Boekverslag “de Aansprekers” van Maarten ‘t Hart
Auteur: Maarten ‘t Hart werd op 25 november 1944 geboren als oudste zoon in een gereformeerd gezin in Maassluis. Zijn vader werkte eerst in de tuinderij en werd later grafmaker voor de gemeente en beheerder van de plaatselijk kerkhof. Maarten had een zusje en een broertje. Maarten had op de lagere school al onverzadigde leeshonger. Na de lagere school op aandringen van ’t hoofd van de school is hij naar de HBS van het Groen van Prinstererlyceum in Vlaardingen. Mede om aan militaire dienst te ontkomen ging Maarten in 1962 biologie studeren in Leiden. In 1968 studeerde hij af en was hij inmiddels getrouwd met Hanneke van der Muyzenberg. Maarten was gespecialiseerd in de ethologie: dat is het bestuderen van het gedrag van dieren. In 1970 werd hij medeschappelijk medewerker op het zoologische laboratorium van de universiteit van Leiden. Hij is toch in militaire dienst geweest en die bracht hij door op het TNO in Rijswijk. Tijdens zijn vrije uren in diensttijd heeft hij zijn eerste roman geschreven die hij vervolgens instuurde voor de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Hij krijgt hiervoor een eervolle vermelding en 2 uitgevers zijn in hem geinteresseerd geraakt en zo debuteert hij in 1971 met Stenen voor een ransuil. Onder pseudoniem Martin Hart. Deze roman en het vervolg daarop Ik had een wapenbroeder werden zo matig verkocht dat zijn vriend en collega-schrijver Maarten Biesheuvel hem aanspoorde om zich op het autobiografische genre te richten. In 1975 komt het vrome volk op de markt en een jaar later werd die roman bekroond met de Multatuliprijs. Maarten krijgt veel naamsbekendheid met artikelen in Vrij Nederland en het NRC. Vanaf 1977 voor zijn werk echte naam. In 1978 Een vlucht regenwulpen: doorbraak groot publiek: 100.000 exemplaren in 1 jaar
Vijf jaar hiervoor is zijn vader overleden en daar schrijft Maarten ’t Hart een roman over de Aansprekers. “ik wilde mijn vader terughebben zoals hij was, zoals hij praatte, zoals hij handelde.” 1987: op aandrang van collega’s gaf hij zijn baan aan universiteit op en werd fulltime huisman en schrijver. Op het boekenbal van 1991 ging ’t Hart als vrouw verkleedt: hij noemde zichzelf Maartje ’t Hart. 1993: Het woeden der gehele wereld. Deze roman werd een jaar later bekroond met de Gouden Strop. Dit is een jaarlijkse prijs voor de beste misdaadroman in Nederland. Hij heeft met dit boek ook de Zweedse Gouden Strop gekregen voor best vertaalde misdaadroman. In najaar 1993: debuut als tv-presentator: van een litteraire talkshow. 1997: boekenweekthema= mijn God. Daarvoor heeft hij een bundel geschreven: Wie God vertaald heeft niets te vrezen. Achtergronden
De aansprekers is geschreven naar aanleiding van de dood van Maarten ’t Harts vader die op 8 dec 1973 op 57-jarige leeftijd overleedt.
Deze roman is sterk autobiografisch: ik-verteller is Maarten ’t Hart, zijn vrouw Hanneke komt in het verhaal voor en zijn vader Pau ’t Hart. Ook de jaartallen en de leeftijden kloppen met de werkelijkheid.
Doel van het schrijven van deze roman was voor Maarten om de herinneringen van zijn vader op te halen. Hij wilde hem terug halen zoals hij was.
Omslag is een aquarel van K. Van Roemburg. Deze aquarel is in bezit van Maarten ’t Hart. Hij koos hiervoor omdat zijn vander altijd zei: als Eva niet van dat appeltje had gegeten had ik toch mooi zonder werk gezeten. Uitleg: door de zondeval gaan mensen dood en Maarten ’t Harts vader was grafmaker.
