De schrijver, Jeroen Brouwers, vertelt over zijn eigen jeugd. Op 5-jarige leeftijd bracht hij de laatste periode van de Tweede Wereldoorlog samen met zijn moeder, zusje en grootmoeder door in het vrouwenkamp Tjideng in Japan. Zijn vader was daar krijgsgevangene en zijn twee oudere broers zaten in een mannenkamp op Java. Het was een afschuwelijke tijd. De vrouwen werden mishandeld en verkracht en er was bijna nooit iets te eten. Martelingen en dood behoren tot de orde van de dag. Beelden die Jeroen zijn hele leven met zich mee zal moeten dragen. Jeroen en zijn moeder hebben een sterke band tijdens de kamptijd. Zijn moeder leert hem lezen en schrijven uit het boekje 'Daantje gaat op reis'. Jeroen blijft altijd bij haar in de buurt, maar dan moet hij afscheid van haar nemen. Zijn moeder belooft hem nooit te verraden. Als er eindelijk een keer voedsel in het kamp aankomt vernietigen de Japanners het. Zijn moeder houdt daarom voedsel achter, maar wordt betrapt en vreselijk mishandeld door de kampcommandant, Kenitji Sone. Als de oorlog afgelopen is wordt het gezin weer herenigd. Alleen grootmoeder heeft de ontberingen van het kamp niet doorstaan. De familie keert terug naar Nederland. Daar wordt Jeroen door zijn ouders in een internaat gestopt. Hij ervaart dit als een terugkeer naar het kamp. Hij voelt zich verraden door zijn moeder. Het contact verslechtert. Eenmaal volwassen geworden krijgt hij een korte relatie met Liza. Daarna een relatie met een andere vrouw. Hij trouwt hiermee. In 1981 hoort Jeroen dat zijn moeder gestorven is. Hij voelt geen verdriet en gaat ook niet naar haar crematie. Hij neemt op zijn eigen manier afscheid van haar.