Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

Ik heb dit boek gekozen omdat de titel mij heel erg aansprak.
Ik las de achterkant van het boek en het boeide mij meteen.
Het lijkt me heel erg om je beste vriendin te verliezen en wou meteen weten hoe het meisje marit ermee om zou gaan, dat wordt door haar zelf in dit boek ook vertelt.

De titel van het boek is Afscheidsbrief en heet zo omdat De beste vriendin van marrit overlijdt na een jaar ziek zijn. Een paar dagen voor de verjaardag van Anicke krijgt marit een uitnodiging om de verjaardag van Anicke te vieren en Marit besluit om er niet heen te gaan maar om een brief te schijven naar Anicke om uit te leggen waarom ze niet komt. In de brief schijft ze vanaf dat ze vriendinnen werden tot haar overlijden.

Het thema van het boek is dat de beste vriendin van Marrit overlijdt. Hoe marit hiermee omgaan en hoe ze haar problemen oplost op school en rond de ziekte van Anicke.


Het boek is erg realistisch en behoort tot het genre drama. Ik vind dat het tot dat genre hoort omdat je niet elke dag een vriendin verliest en omdat marit haar vriendin ook heeft zien verslechteren, het boek vind ik realistisch, of is realistisch omdat als je echt in het verhaal zit het net lijkt alsof je het zelf hebt meegemaakt of dat het nog kan gaan gebeuren. Daarom vond ik dit boek ook erg mooi.

Het boek word voornamelijk afgespeeld op en rond school en thuis.
“hij praatte onderweg honderduit over school, wist sappige roddels te vertellen over klasgenoten en had net als marit aan dezelfde leraren en vakken een hekel.”
Dat was een voorbeeld zin uit het boek. Uit deze zin blijkt dat het verhaal zich afspeelt op school en rond school.

Het verhaal wordt voor een deel door een ik-persoon vertelt. De ik-persoon in dit boek is marit die een brief schrijft naar haar overleden vriendin Anicke. Aan het begin van elk hoofdstuk staat een stuk dat Marit in de brief schrijft (en soms aan het einde van het hoofdstuk). Zoals marit het zelf heeft meegemaakt. De rest is gewoon een stuk verhaal die bij het stukje hoort die de ik-persoon vertelt.

Er zijn 2 hoofdpersonen in dit boek en dat zijn Anicke en Marit.

Marit is een vrolijk meisje die altijd voor iedereen klaar staat. Toen ze nog in de brugklas zat was ze verlegen en onzeker, later veranderde dat toen ze in de 3e kwam. Ook had marit in d brugklas een bril maar die werden later vervangen door lenzen.

Anicke was in de brugklas een klein en tenger gebouwd meisje, halflang blond sluik haar en had zogenoemde slotjes (een beugel).
Anicke was iets meer opener dan Marit en was ook minder verlegen als het op jongens aankwam.

Belangrijke bijpersonen in dit boek zijn Jorn en Younes

Jorn is de broer van Anicke en was ongeveer 3 jaar ouder dan Anicke.
Jorn was behoorlijk populair op school en vond zijn zusje maar irritant. Totdat het bleek dat zijn zusje ernstig ziek was.

Younes was de jongen waar Anicke verliefd op was. Hij was degene die Anicke zogenoemd “ontgroend” had en moest niets van Anicke weten. Ook hij was populair en knap. Hij was ook lief en aardig en diep in zijn hart vond hij Anicke toch wel leuk. Toen Anicke bleek ziek te zijn had hij het er erg moeilijk mee.


Het taalgebruik van de schrijver is niet erg moeilijk en het verveelt ook niet. Je hebt ook schrijvers die heel saai schijven. Bobje Goudsmid vindt een erg goeie schijfster en je raakt dan ook erg verdiept in het boek, er zit een goeie verhaallijn in en als je dat niet hebt zijn de verhalen niet leuk en kan je je er niet in verdiepen. Ook als schrijvers moeilijk taalgebruik gebruiken kan je je er ook niet in verdiepen. Boeken van Bobje Goudsmid zijn niet moeilijk geschreven en ook echt leuke verhalen.

Samenvatting:
Op een middag krijg Marit een brief van de moeder van Anicke, een vriendin die 2 jaar geleden al overleden was.
De brief is een uitnodiging voor de verjaardag van Anicke. Marit wil niet naar die verjaardag want Anicke is immers overleden?
Haar moeder raad haar aan om een brief te schijven naar Ancike. Marit vind dat maar een belachelijk idee maar begint toch aan haar brief naar Anicke. De brief gaat over het begin van hun vriendschap tot aan Anicke’s dood.
Toen Anicke en Marit in de 3e zaten viel Anicke voor het eerst flauw tijdens de gymles. Iedereen was geschrokken maar vonden niet dat ze naar de dokter hoefde, iedereen viel wel eens flauw, toch?
Die tijd daarna was Anicke vaak nergens met haar hoofd meer bij en raakte sneller geëmotioneerd en eerder geïrriteerd. Toen Anicke daarna nog een keer flauw viel ging ze met haar moeder naar de dokter. De dag na haar doktersbezoek kwam Anicke niet op school, het bleek dat Anicke was opgenomen in het ziekenhuis. Waarom? Dat wist niemand op school, zelfs Marit niet.
Het bleek dat Anicke daar alleen maar lag voor onderzoeken. Hersenscan en bloedonderzoeken.
Toen de klas van Marit en Anicke een mentoruur hadden kwam mevrouw Dijkstal binnen met de boodschap dat Anicke ernstig ziek was. Een hersentumor, kanker..
Anicke kreeg een zware operatie en die lukte!
Anicke moest een paar weken in het ziekenhuis liggen en kwam daarna weer op school. Een paar weken ging het goed totdat toen Marit bij Anicke was.
Anicke kreeg een soort aanval, haar hoofd schudde, schuim uit haar mondhoeken en plaste in haar broek.

Dokter erbij. Het hoorde bij de operatie zei de dokter. Dat werd Marit ook vertelt maar later vertelde Anicke dat de kanker nog niet helemaal weg was. Ze kreeg een chemokuur. Daar zou Anicke kaal van worden maar als ze beter was zou het weer aangroeien. Iedereen dacht dat ze door de chemokuur weer beter zou worden. Dat was niet zo. Het ging slechter en slechter met Anicke. Ze lag hele dagen op bed te slapen en Anicke en haar moeder zeiden niets. “Het kwam door de chemokuur”.
Tot op een avond de moeder van Anicke vertelde dat Anicke in coma was geraakt. Het was Anicke’s eigen beslissing geweest om niets te vertellen over dat de tumor gegroeit was. Anicke was bang dan Marit zich anders zou gaan gedragen tegenover Anicke.
Na 5 dagen in coma overleed Anicke en toen pas mocht Marit Anicke zien. Samen met haar moeder nam Marit afscheid van Anicke.
Tijdens de rouwdienst draaiden ze het favoriete liedje van Anicke; Phil Collins – Against All Odds

De moeder van Anicke zocht vaak contact met Marit maar Marit wou dat niet. Ze vond dat de moeder van Anicke haar claimde en haar als haar bloedeigen dochter zou gaan zien. Daarom ontweek ze hun zoveel mogelijk en bedacht ze smoesjes om ontmoetingen te ontwijken. In de klas ging het ook slecht, ze werden druk en onhandelbaar. Maar toch slaagde de klas erin om hun VWO diploma te halen. Tijdens de uitreiking was ook de moeder van Anicke aanwezig en ook Jorn, de broer van Anicke. Na de uitereiking van de diploma’s sprong Younes op het podium en gaf een toespraak over hoe erg ze Anicke mistten en toen hij klaar was draaiden ze het liedje van Phil Collins.
En ook daar eindigde de brief van Marit aan Anicke.