Inhoud
Het boek begint met: de ik-figuur Maarten ’t Hart keert een jaar na de dood van zijn vader terug naar Maassluis. Hij loopt op de kade, hij denkt aan (de dood van) zijn vader en het ijzelt. Maarten glijdt dan ook uit en dreigt in het water te vallen. Maar via een balk waar zoutaanslag aan zit kan hij zich redden. Na dit hoofdstuk volgen alle hoofdstukken chronologisch op elkaar. In Drenthe waar Maarten en Hanneke op vakantie zijn, krijgen ze een telefoontje: Vader moet aan zijn maag geopereerd worden. Daar aangekomen hoort Maarten sterke verhalen van zijn vader over flessen bloed. Maarten weet dan al dat er meer aan de hand is dan een eenvoudige maagoperatie. Na de operatie hoort Maarten dat zijn vader kanker aan de alvleesklier heeft en dat hij nog maar een half jaar te leven heeft. Maarten kan dit niet accepteren uit verdriet. Op donkere aavonden die volgden kreeg Maarten geen troost bij Bach, Mozart en gedichten van Bloem omdat zijn vader daar niets mee te maken heeft. Als Maarten op een dag naar de begraafplaats gaat is zijn vader weer vrolijk aan het werk. Daar heeft hij een felle discussie met zijn vader over het geloof, of Hitler wel vergeving heeft gekregen vlak voor zijn dood. Maarten’s vader weet dus niet van de kanker maar Maarten wel, die maakt als het ware het stervingsproces door. Na de somberheid komt er nu ook agressie tegen oudere mensen. Hij is kwaad op die mensen omdat die nog niet overlijden en zijn vader wel. Maarten en Hanneke gaan toch op vakantie in het Zwitserse Binntall. Daar gebeuren kleine gebeurtenissen die een doodskarakter hebben. Doodlopend spoor in de sneeuw met een geurineerd paaltje, dat herinnert hem aan een doodlopend spoor aan de havenkant in Maassluis—man kwam bij zijn vader om te vragen wanneer hij het beste zelfmoord kom plegen. Vader vertelde hem dat nu de grond te hard was en dat hij beter tot het voorjaar kon wachten. En in het voorjaar heeft de man zich opgehangen. De vele mineraalkloppers in de bergen herinneren aan grafsteenhouwer van Maassluis. Toen er een keer een graf ontruimt moest worden kregen ze het graf niet open, kregen ze de steen er niet vanaf. Na een tijd proberen breekt de steen in tweeen. Ook wordt er in Zwitserland een jongen uit het water gehaald met een helicopter, het hele dorp was uitgelopen. De jongen was gestorven. Na de vakantie in Zwitserland komt de derde fase van het stervingsproces: na somberheid, de agressie nu de berusting. Hij gaat opnieuw van Leiden naar Maassluis op 3 oktober! om zijn vader te helpen bladeren te harken. Eigenlijk om zijn vader te vertellen van zijn ziekte. Maar dat lukt niet want vader is vrolijk, er zijn steenuiltjes geboren, er komen bezoekers storen. Vader begint zelf over de dood maar Maarten ontkent dat het al snel zo ver is. De derde flash-back van Maarten: Maarten mag van zijn moeder alleen naar zijn vaders werk lopen die toen nog tuindersknecht was, ondertussen dacht hij na over God, hij wilde net als Henoch naast God wandelen maar niet dat God hem wegnam. Hij vermoedde dat de man die steeds voorbij fietste God was. Die man vroeg of Maarten met hem meeging naar zijn vader maar Maarten weigerde. Hij ging uiteindelijk met de bereboer mee die met zijn beer langs zeugen ging. Na deze terugblik heb je het laatste hoofdstuk daarin krijgt Maarten een telefoontje dat zijn vader een hartaanval heeft gehad. Maarten is als eerste in het ziekenhuis en Maarten besluit om s’nachts te blijven. Zijn vader vroeg hem om nog even te blijven s’avonds en daar praten ze nog even. Maarten gaat slapen in een ontzettend klein kamertje en leest daar nog wat gedichten van Bloem. s’ Nachts om drie uur wordt hij geroepen, zijn vader is in kritieke toestand. En uieindelijk overlijdt zijn vader. Zijn vader heeft dus nooit geweten van de kanker en Maarten verteld het zijn moeder in het ziekenhuis. Personages
Maarten ’t Hart: de ik-figuur, getrouwd met Hanneke van der Muyzenberg en hij is bioloog. (Alle jaartallen en data kloppen met de werkelijkheid.) Maarten is een round-character: alle gedachten zie je van hem. Pau ’t Hart: een flat-charater, de vader van Maarten. Hij is grafmaker op de gemeentelijke begraafplaats in Maassluis. Hij is een oprechte, opgewekte en soms serieuze man. Titelverklaring
De ondertitel is: Roman van vader en zoon. Vader staat voorop; de zoon kijkt tegen hem op. Maarten ’t Hart bewondert F. Bordewijk en in Karakter van Bordewijk staat als ondertitel: Roman van zoon en vader. Maarten ’t Hart heeft dus een variatie hierop als hommage aan Bordewijk. Ook de eerste woorden van “ de Aansprekers” : ‘Tijdens de feestdagen in december’ lijken op de eerste woorden in Karakter: ‘In het zwartst van de tijd omstreeks Kerstmis. De titel: de Aansprekers heeft wel degelijk te maken met de dood. Een aanspreker was een in het zwart geklede man die langs huizen ging om te vertellen dat een familielid was gestorven. In deze roman koman veel aankondigingen van de dood voor: - twee agenten komen in Drenthe bij Maarten en Hanneke voor huiszoeking, want er zijn in een nabij liggend weiland schapen vermoordt. Dat betekent al iets naars en even later worden Maarten en Hanneke gebeld dat Pau in het ziekenhuis ligt. - De doodlopende paden in Zwitserland en aan de havenkant: dood, zo plots eindigt het leven. - In zijn hele leven wordt Maarten geconfronteerd met de dood.: paarden voor een rouwkoets, een mensenbotje bij een grafontruiming, de man die zelfmoord pleegt, en als hij in die ene laatste nacht zijn vader overlijdt kijkt hij net naar een film: signals for survival, hoe een meeuw een jong opslokt. - belangrijkste toneel voor de dood: de begraafplaats, de werkplaats van zijn vader. Motto
Soms kun je eenzaam wandelen op straat
en naar de lucht zien en de stille daken, het lijkt of je de wolken aan kunt raken
en even is het of je echt bestaat
en of er nooit een ogenblik zal komen
waarop je siller zijn zult dan in slaap. Maar vogels strijken op de daken neer
en om de hoek verschijnt een oude man. Uitleg: dit gedicht is door Maarten ’t Hart zelf geschreven. Dat staat er niet bij. ‘waarop je stiller zult zijn dan in slaap’ stelt de dood voor, en in ‘om de hoek verschijnt een oude man’. Dit zijn ook aankondigingen van de dood. Compositie
Hoofdstukindeling: er zijn 12 ongenummerde hoofdstukken en op het eerste hoofdstuk na lopen ze allemaal chronologisch, vanaf voorjaar 1973 tot aan december 1973 waarin Pau overlijdt. Het eerste hoofdstuk is een flash-forward naar een jaar na de dood van Maartens vader. In het verhaal zijn er flash-backs naar de vroegere jeugd. Vertelde tijd is dus in hoofdstuk 2 tot en met hoofdstuk 12 ongeveer ¾ jaar en het eerste hoofdstuk beschrijft een gebeurtenis van ongeveer een ½ a 1 uur. Motieven
Steeds wordt het element ‘de dood’ herhaalt. Toch speelt er in de romans van ’t Hart een dubbelheid. Dat is ook bij het motief de dood het geval: op de begraafplaats heerst een dode sfeer maar toch ook een levende sfeer, want planten bloeien, er worden steenuiltjes geboren, onder een weggegleden grafsteen kruipen allerlei insekten, kakkerlakken.
