Titel: 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek
Schrijfster: Ann Brashares
Genre: Fictie
1.Carmen, tibby, Lena en Bridget waren al vriendinnen toen ze nog baby waren. Het is dus even wennen als ze een zomer zonder elkaar moeten doorbrengen. Maar ze vinden algauw een oplossing voor het verlaten gevoel. In Carmens kledingskast vinden ze een oude spijkerbroek die Carmen in een tweedehands winkel heeft gekocht. Ze passen de broek en wonder boven wonder staat hij elke vriendin geweldig. En dat terwijl elk een heel ander figuur heeft. Voor de vriendinnen staat vast dat dit dus een hele speciale broek is. Carmen stelt voor dat de broek gaat reizen tussen de verschillende vakantiebestemmingen van de vriendinnen. Zo zijn ze volgens haar toch een beetje bij elkaar. Bridget maakt het nog gekkker door er een zusterorde met een eed aan te verbinden. De belangrijkste regels van de Zusterorde van de reizende spijkerbroek zijn de volgende: 'Je mag de broek nooit wassen. 2. Je mag de broek nooit door een jongen laten uittrekken (natuurlijk mag je hem wel uittrekken in zijn aanwezigheid) 3. Op de rechterpijp schrijf je het belangrijkste wat je is overkomen toen je de broek aanhad (bijv: 'In de reizende spijkerbroek heb ik mijn achterneef Ivan aan de haak geslagen')' Wat volgt is een zomer vol opmerkelijke, ontroerende, liefdevolle, spannende en nare momenten. Bridget gaat op voetbalkamp, Carmen bezoekt haar vader en zijn nieuwe vrouw, Lena gaat naar haar opa en oma in Griekenland en Tibby blijft thuis om te werken. Allemaal ontmoeten ze bijzondere mensen: van een ontzettend knappe jongen tot een meisje met leukemie. Ik vind het een heel leuk boek vooral omdat het over dingen gaat die in elk leven voorkomen zoals vriendschap en liefde. Wat ik ook heel leuk vind aan het boek is dat er wel hoofdstukken inzitten, maar dat het niet genummerd is. In plaats daarvan staat er tussen de hoofdstukken een soort spreuk. Bijvoorbeeld: 'Soms ben je de voorruit; soms ben je het insect'. 2.Carmen, Tibby, Bridget en Lena kennen elkaar via hun moeders. Zij zaten bij elkaar op aerobics voor zwangere vrouwen. De moeders blijven na de geboorte van Carmen, tibby, Bridget en Lena elkaar zien. Uiteindelijk gaat de vriendschap bergafwaarts en gaat de vriendschap over op hun dochters. Door Carmen wordt het boek eigenlijk verteld. Er zit een begin en een slot in het boek en daar tussen in ga je van de het ene personage naar het andere. Carmen is een beetje de zorgzaamste van de 4. Zij zorgt er een beetje dat ze bij elkaar blijven. Ze is best wel lang en heeft donkere ogen en donker, golvend haar. Ze heeft altijd een beetje filosofische gedachten. Daardoor is ze een beetje raar. Als er iets onverwachts gebeurt weet ze niet wat ze moet zeggen of doen. Bijvoorbeeld in het stukje dat ze bij haar vader aankomt en hij haar dan pas verteld dat hij verloofd is en zijn nieuwe vrouw een zoon en een dochter heeft: 'Lydia, Krista, Paul, dit is mijn dochter Carmen,' zei haar vader. Ze staarden haar allemaal verwachtingsvol aan. Ze had geen idee wat ze moest zeggen of doen. 'Carmen, dit is Lydia.' Pauze, pauze, pauze. 'Mijn verloofde. En Krista en Paul, haar kinderen.' Carmen sloot haar ogen en opende ze weer De zachte lampen in de kamer maakten zwevende plekken op haar netvlies'. Ik denk niet dat ik ook zo zou reageren. Ik zou denk ik wel schrikken maar het zou achteraf pas tot me doordringen. Bridget is de sportiefste van de 4. Ze heeft een tweelingbroer en haar moeder is overleden. Ze is lang, heeft brede schouders en ze heeft lang, steil haar wat de kleur van een banaan zonder schil heeft. Ze is niet bang om wat te vragen of zeggen. Als er iets onverwachts gebeurt weet ze meestal snel wat ze moet zeggen, zoals in het stukje dat een assistent-coach van het voetbalkamp, waar ze op verliefd is, wat over haar moeder vraagt: ' 'En je moeder?' En in een keer zonder waarschuwing werd ze geconfronteerd met een tweede test. Deze bewaarde ze normaal gesproken voor een heel eind verderop als het aan haar lag. 