OVER DE SCHRIJVER
Sharon Creech is geboren op 29 juli 1945 in Cleveland, Ohio, Verenigde Staten. Als kind wilde ze schrijver of lerares worden. Ze studeerde literatuur in Ohio en Virginia. Ze trouwde en kreeg een zoon en een dochter. Ze was medewerker bij een tijdschrift, maar kantoorwerk vond ze niet leuk dus stapte over naar het onderwijs. Ze scheidde in 1979. In Engeland ontmoette ze haar tweede man. Toen haar man werk kreeg in Zwitserland woonden ze daar twee jaar; daarna gingen ze weer terug naar Engeland. Na achttien jaar in Engeland
ze woont tegenwoordig met haar man in de staat New Jersey. Ze houdt van reizen, lezen, de natuur en sport. De boeken van Sharon Creech vertonen veel overeenkomsten. Het verhaal wordt verteld door een meisje aan het begin van de puberteit, onzeker over de toekomst. Er lopen veel verhaallijnen door elkaar. De boeken van Sharon Creech zijn soms hilarisch, soms teder en dan weer ontroerend. Personen en plaatsen uit het ene boek duiken soms in andere boeken weer op.
Boeken:
1999 Achter de maan (Kluitman)
2000 Domenica's dromen (Kluitman)
2001 Sophie en de zee (Querido)
Bekroningen:
1995 Newbery Medal voor Achter de maan
1995 Children's Book Award (langer verhaal) voor Achter de maan
2000 Eervolle Vermelding voor Achter de maan
2002 Carnegie Medal voor niet vertaald: Ruby Holler
Het Verhaal.
SAMENVATTING
Sophie en haar 3 ooms en 2 neefjes gaan een zeil tocht maken over de Atlantische oceaan van Amerika naar Engeland, waar hun grootvader Bompie woont. Sophie is het enige meisje aan boord van het zeilschip de Zeevaarder.
Het duurt een tijdje voor ze vertrekken maar eindelijk vertrekken ze dan.
Sophie geniet erg van de zeil tocht maar ze is ook op een vreemde manier weer bang voor water, alleen dat weet niemand. Ze droomt vaak over een hele grote golf heel hoog en zwart die op haar neervalt maar steeds als ze net onder de golf zal worden bedolven wordt ze wakker. Aan boord kan ze het goed vinden met haar neef Cody, maar wat minder met Brian die steeds over haar vroegere ouders begint en haat “het Weesje” noemt. Ook is hij heel erg bemoeizuchtig en denkt dat hij slim is. Sophie en Cody houden allebei een dagboek bij. Het boek zitten steeds stukjes uit de dagboeken van Sophie en Cody. Sophie heeft een dagboek waar ze vooral gevoellens in schrijft maar in het begin is het dagboek van Cody niet bijzonder alleen later verteld hij belangrijke dingen in zijn dagboek, vooral over hoe hij naar Sophie kijkt. Op het schip besluit oom Dock dat iedereen iets moet uitkiezen da andere moet gaan leren zodat niemand zich gaat vervelen. Cody gaat iedereen leren jongleren en Sophie verteld allemaal verhalen over Bompie. De anderen vragen zich af hoe dat kan, want Sophie heeft Bompie nog nooit gezien! Zou ze het verzinnen? Want daar is ze goed in! Iedereen leert ook de zeeman´s code alfabet. Sophie verteld Cody steeds allerlei treurige verhaaltjes over een klein kind en die zijn toch ook verzonnen? Of niet?
In het begin gaat het goed maar dan komen ze in een hele zware storm! Iedereen is bang want de marifoon en de radio zijn kapot gegaan Sophie zit buiten op het dek de wacht te houden. Maar dan ziet ze opeens een hele grote golf achter de boot verschijn Sophie roept naar Cody en oom dock `ACHTER JE!´ Ze ziet hoe de golf neer komt en duikt in elkaar.
Als ze eindelijk in Engeland aan komen en op vaste wal staan heeft iedereen ongelofelijke last van zeebenen, ze kunnen niet goed blijven staan. Ze besluiten om naar een cCafé te gaan en als ze daar zijn begint iedereen aan de andere mensen over hun reis te praten. Sophie die vertelt ook over hoe vreselijk de golf wel niet was en ze voelt hoe Cody haar in de gaten houd. Cody zit te luisteren naar Sophie haar verhaal, het klopt niet. Dan bedenkt hij dat ze waarschijnlijk twee verhalen door elkaar haalt, die van haar en die van Brian. Sophie probeert te luisteren naar wat ze zegt maar het lukt niet dus negeert ze maar dat Cody zo op haar let. Cody luistert nog steeds en hoort Sophie zeggen: “De golf was zo groot en zwart!” De golf was wit.
