Titel: Bruiloft aan zee. Auteur: Abdelkader Benali. Jaar van uitgave: Eerste druk in 1996. Samenvatting: De twintigjarige Lamarat (uitgesproken als ‘lamme rat’) keert samen met zijn familie terug naar zijn geboortestreek, waar zijn oom Mosa en Rebekka zullen trouwen. Op de vooravond van die bruiloft is Mosa spoorloos. Lamarat krijgt van zijn vader de opdracht hem te gaan zoeken, daarbij helpt de alwetende taxichauffeur Chalid hem. Als Lamarat zijn oom dronken in Melillaar (Spanje) aan treft, sleurt hij hem mee naar huis. Als zij huiswaarts keren in Rebekka woedend en neemt ze wraak. Ze knipt stukjes van zijn geslachtsdeel af. Van een huwelijk komt het niet meer. Thema: Het thema van het boek is dat er twee verschillende culturen zijn, een Nederlandse en een Marokkaanse, die met elkaar botsen.
Motieven: Er zijn enkele motieven waardoor je het thema uit het boek kan halen. Lamarat is opgegroeid met de Nederlandse cultuur, dat kan je erg merken aan zijn vrije manier van denken. Als hij terug keert naar Marokko voor de huwelijksplechtigheid vindt hij al die tradities maar een beetje raar. En daar wijst iemand hem dan weer op. Ook is hij niet meer gewend dat hij vijf keer per dag moet bidden. Als hij dan terug keert in Marokko dan moet dat weer wel. Hij bots dus eigenlijk continue met de cultuur daar en de manier van leven in Nederland. Er zijn een aantal symbolen in het verhaal te vinden. Dat is vooral de manier van praten en Nederlandse televisieprogramma’s, daardoor kun je goed merken dat deze familie is geïntrigeerd in Nederland. Een paar symbolen zijn: · ”…Bert van Sesamstraat…” · Ze noemen de taxichauffeur ook wel “Blik-op-de-weg”. · Het liedje “we zijn er bijna, we zijn er bijna enz · Het liedje “zakdoekje leggen”. Er komen geen dromen in het verhaal voor. Titel, ondertitel en motto: De titel is heel leuk als je het boek uit hebt. Uiteindelijk vindt Mosa Rebekka bij het strand. Daar knipt Rebekka enkele stukjes van zijn geslachtsdeel de letterlijke titel zou dus eigenlijk worden: afslachting aan zee. Maar omdat zij zouden gaan trouwen heeft de schrijver “bruiloft aan zee” van gemaakt. Erg komisch bedacht. Er is geen ondertitel bij het verhaal en er is ook geen motto aanwezig. Structuur: Er is een epiloog geschreven. Na de ‘afslachting’ is het boek afgelopen, maar in de epiloog wordt kort beschreven hoe het met de familieleden daarna gaat. De vertellen van iedere persoon wat ze hebben gedaan en uiteindelijk wordt nog verteld hoe het met Lamarat tien jaar na dato vergaat. Het heeft de functie dat je niet met vragen blijft zitten. Je weet hoe het met de personages afloopt en dat is erg leuk om te weten. Het verhaal begint met een flashback van Lamarat. Hierin wordt beschreven hoe zijn ouders elkaar hebben ontmoet, hoe ze verliefd werden en dat ze gingen trouwen en dat de vader van Lamarat als gastarbeiders naar Nederland toe kwam. Het verhaal eindigt bij de ‘afslachting’ van Mosa. Je komt te weten hoe Rebekka met hem afrekent en in de epiloog wordt duidelijk wat er met de personages gebeurt. Het boek heeft maar één verhaallijn: de taxirit. In die taxirit wordt de familiegeschiedenis van Lamarat verteld. Het boek is in een 14 hoofdstukken verdeeld. Ze hebben allemaal opvallende titels die in het hoofdstuk zelf duidelijk naar voren komen. Personages: De hoofdpersoon van het verhaal is de twintigjarige Lamarat Minar. Lamarat is geboren in Marokko en met vier jaar naar Nederland toegekomen. Hij lijkt een beetje een zwijgzame jongen, maar in de taxi gaat dat over doordat hij daar zijn familiegeschiedenis vertelt. Lamarat kan zich helemaal niet meer inbeelden in de tradities van zijn land. Zijn ouders hebben hem dat wel bijgebracht, maar hij heeft er vervolgens niks mee gedaan. Chalid is de achtenvijftigjarige taxichauffeur die rijdt tussen de landstreek Iwojen en het grensplaatsje F. Het is een sympathieke man en maakt graag met iedereen een praatje in de taxi. Doordat hij al lang meegaat in de taxiwereld weet hij van iedereen alles. Rebekka Minar is de negentienjarige zus van Lamarat. Ze wordt omschreven als een ‘mooi Zeeuws meisje’ en Lamarat noemt haar ook wel een babbelbox. Van haar karakter kom je vrij weinig te weten. Ze is gekoppeld aan de veel jongeren broer van haar vader. Mosa is vijfentwintig jaar en is gek op vrouwen. Hij staat er om bekend dat hij regelmatig in de kroonkolonie Melilliaar naar de hoeren gaat. Mosa komt onverschillig en het lijkt hem weinig te doen wat hij allemaal aanricht. Ik denk niet dat er echt speaking names in het boek zijn gebruikt. Alhoewel de namen van de personen wel meteen vertellen dat ze uit een ander land komen dan Nederland. Verder lijk ik niet op één van de personen. Historische tijd: Het verhaal speelt zich af in de jaren negentig. Ik denk dat, omdat de vader van Lamarat als gastarbeider naar Nederland is toe gekomen en dat was ongeveer in de jaren zeventig. Lamarat is nu twintig en daarom speelt het zich ongeveer af in de jaren negentig. De tijd is in zoverre belangrijk dat in Nederland tegenwoordig alles kan en dat in dat soort landen de tijd voor ons een beetje lijkt achter te lopen.
Ruimte: Het verhaal speelt zich voornamelijk af in de taxi. Daar worden alle verhalen verteld en zie je de gedachtes van de personen. Verder speelt het verhaal zich af op het strand in Touarirt waar Rebekka haar aanstaande echtgenote Mosa toetakelt. De plaats is wel van belang. Je moet weten dat de gebeurtenissen allemaal al zijn gebeurd en dat ze alleen maar terug in de tijd gaan. Alleen het einde van het boek gebeurt in het heden. Tijdsduur: De verteltijd van het boek si 152 bladzijdes. De vertelde tijd is 1 dag. Het boek is dus vertraagd verteld. Deze vertraging heeft als functie dat een geschiedenis van één hele familie voorbij ziet komen in één dag. Tijdsvolgorde: Het verhaal is in niet-chronologische volgorde verteld. De gebeurtenissen worden in een andere volgorde beschreven dan waarin ze plaats vonden. Door de vele flashbacks in het verhaal zie je dus wat er in het verleden is gebeurd. Eén van de belangrijkste flashbacks zit in het begin van het verhaal. Daarin wordt verteld hoe de ouders van Lamarat elkaar hebben ontmoet en hoe zij in Nederland terecht zijn gekomen. Een andere belangrijke flashback zit halverwege het verhaal waarin wordt verteld hoe de familie in Marokko aan kwam en hoe ze werden ontvangen door andere familieleden. De functie van al die flashbacks is als volgt: je leert de hele familie kennen en weet min of meer wat je te wachten zal staan als Lamarat zijn oom moet gaan zoeken. Je begrijpt beter hoe de familie in elkaar steekt en zal daarom ook beter het hele verhaal begrijpen. Perspectief: Het verhaal heeft een auctoriale vertelsituatie. Er staat iemand boven die alles verteld en lees niet door de ogen van één iemand. Hij weet alles van de personen af (denk aan; gedachten, emoties, en geschiedenis). De functie van deze vertelsituatie is dat je van verschillende mensen hun gevoelens kunt mee beleven. Ik ben tijdens het lezen niet beïnvloed door de vertelsituatie. Idee: Het boek is geschreven een de bedoeling. Benali heeft willen laten zien dat als je in twee zo verschillende werelden leeft het moeilijk voor je is om je van ene naar de andere wereld te verplaatsen. Als je dus in het zaligmakende Nederland woont kun je niet zo makkelijk terug naar Marokko, want daar heb je dan helemaal niks. En andersom is het moeilijk om je dan in een hel vreemde cultuur te storten. Het idee is duidelijk in het boek naar voren gekomen en ik denk dat de schrijver enigszins ook wel gelijk heeft. Fictie/Werkelijkheid: Het boek is fictie met een aantal zaken uit de werkelijkheid zijn gehaald. Dat is te zien zoals de twee culturen met elkaar botsen.
Evaluatie: Ik vond dit boek heel erg mooi, maar aan de andere kant vond ik het ook heel erg verwarend. Gelukkig wordt dat achter in het boek ook zelf door de schrijver benadrukt. Wat ik niet mooi vond aan het verhaal was de vertelsituatie. Het was heel moeilijk om te kijken wie nou wat dacht en waar ze nou weer waren. Vooral de vele flashbacks in het verhaal maken dat erg onduidelijk. Om het helemaal goed te begrijpen moet je denk ik het verhaal twee keer lezen. Bij de tweede keer weet je dan beter waar ze zijn en waarom dat stuk van het verhaal nou zo belangrijk is. Er waren ook wel mooie dingen aan het boek. Eén van die dingen was de kleine werkelijkheid zoals het bij ons in de maatschappij er aan toe gaat. In Nederland is het veel vaker zo dat twee verschillende culturen met elkaar botsen. Het liet heel duidelijk zien, hoe en waarom die culturen met elkaar botsen. Dat was voornamelijk ook zo, omdat er een auctoriale verteller was. Als Lamarat alleen aan het woord was geweest was dat veel minder naar voren gekomen. De karakters kun je in het boek niet echt duidelijk beoordelen. Alleen Lamarat wordt duidelijk beschreven, de rest wordt een beetje vaag beschreven. Hij is een zwijgzame jongen, maar ook wel en leuke jongen. Het beslaat maar één dag, de momenten zijn allemaal heel mooi en vertraagt verteld. Je had het idee dat het allemaal die dag gebeurde. De ruimte was een beetje eenzaam, maar toch ook wel apart. Het thema vond ik heel erg goed gekozen, omdat de schrijver de realiteit in Nederland beschrijft. In onze maatschappij gebeurt het veel vaker dat twee culturen met elkaar botsen. Nu in dit verhaal komt dat goed naar voren. Dit is heel erg knap gedaan en ook zeker één van de betere aspecten in het boek. Mijn conclusie over dit boek is: het boek heeft een duidelijke bedoeling, is mooi omschreven, geeft goed de realiteit weer, maar je moet het wel goed lezen. Daarmee bedoel ik dat je, je eigen goed moet concentreren bij het lezen van dit boek. Ik zou het zeker aanraden, want als ik het mooie tegen de niet-mooie kanten afweeg, is het boek toch wel erg mooi.