Les petits enfants du siècle door Christiane Rochefort

Auteur
Christiane Rochefort

Titre
Les petits enfants du siècle

Éditeur
Grasset

L’annee d’édition
1961

Genre
le livre est un roman psychologique, want het gaat hoofdzakelijk over de gevoelens en de karakterontwikkeling van de hoofdpersoon Josyane Rouvier. Het verhaal woerdt vertelt vanuit de ik-persoon (la narrateur), dit zie je meteen al bij de eerste zin ( “je suis née”).

Des thèmes
des thèmes de ce livre sont:

l’urbanisme moderne; Josyane pense le monde est un monde de bâtiments et de maisons. Toujours on fait contruire les maisons nouvelles. Elle voit beaucoup de “blocs blocs blocs blocs, etc.” Elle considére les maisons comme un chose pour classer les gens. L’histoire est à un banlieu de Paris, un quartier populaire.
les relations familiales; dans la famille de Josyane, cettes sont très mauvaise. Dans autres familles ( par example la famille LeFranc), les relations sont très bien et dans le livre, la différence est très important.
le phantasie d’un enfant; c’est aussie un thème important, parce qui l’histoire est pour un part raconte dans les mots des phantasies de Josyane, quand elle est une petite fille encore.
l’amour; Josyane aime Guido très fort, et elle lui va chercher. Le relation n’est pas très normal, parce qui Guido est plus agé: il a 30 ans et Josyane seulement 11 ans! Aussi l’amour entre Phillipe et Josyane est très important, c’est important pour un grand part de la vie de Josyane. Entre les parents de Josyane on ne trouve pas d’amour.
la pauvréte (de armoede); c’est un sujet important, parce qui tous les personnes dans ce livre sont pauvres. Josyane habite dans un quartier pauvre. L’argent a un rôle très très important ( pense à le besoin de l’argent --> des allocations!!)

Een schema van de kinderen
Josyane Patrick ; gemene pestkop, wordt een keer geschorst van school en gaat dan auto’s stelen.
“De tweeling” ; rond hen hangt een mysterie, want zijn zwart terwijl hun beide ouders blank zijn. De ouders denken dat ze verwisseld zijn in het ziekenhuis, maar dat weten ze niet zeker. Ze hebben de tweeling wel gewoon geaccepteerd in hun gezin, ze zijn namelijk erg rustig.
Chantal ; zij is altijd ziek en moet veel hoesten (beetje het lievelingetje van moeder, die amper voor haar kinderen zorgt)
Catherine ; zij is een echte bitch en doet gemeen tegen Josyane, later blijkt dat ze geestelijk niet helemaal in orde is.

“Baby” ; deze baby sterft in het ziekenhuis.
Nicolas ; hij heeft een speciale, wederzijds elkaar beschermende, band met Josyane, maar die wordt langzaamaan steeds minder (als Josyane op straat gaat hangen). Hij is behoorlijk brutaal en ook intelligent en hij heeft, net als Josyane, een hekel aan Patrick.
Pascal ; hij is een rustige baby, men dacht eerst toen de moeder van hem in verwachting was, het een tweeling was, maar dit bleek niet het geval.
Isabelle en Caroline ; een tweeling, het zijn 2 hele mooie baby’s.

Samenvatting van het verhaal
Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in een volkswijk in Parijs.