Ze moeten nog een dag reizen tot ze bij Bompie aan komen maar als ze daar zijn vindt iedereen het de moeite waard, het is prachtig. Als ze Bompie voor het eerst mogen zien weet hij niet meer wie, wie is. Ze komen om de beurt naar voren, als laatst komt Sophie; `Hallo Bompie, weet je wie ik ben?´ Bompie denkt na en dan zegt Brian dat Sophie weg moet gaan omdat Bompie haar niet kent. Net op dat moment antwoord Bompie: `jij bent Sophie!´
STUK UIT HET BOEK
Blz.112 >Sophie zit nu met Cody en oom Dock op de wacht.
Bij elke golf die zich vormde voelde ik me een week en misselijk, niet door de beweging, maar uit angst dat dit nu de grote golf was die ons zou overspoelen. Heel in de verte zag ik een golf die er anders uitzag dan alle andere. Hij was vel groter, minstens 15 meter hoog zo te zien, en niet donker zoals de andere. Hij was wit, helemaal wit, de hele golf was bedekt met schuim alsof hij zojuist was omgeslagen. Ik staarde er een paar seconde naar, probeerde te bedenken wat ermee aan de hand kon zijn, en toen was hij al pal achter ons, nog steeds bedekt met schuim en alsmaar groter wordend. Ik schreeuwde een waarschuwing naar Cody: `Cody! Achter je….’ Hij keek over zijn schouder, draaide zich weer om, hurkte neer en zette zich schrap. De meeste golven die achter ons omslaan rollen onder het achterschip, en soms komt het schuim over de rand van de kuip. Maar deze golf leek helemaal niet op de andere. Hij had een kam, een duidelijke, hoge kam, en hij sloeg over de Zeevaarder heen, stortte water, wit, geselend water, over ons uit.
`Cody! Dock!´Gilde ik. Toen zag ik hem op Cody neerkomen, hij viel als een lawine opzijn hoofd en schouders. Ik haalde diep adem, deed mijn oden dicht en klemde mijn armen om mijn hoofd. Ik zat in die golf; ik dreef en tolde, ik werd heen en weer gesmeten. Ik weet nog dat ik dacht. `Hhoud je adem in Sophie, en dat ik toen dacht hoelang ik dat kon uithouden. Het was zo´n geweldige kracht die op me drukte; dit kon toch geen water zijn, zacht, vriendelijk water, dat zoiets deed. Ik wist niet meer wat ik met de veiligheidsgordel had gedaan. Ik had niet het gevoel dat ik waar dan ook aan vast zat. Had ik hem om of niet? Ik sloeg overboord, ik wist het zeker. Voor eeuwig onder water, kronkelend en draaiend, opgekrult tot een balletje. Was dit de oceaan? Was ik van het schip geslagen, lag ik in zee? Was ik vier? In mijn hoofd gilde een kinderstem: `Mammie! Pappie!´ En toen hoorde ik: `Sophie!´
Ik geloof dat ik nu misselijk word nu ik erover schrijf.
Sharon Creech is geboren op 29 juli 1945 in Cleveland, Ohio, Verenigde Staten. Als kind wilde ze schrijver of lerares worden. Ze studeerde literatuur in Ohio en Virginia. Ze trouwde en kreeg een zoon en een dochter. Ze was medewerker bij een tijdschrift, maar kantoorwerk vond ze niet leuk dus stapte over naar het onderwijs. Ze scheidde in 1979. In Engeland ontmoette ze haar tweede man. Toen haar man werk kreeg in Zwitserland woonden ze daar twee jaar; daarna gingen ze weer terug naar Engeland. Na achttien jaar in Engeland
ze woont tegenwoordig met haar man in de staat New Jersey. Ze houdt van reizen, lezen, de natuur en sport. De boeken van Sharon Creech vertonen veel overeenkomsten. Het verhaal wordt verteld door een meisje aan het begin van de puberteit, onzeker over de toekomst. Er lopen veel verhaallijnen door elkaar. De boeken van Sharon Creech zijn soms hilarisch, soms teder en dan weer ontroerend. Personen en plaatsen uit het ene boek duiken soms in andere boeken weer op.
1999 Achter de maan (Kluitman)
2000 Domenica's dromen (Kluitman)
2001 Sophie en de zee (Querido)
Bekroningen:
1995 Newbery Medal voor Achter de maan
1995 Children's Book Award (langer verhaal) voor Achter de maan
2000 Eervolle Vermelding voor Achter de maan
2002 Carnegie Medal voor niet vertaald: Ruby Holler
Het Verhaal.
SAMENVATTING
Sophie en haar 3 ooms en 2 neefjes gaan een zeil tocht maken over de Atlantische oceaan van Amerika naar Engeland, waar hun grootvader Bompie woont. Sophie is het enige meisje aan boord van het zeilschip de Zeevaarder.
Het duurt een tijdje voor ze vertrekken maar eindelijk vertrekken ze dan.