'Mijn moeder…' Is? Was? Ze kon nog steeds geen tijd kiezen in dit soort situaties. 'Mijn moeder… kwam uit Alabama. Ze is dood.' ' Ik zou in zo'n situatie ook ongeveer zo reageren. Tibby is de opstandige van de 4. Ze is klein en mager en draagt oversized broeken om dat een beetje te camoufleren. Ze heeft een een klein broertje en een zusje. Als er iets onverwachts gebeurt schrikt ze wel maar doet ze daarna of er niets aan de hand is. Zoals bij het stukje dat de moeder van een meisje haar verteld dat ze leukemie heeft: 'Tibby dacht niet na voordat ze het vroeg, 'wat voor ziekte?' Mevrouw Graffman was verbaad dat ze het niet wist. 'Ze heeft leukemie.' Mevrouw Graffman klonk alsof ze het gewoon wilde zeggen. Alsof ze het woord al duizenden keren had gezegd en het haar niet langer bang maakte. Maar Tibby kon zien dat het wel zo was. Tibby voelde dat vallende gevoel. Mevrouw Graffman keek haar veel te intens aan, alsof Tibby iets belangrijks zou kunnen zeggen. 'Wat erg om te horen,' mompelde ze onbeholpen. Tibby dwong zichzelf de trap weer op. Ik zou niet zo reageren. Ik zou wel schrikken, maar ik zou niet net doen of er niks aan de hand is. En dan is er nog Lena. Zij is de knapste. Ze heeft een mediterrane huid, donkerglanzend haar en selderijkleurige ogen. Haar vriendinnen vinden dat ze saai en treurig is. Ze heeft vaak moeite met aansluiting te vinden. Als er iets onverwachts gebeurt schrikt ze eerst heel erg maar dan wordt ze boos. Zoals in het stukje dat ze naakt aan het zwemmen is en er dan een jongen die haar leuk vindt ineens achter een boom vandaan komt: 'De gedaante kwam tevoorschijn. Het was Kostos. Ze keek Kostos recht aan, en, veel erger, Kostos keek haar recht aan. Ze was zo geschokt dat het even duurde voordat ze reageerde. 'K-Kostos!' schreeuwde ze uit, haar stem een rauwe kreet. 'Wat doe je… wat…' 'Het spijt me', zei hij. Hioj had zijn ogen moeten neerslaan, maar dat deed hij niet. In drie passen was ze bij haar kleren. Ze greep ze van de grond en bedekte zichzelf ermee. 'Ben je me gevolgd?' gilde ze bijna. 'Heb je stiekem zitten kijken? Hoe lang was je hier al?' ' Ik zou in zo'n situatie niet zo reageren. Ik zou eerst wel schrikken, maar ik zou eerst willen horen wat hij te zeggen heeft over de situatie. Alle personages lijken me wel aardig en ik denk dat ik wel met allemaal bevriend zou kunnen zijn omdat er bij allemaal niet echt iets is waarom ik niet met hun bevriend zou willen zijn. De personages zijn ook allemaal realistisch, want in het echt zou het ook zo kunnen zijn. 3. Ik heb het fragment gekozen waar het boek ook mee begint. Er staat in hoe Carmen de broek in een tweedehands winkel koopt maar hem op dat moment eigenlijk niet bijzonder vond en hem achter in haar kast gooit. Ik vind dat het beste stuk wat je kan vertellen omdat daar instaat hoe Carmen aan de broek komt en het eindigt met: 'Maar daarvoor moet ik iets teruggaan in de tijd en je vertellen hoe de reizende spijkerbroek is geboren'. Dan moeten de mensen die het stuk horen het eerst lezen om te weten wat er gaat gebeuren. 4. Ik vind het gewoon een heel leuk boek. En het is zeker een aanrader voor meisjes omdat er veel te herkennen valt in het boek. Maar ik denk dat een jongen het niet zo leuk zou vinden. Het enige wat ik jammer aan het boek vind is dat er veel Amerikaanse dingen instaan wat in Nederland bijvoorbeeld niet bestaat, maar dat is niet zo erg. Het boek heeft in Amerika ook The book Sense Book of the Year award gewonnen en in November komt het tweede boek uit: De 2e zomer van de spijkerbroek.