Hoofdstuk I:
Het verhaal begint op het moment dat de moeder van Josyane van haar in verwachting is. Volgens Josyane is zij geboren vanwege de uitkering, op een vakantiedag. In enkele bladzijdes worden meerdere kinderen geboren: dit benadrukt de snelheid waarmee de kinderen in het echt geboren werden.
Er wordt een beeld geschetst van het gezin Rouvier: de vader en moeder werken allebei in en fabriek, de vader in een mosterdfabriek (un usine de la moutarde). De moeder stopt na een tijdje met werken in de fabriek omdat ze dan alle zorg aan haar kinderen kan besteden, bovendien is ze ziek en is het werk dat ze doet niet rendabel meer. Ze vindt later nog een baantje als schoonmaakster van trappenhuizen: dit is perfect omdat ze zo net te weinig verdient om er belasting over te betalen. De ouders nemen de kinderen maar om 1 reden: de uitkering (l’allocation) die ze ervoor krijgen, hiervoor kopen ze spullen als een tv, een auto, een machine en gaan er op van vakantie. De ouders zijn erg egoïstisch en materialistisch. Josyane moet zich zo snel als mogelijk is, nuttig maken (blijkt bijvoorbeeld uit het fiet dat ze al de tafel moet dekken als ze pas net boven de rand uitkomt) en ze moet ook zo snel mogelijk voor zichzelf kunnen zorgen, omdat haar moeder geen tijd voor haar heeft. Na een tijdje gaat Josyane naar school: dit vindt ze best leuk, omdat ze dan even weg is van alle zorgen, karweitjes (boodschappen doen, de andere kinderen helpen) en de herrie thuis. De avonden vindt Josyane het fijnste: als iedereen ligt te slapen gaat zij aan de keukentafel zitten en haar huiswerk in alle rust maken, zij beschouwt de keukentafel dan als haar domein. Het enige waar ze dan nog gestoord dor wordt is het genurk van haar vader, de nachtmerries van Chantal en het gehoest van Catherine.
Er komt een vrouw van de katechese: zij vraagt aan de moeder of ze haar kinderen haar naar de katecheseles wil brengen. De moeder vindt dat geen bezwaar, want dan is ze ze per slot van rekening weer eventjes kwijt.(Dit maakt Josyane erg kwaad: zij is degene die voor de kinderen zorgt, niet haar moeder!) Ze wil echter wel dat Josyane blijft, want die is nuttig voor haar(doet klusjes). Joysane wil graag naar de kathechese (ookal weet ze amper wat dat inhoudt), en ze mag, hoewel het niet van harte gaat. Op de katecheseles leren ze defenities over god en prten ze over de ziel (l’âme). Het wil niet echt boteren met de juffrouw, omdat Josyane weigert defenities uit haar hoofd te leren die ze niet begrijpt. Ook op school droomt ze volgens de juf te vaak weg, maar Josyane denkt juist dieper na over wat er gezegd wordt.


Hoofdstuk II:
Nicolas komt uit de couveuse en komt thuis wonen. Men denkt dat Nicolas een beetje achterloopt en dat hij doofstom is. Later zal blijken dat dit niet het geval is.(Als de moeder bezoek krijgt van tantes, komt ter sprake of Nicolas eigenlijk al eens wat gezegd heeft, maar de moeder ontkent dit. Vlak hierna zegt Nicolas zijn eerste woorden: “Con maman, con tante.” = Kut mama, kut tante.) Haar moeder bemoeit zich nauwelijks met Nicolas, en Josyane neemt de taak om hem op te voeden, en er ontstaat een speciale band tussen hen. (Dit blijkt uit het feit dat Josyane Nicolas altijd een verhaaltje komt vertellen en als enige tegen hem verteld wat ze allemaal heeft meegemaakt die dag.) Nicolas ziet Josyane een beetje als zijn moeder.
Josyane ontmoet, als ze een keer de schoolbus uitstapt, Guido. Hij glimlacht tegen haar, en zij vindt dit heel speciaal: tegen iemand glimlachen die je niet kent. Hij spreekt haar een keer aan en er ontstaat een vriendschap tussen hen. Later wordt dit een relatie, die heel teder is, omdat er niet echt sprake is van grove seks en Guido (die 30 jaar is, terwijl zij pas 11(!!!) jaar is) geen echt misbruik van haar maakt. Guido vertelt Josyane veel over zijn geboorteland Italië (il est né sur les collines) en over dat hij veel waarde hecht aan zijn muziek. Josyane vertelt dit weer allemaal aan Nicolas, maar ze vervangt Guido door het zelfverzonnen marsmannetje Tao en beschrijft een ideale planeet Mars waar hij vandaan komt (dit is dus Italië): op Mars worden de bomen nooit kaal, iedereen is gelukkig en groet elkaar.
Ze wandelt veel met Guido, maar gaat ook met hem tochtjes maken op zijn scooter. Dan gaan ze naar een bos en praten veel. Een keer probeert Guido Josyane te zoenen, maar zij wil dit niet.
Guido is bouwvakker en als de huizen zijn gebouwd, moet hij weer vertrekken. Hij moet dus afscheid nemen van Josyane, die bovendien met haar ouders op vakantie gaat. Als zij terugkomt zal zij Guido niet meer zien. Dit vindt zij heel moeilijk en ze zal er later ook alles aan doen om hem weer terug te vinden. Thuis liegt ze over haar relatie met Guido, want als haar zusje haar vraagt waar ze elke keer heengaat, zegt ze dat ze gaat wandelen met een vriendin, Fatima (dit is een meisje dat ze een keer is tegengekomen toen ze met de tweeling aan het wandelen was, zij was ook aan het wandelen met haar broertjes en zusjes en ze hebben even gepraat).