Sophie geniet erg van de zeil tocht maar ze is ook op een vreemde manier weer bang voor water, alleen dat weet niemand. Ze droomt vaak over een hele grote golf heel hoog en zwart die op haar neervalt maar steeds als ze net onder de golf zal worden bedolven wordt ze wakker. Aan boord kan ze het goed vinden met haar neef Cody, maar wat minder met Brian die steeds over haar vroegere ouders begint en haat “het Weesje” noemt. Ook is hij heel erg bemoeizuchtig en denkt dat hij slim is. Sophie en Cody houden allebei een dagboek bij. Het boek zitten steeds stukjes uit de dagboeken van Sophie en Cody. Sophie heeft een dagboek waar ze vooral gevoellens in schrijft maar in het begin is het dagboek van Cody niet bijzonder alleen later verteld hij belangrijke dingen in zijn dagboek, vooral over hoe hij naar Sophie kijkt. Op het schip besluit oom Dock dat iedereen iets moet uitkiezen da andere moet gaan leren zodat niemand zich gaat vervelen. Cody gaat iedereen leren jongleren en Sophie verteld allemaal verhalen over Bompie. De anderen vragen zich af hoe dat kan, want Sophie heeft Bompie nog nooit gezien! Zou ze het verzinnen? Want daar is ze goed in! Iedereen leert ook de zeeman´s code alfabet. Sophie verteld Cody steeds allerlei treurige verhaaltjes over een klein kind en die zijn toch ook verzonnen? Of niet?
Als ze eindelijk in Engeland aan komen en op vaste wal staan heeft iedereen ongelofelijke last van zeebenen, ze kunnen niet goed blijven staan. Ze besluiten om naar een cCafé te gaan en als ze daar zijn begint iedereen aan de andere mensen over hun reis te praten. Sophie die vertelt ook over hoe vreselijk de golf wel niet was en ze voelt hoe Cody haar in de gaten houd. Cody zit te luisteren naar Sophie haar verhaal, het klopt niet. Dan bedenkt hij dat ze waarschijnlijk twee verhalen door elkaar haalt, die van haar en die van Brian. Sophie probeert te luisteren naar wat ze zegt maar het lukt niet dus negeert ze maar dat Cody zo op haar let. Cody luistert nog steeds en hoort Sophie zeggen: “De golf was zo groot en zwart!” De golf was wit.
Ze moeten nog een dag reizen tot ze bij Bompie aan komen maar als ze daar zijn vindt iedereen het de moeite waard, het is prachtig. Als ze Bompie voor het eerst mogen zien weet hij niet meer wie, wie is. Ze komen om de beurt naar voren, als laatst komt Sophie; `Hallo Bompie, weet je wie ik ben?´ Bompie denkt na en dan zegt Brian dat Sophie weg moet gaan omdat Bompie haar niet kent. Net op dat moment antwoord Bompie: `jij bent Sophie!´
STUK UIT HET BOEK
Blz.112 >Sophie zit nu met Cody en oom Dock op de wacht.
Bij elke golf die zich vormde voelde ik me een week en misselijk, niet door de beweging, maar uit angst dat dit nu de grote golf was die ons zou overspoelen. Heel in de verte zag ik een golf die er anders uitzag dan alle andere. Hij was vel groter, minstens 15 meter hoog zo te zien, en niet donker zoals de andere. Hij was wit, helemaal wit, de hele golf was bedekt met schuim alsof hij zojuist was omgeslagen. Ik staarde er een paar seconde naar, probeerde te bedenken wat ermee aan de hand kon zijn, en toen was hij al pal achter ons, nog steeds bedekt met schuim en alsmaar groter wordend. Ik schreeuwde een waarschuwing naar Cody: `Cody! Achter je….’ Hij keek over zijn schouder, draaide zich weer om, hurkte neer en zette zich schrap. De meeste golven die achter ons omslaan rollen onder het achterschip, en soms komt het schuim over de rand van de kuip. Maar deze golf leek helemaal niet op de andere. Hij had een kam, een duidelijke, hoge kam, en hij sloeg over de Zeevaarder heen, stortte water, wit, geselend water, over ons uit.
`Cody! Dock!´Gilde ik. Toen zag ik hem op Cody neerkomen, hij viel als een lawine opzijn hoofd en schouders. Ik haalde diep adem, deed mijn oden dicht en klemde mijn armen om mijn hoofd. Ik zat in die golf; ik dreef en tolde, ik werd heen en weer gesmeten. Ik weet nog dat ik dacht. `Hhoud je adem in Sophie, en dat ik toen dacht hoelang ik dat kon uithouden. Het was zo´n geweldige kracht die op me drukte; dit kon toch geen water zijn, zacht, vriendelijk water, dat zoiets deed. Ik wist niet meer wat ik met de veiligheidsgordel had gedaan. Ik had niet het gevoel dat ik waar dan ook aan vast zat. Had ik hem om of niet? Ik sloeg overboord, ik wist het zeker. Voor eeuwig onder water, kronkelend en draaiend, opgekrult tot een balletje. Was dit de oceaan? Was ik van het schip geslagen, lag ik in zee? Was ik vier? In mijn hoofd gilde een kinderstem: `Mammie! Pappie!´ En toen hoorde ik: `Sophie!´
Ik geloof dat ik nu misselijk word nu ik erover schrijf.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden