Le temps d'un soupir door Anne Philipe

Samenvatting:

Het verhaalt over de innerlijke strijd, of beter gezegd, innerlijke belevenissen van Anne Philipe. Dat laatste dan wel in de negatieve zin van het woord. Deze processen die we van haar te zien krijgen hebben betrekking met de dood, met name de dood om haar heen. In het begin zag ze de dood als een soort afspraak, waar je niet omheen kon, een onvermijdelijk principe van het leven. (Iets dat in zekere zin klopt). Tevens als een principe dat door zal gaan zolang de wereld bestaat. Dientengevolge heeft ze nooit interesse gehad in het concept van de dood, noch in de praktische gevolgen en perikelen.
In dit wereldje van blijdschap en onwetendheid komt als een soort donderslag opeens de dood naar binnen stormen. Haar man blijkt de verdoemde ziekte kanker te hebben, en nog slechts zes maanden te leven te hebben. Dit laat haar wereld van een nuchter concept van de dood ineenstorten en de harde confrontatie laat onmiddellijk haar sporen na. Er komt een operatie, zoals meestal gebeurd, ondanks slechte vooruitzichten. De verloopt naar verhouding goed. De houding van haar man is positief, echter zien de artsen het somberder in. De openheid van hun relatie is op dit punt ook een obstakel geworden. Ze kan naar haar gevoel niet openlijk met hem praten over het feit dat hij er straks niet meer is, want voor hem is dat nog geen uitgemaakte zaak. Zij is bang dat de aankomende zwakte die de ziekte met zich meebrengt een te groot obstakel voor hem zal zijn.
Een groot deel van dit gedeelte wordt metaforisch weergegeven. De kanker wordt als een soortement van beest weergegeven. Een zwart wezen, door en door slecht. Ook haar man gaat ze zo anders zien, als drager van deze zwarte dood. Het monster waarmee ze moet leven zit in haar man, is haar man. In een langzame beweging wenst ze haar man op een gegeven moment dood. Dit gaat verder in een opwaartse spiraal, waar we op een gegeven moment filosofische dilemma's voorgeschoteld krijgen. Onze rol in het grotere geheel en wat één leven betekent voor de groter ketting, welke schakel zij daarin zijn. Dit alles met een innerlijk dilemma, of ze nog liefde voelt voor haar man, of hem doodwensen liefde is?
Haar man sterft. Een bloemrijke begrafenis volgt, op dit tragische maar onvermijdelijke voorval. Haar wereld is op dat moment niets meer. Een ruïne en een wrak is er nog slecht van haar over. Al na een maand zijn andere mensen haar man vergeten en gaan allen verder met hun dagelijkse beslommeringen. Anne blijft echter eenzaam over, en niemand die dat opmerkt. Een soortement van dubbelleven ontstaat. Als een soort van machine leeft ze door, ze praat en werkt, maar ondertussen is het enige wat in haar leven bestaat haar man. Alles is voorbij en haar leven is zonder een sprankeltje hoop of geluk. Ondanks de vele zaken die haar leven tot een succes zouden kunnen brengen is ze niet gelukkig en heeft ze daar ook geen uitzicht op. Hier komt ook weer de eerdere visie terug. Zijn lichaam is weg, daarmee zijn geest. Beiden kan ze niet accepteren.
Gelukkig is deze fase tijdelijk. Met name dankzij haar kinderen trekt ze weer bij, het klaart op, ze ziet weer potentie in het leven. En daarmee trekt het geluk weer langzaamaan haar leven in. Haar man leeft voort in haar herinnering en haar leven krijgt weer kleur.

Hoofdpersonen:

Er zijn slecht twee hoofdpersonen, Anne Philipe en haar man, Gérard Philipe.
Om te beginnen met Gérard:
Een dappere man, die ondanks zijn vreselijke ziekte niet de hoop verliest en een grote steun blijft aan zijn gezin. Ik vind het lovenswaardig hoe hij zich gedroeg, ondanks de slechte vooruitzichten niet zichzelf voorop stellen, maar zijn naasten. Uiteindelijk overlijdt hij, maar hij heeft gevochten voor zijn leven.
Anne Philipe:
Een vrouw die aanvankelijk niet om kon gaan met het verlies van haar man, noch met het aankomende verlies. Ze liet haar teveel meeslepen, het ging nagenoeg ten koste van haar kinderen. Hoewel het begrijpelijk is, laat daar geen twijfel over bestaan. Echter ze was minder steun tot haar man, daar haar man tot haar. Dat is jammer in mijn ogen.

Persoonlijke mening:

Vermakelijk boekje. Niet iets dat ik zelf zou uitzoeken, maar de keus had slechter kunnen zijn. Het was een aardig principe om inzicht te krijgen in haar innerlijke belevenissen (wederom dat woord) terwijl deze vreselijke zaken zich om haar heen afspelen. De dialogen waren aanwezig, hoewel minimaal. Dat is jammer, hoewel dat een stuk makkelijker geweest zou zijn om te lezen, in tegenstelling tot de mentale monologen die we voorgeschoteld kregen. Al met al dus een boekje dat niet verkeerd was, hoewel zwaar voor mij om door te komen.