Dood als beroep maar dood ook als persoonlijk verdriet.
Ook een belangrijk motief is stilstand: op gelukkige momenten staat de tijd stil en krijgt Maarten een eeuwigheidsgevoel; verstilling.
Verstarring staat tegenover de dood: sporen verstarren in de sneeuw, M houdt verstard een botje vast.
Ook de vader-zoonrelatie speelt een rol: de zoon denkt heel anders over God en het geloof dan de zoon. De zoon heeft het geloof allang al afgeschreven. Maar de zoon ervaart dat het geloof wel belangrijk is voor vader, dat merkt hij als hij een droom krijgt in Zwitserland: vader loopt vrolijk op witgeschuurde klompen maar staat toch stil, in een veld met klaprozen—doodsymbolen: vergiftigt. De vader rent op nieuwe aarde waar geen gevaar is, maar hij komt niet dichterbij want de zoon,Maarten, staat aan de overkant; er is een kloof tussen beiden. Ook een belangrijk element in het verhaal is geslachtsgemeenschap. Dit komt vooral naar voren in de derde flash-back van Maarten waarin hij alleen naar de tuinderij gaat: Hij ziet een vrijend stel in het gras. En hij rijdt uiteindelijk mee met de bereboer die met zijn beer langs zeugen trekt. Dit heeft niets afschrikwekkends voor Maarten totdat het beest heel erg begint te schreeuwen. Volgens Maarten kan liefde maar beter platonisch kan blijven.
Ruimte
Maarten ’t Hart heeft altijd een realistische ruimte in zijn romans. Hier zeker want het is autobiografisch. Het speelt zich af in Maassluis. De geboorteplaats van Maarten. Hij woont met Hanneke in Leiden. Stijl
Volgens kenners is Maarten geen goede stilist
Veel gedachten en veel gebeurtenissen worden uitvoerig beschreven, soms te uitvoerig. Boodschap
Vroeg of laat worden we allemaal aansprekers. Er is geen oplossing voor de dood. Realisme
Alle gebeurtenissen zijn echt in het leven van Maarten gebeurd. Einde
Het is een gesloten einde: Maartens vader is overleden en hij vertelt zijn moeder over de werkelijke ziekte van Pau. Op het moment dat Pau overlijdt, wordt er een hoogzwangere vrouw binnen gereden, een teken van nieuw leven. Meningen
De meningen over ‘ de Aansprekers’ waren verdeeld, de een vond de lange dialogen erg goed en de ander vond dat juist slecht geschreven. De meeste vermoeden dat Maarten ’t Hart een van de best gelezen schrijver is bij het grote omdat hij over onderwerpen schrijft die dicht bij de mens liggen. In het eerste jaar: 1979 waren er al 13 drukken. In aug. 1994: in 22 drukken: 155.000 exemplaren. Mijn mening: sommige dialogen vond ik wel erg lang uitgebreid, zoals het eerste hoofdstuk. Maar hoe hij het hele rouwproces van zichzelf beschrijft is wel heel goed gedaan, ook de verwijzingen naar de motieven kwam ik steeds tegen en dat vond ik wel heel erg leuk.
Auteur: Maarten ‘t Hart werd op 25 november 1944 geboren als oudste zoon in een gereformeerd gezin in Maassluis. Zijn vader werkte eerst in de tuinderij en werd later grafmaker voor de gemeente en beheerder van de plaatselijk kerkhof. Maarten had een zusje en een broertje. Maarten had op de lagere school al onverzadigde leeshonger. Na de lagere school op aandringen van ’t hoofd van de school is hij naar de HBS van het Groen van Prinstererlyceum in Vlaardingen. Mede om aan militaire dienst te ontkomen ging Maarten in 1962 biologie studeren in Leiden. In 1968 studeerde hij af en was hij inmiddels getrouwd met Hanneke van der Muyzenberg. Maarten was gespecialiseerd in de ethologie: dat is het bestuderen van het gedrag van dieren. In 1970 werd hij medeschappelijk medewerker op het zoologische laboratorium van de universiteit van Leiden. Hij is toch in militaire dienst geweest en die bracht hij door op het TNO in Rijswijk. Tijdens zijn vrije uren in diensttijd heeft hij zijn eerste roman geschreven die hij vervolgens instuurde voor de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Hij krijgt hiervoor een eervolle vermelding en 2 uitgevers zijn in hem geinteresseerd geraakt en zo debuteert hij in 1971 met Stenen voor een ransuil. Onder pseudoniem Martin Hart. Deze roman en het vervolg daarop Ik had een wapenbroeder werden zo matig verkocht dat zijn vriend en collega-schrijver Maarten Biesheuvel hem aanspoorde om zich op het autobiografische genre te richten. In 1975 komt het vrome volk op de markt en een jaar later werd die roman bekroond met de Multatuliprijs. Maarten krijgt veel naamsbekendheid met artikelen in Vrij Nederland en het NRC. Vanaf 1977 voor zijn werk echte naam. In 1978 Een vlucht regenwulpen: doorbraak groot publiek: 100.000 exemplaren in 1 jaar
Vijf jaar hiervoor is zijn vader overleden en daar schrijft Maarten ’t Hart een roman over de Aansprekers. “ik wilde mijn vader terughebben zoals hij was, zoals hij praatte, zoals hij handelde.” 1987: op aandrang van collega’s gaf hij zijn baan aan universiteit op en werd fulltime huisman en schrijver. Op het boekenbal van 1991 ging ’t Hart als vrouw verkleedt: hij noemde zichzelf Maartje ’t Hart. 1993: Het woeden der gehele wereld. Deze roman werd een jaar later bekroond met de Gouden Strop. Dit is een jaarlijkse prijs voor de beste misdaadroman in Nederland. Hij heeft met dit boek ook de Zweedse Gouden Strop gekregen voor best vertaalde misdaadroman. In najaar 1993: debuut als tv-presentator: van een litteraire talkshow. 1997: boekenweekthema= mijn God. Daarvoor heeft hij een bundel geschreven: Wie God vertaald heeft niets te vrezen. Achtergronden
Het boek begint met: de ik-figuur Maarten ’t Hart keert een jaar na de dood van zijn vader terug naar Maassluis. Hij loopt op de kade, hij denkt aan (de dood van) zijn vader en het ijzelt. Maarten glijdt dan ook uit en dreigt in het water te vallen. Maar via een balk waar zoutaanslag aan zit kan hij zich redden. Na dit hoofdstuk volgen alle hoofdstukken chronologisch op elkaar. In Drenthe waar Maarten en Hanneke op vakantie zijn, krijgen ze een telefoontje: Vader moet aan zijn maag geopereerd worden. Daar aangekomen hoort Maarten sterke verhalen van zijn vader over flessen bloed. Maarten weet dan al dat er meer aan de hand is dan een eenvoudige maagoperatie. Na de operatie hoort Maarten dat zijn vader kanker aan de alvleesklier heeft en dat hij nog maar een half jaar te leven heeft. Maarten kan dit niet accepteren uit verdriet. Op donkere aavonden die volgden kreeg Maarten geen troost bij Bach, Mozart en gedichten van Bloem omdat zijn vader daar niets mee te maken heeft. Als Maarten op een dag naar de begraafplaats gaat is zijn vader weer vrolijk aan het werk. Daar heeft hij een felle discussie met zijn vader over het geloof, of Hitler wel vergeving heeft gekregen vlak voor zijn dood. Maarten’s vader weet dus niet van de kanker maar Maarten wel, die maakt als het ware het stervingsproces door. Na de somberheid komt er nu ook agressie tegen oudere mensen. Hij is kwaad op die mensen omdat die nog niet overlijden en zijn vader wel. Maarten en Hanneke gaan toch op vakantie in het Zwitserse Binntall. Daar gebeuren kleine gebeurtenissen die een doodskarakter hebben. Doodlopend spoor in de sneeuw met een geurineerd paaltje, dat herinnert hem aan een doodlopend spoor aan de havenkant in Maassluis—man kwam bij zijn vader om te vragen wanneer hij het beste zelfmoord kom plegen. Vader vertelde hem dat nu de grond te hard was en dat hij beter tot het voorjaar kon wachten. En in het voorjaar heeft de man zich opgehangen. De vele mineraalkloppers in de bergen herinneren aan grafsteenhouwer van Maassluis. Toen er een keer een graf ontruimt moest worden kregen ze het graf niet open, kregen ze de steen er niet vanaf. Na een tijd proberen breekt de steen in tweeen. Ook wordt er in Zwitserland een jongen uit het water gehaald met een helicopter, het hele dorp was uitgelopen. De jongen was gestorven. Na de vakantie in Zwitserland komt de derde fase van het stervingsproces: na somberheid, de agressie nu de berusting. Hij gaat opnieuw van Leiden naar Maassluis op 3 oktober! om zijn vader te helpen bladeren te harken. Eigenlijk om zijn vader te vertellen van zijn ziekte. Maar dat lukt niet want vader is vrolijk, er zijn steenuiltjes geboren, er komen bezoekers storen. Vader begint zelf over de dood maar Maarten ontkent dat het al snel zo ver is. De derde flash-back van Maarten: Maarten mag van zijn moeder alleen naar zijn vaders werk lopen die toen nog tuindersknecht was, ondertussen dacht hij na over God, hij wilde net als Henoch naast God wandelen maar niet dat God hem wegnam. Hij vermoedde dat de man die steeds voorbij fietste God was. Die man vroeg of Maarten met hem meeging naar zijn vader maar Maarten weigerde. Hij ging uiteindelijk met de bereboer mee die met zijn beer langs zeugen ging. Na deze terugblik heb je het laatste hoofdstuk daarin krijgt Maarten een telefoontje dat zijn vader een hartaanval heeft gehad. Maarten is als eerste in het ziekenhuis en Maarten besluit om s’nachts te blijven. Zijn vader vroeg hem om nog even te blijven s’avonds en daar praten ze nog even. Maarten gaat slapen in een ontzettend klein kamertje en leest daar nog wat gedichten van Bloem. s’ Nachts om drie uur wordt hij geroepen, zijn vader is in kritieke toestand. En uieindelijk overlijdt zijn vader. Zijn vader heeft dus nooit geweten van de kanker en Maarten verteld het zijn moeder in het ziekenhuis. Personages
Maarten ’t Hart: de ik-figuur, getrouwd met Hanneke van der Muyzenberg en hij is bioloog. (Alle jaartallen en data kloppen met de werkelijkheid.) Maarten is een round-character: alle gedachten zie je van hem. Pau ’t Hart: een flat-charater, de vader van Maarten. Hij is grafmaker op de gemeentelijke begraafplaats in Maassluis. Hij is een oprechte, opgewekte en soms serieuze man. Titelverklaring
De ondertitel is: Roman van vader en zoon. Vader staat voorop; de zoon kijkt tegen hem op. Maarten ’t Hart bewondert F. Bordewijk en in Karakter van Bordewijk staat als ondertitel: Roman van zoon en vader. Maarten ’t Hart heeft dus een variatie hierop als hommage aan Bordewijk. Ook de eerste woorden van “ de Aansprekers” : ‘Tijdens de feestdagen in december’ lijken op de eerste woorden in Karakter: ‘In het zwartst van de tijd omstreeks Kerstmis. De titel: de Aansprekers heeft wel degelijk te maken met de dood. Een aanspreker was een in het zwart geklede man die langs huizen ging om te vertellen dat een familielid was gestorven. In deze roman koman veel aankondigingen van de dood voor: - twee agenten komen in Drenthe bij Maarten en Hanneke voor huiszoeking, want er zijn in een nabij liggend weiland schapen vermoordt. Dat betekent al iets naars en even later worden Maarten en Hanneke gebeld dat Pau in het ziekenhuis ligt. - De doodlopende paden in Zwitserland en aan de havenkant: dood, zo plots eindigt het leven. - In zijn hele leven wordt Maarten geconfronteerd met de dood.: paarden voor een rouwkoets, een mensenbotje bij een grafontruiming, de man die zelfmoord pleegt, en als hij in die ene laatste nacht zijn vader overlijdt kijkt hij net naar een film: signals for survival, hoe een meeuw een jong opslokt. - belangrijkste toneel voor de dood: de begraafplaats, de werkplaats van zijn vader. Motto
Soms kun je eenzaam wandelen op straat
en naar de lucht zien en de stille daken, het lijkt of je de wolken aan kunt raken
en even is het of je echt bestaat
en of er nooit een ogenblik zal komen
waarop je siller zijn zult dan in slaap. Maar vogels strijken op de daken neer
en om de hoek verschijnt een oude man. Uitleg: dit gedicht is door Maarten ’t Hart zelf geschreven. Dat staat er niet bij. ‘waarop je stiller zult zijn dan in slaap’ stelt de dood voor, en in ‘om de hoek verschijnt een oude man’. Dit zijn ook aankondigingen van de dood. Compositie
Hoofdstukindeling: er zijn 12 ongenummerde hoofdstukken en op het eerste hoofdstuk na lopen ze allemaal chronologisch, vanaf voorjaar 1973 tot aan december 1973 waarin Pau overlijdt. Het eerste hoofdstuk is een flash-forward naar een jaar na de dood van Maartens vader. In het verhaal zijn er flash-backs naar de vroegere jeugd. Vertelde tijd is dus in hoofdstuk 2 tot en met hoofdstuk 12 ongeveer ¾ jaar en het eerste hoofdstuk beschrijft een gebeurtenis van ongeveer een ½ a 1 uur. Motieven
Maarten ’t Hart heeft altijd een realistische ruimte in zijn romans. Hier zeker want het is autobiografisch. Het speelt zich af in Maassluis. De geboorteplaats van Maarten. Hij woont met Hanneke in Leiden. Stijl
Volgens kenners is Maarten geen goede stilist
Veel gedachten en veel gebeurtenissen worden uitvoerig beschreven, soms te uitvoerig. Boodschap
Vroeg of laat worden we allemaal aansprekers. Er is geen oplossing voor de dood. Realisme
Alle gebeurtenissen zijn echt in het leven van Maarten gebeurd. Einde
Het is een gesloten einde: Maartens vader is overleden en hij vertelt zijn moeder over de werkelijke ziekte van Pau. Op het moment dat Pau overlijdt, wordt er een hoogzwangere vrouw binnen gereden, een teken van nieuw leven. Meningen
De meningen over ‘ de Aansprekers’ waren verdeeld, de een vond de lange dialogen erg goed en de ander vond dat juist slecht geschreven. De meeste vermoeden dat Maarten ’t Hart een van de best gelezen schrijver is bij het grote omdat hij over onderwerpen schrijft die dicht bij de mens liggen. In het eerste jaar: 1979 waren er al 13 drukken. In aug. 1994: in 22 drukken: 155.000 exemplaren. Mijn mening: sommige dialogen vond ik wel erg lang uitgebreid, zoals het eerste hoofdstuk. Maar hoe hij het hele rouwproces van zichzelf beschrijft is wel heel goed gedaan, ook de verwijzingen naar de motieven kwam ik steeds tegen en dat vond ik wel heel erg leuk.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden