Een jong gezin komt in een fasehuis van een psychiatrische inrichting terecht nadat ze een ongeluk hebben gehad. In het huis wonen erg eigenaardige mensen die een feest aan het voorbereiden zijn voor Sterre. Het boek is geschreven door Renate Dorrestein. Ze is een fanatieke feministe, haar boeken gaan vooral over de verdrukking van de vrouw, het ouder worden en incest. Ik had vorig jaar ook al een deel van dit boek gelezen dus ik wist al waar het over ging, en de context waar het zich in afspeelt. De hoofdpersonen zijn Max, Laurie, Agrippina, Lupo, Biba, Ebbe en Wibbe. Max is de vreemdgaande echtgenoot van Laurie. Hij is bazig, arrogant en houd zich alleen maar bezig over zijn carrière en hoe de buitenwereld tegen het jonge gezin aankijkt. Hij ergert zich vreselijk aan Laurie, hij vindt dat ze zich aanstelt en zielig doet. Hij blijft alleen nog bij Laurie vanwege de kinderen. Laurie is de echtgenote van Max. Ze heeft een groot minderwaardigheidscomplex en heeft veel medelijden met zichzelf. Ze is niet opgewassen tegen haar man Max. Omdat Max vreemdgaat wil zij hem jaloers maken door ook overspel te plegen, ze denkt dat Lupo haar wil verleiden en daar gaat ze gewillig op in. Wibbe mag haar niet, hij vindt haar een hysterisch en gestresst mens. Laurie’s karakter veranderd tijdens het verhaal. Eerst zit ze helemaal onder de plak bij Max en in de loop van het verhaal gaat ze zich steeds meer tegen hem afzetten. Agrippina is een bewoonster van het fasehuis. Ze heeft één zoon van zichzelf; Lupo. Ze heeft hem gekregen toen ze een verhouding had met ‘de Allesplakker’. Een oude zakenman die haar gebruikte en haar niet liefhad. Ze was toen jong en naïef en was blij dat er iemand was die haar ‘liefhad’. Agrippina is een beetje het moederfiguur in het huis. Vanaf haar achtenzestigste houd ze niet meer bij hoe oud ze is. "Ik ben geen achttien meer" zegt ze. Ze vindt het vreselijk om oud te worden en drinkt daarom vers bloed om jong te blijven. Ze heeft ook een hele goede vriendin; Evertje Polder, een hond. In de loop van het verhaal word Evertje Polder door een misverstand dood geschoten door Lupo. Agrippina heeft een hersentumor en krijgt hierdoor waanideeën. Ze kleedt zich raar en wil altijd in de belangstelling staan. Lupo is de zoon van Agrippina. Zijn leeftijd wordt niet genoemd maar ik denk dat hij zo’n veertig/vijftig is. Hij woont in een caravan in de tuin zodat de vrouwen het hele huis voor zichzelf hebben. Lupo heeft een eigenaardige baan; hij heeft een eigen liefdesbrievenfabriek. Hij schrijft liefdesbrieven voor andere mensen. Laurie denkt dat Lupo haar wil verleiden en gebruikt hem om overspel te plegen tegenover Max. Lupo heeft helemaal niet door dat hij Laurie verleidt. Hij wil haar helemaal niet verleiden. Biba is één van een drieling. Ebbe en Sterre zijn haar zusjes. Sterre is al dood, ze heeft zelfmoord gepleegd. Biba is een mooi meisje, net als haar zusje Ebbe, de twee zijn identiek aan elkaar. Biba bezat engelen geduld en het was niet moeilijk om van haar te houden. Biba was altijd de oudste, de liefste en de handigste. Ebbe kon denken en Biba kon doen. Ebbe is ook één van de drieling. Biba en Ebbe zijn denk ik ongeveer 16 jaar oud, ze zitten midden in de puberteit. Ebbe was altijd de jongste, de slimste en de grappigste. (Sterre is het drieling zusje van Biba en Ebbe en heeft zelfmoord gepleegd. Tijdens het verhaal zijn de bewoners van het huis een herdenkingsfeest voor haar aan het voorbereiden. Ze had een hekel aan zichzelf en dacht dat haar ongesteldheid een ziekte was die ze zou overdragen aan Biba en Ebbe als die niet uit haar buurt bleven. Sterre was heel anders dan Biba en Ebbe. Sterren kon het beste voelen. Met z’n drieën vormde de drieling een echte eenheid.) Wibbe is een psychiater en de bedenker en uitvoerder van het fasehuis. De bewoners denken dat hij gek is die op een middag is komen aanlopen. Hij woont in het boothuis en doet alle klusjes. Wibbe doet alsof hij gek was zodat hij de bewoners in de gaten kon houden zonder dat zij dat wisten. De onderlinge relatie tussen de karakters. Max en Laurie zijn getrouwd hebben twee kinderen en hebben een slecht huwelijk. Laurie vind Agrippina een aardige vrouw met veel verantwoordelijkheidsgevoel. Agrippina is de moederfiguur in het huis. Haar enige echte kind is Lupo. Laurie denkt dat ze een verhouding met Lupo heeft maar Lupo zelf weet heeft dat niet door, en volgens hem speelt er ook niks tussen hun. Lupo vind Laurie maar een raar mens. Agrippina had ook een echte vriendin, de hond Evertje Polder. Lupo vind de hond zielig omdat ze al zo oud is. En door een misverstand tussen Agrippina en Lupo schiet Lupo de hond dood. Agrippina ergert zich rot aan Laurie en hierdoor ontstaat het misverstand tussen haar en Lupo. Marie is een vondeling en is een mongooltje iedereen houd van haar en laat haar d’r gang gaan. Iedereen vindt Wibbe maar een vreemd en stil persoon, hij houd zich een beetje op de achtergrond omdat hij in werkelijkheid geen gekke klusjesman is maar een psychiater. Hij neemt Max in vertrouwen en verteld hem over het fasehuis en de bewoners. Dit had hij beter niet kunnen doen want Max kan het geheim niet bewaren. Ik vind Laurie een hysterische gek, en vind dat ze gewoon bij Max weg moet gaan. Ze moet zich niet zo aanstellen en wat meer eigenwaarde krijgen. Ze is erg naïef. Ik vind Max een arrogant persoon die alleen maar aan zichzelf denkt. Hij moet Laurie met wat meer respect behandelen. Maar ik heb wel respect voor hem omdat hij de enige persoon is die een beetje nuchter nadenkt. Ik vind Agrippina wel een aardige vrouw, ze is heel zorgzaam. Ik vind het alleen heel erg raar dat ze bloed drinkt om jong te blijven. Ik vind haar verder wel de meest sympathieke persoon, omdat ze zo zorgzaam is. Ik vind Ebbe en Biba echt helemaal doorgedraaid. Ze denken zo krom, ze zijn erg naïef. Verder doen ze geen vlieg kwaad. Ik vind Wibbe maar een beetje een raar persoon, ik vind dat hij de bewoners van het huis niet goed behandeld. Hij ziet ze constant als gekken en niet als gewone mensen. Hij zegt wel dat hij ze als gewone mensen ziet maar volgens mij is dit toch niet zo. Ik vind ook dat hij Laurie niet goed behandeld als psychiater zou hij toch anders met haar om moeten gaan. Dan had hij kunnen weten dat ze niet helemaal goed in d’r hoofd is. Want zo denk ik erover, dat Laurie niet helemaal goed in d’r hoofd is. Ik vind Lupo de meest sympathieke persoon, hij is erg aardig voor iedereen. En ook met zijn werk wil hij andere mensen helpen. Hij doet echt niemand kwaad. Ik vind Wibbe de meest onsympathieke persoon. Ik herken mezelf niet in een van de mensen in het verhaal. De meeste zijn na. Ik herken mezelf niet in een van de mensen in het verhaal. De bewoners in het huis en Laurie zijn naïef en dat ben ik totaal niet. Ik herken me ook niet in Max of Wibbe. Omdat ik zou gefocust zou zijn op hou de buitenwereld over mij denkt, Max houd zich hier heel erg mee bezig. Ik herken mezelf ook niet in Wibbe omdat ik op een heel andere manier met mensen om ga. En ik neem ook niet zomaar iemand in vertrouwen zoals hij Max in vertrouwen neemt. Het verhaal speelt zich een aantal jaar geleden af ik denk eind jaren 70 of begin jaren 80. Omdat het boek vanuit een feministisch standpunt is geschreven. Het feminisme kwam toen heel sterk op. Het is dus wel belangrijk voor het verhaal omdat het een sterk feministische inslag heeft en ook de denkwijze over psychiatrische inrichtingen komt erg overeen met hoe de gedachten van mensen toentertijd daarover waren. Het verhaal speelt zich af in een fasehuis van een psychiatrische inrichting ergens in Nederland. Het is een rood huis met geblindeerde ramen, een regelrechte bouwval, de oprijlaan is zo dichtbegroeid dat een buitenstaander niet eens gezien had dat daar een huis stond. Er zijn ook nog een aantal bijgebouwen; een boothuis dat aan een zijstroompje van de rivier lag, een verwaarloosd maar elegant theehuis en er staat een caravan in de tuin. Het huis laat wel zien dat er geen gewone mensen leven. Ik denk dat het dan wel beter onderhouden was. Het ligt ook erg afgelegen, ver van de bewoonde wereld. Toen het gezin het huis zag kregen ze al de indruk dat ze op een plek beland waren waar het niet helemaal normaal was. De omstandigheden waarin het verhaal zich afspeelt zijn tussen mensen die psychisch niet helemaal in orde zijn. Dit is erg van belang want het gezin dat ‘komt binnenvallen’ gaat zich hier geheel naar gedragen. Max weet dat het een fasehuis van een psychiatrische inrichting is, Laurie weet dit niet. In het verhaal merk je dit goed aan het gedrag van Max en Laurie. Ze gaan allebei heel anders met de mensen om. Dit komt deels ook wel door het karakter van beide. Maar als Max niet had geweten dat de bewoners psychiatrische patiënten waren was hij denk ik toch anders met de bewoners omgegaan. Je volgt het verhaal steeds door de ogen van iemand anders. Dan weer door de ogen van Laurie, dan weer door die van Max, Agrippina of een van de andere bewoners. Je volgt het verhaal door ieders ogen behalve die van Marrie. Je leest steeds de gedachten van een ander persoon. Hierdoor veranderd je mening gedurende het verhaal over de situatie constant. Ik denk dat mijn mening het meest is ontstaan door de gedachten van Max, omdat hij het meest nuchter nadenkt, en hij weet in wat voor situatie zijn gezin terecht is gekomen. Het standpunt van de schrijfster heeft toch een grote invloed op je gedachten. Het is namelijk met een sterk feministische inslag geschreven. Er wordt veel aandacht besteed aan de vreemdgaande Max en de onderdrukte Laurie. Max word door de schrijfster toch wel afgeschilderd als een egoïstische man. De lezer weet eigenlijk meer van ieder persoon dan zij van elkaar, doordat de personen vanuit ieder standpunt en vanuit ieder zijn ogen beschreven wordt. Ik volg het verhaal dus niet vanuit de ogen van een specifiek persoon doordat je steeds door de ogen van iemand anders kijkt. De schrijver wil de lezer wel iets overbrengen. Bijvoorbeeld dat vrouwen ook rechten hebben en dat je psychiatrische patiënten met respect moet behandelen en je ze ook een kans moet geven op een normaal leven. Ik vind het goed dat een schrijfster via een boek haar mening wil over brengen. Maar toch geeft ze je de vrijheid om je eigen mening te vormen doordat ze alle personen in het boek ruim aan bod laat komen en doordat je het verhaal uit de ogen van steeds een ander persoon bekijkt. Ik ben door het boek wel een eigenmening gaan vormen over hoe je mensen moet behandelen. Dat iedereen rechten heeft en dat psychiatrische patiënten ook recht hebben op een normaal leven. Ik had deze mening al wel maar die is door het lezen van het boek toch wel sterker geworden. Ik zou best nog weleens een boek van Renate Dorrestein willen lezen omdat ik vind dat ze op een mooie manier een verhaal vormt. En dan bedoel ik dat dit verhaal ook heel anders geschreven had kunnen worden, vanuit het standpunt van maar een iemand. Ik vind het juist goed dat je het verhaal leest vanuit meerdere standpunten. Zodat je op het eind van het boek een eigen mening gevormd hebt. Als het vanuit het standpunt van een persoon was geschreven wordt je als het ware een mening opgelegd. De tijd of plaats van het verhaal maakt me niet zoveel uit. Het onderwerp vind ik wel erg boeiend want ik ben zelf toch ook wel een feministe net zoals de schrijfster Renate Dorrestein. Ik vond het een erg leuk en boeiend boek om te lezen.