Hoofdstuk III:
Ze gaan op vakantie. Josyane heeft hier absoluut geen zin in, omdat ze nu geen huiswerk meer kan maken aan de keukentafel. Ook tijdens de voorbereidingen van de vakantie hebben haar ouders “haar” keukentafel al veel te vaak bezet gehouden en dat vindt ze vreselijk.
Maar ze gaan nu echt op vakantie, als “echte” mensen. Ze gaan met zijn allen naar de natuur, om eventjes de drukte van de stad te ontvluchten en gezondheid op te doen. De heenreis zorgt al voor veel problemen: de auto is helemaal volgestouwd en de vader rijdt als een dronkelap, hij haalt links en rechts mensen in en rijdt veel te hard. Patrick maakt hier opmerkingen over en Josyane is het in stilte wel met hem eens. Chantal is misselijk en Catherine vraagt of ze even willen stoppen, want ze moet plassen. De vader is chagrijnig en kan dit er echt niet bij hebben. Patrick maakt nog een opmerking en de vader is zo kwaad door alles, dat hij Patrick in een vlaag van woede uit de auto zet, zo maar langs de snelweg. Later beseft de vader dat wat hij gedaan heeft, niet helemaal normaal is en rijdt terug naar de plek waar hij zijn zoon heeft achtergelaten. Alleen....Patrick is er niet meer, de moeder raakt in paniek en ook het geweten van de vader begint te spreken: ze schakelen de hulp van buurtbewoners en de politie in. Uiteindelijk vinden ze Patrick terug, zittend op een muurtje en etend aan een appel. Hij heeft gelift in een hele dure auto en vindt het maar stom dat ze hem nu pas komen ophalen. De reis gaat zonder problemen verder.
Als ze aankomen, valt het Josyane erg tegen. Het logeeradres is een heel groot huis waar ze met enkele gezinnen in zitten. Haar ouders hadden niet genoeg geld om voor iedereen een eigen kamer te huren, dus moeten ze met z’n tweetjes in 1 bed, Josyane vindt dit heel vervelend, want het is nog primitiever dan thuis. Bovendien moet er gewoon gekookt en gewassen worden en heeft Josyane eigenlijk geen rust, want als ze eventjes zit, moet ze van haar moeder wel weer een klusje doen.

Elke dag wordt er met alle gezinnen samen een tochtje door de natuur (die Josyane helemaal niet mooi vindt) ondernomen en ze gaan een keer naar een stuwdam, maar dat vindt Josyane niet interessant.
De rest van de dag wordt alleen maar doorgebracht met praten: de mannen scheppen op; over hun auto's en praten over wijn; de vrouwen breien truien, maken het eten klaar en praten over hun kinderen. Een van de vrouwen is in verwachting, het wordt waarschijnlijk een tweeling, en de moeder van Josyane merkt op dat je moet uitkijken met tweelingen: die van haar waren is eerst wit met blauwe ogen, maar nu zijn het kleine afrikaantjes ( dit is "het mysterie van de tweeling", volgens de ouders is de tweeling namelijk verwisseld met een andere tweeling in het ziekenhuis!).
Als ze eindelijk teruggaan naar Parijs, is Josyane gelukkig, ondanks dat ze weet dat Guido er niet meer is.

Hoofdstuk IV:
Josyane gaat Guido zoeken, als eerste in de bouw, maar ze vindt hem niet en wordt daardoor verdrietig. Ze vertelt tegen Nicolas dat Tao weg is gegaan, weer terug naar Mars. Nicolas probeert haar te troosten: hij zegt dat hij een atoombom op de wereld zal gooien zodat alle mensen zullen sterven en Tao terug kan komen.
Nicolas blijkt tuberculose te hebben en zal geïsoleerd moeten worde, omdat hij een grote kans heeft om te sterven. Ook dit vindt Jopsyane heel erg, ze snapt niet waarom het nu persé Nicolas moet zijn en niet een van de anderen. De moeder vindt het eigenlijk niet zo heel erg dat Nicolas uit huis gaat, want ze alweer 8 maanden in verwachting en nu heeft ze meteen weer een bed vrij en anders had ze geen plaats voor de baby (hieruit blijkt een groot egoïsme!).
Catherine blijkt gestoord te zijn (ze heeft een mentale leeftijd van 4 jaar) en moet worden behandeld in een kliniek. Josyane vraagt aaan haar ouders wat er zou gebeuren als Cathy zou sterven: " Stel dat ze pijn heeft", "als ze sterft, krijgen we dan nog wel een uitkering voor haar?". Haar ouders houden zich echter alleen bezig met de tv en interesseren zich niet voor haar bezorgheid.
Josyane gaat van school (ze is 1 keer blijven zitten, maar heeft nu haar diploma gehaald!). Ze moet een beroepskeuzetest maken, maar ze weet absoluut niet wat ze wil worden.

Hoofdstuk V:
Nicolas is weet thuis, hij heeft de tuberculoseaanval overleefd! Ook is er een nieuwe baby geboren: Pascal; toen de moeder in verwachting was, dacht men dat het een tweeling zou worden, dit is dus echter niet zo.
Nu Josyane van school is, weet ze eigenlijk niet goed wat ze moet doen en ze gaat maar een beetje op straat rondhangen...Ze wil Guido wel weer ontmoeten, want ze mist hem erg en besluit hem op te zoeken. Dit gaat het beste per scooter, dus gaat ze bij jongens die op scooters rijden rondhangen. (Die denken dat het haar om hen te doen is, maar Josyane kijkt alleen naar de techniek van het rijden af.)

Op advies van een meisje doet ze haar haar wat anders en gaat ze make-up dragen --> ze krijgt meer aandacht van jongens en mannen --> dit vindt ze wel leuk. Ze krijgt ook een soort "verkering" met Didier (Didi), maar dit stelt niet echt veel voor. Na een tijdje gaat ze zover voor het leren scooterrijden, dat ze hiervoor zelfs met verschillende jongens ( Didi en Joël, een vriend van Didi) naar bed gaat. Langzamerhand gaat ze hierin steeds verder en wordt ze een prostitue: ze gaat zich steeds uitdagender kleden en vrijt nu puur voor het geld (ze koopt daar bijvoorbeeld een jurk van). Ook gaat ze nu naar bed met getrouwde mannen, waaronder René.( Deze persoon is erg schijnheilig, want hij vrijt met Josyane, maar ondertussen geeft hij haar de schuld ervan: "Jouw blikken maken een man gek..." En hij zegt ook: "Als ik een dochter als jij had gehad, dan..." Hij probeert haar duidelijk moralen bij te brengen en hij vindt dat ze niet meer met getrouwde mannen mag omgaan. Dit doet ze dan na een tijd ook niet meer.) Ze vindt dit fijner dan met jongens omdat mannen zwaarder zijn. Een nadeel is echter dat ze weer snel terug moeten naar hun vrouw .
Josyane ontmoet ook een nieuwe vriendin, Ethel. Ethel leert door voor juf en dat doorleren zou Josyane ook best willen! Josyane zou echter geen juf willen worden, omdat ze een hekel heeft aan kinderen. Ethel zelf komt uit een liefhebbend gezin en probeert Josyane uit het vervelende milieu (van jongens en prostitutie) te halen, maar dit lukt niet. Ethel was vroeger een vijand van Josyane, nu niet meer. Ethel vindt het zelfs jammer voor Josyane dat ze niet door kan leren.
Ook zegt Josyane dat ze een verschrikkelijk hekel heeft aan "des bonnes femmes" (=huisvrouwen), omdat die alleen maar klagen.

Hoofdstuk VI:
Josyane gaat nu daadwerkelijk op zoek naar Guido. Daarvoor moet ze naar de nieuwe wijk Sarcelles die nog in aanbouw is. Ze rijdt daarheen per scooter ( het scooterrijden op zich geeft haar al een geweldig gevoel) en per boot. De wijk waar ze doorheen moet, is vol met huizen, mooi en geordend. Er zijn veel ramen en glazen gebouwen, de winkels zijn mooi, er is een bibliotheek en de kinderen die spijbelen, kunnen geen slechte dingen gaan doen omdat ze beziggehouden worden door de verschillende verenigingen. Volgens Josyane is dit de wijk van de toekomst (l'avenir).
Als ze na een tijd het bouwterrein gevonden heeft, ziet ze wel bouwvakkers, maar geen Guido. De andere bouwvakkers laten duidelijk blijken dat ze wel met haar naar bed willen en maken gemene opmerkingen. Josyane voelt zich opeens heel erg eenzaam en beseft dat de anderen haar bespotten. Ze rent van het terrein af en ze kan haar scooter niet meer terugvinden; nu ervaart ze de wijk heel anders: als wanorde en duisternis (desorde et ténèbras). Na een tijd heeft ze de scooter teruggevonden, nu vindt ze de wijk weer mooi.
Ze gaat terug naar haar eigen wijk, deze vindt ze armoedig aandoen. Ze komt Ethel tegen en vertelt haar over de wijk die ze heeft gezien. Ethel vertelt haar over het socialisme, waardoor iedereen door kan blijven leren. Josyane vertelt Ethel ook over "haar" planeet Mars en Ethel lacht haar uit --> Josyane gaat huilen --> Ethel wil haar troosten en vraagt haar bij hen te blijven eten. Josyane doet dit graag, omdat ze dan langer bij de broer van Ethel, Fréderic, kan blijven. (Ze voelt zich namelijk aangetrokken door Fréderic, omdat hij seriuezer dan de anderen is. Als zij zouden trouwen, weet Josyane zeker dat ze gelukkig worden. Dit gebeurt echter niet, omdat Fréderic in dienst moet en gedood wordt in een gevecht. Dit maakt de familie LeFranc erg kwaad, want hij is voor niets gedood!)
Het valt Josyane op dat het gezinsleven van Ethel heel harmonieus en gezellig is, ookal zijn ze niet rijk. Aan tafel discusseren ze over geluk: "Is geluk hetzelfde als comfort?". Ethel zegt moeilijke woorden, waar Josyane weinig van snapt, ze is namelijk dom gebleven doordat ze niet goed haar best gedaan heeft op school; Josyane beseft dit zelf ook.
Het is kerst, Patrick is voor het eerst opgepakt voor diefstal van een auto. Hij en Nicolas maken hier ruszie over. De familie krijgt een groter huis toegewezen, omdat het gezin zich heeft uitgebreidt ( 10 levenden en nog 2 in de buik). De moeder bevalt een tijdje later van een tweeling. De moeder is erg verzwakt en moet op bed blijven: Josyane en Chantal verzorgen haar. Chantal krijgt wel complimentjes, maar Josyane niet, dit vindt ze heel vervelend en is kwaad in zichzelfl.
Josyane en de vader gaan de tweeling ophalen uit het ziekenhuis. Als ze naar buiten lopen ziet Josyane bij de uitgang Phillipe staan. Hij kijkt helemaal overromppeld en teleurgesteld.


Hoofdstuk VII:
Phillipe is haar grote liefde.Informatie over Phillipe: hij is 22 jaar, komt uit een liefhebbend gezin (heeft nog 4 broertjes en zusjes) en is sinds vorige herfst weer terug uit dienst, vandaar dat Josyane hem ook niet eerder had ontmoet. Nu werkt Phillipe als monteur van televisie's. Tussen hen is sprake van echte liefde.
De eerste ontmoeting zorgt echter wel voor veel misverstanden: Phillipe zag Josyane met een baby op haar arm en een man (haar vader) het ziekenhuis uitkomen, en dacht dat het haar kind was en dat ze getrouwd was. Hierdoor durft hij niets te ondernemen en groet hij har alleen als hij haar op straat tegenkomt. Dit is allemaal heel formeel. Josyane denkt op haar beurt dat Phillipe een beetje gek is, omdat hij haar telkens zo formeel groet. Hierdoor durft ze geen verder contact met hem te zoeken. Phillipe komt er echter achter dat de tweeling haar zusjes zijn, en niet haar kinderen. (De tweeling is trouwens helemaal goed, omdat ze ervoor zorgen dat de familie de "Prix Cognag" krijgt.) Nu Phillipe dit weet verliest hij geen moment, en vraagt haar meteen mee naar de bioscoop. Josyane doet dit graag en ze worden helemaal verliefd. Na een tijdje raakt ze zwanger en zullen ze (moeten) trouwen. Phillipe is heel enthousiast en sluit allemaal leningen af, om mooie spulletjes voor het kind te kopen.

Verklaring van de titel
"Les petits enfants du siècle" betekent letterlijk "de kleine kinderen van deze eeuw". Ik denk dat je het "klein" het beste in deze titel kan uitleggen als onbeduidend: Josyane is heel erg slim en mooi, ze heeft alle capaciteiten om belangrijk te worden, maar door de omstandigheden blijft ze dom en belandt ze in het zelfde schuitje als haar ouders. Van dit soort mensen hoort men nooit iets in (bijvoorbeeld) het nieuws: ze zijn onbeduidend en onbelangrijk.
Bovendien is Josyane nog relatief jong als dit verhaal zich afspeelt, daar kan het "petit" ook op terugslaan.

Personages
Josyane ; zij is de hoofdpersoon van dit boek. Ze is de oudste dochter ( la fille aînée) van het gezin Rouvier. Ze is heel gevoelig, intelligent, ze zoekt aandacht en liefde en ze is heel leergierig, dit staat in sterk contrast met het gezin, dat asociaal en materialistisch is. In het boek zie je de dood ( van haar vriend Fréderic en haar zusje Catherine). Ze is erg onverschillig over de dood. Ze heeft een hekel aan kinderen omdat die alleen maar herrie maken. Josyane heeft 2 vrienden: Nicolas en Guido.
Nicolas ; het broertje van Josyane, hij is eigenlijk de enige met wie Josyane in het gezin e een band heeft. Zij is degene die hem opvoedt. Nicolas is ook redelijk intelligent, maar ze dachten eerst dat hij een achterstand had. Zij steunen elkaar erg, maar als Josyane de straat op gaat en gaat prostitueren, wordt dit contact minder en is Nicolas kwaad op haar.

Guido; een italiaanse bouwvakker die een relatie heeft met Josyane. Hij is heel teder voor haar en heeft medelijden met haar: dat zo'n lief kind in zo'n omgeving moet opgroeien. Na een tijd moet hij vertrekken, omdat hij zijn wijk heeft gebouwd. Dit afscheid vinden ze allebei heel erg.
Fatima; oppervlakkige vriendin/kennis van Josyane
Ethel; een betere vriendin van Josyane, zij probeert Josyane van de straat te halen (tevergeefs) en leent haar schoolboeken, zodat Josyane nog wat kan leren. Ethel heeft een gevoelig en verzorgend karakter.
Phillipe; de grote liefde van Josyane, met wie ze uiteindelijk zal trouwen. Hij houdt heel erg veel van Josyane en is heel liefdevol, gevoelig en verzorgend. Hij wil een goede vader voor zijn kinderen zijn.
De ouders van Josyane; erg asociaal, gevoelloos, egoïstisch en materialistisch. Zij nemen de kinderen alleen maar voor het geld en laten ze daarna aan hun lot over. Ze zien hun kinderen als dingen, niet als personen.

Informatie over Rochefort

Christiane Rochefort is geboren en opgegroeid in een volkswijk in Parijs. Hier heeft ze veel opmerkelijke avonturen beleefd en dit dient ook voor stof van veel boeken, zodat veel van haar werken gedeeltelijk autobiografisch zijn. Ze heeft veel studies gedaan, die rondzweefden op het terrein tussen de psygologie medische wetenschap. Ook studeerde ze aan de universiteit van Sorbanne, dit was echter een grote fout. Ze heeft veel hobbies: tekenen, schilderen en ze schreef een hele tijd alleen voor haar eigen plezier. Ze ging, en gaat, met veel verschillende mensen om, van hoog tot laag in de samenleving.
Enkele boeken van haar zijn:
"Le Repos du Gaurrier" (1958), dit bracht een schandaal teweeg, maar waarom is eigenlijk onbekend.
"Les Stances à Sophie" (1961),
verder deed ze ook veel vertaalwerk (van het Engels naar het Frans).