Genre: Fictie
1.Carmen, tibby, Lena en Bridget waren al vriendinnen toen ze nog baby waren. Het is dus even wennen als ze een zomer zonder elkaar moeten doorbrengen. Maar ze vinden algauw een oplossing voor het verlaten gevoel. In Carmens kledingskast vinden ze een oude spijkerbroek die Carmen in een tweedehands winkel heeft gekocht. Ze passen de broek en wonder boven wonder staat hij elke vriendin geweldig. En dat terwijl elk een heel ander figuur heeft. Voor de vriendinnen staat vast dat dit dus een hele speciale broek is. Carmen stelt voor dat de broek gaat reizen tussen de verschillende vakantiebestemmingen van de vriendinnen. Zo zijn ze volgens haar toch een beetje bij elkaar. Bridget maakt het nog gekkker door er een zusterorde met een eed aan te verbinden. De belangrijkste regels van de Zusterorde van de reizende spijkerbroek zijn de volgende: 'Je mag de broek nooit wassen. 2. Je mag de broek nooit door een jongen laten uittrekken (natuurlijk mag je hem wel uittrekken in zijn aanwezigheid) 3. Op de rechterpijp schrijf je het belangrijkste wat je is overkomen toen je de broek aanhad (bijv: 'In de reizende spijkerbroek heb ik mijn achterneef Ivan aan de haak geslagen')' Wat volgt is een zomer vol opmerkelijke, ontroerende, liefdevolle, spannende en nare momenten. Bridget gaat op voetbalkamp, Carmen bezoekt haar vader en zijn nieuwe vrouw, Lena gaat naar haar opa en oma in Griekenland en Tibby blijft thuis om te werken. Allemaal ontmoeten ze bijzondere mensen: van een ontzettend knappe jongen tot een meisje met leukemie. Ik vind het een heel leuk boek vooral omdat het over dingen gaat die in elk leven voorkomen zoals vriendschap en liefde. Wat ik ook heel leuk vind aan het boek is dat er wel hoofdstukken inzitten, maar dat het niet genummerd is. In plaats daarvan staat er tussen de hoofdstukken een soort spreuk. Bijvoorbeeld: 'Soms ben je de voorruit; soms ben je het insect'. 2.Carmen, Tibby, Bridget en Lena kennen elkaar via hun moeders. Zij zaten bij elkaar op aerobics voor zwangere vrouwen. De moeders blijven na de geboorte van Carmen, tibby, Bridget en Lena elkaar zien. Uiteindelijk gaat de vriendschap bergafwaarts en gaat de vriendschap over op hun dochters. Door Carmen wordt het boek eigenlijk verteld. Er zit een begin en een slot in het boek en daar tussen in ga je van de het ene personage naar het andere. Carmen is een beetje de zorgzaamste van de 4. Zij zorgt er een beetje dat ze bij elkaar blijven. Ze is best wel lang en heeft donkere ogen en donker, golvend haar. Ze heeft altijd een beetje filosofische gedachten. Daardoor is ze een beetje raar. Als er iets onverwachts gebeurt weet ze niet wat ze moet zeggen of doen. Bijvoorbeeld in het stukje dat ze bij haar vader aankomt en hij haar dan pas verteld dat hij verloofd is en zijn nieuwe vrouw een zoon en een dochter heeft: 'Lydia, Krista, Paul, dit is mijn dochter Carmen,' zei haar vader. Ze staarden haar allemaal verwachtingsvol aan. Ze had geen idee wat ze moest zeggen of doen. 'Carmen, dit is Lydia.' Pauze, pauze, pauze. 'Mijn verloofde. En Krista en Paul, haar kinderen.' Carmen sloot haar ogen en opende ze weer De zachte lampen in de kamer maakten zwevende plekken op haar netvlies'. Ik denk niet dat ik ook zo zou reageren. Ik zou denk ik wel schrikken maar het zou achteraf pas tot me doordringen. Bridget is de sportiefste van de 4. Ze heeft een tweelingbroer en haar moeder is overleden. Ze is lang, heeft brede schouders en ze heeft lang, steil haar wat de kleur van een banaan zonder schil heeft. Ze is niet bang om wat te vragen of zeggen. Als er iets onverwachts gebeurt weet ze meestal snel wat ze moet zeggen, zoals in het stukje dat een assistent-coach van het voetbalkamp, waar ze op verliefd is, wat over haar moeder vraagt: ' 'En je moeder?' En in een keer zonder waarschuwing werd ze geconfronteerd met een tweede test. Deze bewaarde ze normaal gesproken voor een heel eind verderop als het aan haar lag. 'Mijn moeder…' Is? Was? Ze kon nog steeds geen tijd kiezen in dit soort situaties. 'Mijn moeder… kwam uit Alabama. Ze is dood.' ' Ik zou in zo'n situatie ook ongeveer zo reageren. Tibby is de opstandige van de 4. Ze is klein en mager en draagt oversized broeken om dat een beetje te camoufleren. Ze heeft een een klein broertje en een zusje. Als er iets onverwachts gebeurt schrikt ze wel maar doet ze daarna of er niets aan de hand is. Zoals bij het stukje dat de moeder van een meisje haar verteld dat ze leukemie heeft: 'Tibby dacht niet na voordat ze het vroeg, 'wat voor ziekte?' Mevrouw Graffman was verbaad dat ze het niet wist. 'Ze heeft leukemie.' Mevrouw Graffman klonk alsof ze het gewoon wilde zeggen. Alsof ze het woord al duizenden keren had gezegd en het haar niet langer bang maakte. Maar Tibby kon zien dat het wel zo was. Tibby voelde dat vallende gevoel. Mevrouw Graffman keek haar veel te intens aan, alsof Tibby iets belangrijks zou kunnen zeggen. 'Wat erg om te horen,' mompelde ze onbeholpen. Tibby dwong zichzelf de trap weer op. Ik zou niet zo reageren. Ik zou wel schrikken, maar ik zou niet net doen of er niks aan de hand is. En dan is er nog Lena. Zij is de knapste. Ze heeft een mediterrane huid, donkerglanzend haar en selderijkleurige ogen. Haar vriendinnen vinden dat ze saai en treurig is. Ze heeft vaak moeite met aansluiting te vinden. Als er iets onverwachts gebeurt schrikt ze eerst heel erg maar dan wordt ze boos. Zoals in het stukje dat ze naakt aan het zwemmen is en er dan een jongen die haar leuk vindt ineens achter een boom vandaan komt: 'De gedaante kwam tevoorschijn. Het was Kostos. Ze keek Kostos recht aan, en, veel erger, Kostos keek haar recht aan. Ze was zo geschokt dat het even duurde voordat ze reageerde. 'K-Kostos!' schreeuwde ze uit, haar stem een rauwe kreet. 'Wat doe je… wat…' 'Het spijt me', zei hij. Hioj had zijn ogen moeten neerslaan, maar dat deed hij niet. In drie passen was ze bij haar kleren. Ze greep ze van de grond en bedekte zichzelf ermee. 'Ben je me gevolgd?' gilde ze bijna. 'Heb je stiekem zitten kijken? Hoe lang was je hier al?' ' Ik zou in zo'n situatie niet zo reageren. Ik zou eerst wel schrikken, maar ik zou eerst willen horen wat hij te zeggen heeft over de situatie. Alle personages lijken me wel aardig en ik denk dat ik wel met allemaal bevriend zou kunnen zijn omdat er bij allemaal niet echt iets is waarom ik niet met hun bevriend zou willen zijn. De personages zijn ook allemaal realistisch, want in het echt zou het ook zo kunnen zijn. 3. Ik heb het fragment gekozen waar het boek ook mee begint. Er staat in hoe Carmen de broek in een tweedehands winkel koopt maar hem op dat moment eigenlijk niet bijzonder vond en hem achter in haar kast gooit. Ik vind dat het beste stuk wat je kan vertellen omdat daar instaat hoe Carmen aan de broek komt en het eindigt met: 'Maar daarvoor moet ik iets teruggaan in de tijd en je vertellen hoe de reizende spijkerbroek is geboren'. Dan moeten de mensen die het stuk horen het eerst lezen om te weten wat er gaat gebeuren. 4. Ik vind het gewoon een heel leuk boek. En het is zeker een aanrader voor meisjes omdat er veel te herkennen valt in het boek. Maar ik denk dat een jongen het niet zo leuk zou vinden. Het enige wat ik jammer aan het boek vind is dat er veel Amerikaanse dingen instaan wat in Nederland bijvoorbeeld niet bestaat, maar dat is niet zo erg. Het boek heeft in Amerika ook The book Sense Book of the Year award gewonnen en in November komt het tweede boek uit: De 2e zomer van de spijkerbroek.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden