sprake van de helikopterview. Verhaalopbouw De roman bestaat uit 3 grote delen. Deel I : Limburg
Deel II : Mexico
Deel III: San Miquel de Allende
Het zijn de drie decors waar de roman zich afspeelt. De drie delen worden in de chronologie achter elkaar geplaatst. Deel I speelt zich af in de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw in eee dorp in Limburg. Deel II en III spelen waarschijnlijk in de negentiger jaren. Heel goed is dat niet uit de verhaalfeiten op te maken. Deel II speelt in San Cristobal en deel III geeft zelf aan waar de gebeurtenissen spelen. Thematiek In de eerste plaats gaat het in deze roman over de liefde: de onmogelijke liefde tussen een meisje van betere komaf en een jongen uit haar dorp die tot een lagere sociale klasse behoort. Het standenverschil maakt de liefde onmogelijk. Bovendien blijkt er nog een familierelatie in het spel te zijn, die de liefde nog minder gemakkelijk maakt. Daarna trouwt Nela met een man die veel ouder is, vooral om tegemoet te komen aan de wensen van haar vader. Zo’n liefde houdt geen stand, maar ze moet naar Mexico om dit te kunnen begrijpen. Geïnspireerd door de magie van het land, de verhalen van de bewoners, de aanwijzingen in dromen die ze van hogerhand krijgt, ontmoet Nela haar oude liefde weer. Ook Camiel is altijd van haar blijven houden; ze zijn zielsverwanten . Nela krijgt een tweede kans om met de liefde van haar leven te gaan samenleven en wijs geworden door het leven maakt ze nu een andere keuze dan in haar jeugd. In de tweede plaats gaat het in deze roman van Eggels ook over de waarheid. De verwijzing naar de titel De Blauwe Sinaasappelboom (de letterlijke vertaling van het restaurant El Naranjo Azul) heeft op dit thema betrekking. Wanneer Nela aan het eind van de roman vraagt waarom hij het restaurant zo genoemd heeft, antwoordt de eigenaar Torquemada dat een sinaasappelboom blauw is, wanneer hij dat zegt. Het is zijn waarheid. In een interview heeft Elle Eggels aangegeven: Als iemand verliefd is, verandert zijn hele biologie. In ieder geval zijn waarneming van de wereld. Op het moment van verliefdheid verandert je waarheid totaal, je realiteit spoort niet meer met de daagse werkelijkheid. Zie je dan misschien blauwe sinaasappelbomen? Het zou zomaar kunnen. Ik heb als bewijs een blauw sinaasappelboompje gekregen. Een lieve vriendin had een mini-sinaasappelboompje gekocht, ze had de oranje appeltjes omwikkeld en de blaadjes met blauwe verf van de Hema bespoten. De werkelijkheid werd getart. Sinaasappelbomen zijn soms hartstikke blauw. Ik had dat boompje meegenomen naar de radio-uitzending. De interviewer Benny Opdenakker riep iedere keer maar weer dat het niet kan, maar het boompje was hartstikke blauw. Daar kon niemand omheen, alleen de mensen die kleurenblind zijn. Nela moet er in Mexico achterkomen dat achter veel aangenomen verhalen een andere waarheid schuilt. Zo blijkt op het allerlaatst dat de man die altijd beweerd heeft haar vader te zijn, in werkelijkheid niet haar biologische vader is. Ook in de verhalen van doña Ixchel komt dit thema naar voren, evenals de waarheid die ligt achter het stierenvechten of de waarheid van het toneelspel. Camiel is namelijk toneelspeler: in het stuk dat hij in Mexico opvoert, verdraait de hoofdrolspeler telkens de waarheid. Nela denkt daardoor dat hij in zijn leven ook zo heeft gedraaid met de waarheid. Er blijkt steeds een andere waarheid achter de voor de hand liggende waarheid te bestaan . De motieven die verband houden met beide thema’s zijn o.a. : standenverschil, het verzet daartegen, overspel, onvruchtbaarheid, vader-dochterrelatie, verschil tussen fictie en werkelijkheid, verschil in cultuur tussen Nederland en Zuid-Amerika.
Stijl De stijl van Elle Eggels is mooi. Vooral in de delen die over Mexico gaan, geeft ze in een fraaie bewoordingen de sfeer en de magie van het land weer. Het feit dat ze hier enige tijd gewoond heeft, is terug te vinden in die beschrijvingen. Het Zuid-Amerikaanse element waardoor schrijvers als Gabriël Garcia Márques en Isabale Allende zich onderscheiden, is in zekere zin terug te vinden in de magisch-realistische sfeerbeschrijving. Gebeuren de dingen werkelijk? Is de plotseling verschijnende Gabriël, die zoveel op Camiel lijkt, werkelijk aanwezig of is hij één van die verschijningen (hij heeft niet voor niets een engelennaam) die tussen het grensgebied van fictie en werkelijkheid zweven, Recensies en waardering Terwijl haar eerste roman “Het huis van de zeven zusters” zoveel media-aandacht kreeg, werd er tot op het moment van het maken van deze samenvatting (januari 2005) weinig aandacht besteed aan de nieuwe roman. Er zijn tot nu toe geen recensies verschenen in de drie grote landelijke dagbladen (NRC, Trouw en De Volkskrant) Maar “De Blauwe sinaasappelboom” is m.i. een fraaie roman over een verboden liefde met een spirituele boodschap: “Maak in je leven de juiste keuzes, ga daarbij uit van je gevoel en laat je niet dingen opdringen die anderen voor je beslissen.” Samenvatting van de inhoud Deel I: Limburg (blz. 9-92) De roman begint met de mededeling dat Nela’s moeder sterft op Nela’s dertiende verjaardag. Haar vader Victor had haar moeder Emily ontmoet, het was voor hem liefde op het eerste gezicht en hij had haar op korte termijn ten huwelijk gevraagd. Victor koopt een huis in een Limburgs dorp waar zijn grootouders hadden gewoond. Hij is gemeentesecretaris, wat in die tijd een vooraanstaand beroep is. Emily deelt niet zijn voorliefde voor die plaats. Ze brengt binnen negen maanden een dochter ter wereld, voor wie ze eigenlijk nauwelijks belangstelling heeft. Het kind wordt dan ook voornamelijk opgevoed door de dienstmeid Gertrudis. Nela ziet haar moeder vrijwel niet. Emily lijdt namelijk aan melancholie en hypochondrie (zwaarmoedigheid) en ligt voornamelijk op bed. Nela heeft wel contact met haar nichtjes van haar vaders zijde die in de gouvernementsstad wonen. (Maastricht) Verder doet ze weinig : ze gaat wel de boeken lezen die haar moeder ook las: Anna Karenina, Van de koele meeren des doods, Madame Bovary: allemaal boeken waarin het over het raadsel van de liefde gaat. Ze praat erover met Gertrudis. Die zegt: Ieder mens heeft in zijn hart een kooltje liggen, dat altijd moet blijven gloeien. Als het niet genoeg zuurstof krijgt, dooft het uit en gaat je binnenste dood en tenslotte zal ook je lichaam sterven. Je moet het kooltje levend houden. En de liefde is het allerbeste middel of anders een liefhebberij waarin je helemaal kunt opgaan.” ( blz.30) Nela gaat wanneer ze een tiener is, in een nieuw soort badpak (de bikini , die haar tante uit St. Tropez heeft meegenomen) naar het plaatselijke zwembad, We praten dus over de zestiger jaren. Ze ziet een heel leuke jongen die Camiel heet, wel een branieschoppertje. Ze wil toch wel indruk op hem maken en gaat van de hoge duikplank. Als ze bovenkomt, is ze haar bikinibroekje kwijt. Camiel heeft het in zijn handen en ruilt het voor een kus. Ze raakt verliefd op hem, maar zijn afkomst is veel te laag om met hem om te gaan. Hij woont in de “Koestraat”. De alleswetende verteller wijdt enkele bladzijden aan de afkomst van Camiel, die inderdaad uit een veel lager milieu komt. Maar hij heeft wel veel seksuele ervaring met vrouwen en meisjes. Door zo’n relatie met een vrouw wordt hij toegelaten tot de theaterschool in Maastricht, hoewel zijn vooropleiding eigenlijk niet goed genoeg is. Nela ontmoet in het huis van haar vader een oudere man Alexei , die pianoleraar is. Ze neemt op aanraden van haar vader les bij hem. Hij kan met zijn handen niet alleen de toetsen beroeren maar wordt af en toe ook handtastelijk bij Nela. De nichtjes suggereren dat hij misschien wel verliefd op haar is, ondanks het grote leeftijdsverschil. Tijdens het carnaval gaat Nela verkleed als Anna Karenina naar Maastricht. Hier ontmoet ze Camiel weer die als Zorro verkleed is. Ze wordt weer verliefd op Camiel en ze blijft twee weken bij hem wonen. Tegen haar vader zegt ze dat ze bij haar nichtjes verblijft. Gertrudis raadt haar de liefde af: de jongen past niet bij haar en haar vader zal het nooit goed keuren: toneelspeler is een oneerbaar beroep. Maar Camiel wordt ontdekt en zijn naam komt in de kranten. Hij krijgt steeds betere rollen aangeboden en zelfs kan hij in een tv-programma terecht. Nela wordt ook wel jaloers op de vrouwen die hem omringen. Wanneer er een artikel in de krant staat dat Camiel een relatie heeft met een buitenlandse actrice met wie hij naar het buitenland vertrekt, is ze woedend. Van de weeromstuit werpt ze zich in handen van een groot aantal minnaars: haar reputatie gaat langzaamaan naar de knoppen. Ze heeft 13 langere relaties en 26 on-night-stands, maar geen ervan houdt stand. Victor en Alexei beramen samen een plan: Alexei zal Nela ten huwelijk vragen. Aanvankelijk is Nela woedend, maar daarna legt ze zich neer bij het voorstel. Vrij snel daarna is ze al zwanger, maar na drie maanden krijgt ze een miskraam. Ook bij de tweede zwangerschap gaat het mis. Intussen heeft Alexei zijn oude levenswijze weer opgepakt: hij houdt het met andere vrouwen. In datzelfde jaar leest ze dat Camiels moeder gestorven is en ze gaat naar de begrafenis met Victor. Op de terugweg van de begrafenis vertelt hij de familiegeschiedenis. De vader van Victor was verliefd op een dienstmeisje, maar toen ze zwanger was liet hij haar alleen. Camiels moeder was dus Victors halfzus. Gertrudis was daarvan op de hoogte en vandaar dat ze zo tegen de relatie tussen Camiel en Nela was. Nela gaat terug naar de begraafplaats, maar met Camiel durft ze geen contact te zoeken. Ze wil gaan werken (vreemd voor een getrouwde vrouw in die kringen en in die tijd) en ze krijgt een baan bij het theater in Maastricht. Aanvankelijk vindt ze het werk wel leuk, maar zoals met zoveel dingen, is ze snel weer verzadigd. Ze krijgt slaapstoornissen en de huisarts raadt haar aan een sabbatical jaar te nemen. Ze gaat met een nichtje naar Cancun in Mexico en wordt een beetje verliefd op het land. Teruggekeerd wordt ze ziek, maar ze herstelt van haar koortsen. Dan weet ze dat ze voor lange tijd naar Mexico wil. Haar vader en Alexei zien het niet zitten: het is een veel te gevaarlijk land, maar Nela zet toch door. Ze besluit te gaan rondtrekken door Mexico met een gezelschap dat voornamelijk geïnteresseerd is in archeologische voorwerpen.
Deel II Mexico (blz. 95-162) Nela heeft zich erg verkeken op haar gezelschap. Het blijkt een groep spiritueel geïnteresseerde gelovigen te zijn die steeds meer in de ban raken van de Mayacultuur en de “broeders uit de ruimte”. Ze laat de groep in de steek (ze kan niet tegen dit soort verdraaiingen van de waarheid) en komt terecht in San Cristobal de las Casas. Ze gaat bij een talencentrum Spaans leren. Daardoor krijgt ze kost en inwoning bij een villa met andere studenten. Doña Ixchel zwaait hier de scepter. Van haar leert Nela dat toeval niet bestaat en dat er op een bepaald moment mensen (of engelen) in je leven komen die je op een bepaald spoor zetten. Ze noemt dat “Serendipity” (= gelukkige samenloop van omstandigheden). Een van de gasten, de Amerikaan Glen neemt haar mee naar een restaurant El Naranjo Azul (De blauwe sinaasappelboom). Hier is Torquemada de baas en ze hebben gesprekken over de liefde, het leven etc. Hij doet veel dingen voor reizigers, koopt poeders voor vrouwen die op zoek zijn naar minnaars. Nela is in Mexico tijdens de Semana Santa (de Heilige week) en op Goede Vrijdag is ze getuige van de processie waarin Jezus de kruisweg moet afleggen. Het is dertig graden en de acteur die Jezus speelt, kan het lichamelijk niet aan. Nela praat erover na met Torquemada. Een dag later ziet ze in het huis van doña Ixchel een man zitten die sprekend op Camiel lijkt. Hij heet Gabriël: hij heeft ook nog eens dezelfde stem als Camiel. De volgende dag als ze net een aantal bedelkinderen wat heeft gegeven, schuift hij weer bij haar aan tafel: hij vraagt of ze wat wil bestellen voor hem. Nela krijgt een fax van haar vader die heel ongerust is dat ze zo lang wegblijft. Hij schrijft dat hij eraan komt. Ze zal hem gaan afhalen van het vliegveld, maar de chauffeur die haar moet brengen, moet nog iemand anders wegbrengen: zijn zwangere schoonzus. Dat wordt een tochtje door de bergen met veel oponthoud: de schoonzus wordt door de broer van de taxichauffeur niet meer binnengelaten: inmiddels heeft die een andere vrouw. Ze moeten dus onverrichterzake terug en inmiddels is Victor aangekomen op het vliegveld, waar hij geen dochter Nela aantreft. Hij neemt ook zijn intrek bij doña Ixchel. Die heeft vanaf het eerste moment wel een oogje op hem. Samen met Gabriël en Victor maakt Nela een reisje naar een toeristische bezienswaardigheid. Boven op een berg praten Mela en Gabriël met elkaar over de filosofie van het leven: “Elke dag begint je leven opnieuw en moet je opnieuw de keus maken. Je kunt vandaag zeggen dat je van iemand houdt, maar dat is de waarheid van vandaag. Morgen kan de waarheid weer anders zijn. Iedereen komt op aarde met een verhaal (het ware verhaal) en maakt daar telkens zijn eigen leugens aan vast. In de vierde dimensie wordt het echte verhaal van je bewaard. Met behulp van paddestoelen kun je in de vierde dimensie raken.” Wanneer ze teruggekeerd zijn, vertelt Victor de ware reden van zijn komst. Alexei wil van Nela scheiden: hij heeft een nieuwe jonge vriendin, die bovendien zwanger van hem is. Hij denkt dat er nog een kans is om het huwelijk te redden, maar Nela ziet het helemaal niet zitten. Ze wil uithuilen bij Gabriël, maar die is niet aanwezig. In El Naranjo Azul praat ze met Torquemada, die zegt dat het in Mexico helemaal niet zo vreemd is dat een man een kind heeft bij een andere vrouw. Hij vertelt een verhaal van een man die wel honderd bijkinderen had, maar ze allemaal liet studeren. Hij vraagt of ze van de man hield. Nela vertelt dat ze een grote jeugdliefde had. Torquemada geeft haar de raad altijd naar het hart te luisteren, anders word je ziek van ellende. Dan besluit Nela met haar vader terug te gaan, maar op de dag van vertrek zijn alle uitvalswegen geblokkeerd: ze kunnen gewoon niet weg. Doña Ixchel vindt nog steeds dat Victor een vrouw nodig heeft om de rest van zijn leven te slijten. Ze leert Nela hoe ze een kip op zijn Mexicaans moet klaarmaken. Bij de maaltijd vertelt ze een verhaal over haar afkomst. Het verhaal komt er op neer dat zij met haar broertje buitenechtelijke kinderen van Indiaanse afkomst waren en dat haar grootmoeder alles had geprobeerd om hun een nieuw leven te bezorgen. Door allerlei toevalligheden was Ixchel erin geslaagd zich te ontwikkelen: ze had o.a. Duits geleerd en eigenlijk was ze nog goed terechtgekomen. De blokkade van het dorp is nog steeds niet opgeheven en wanneer Nela door het dorp loopt, ziet ze een poster waarop staat aangekondigd dat er in het theatertje van San Cristobal een voorstelling is waarin nota bene haar jeugdliefde Camiel zal optreden. Maar de voorstellingen zijn afgelast vanwege de blokkade. Als ze weer thuiskomt, geeft Gabriël haar een Engelse krant waarin een stuk staat over de toneelspeler Camiel. “Serendipity”, denkt Nela (een gelukkige samenloop van omstandigheden) “Het toeval bestaat immers niet.” Gabriël (naam van een