Le temps d'un soupir door Anne Philipe

Samenvatting :

Het boek gaat over het rouwproces van een vrouw. De vrouw was nooit geïnteresseerd in de dood, ze zag het meer als een onvermijdelijke afspraak met het leven. Het spel van leven en dood zal doorgaan zolang de wereld bestaat. Maar als haar man kanker blijkt te hebben en nog zes maanden te leven heeft, stort haar wereld in. De operatie gaat goed, en haar man heeft hoop. Ondanks zijn positieve houding zien de artsen het somber voor hem in. Hun relatie is altijd open en eerlijk geweest, en ze vindt het vreselijk om niet tegen hem te kunnen zeggen dat hij dood zal gaan. Terwijl hij dapper probeert te zijn en vol wilskracht is, is zij bang voor de zwakte die hem op de proef zal stellen. Ze ziet de kanker als een zwart, slecht wezen, een monster waarmee ze moet leven; haar man draagt de cellen van de dood. Op een gegeven moment wenst ze hij zal sterven. Ze twijfelt: is dat liefde? En ze vraagt zich af wat hun leven voor de wereld betekent; zijn ze slechts een schakel in het groter geheel?
Nadat hij is gestorven, wordt de jonge dode begraven met bloemen. Haar wereld stort in. Ze leidt een soort dubbelleven; na een maand zijn de mensen haar man vergeten en gaan door met hun leven, maar ze zien niet dat zij nog steeds eenzaam is. Ze leeft, werkt, praat, maar denkt ondertussen aan niets anders dan hem. Zijn dood betekent het einde van de wereld. Haar geluk is voorbij. Nu haar man dood is, kan ze niets meer waarderen, ook al zijn er genoeg redenen om gelukkig te zijn. Ze kan niet accepteren dat zijn lichaam weg is; lichaam en geest zijn voor haar onafscheidelijk.
Toch ziet ze na verloop van tijd de mooiheid van het leven van het leven weer. Ze beseft dat ‘het kind’ de vreugde vertegenwoordigt. Door het spelen en lachen van haar kinderen kan ze zelf ook weer van het leven genieten. Het leven gaat door, en haar man wordt een herinnering.

Symbolen:

Belangrijk in het boekje is de natuur.
De hemel komt vaak in het verhaal terug. Haar gestorven man is volgens de vrouw een ster aan de hemel. Als ze verdrietig is, is de hemel grauw en bewolkt. Maar zodra ze het leven weer leert waarderen, breekt de zon door. Hierbij spelen ook de seizoenen een grote rol. In de herfst sterft alles af; dode bladeren liggen op de grond. In de lente groeien er bloemen op diezelfde grond. Dit loopt gelijk met het rouwproces van de vrouw; in de herfst sterft haar man, en na een koude, eenzame winter wordt het lente en ziet ze het leven weer zitten.
Bloemen staan symbool voor het leven; dode bladeren voor de dood. De dode wordt dan ook met bloemen begraven.