Judith luisterde naar de regen die neersijpelde op de dakpannen. Het eentonige geruis stelde haar enigszins gerust. Ze rilde. Het was koud en vochtig op haar zolderkamer. Alleen haar wangen gloeiden, alsof ze koorts had.
Haar vingers gleden over haar gezicht. Haar neus viel mee; met een beetje geluk zou daar morgen niets meer van te zien zijn. Maar de striemen in haar hals verdwenen niet zo snel.
En morgen hadden ze gym... Moest ze weer een smoes verzinnen, net als vorige keer, toen ze zoveel blauwe plekken had.
Gelukkig zat ze nog niet lang op deze school. Het zou misschien niet opvallen. Maar ze vond het vervelend om tegen de meester te liegen, hij was net zo aardig.

Op school is Judith stil en teruggetrokken. Thuis probeert ze het haar moeder zoveel mogelijk naar haar zin te maken en te helpen met de verzorging van haar kleine broertje, maar toch wordt haar moeder vaak boos. Dan slaat ze Judith, soms zo erg dat ze onder de blauwe plekken zit. Op school durft Judith niets te vertellen en niemand merkt wat er aan de hand is. Dan raakt Judith bevriend met haar klasgenootje Michiel. Bij hem thuis is het erg gezellig en Judith ziet dat het ook anders kan. Haar moeder wordt echter steeds sneller boos en slaat haar steeds vaker. Judith is wanhopig en weet niet meer wat ze moet doen.