aartsengel) heeft Camiel op wie hij zo lijkt, weer binnen handbereik gebracht. Deel III: San Miquel de Allende (blz. 165-205) De voorstellingen van Camiel zullen plaatsvinden in San Miquel de Allende, een plaats boven Mexico-Stad. Ze gaat er heen met Gabriël. Ze vertelt haar vader dat ze Camiel gaat opzoeken; die verklaart haar voor gek, maar zij wil erachter komen wat er in het verleden is fout gegaan. Ze logeren bij een vriendin van Gabriël. In het stadje wordt een namaakstierendrijfjacht voor een tv-commercial georganiseerd en Camiel is de acteur voor het spotje. Nela ontmoet hem voor het eerst sinds jaren. Hij is erg verbaasd, in het begin spreken ze met elkaar zoals twee oude schoolvrienden op een reünie. Camiel heeft diverse mislukte huwelijken achter de rug en hij heeft ook diverse kinderen her en der. Hij speelt de hoofdrol van cowboy Eddie in een stuk dat over mislukte relaties gaat en hij liegt de vrouwen steeds voor dat hij van ze houdt. Nela ziet dat hij eigenlijk de rol van zijn eigen leven speelt. Voor Camiel is het zo dat hij altijd zijn dromen had kunnen waarmaken: hij kon de mooiste vrouwen krijgen, maar de vrouw die haar liefde in zijn ziel had gebrandmerkt, was voor hem onbereikbaar gebleven. Hij had zich gestort in een onwaarschijnlijk leven, maar uiteindelijk was zijn passie voor het toneelspelen gebleven. (“Het was het kooltje in hem dat altijd was blijven branden.” – De levenswet van de dienstbode Gertrudis) Na de voorstelling wil Nela met Gabriël praten, maar de engel is verdwenen: alleen zijn hallucinaties opwekkende paddestoelen zijn achtergebleven. Ze besluit die te nuttigen en valt in een soort slaap. Daarin keert Gabriël terug. Als ze beter kijkt, ziet ze dat het Camiel is. Hij vertelt waarom het vroeger niets tussen hen geworden is. In de droom verschijnt ook haar vader Victor, die de relatie met Camiel nog steeds afraadt. Nela rent Camiel in haar droom achterna. Hij vertelt haar dat ze zielsverwanten zijn. Hij heeft altijd van haar gehouden, maar haar vader was er altijd tussengekomen. Nela schrikt wakker: ze wil de waarheid weten.
“Er bestaat geen waarheid”, zegt haar moeder in het tweede deel van de hallucinerende droom. De dag erna gaat ze opnieuw naar de voorstelling van het stuk. Na afloop gaat ze wel met Camiel mee. Opnieuw praten ze over hun liefde. Camiel vertelt dat de liefde voor de buitenlandse actrice een publiciteitsstunt was en dat hij altijd had geprobeerd contact te zoeken. Haar vader echter was steeds de stoorzender geweest. Camiel wil dat ze meegaat naar het stierenvechten. Nela wil dat liever niet, maar op aanraden van een medetoneelspeler die vroeger zelf toreador is geweest, zal ze met Camiel meegaan. Hij heeft een Mexicaanse ziel, zegt de man. Ze wonen drie gevechten bij. Nela vindt het verschrikkelijk. Maar Camiel vindt dat de toro bravo een goed leven heeft om tenslotte waardig in de arena te sterven. Op een feestje na de laatste voorstelling zingt Nela een liedje in het dialect van hun dorp: “Ver gaat de wind. …..Kun je dan altijd bij me blijven,. Ga je dan nooit meer weg.” Camiel raakt erdoor betoverd en vraagt aan Nela of ze mee wil gaan naar New York. Nog steeds weet ze niet wat ze wil. “Je kunt nu doen wat jezelf wilt, zegt Camiel. Je man wil van je scheiden. Je hebt geld. Maak een keuze.” Ze wil nadenken. Ze gaat terug naar het huis van de vriendin van Gabriël, maar hijzelf is nergens meer te bekennen. Onderweg rijdt de taxi waarin ze zit, een bedelaar aan en ze komt een dag in de gevangenis terecht. Wanneer ze weer contact met Camiel wil zoeken, blijkt ook hij verdwenen. Ze gaat terug naar San Cristobal. Twee stemmen blijven in haar knagen, waarom de gebeurtenissen zo verlopen. (“Serendipity”) -Het is een waarschuwing om niet weer dezelfde fout te maken -Het is een aanmoediging om je geluk op te eisen
Ze ontmoet haar vader, die ze verwijt dat hij haar grote liefde onmogelijk heeft gemaakt. Doña Ixchel trekt zich in dat gesprek discreet terug. Ze voelt nog steeds voor Victor en hij ook wel voor haar. Nu is Nela daar weer verbolgen over: hij vergeet haar moeder. Maar Victor zegt dat Emily nooit van hem maar van een ander heeft gehouden en dat Nela van de andere man was. Emily’s ouders hadden die man niet geaccepteerd en daarom was ze met Victor getrouwd. Ze was voor de bruiloft met haar zuster nog een keer naar Brussel geweest en daar had ze met de man een kind gemaakt. Nela is dus helemaal niet van Victor. Toch heeft hij als een vader voor haar gezorgd. In El Naranjo Azul vraagt Nela aan Torquemada waarom hij het restaurant zo genoemd heeft. Sinaasappelbomen zijn toch helemaal niet blauw. Torquemada antwoordt: “Als ik zeg dat sinaasappelbomen blauw zijn, dan zijn ze blauw, dat is mijn waarheid." Als ze vertrekt bij doña Ixchel, geeft die haar nog een verhaal voor haar vader mee. Haar oom had een man voor haar uitgezocht, terwijl ze eigenlijk alleen maar liefde voor haar broertje voelde. Die heeft haar in de laatste nacht verkracht voordat ze met de man Don Miquel zou trouwen. Ze kan Don Miquel echter geen kinderen geven en later was hij dan ook steeds meer zijn heil gaan zoeken bij andere die hem wel kinderen konden geven. Wil je dit verhaal aan je vader vertellen. Het is een goede man. Victor en Nela staan op het punt te vertrekken. Nela weet niet meer waar Camiel is. Op het vliegveld shopt ze nog wat in de souvenirzaakjes. Ze vindt de geur van vroeger in een parfumerie en spuit het luchtje op haar polsen. Ineens hoort ze: “Dat is een lucht die ik nooit meer zal vergeten.” Camiel staat achter haar. Hij heeft nog op haar willen wachten. Hij zal naar New York vertrekken, maar hij denkt erover om toch terug te gaan naar Limburg. Ze vraagt hem haar te bellen als hij terug is. Hij vraagt of ze dat echt wilt. Ze knikte, drukte zich tegen hem aan en trok het hemd uit zijn broek. Ze schoof haar handen eronder om haar geur in zijn huid te wrijven. (slotzin)
Over de schrijfster Elle Eggels is in 1946 geboren in een klein Limburgs dorp als oudste van een gezin met vijf kinderen. De middelbare school is in die jaren nog niet weggelegd voor meisjes van haar stand, maar ze vult het aan met typeles en schriftelijke taalcursussen die ze van haar zakgeld moet betalen. Wanneer ze twintig is besluit ze te reageren op een advertentie van de Nederlandse Televisie Stichting. Zeer tegen ieders verwachting in wordt ze aangenomen en verlaat ze het dorp om in Hilversum op kamers te gaan wonen, waar ze stikt van het heimwee. In de jaren die volgen werkt ze zich omhoog, ze volgt de avondMavo en -Havo om haar opleiding bij te spijkeren en ze doorloopt ten slotte een onverwachte carrière bij televisie en radio. Uiteindelijk belandt ze in de schrijvende media en specialiseert ze zich in mode. Ze schrijft voor uiteenlopende bladen zoals Marion, Man, Nouveau, Elsevier en voor op marketing gerichte trendbladen. In 1996, kort voor haar vijftigste verjaardag gooit ze het roer radicaal om. Ze verkoopt huis en haard en keert de modewereld de rug toe en vertrekt uit Nederland. Haar reis voert haar in eerste instantie naar Guatemala waar ze een intensieve cursus Spaans volgt. Na een paar maanden belandt ze - door het lot gedreven -in de Zuid-Mexicaanse staat Chipas waar ze zicht vestigt in San Christobal de las Casas, een kleine gemeenschap waar ze de rust neemt om het boek te schrijven dat er om roept geschreven te worden. Het is gebaseerd op het leven van haar moeder en haar tantes die opgroeiden in een bakkerij in Swalmen, vermengd met onmiskenbaar Zuid-Amerikaans magisch-realisme. Een jaar na haar vertrek komt ze in Nederland terug met het manuscript van 'Het huis van de zeven zusters'. Uitgeverij Vassallucci gelooft in haar roman en geeft het boek in 1998 uit. Nog voor het verschijnen worden de rechten in het buitenland verkocht voor historisch hoge bedragen. Het boek is uiteindelijk in tien verschillende talen uitgekomen. In Nederland werd het een bestseller, met alle bijbehorende media-aandacht. In 1999 volgde haar tweede boek, Het godencomplot, niet zozeer een roman maar meer een spiritueel reisverhaal waarin Elle veel van haar eigen reiservaringen in het land van de Maya's verwerkt. Eind 2001 verschijnt Kroniek van een onbegrepen liefde, een verdieping van het verhaal van de zusters uit haar debuutroman. Bijna drie jaar lang heeft ze aan een nieuwe roman gewerkt en ook naar een evenwicht moeten zoeken tussen het oude en het nieuwe leven. Ze wisselt haar leven nu af tussen een geïsoleerde kunstenaarskolonie in Nieuw-Mexico en de Belgische Voerstreek. Het nieuwe manuscript 'De blauwe sinaasappelboom' is klaar, het is een roman die zich verhoudt tot de tradities van de Zuid-Amerikaanse principes waar bijvoorbeeld Gabriel Garcia Marques of Isabelle Allende zich aan houden: de absolute liefde en het obstakel van het klassenverschil en tegelijk ook het niet accepteren van de beperkingen van de sociale orde, een aspect waar de schrijfster zich zelf ook niet aan heeft gehouden. Elle Eggels zelf over “De Blauwe sinaasappelboom” "Mijn eerste boek ging voornamelijk over de angst om je dromen waar te maken. De zeven zusters dromen over de liefde maar durven uiteindelijk de verantwoordelijkheid niet te nemen. Geluk heeft consequenties, je moet het koesteren, en goed verzorgen. Dat heb ik de afgelopen jaren ervaren. Succes is een angstig gegeven. Ik heb desondanks gekozen om verder te gaan met schrijven omdat het een verrukkelijke tijdspassering is. Je kunt namelijk je eigen werkelijkheid verzinnen, alles wat je meemaakt kun je vervormen, je maakt het mooier, spannender, gruwelijker, angstiger of hemelser. Als schrijver geniet je minstens tweemaal van je leven en die tweede keer heb je het helemaal zelf in de hand. Het nieuwe boek speelt zich deels af in Mexico. Om te kunnen begrijpen wat er precies gebeurde met Nela, de hoofdpersoon in De blauwe Sinaasappelboom, ben ik een aantal maanden in Mexico gaan wonen. Ik kwam er bijzondere mensen tegen en kreeg vreemde verhalen te horen. Mexico is een magisch land, waar onwaarschijnlijke dingen gebeuren. Mexico heeft een andere werkelijkheid, het is een land voor schrijvers. Ik hoop dat ik dat heb kunnen overbrengen in mijn nieuwe roman." De doop van 'De blauwe sinaasappelboom' "Je doet jaren over een boek. Je ploetert eerst in je eentje met het verhaal, je beleeft momenten van hemelse extase en van diepe wanhoop en onzekerheid en als je eindelijk zeker genoeg bent dat dit kind echt mooie handjes en voetjes heeft en indringende oogjes en perfecte teentjes, moet je met een redacteur in discussie, die dat betwijfelt. De 'dokter' houdt de bevalling op als het kind naar zijn mening nog niet volgroeid is. Dat is puffen, maar uiteindelijk vindt de geboorte plaats en komt er een schitterend kind tevoorschijn. Alleen duurt het dan nog maanden voordat je het aan de wereld mag laten zien. Dat is ook weer lijden want je wordt onzeker, is het groots genoeg, kan het de wereld wel aan? Wordt het een verleider? Wordt het een trooster?" "Op 29 oktober 2004 werd mijn kind gedoopt en er kwamen vrienden en nieuwsgierigen van heinde en ver om het te zien en aan te raken. Dat was daags nadat er vijf planeten; Saturnus, Jupiter, Pluto, Uranus en de maan, een vijfsterrig patroon aan de hemel vormden. Astronomisch en astrologisch een wonderlijke constellatie. Misschien dat mijn kind daardoor bijzondere krachten heeft meegekregen. Ik hoop het en ik hoop dat iedereen mijn boek met plezier leest en tussen de regels door wel een boodschap opvangt - want die zit er echt in."