Blauw water- Simone van der Vlugt.
Samenvatting
Het verhaal begint met Lisa, die in haar tuin oog in oog komt te staan met de ontsnapte tbs’er Kreuger. De komende dagen zal de man Lisa, en haar vijf jaar oude dochtertje Anouk, gegijzeld houden in haar eigen huis. De man weet Lisa en Anouk goed in bedwang te houden, want hij slaat en verwond haar regelmatig wanneer zij niet doet wat er van haar verwacht wordt.
Op een avond komt de journaliste Senta per toeval bij het huis van Lisa in Appeltern aan. Door de mist is zij de weg kwijt geraakt en gaat naar het huis om de weg te vragen. Niemand doet open en Senta loopt rond het huis om te kijken of er echt niemand thuis is. Door het raam ziet ze een vrouw zitten met een bebloede wond op haar hand. Lisa kijkt de journaliste aan en vestigt al haar hoop op haar, misschien snapt zij wat er aan de hand is en gaat hulp halen. Senta schrik wanneer ze Kreuger ziet met een mes in zijn hand. Snel gaat ze weer naar haar auto om hulp in te schakelen maar tijdens het rijden verliest ze de macht over het stuur en beland ze in het water. Ze wordt gered door iemand maar ligt in coma in het ziekenhuis. De vraag is of Lisa levend aan dit avontuur zal ontkomen.
Thema
Op het boek staat dat dit boek een literaire thriller is. Natuurlijk is het literatuur, want literatuur kan door iedereen op een andere manier geïnterpreteerd worden. Of anders gezegd; iedereen stelt andere eisen aan het begrip (goede) ‘literatuur’. Een aantal punten waarom men een boek literatuur kan vinden zijn bijvoorbeeld; men vindt het werk mooi, men is het eens met de morele waarden (opvattingen over wat goed en slecht is) die het werk uitdraagt, men vindt dat het werk de werkelijkheid goed weergeeft, men vindt het werk knap gemaakt (‘technisch’ en ‘ambachtelijk’) of men waardeert de bedoeling die uit het werk spreekt.
Ook identificeer je jezelf vaak met de personen in het boek. Wat een boek nog meer mooi, goed of interessant maakt is als een boek je zo ontroerd heeft dat je het nog wel eens een keer wilt lezen of als een boek zo goed is dat je bij herlezing weer allerlei nieuwe dingen in het verhaal ontdekt en, als je dagen na het lezen nog steeds over het onderwerp aan het nadenken bent.
Als ik al deze punten naast het boek van Simone van der Vlugt leg kan ik dit niet literatuur noemen. Het boek was ‘leuk’ of ‘plezierig’ om te lezen, maar daar houdt het wel bij op. Bij het volgende hoofdstukje zal ik onderbouwen waarom ik dit boek mij niet aangesproken heeft.
Recensie.
Simone van der Vlugt - Blauw water (2008)
TRANEN IN DE JUS
(Door Peter Kuijt)
Vlak voor het verschijnen van 'Blauw water', de vierde thriller van Simone van der Vlugt, onthulde de schrijfster dat er een foutje in haar boek zat. In de thriller over een moeder en dochter die gegijzeld worden door een ontsnapte tbs’er, is het meisje vijf jaar oud. En dat terwijl de achterflap meldt dat Anouk, de dochter in kwestie, zes lentes telt! Een foutje dat volgens Van der Vlugt te laat werd ontdekt om te herstellen, want de eerste oplage van honderdduizend stuks was al gedrukt. Maar ook hier had het nadeel het spreekwoordelijke voordeel, want met haar onthulling genereerde de schrijfster weer wat extra publiciteit voor 'Blauw water'.
Niet zeuren dus over een foutje in leeftijd. Maar er vallen nog wel andere kanttekeningen te plaatsen bij het verhaal over moeder Lisa die, terwijl ze de was in haar tuin ophangt, ineens oog in oog komt te staan met een – naar later blijkt – tbs’er die niet van proefverlof is teruggekeerd. De man dringt haar huis binnen en houdt Lisa en dochtertje Anouk een week in gijzeling. Een andere verhaallijn in 'Blauw water' concentreert zich op journaliste Senta. Op weg naar een interview raakt ze verdwaald in de mist. Ze besluit om aan te bellen bij een dijkhuisje in Appeltern, toevallig de woning van Lisa. Er wordt niet opengedaan en Senta loopt om het huis heen. Daar ziet ze dat de gewonde Lisa met een mes wordt bedreigd. De journaliste vlucht weg en gaat op zoek naar hulp. Maar dan overkomt haar groot onheil… Of hulp voor Lisa en Anouk op tijd komt, blijft de vraag.
'Blauw water' is ontegenzeggelijk Van der Vlugts spannendste thriller. Goed voor een paar uurtjes nagelbijten. De dreiging die van de extreem gewelddadige tbs’er uitgaat, is bijna tastbaar. Lisa weet zich tot op zekere hoogte knap staande te houden, maar kan niet voorkomen dat er wel eens tranen van wanhoop in de jus druppelen. 'Blauw water' is ook rauwer en gedurfder. Van het enigszins tuttige gehalte dat Van der Vlugts eerdere thrillers kenmerkte, is nagenoeg niets meer over.
Of 'Blauw water' weet te beklijven, valt echter te betwijfelen. Je hoeft niet al te veel thrillers te hebben gelezen om de ontknoping te zien aankomen. De verrassing is er niet. En dan zijn er nog wat andere puntjes van kritiek: het staat uiterst merkwaardig om het met je kersverse gijzelnemer te hebben over Al Gore en CO2-uitstoot. Een opsporingsbericht op televisie over de ontsnapte gevangene is in de praktijk heel wat droger van taal dan in 'Blauw water'. Tot slot: Van der Vlugt zoomt in haar verhaal ook in op een comapatiënt. Dat die zich tamelijk bewust is van de wereld om zich heen, vraagt heel wat van het acceptatievermogen van de lezer.
Simone van der Vlugt – Blauw water. Uitgeverij Anthos, 220 pag.
Aangezien het boek blauw water net uitgekomen is kon ik nog geen goede recensies vinden. De recensie hier boven was het uitgebreidst dus heb ik deze gekozen, alhoewel ik deze recensie ook niet bepaald sterk vind, Peter Kuijt had wat mij betreft wel iets scherper mogen zijn.
De paar punten die Peter Kuijt pakt uit het boek en kritiek op geeft ben ik met hem eens. Inderdaad, het is niet een zwaar boek waar je een paar dagen over doet om even op adem te komen en het verhaal te laten bezinken. Een middagje ben je aan dit boek kwijt. Ik wil niet zeggen dat dit per definitie slecht is, maar dat maakt het voor mij wel magertjes. Ik lees graag een boek wat een beetje een uitdaging voor mij is. Als je zo door een boek heen gaat kan je naar mijn idee net zo goed Suske en Wiske lezen, daar zitten nog plaatjes bij ook! Niet een boek wat blijft hangen, en beklijft dus waarschijnlijk niet, net als Peter Kuijt zegt.
Peter beschrijft in zijn recensie dat dit boek rauwer en gedurfder is dan Simone’s andere boeken. Daar kan ik helaas niet veel over zeggen aangezien ik ‘Het laatste offer’, ‘Schaduwzusters’ en ‘De reünie’ niet gelezen heb. Wel vraag ik me af hoe die boeken dan geschreven zijn, want enige ruwheid kwam ik niet tegen in dit boek. Eigenlijk vond ik het van een ontzettende tuttigheid. ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin is bij wijze nog ruwer dan dit boek. Of ‘Turks fruit’ dat is ruw, en recht voor z’n raap...Het is alsof elk zinnetje omhuld is door een bol watten, ze zijn voorzichtig geformuleerd en ik mis het visuele.
Over het realisme van dit boek is ook nog een hoop te zeggen. Natuurlijk, het is een roman dus in hoeverre moet het boek realistisch zijn, maar ik beaam wat Peter beschrijft over de comapatiënt en als voorbeeld een opsporingsbericht op televisie:
“Voor de derde keer in korte tijd is er een gevaarlijke tbs’er ontsnapt. Het gebeurde afgelopen zondagmiddag, toen de man met proefverlof was. Het gaat om de 43-jarige Mick Kreuger, die in 2005 veroordeeld werd voor een roofoverval waarbij hij zwaar lichamelijk geweld gebruikte. Zijn ontsnapping heeft al tot een dodelijk slachtoffer geleid.”
Vooral het zinnetje ‘Het gebeurde afgelopen zondagmiddag’ Vind ik erg. Het zou een zin kunnen zijn die een kind zou gebruiken, maar bij een opsporingsbericht worden dit soort dingen wel iets formeler uitgedrukt. Is dit soort taal te verklaren doordat Simone van oorsprong kinderboeken schrijft? Misschien moet ze dat maar blijven doen ook.
Wat betreft de comapatiënt; is het juist niet zo dat een comapatiënt in een soort slaap is? En het juist is dat iemand wakker moet worden om zich bewust te worden van zijn omgeving?Dat prikkels weer opgemerkt moeten worden? Simone beschreef de persoon in het boek als totaal bewust van haar omgeving, alleen kon zij niet praten of zich bewegen. Ja, erg ‘realistisch’, erg vervelend…
Bij welk zinnetje in ook m’n vraagtekens had was: “Vriendjes worden met die gestoorde gek die een mes in haar hand had gestoken.” (blz. 41) Gestoorde gek, is dat niet een beetje dubbel op? Van Dale beschrijft bij het woord gek:
gek1 (dem; gekken)
1 (informeel) krankzinnige
2 dwaas
Moet het woord ‘gestoord’ er dan nog voor? Gestoorde man, of gestoorde vent had best gekund. Ze had ook alleen ‘gek’ kunnen gebruiken, maar blijkbaar vond zij het mooi om ‘gestoorde gek’ neer te zetten. Haar keus, maar ik vind het overbodig en het voegt niets toe. Een typisch voorbeeld van een tautologie.
Het einde was niet bepaald verrassend en het verhaal was niet denderend.
Kort om; het boek was die 17 euro niet waard. De toekomst van mijn exemplaar blauw water zal zijn dat het in de boekenkast verdwijnt, flink verstoft en misschien ooit op Koninginnedag op een kleedje zal liggen waar het gekocht wordt door iemand die niet eens weet waar het verhaal over gaat…
Samenvatting
Het verhaal begint met Lisa, die in haar tuin oog in oog komt te staan met de ontsnapte tbs’er Kreuger. De komende dagen zal de man Lisa, en haar vijf jaar oude dochtertje Anouk, gegijzeld houden in haar eigen huis. De man weet Lisa en Anouk goed in bedwang te houden, want hij slaat en verwond haar regelmatig wanneer zij niet doet wat er van haar verwacht wordt.
Op een avond komt de journaliste Senta per toeval bij het huis van Lisa in Appeltern aan. Door de mist is zij de weg kwijt geraakt en gaat naar het huis om de weg te vragen. Niemand doet open en Senta loopt rond het huis om te kijken of er echt niemand thuis is. Door het raam ziet ze een vrouw zitten met een bebloede wond op haar hand. Lisa kijkt de journaliste aan en vestigt al haar hoop op haar, misschien snapt zij wat er aan de hand is en gaat hulp halen. Senta schrik wanneer ze Kreuger ziet met een mes in zijn hand. Snel gaat ze weer naar haar auto om hulp in te schakelen maar tijdens het rijden verliest ze de macht over het stuur en beland ze in het water. Ze wordt gered door iemand maar ligt in coma in het ziekenhuis. De vraag is of Lisa levend aan dit avontuur zal ontkomen.
Op het boek staat dat dit boek een literaire thriller is. Natuurlijk is het literatuur, want literatuur kan door iedereen op een andere manier geïnterpreteerd worden. Of anders gezegd; iedereen stelt andere eisen aan het begrip (goede) ‘literatuur’. Een aantal punten waarom men een boek literatuur kan vinden zijn bijvoorbeeld; men vindt het werk mooi, men is het eens met de morele waarden (opvattingen over wat goed en slecht is) die het werk uitdraagt, men vindt dat het werk de werkelijkheid goed weergeeft, men vindt het werk knap gemaakt (‘technisch’ en ‘ambachtelijk’) of men waardeert de bedoeling die uit het werk spreekt.
Ook identificeer je jezelf vaak met de personen in het boek. Wat een boek nog meer mooi, goed of interessant maakt is als een boek je zo ontroerd heeft dat je het nog wel eens een keer wilt lezen of als een boek zo goed is dat je bij herlezing weer allerlei nieuwe dingen in het verhaal ontdekt en, als je dagen na het lezen nog steeds over het onderwerp aan het nadenken bent.
Als ik al deze punten naast het boek van Simone van der Vlugt leg kan ik dit niet literatuur noemen. Het boek was ‘leuk’ of ‘plezierig’ om te lezen, maar daar houdt het wel bij op. Bij het volgende hoofdstukje zal ik onderbouwen waarom ik dit boek mij niet aangesproken heeft.
Recensie.
Simone van der Vlugt - Blauw water (2008)
TRANEN IN DE JUS
(Door Peter Kuijt)
Vlak voor het verschijnen van 'Blauw water', de vierde thriller van Simone van der Vlugt, onthulde de schrijfster dat er een foutje in haar boek zat. In de thriller over een moeder en dochter die gegijzeld worden door een ontsnapte tbs’er, is het meisje vijf jaar oud. En dat terwijl de achterflap meldt dat Anouk, de dochter in kwestie, zes lentes telt! Een foutje dat volgens Van der Vlugt te laat werd ontdekt om te herstellen, want de eerste oplage van honderdduizend stuks was al gedrukt. Maar ook hier had het nadeel het spreekwoordelijke voordeel, want met haar onthulling genereerde de schrijfster weer wat extra publiciteit voor 'Blauw water'.
Niet zeuren dus over een foutje in leeftijd. Maar er vallen nog wel andere kanttekeningen te plaatsen bij het verhaal over moeder Lisa die, terwijl ze de was in haar tuin ophangt, ineens oog in oog komt te staan met een – naar later blijkt – tbs’er die niet van proefverlof is teruggekeerd. De man dringt haar huis binnen en houdt Lisa en dochtertje Anouk een week in gijzeling. Een andere verhaallijn in 'Blauw water' concentreert zich op journaliste Senta. Op weg naar een interview raakt ze verdwaald in de mist. Ze besluit om aan te bellen bij een dijkhuisje in Appeltern, toevallig de woning van Lisa. Er wordt niet opengedaan en Senta loopt om het huis heen. Daar ziet ze dat de gewonde Lisa met een mes wordt bedreigd. De journaliste vlucht weg en gaat op zoek naar hulp. Maar dan overkomt haar groot onheil… Of hulp voor Lisa en Anouk op tijd komt, blijft de vraag.
Of 'Blauw water' weet te beklijven, valt echter te betwijfelen. Je hoeft niet al te veel thrillers te hebben gelezen om de ontknoping te zien aankomen. De verrassing is er niet. En dan zijn er nog wat andere puntjes van kritiek: het staat uiterst merkwaardig om het met je kersverse gijzelnemer te hebben over Al Gore en CO2-uitstoot. Een opsporingsbericht op televisie over de ontsnapte gevangene is in de praktijk heel wat droger van taal dan in 'Blauw water'. Tot slot: Van der Vlugt zoomt in haar verhaal ook in op een comapatiënt. Dat die zich tamelijk bewust is van de wereld om zich heen, vraagt heel wat van het acceptatievermogen van de lezer.
Simone van der Vlugt – Blauw water. Uitgeverij Anthos, 220 pag.
Aangezien het boek blauw water net uitgekomen is kon ik nog geen goede recensies vinden. De recensie hier boven was het uitgebreidst dus heb ik deze gekozen, alhoewel ik deze recensie ook niet bepaald sterk vind, Peter Kuijt had wat mij betreft wel iets scherper mogen zijn.
De paar punten die Peter Kuijt pakt uit het boek en kritiek op geeft ben ik met hem eens. Inderdaad, het is niet een zwaar boek waar je een paar dagen over doet om even op adem te komen en het verhaal te laten bezinken. Een middagje ben je aan dit boek kwijt. Ik wil niet zeggen dat dit per definitie slecht is, maar dat maakt het voor mij wel magertjes. Ik lees graag een boek wat een beetje een uitdaging voor mij is. Als je zo door een boek heen gaat kan je naar mijn idee net zo goed Suske en Wiske lezen, daar zitten nog plaatjes bij ook! Niet een boek wat blijft hangen, en beklijft dus waarschijnlijk niet, net als Peter Kuijt zegt.
Peter beschrijft in zijn recensie dat dit boek rauwer en gedurfder is dan Simone’s andere boeken. Daar kan ik helaas niet veel over zeggen aangezien ik ‘Het laatste offer’, ‘Schaduwzusters’ en ‘De reünie’ niet gelezen heb. Wel vraag ik me af hoe die boeken dan geschreven zijn, want enige ruwheid kwam ik niet tegen in dit boek. Eigenlijk vond ik het van een ontzettende tuttigheid. ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin is bij wijze nog ruwer dan dit boek. Of ‘Turks fruit’ dat is ruw, en recht voor z’n raap...Het is alsof elk zinnetje omhuld is door een bol watten, ze zijn voorzichtig geformuleerd en ik mis het visuele.
Over het realisme van dit boek is ook nog een hoop te zeggen. Natuurlijk, het is een roman dus in hoeverre moet het boek realistisch zijn, maar ik beaam wat Peter beschrijft over de comapatiënt en als voorbeeld een opsporingsbericht op televisie:
“Voor de derde keer in korte tijd is er een gevaarlijke tbs’er ontsnapt. Het gebeurde afgelopen zondagmiddag, toen de man met proefverlof was. Het gaat om de 43-jarige Mick Kreuger, die in 2005 veroordeeld werd voor een roofoverval waarbij hij zwaar lichamelijk geweld gebruikte. Zijn ontsnapping heeft al tot een dodelijk slachtoffer geleid.”
Vooral het zinnetje ‘Het gebeurde afgelopen zondagmiddag’ Vind ik erg. Het zou een zin kunnen zijn die een kind zou gebruiken, maar bij een opsporingsbericht worden dit soort dingen wel iets formeler uitgedrukt. Is dit soort taal te verklaren doordat Simone van oorsprong kinderboeken schrijft? Misschien moet ze dat maar blijven doen ook.
Wat betreft de comapatiënt; is het juist niet zo dat een comapatiënt in een soort slaap is? En het juist is dat iemand wakker moet worden om zich bewust te worden van zijn omgeving?Dat prikkels weer opgemerkt moeten worden? Simone beschreef de persoon in het boek als totaal bewust van haar omgeving, alleen kon zij niet praten of zich bewegen. Ja, erg ‘realistisch’, erg vervelend…
gek1 (dem; gekken)
1 (informeel) krankzinnige
2 dwaas
Moet het woord ‘gestoord’ er dan nog voor? Gestoorde man, of gestoorde vent had best gekund. Ze had ook alleen ‘gek’ kunnen gebruiken, maar blijkbaar vond zij het mooi om ‘gestoorde gek’ neer te zetten. Haar keus, maar ik vind het overbodig en het voegt niets toe. Een typisch voorbeeld van een tautologie.
Het einde was niet bepaald verrassend en het verhaal was niet denderend.
Kort om; het boek was die 17 euro niet waard. De toekomst van mijn exemplaar blauw water zal zijn dat het in de boekenkast verdwijnt, flink verstoft en misschien ooit op Koninginnedag op een kleedje zal liggen waar het gekocht wordt door iemand die niet eens weet waar het verhaal over gaat…
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden