THE PAINTED BIRD – JERZY KOSINSKY
De titel van het boek is: “The Painted Bird”. De auteur is: Jerzy Kosinski. De uitgever is: New York: Grove Press. Oorspronkelijk uitgegeven in: 1966. Uitgave in: 1995. Het boek telt 234 pagina’s. Korte samenvatting: Een joods of zigeuner jongen is tijdens de oorlog door zijn ouders weggestuurd naar een bijgelegen dorpje in de hoop dat het daar veilig zou opgroeien. In tegendeel. Zijn verzorger sterft en hij staat er alleen voor. Tijdens de oorlog reist hij van dorp naar dorp en krijgt steeds nieuwe verzorgers. In de tussentijd maakt hij allemaal gruwelijke dingen mee, die voor die tijd heel gewoon waren –zo beschreef het boek het–. Op het einde vindt hij zijn ouders, na de oorlog, weer terug via een opvang centrum voor kinderen. Titelverklaring: “The Painted Bird”, omdat als je een vogel vangt, hem verft in een andere kleur dan dat het al was, en weer terug laat in de natuur, de vogel weer terug gaat naar zijn groep. Deze vogels zullen hem niet herkennen, en hem zien als hun vijand, een indringer, waardoor ze de vogel aan zullen vallen, één voor één, en hem aan stukken pikken. Tot de geverfde vogel helemaal dood is en achter gelaten word door zijn “groep”. Dit is een zeer verklarende titel, omdat de jongen, de zigeuner/joden jongen, anders is dan alle anderen. Hij heeft zwart haar, donkere ogen en een donkere huid. Daardoor zullen alle boeren en kinderen hem zien als hun vijand, een indringer. Waardoor ze de jongen ook zullen aanvallen en uitbuiten. Dit gebeurt heel vaak met de hoofdpersoon. Ik citeer: ‘‘One day he trapped a large raven, whose wings he painted red, the breast green, and the tail blue. When a flock of ravens appeared over our hut, Lekh freed the painted bird. As soon as it joined the flock a desperate battle began. The changeling was attacked from all sides. Black, red, green, blue feathers began to drop at our feet. The ravens flew amuck in the skies, and suddenly the painted raven plummeted to the fresh-plowed soil. It was still alive, opening its beak and vainly trying to move its wings. Its eyes had been pecked out, and fresh blood streamed over its painted feathers. It made yet another attempt to flutter up from the sticky earth, but its strength was gone.’’ –Blz 51– Er is in het boek niet echt één gebeurtenis/passage het “belangrijkst”, omdat er in het boek zovéél gebeurt, waardoor de hoofdpersoon zovéél ervaring krijgt, gruwel meemaakt en kennis aan vergaard, dat er geen gebeurtenis/passage het belangrijkst is. Als ik echt een gebeurtenis/passage móet zeggen zou het zijn, toen hij weg werd gegeven door zijn ouders. Hierdoor is alle ellende begonnen. Ik citeer: ‘‘In the first weeks of World War II, in the fall of 1939, a six-year-old boy from a large city in Eastern Europe was sent by his parents, like thousands of other children, to the shelter of a distant village.’’ –Blz 3– Het minst interessant?!... Dat is hetzelfde verhaal als het ínteressantst, maar goed. De minst interessante gebeurtenis (/passage) vind ik dan toch toen hij werd meegenomen door de russen, op het einde. En toen Mitka, een Russische “sniper” ( een man die met zijn geweer (single shot) waarop hij een “scope” (een soort verrekijker die je kunt monteren op een geweer) heeft zitten, en waarmee de “sniper” dan heel accuraat van een lange afstand mensen neer kan schieten. ) hem onder zijn hoede nam, en toen hij hem meenam op zijn “tocht” ( niet echt een tocht, want ze gingen in een boom zitten mensen neer knallen ) om hem de les te leren dat je altijd gepast wraak moet nemen. Ik citeer ( de hoofdpersoon kon niet meekijken omdat ze op zo’n lange afstand zaten maar kon wel raden wat er aan de hand was ) : ‘‘I resented Mitka’s refusal, but could guess what had happened. In my imagination I saw the farmer keeling over, reaching above his head with his hands, as if seeking support from an invisible handhold as he slumped on the threshold of his house.’’ –Blz 204– Hij heeft zeker iets geleerd: hij heeft geleerd dat God een verzinsel is voor mensen die het niet alleen aan durven gaan ( de harde werkelijkheid dan ). En hij heeft Russisch geleerd, hij heeft ook geleerd dat je iemand een gepaste straf moet geven, niet door wat er iemand aan is gedaan maar hoe het word opgevat door het slachtoffer. Bijvoorbeeld: als een gewone man een klap in zijn gezicht krijgt maakt het in principe niet veel uit, het doet niet zovéél pijn, maar stel nou dat die man ooit gemarteld was door de Duitsers, dat hij zo’n zulke klappen heeft gehad, maar dan duizend keer zoveel, dan leeft hij de martelingen in zijn gedachten weer helemaal over. Hierdoor krijgt hij slapeloze nachten etc. etc.. Ik zou niemand in het boek willen zijn, omdat iedereen de gruwelen meemaakt van de tweede wereld oorlog. (Hierbij kan ik geen citaten geven… tenzij ik het boek moet citeren.) Ik heb ook aan niemand een hekel, ze zijn allemaal gewoon bezeten, door de gruwels van de oorlog. Natuurlijk hebben veel mensen hele erge dingen gedaan, maar dat zijn ze ook echt allemaal, de enige aardige persoon is de hoofdpersoon, alleen die zou ik niet willen zijn, die maakt echt het ergste van het ergste mee. (Hierbij kan ik geen citaten geven… tenzij ik het boek moet citeren.) Het einde van het boek vind ik echt heel zielig, het is geen open einde, maar té gelukkig. De jongen is even terug bij zijn ouders geweest tot dat hij overgelaten word aan een ski-instructeur waarbij hij, door een plotselinge sneeuwstorm, in het ziekenhuis beland. ( De jongen is het halve verhaal stom (niet mogelijk om enig geluid te maken met je stem) geweest. ) waar hij zijn stem weer terug krijgt en gelukkig is met zijn ouders. Ik citeer: ‘‘I opened my mouth and strained. Sounds crawled up my throat. Tense and concentrated I started to arrange them into syllables and words. I distinctly heard them jumping out of me one after another, like peas from a split pod.’’ –Blz 234– Ik zou niet weten hoe het beter zou kunnen ( het einde ) maar ik vind wel dat het beter zóu kunnen. Het verhaal speelt zich af ergens in Oost-Europa, waar ergens précies is niet aangegeven. Maar het is wel belangrijk dat te weten, want daar was de oorlog het heftigst, en was het geloof heel sterk. Ik citeer: ‘‘The villages in that region had been neglected for centuries. Inaccessible and distant from any urban centers, they were in the most backward parts of Eastern Europe.’’ –Blz 4– Het verhaal speelt zich af tijdens de tweede wereld oorlog, dit is belangrijk, omdat toen de haat voor joden en zigeuners zo sterk was. Ik citeer: ‘‘It was under his leadership, said Gavrilla, that the Red Army was defeating (tegenwoordige tijd) the Germans and bringing to the liberated peoples a new way of life which made all equal.’’ –Blz 188– We zien het verhaal uit een ik-perspectief. Een jong joden/zigeuner jongetje. Ik citeer: ‘‘When I opened them again I saw one of the Kalmuks staggering in my direction. I flattened myself on the ground even more, and nearly stopped breathing. The soldier picked some raspberries and ate them. He took another step into the bush and trod on my outstretched hand. The heel and the nails of his boot dug into my skin. The pain was excruciating but I did not move. The soldier leaned on his rifle and urinated calmly. Suddenly he lost his balance, stepped forward and stumbled over my head. As I jumped up and tried to run he grabbed me and struck me in the chest with the butt of his rifle. Something cracked inside. I was knocked down, but I managed to trip the soldier.’’ –Blz 180&181– Er zijn geen duidelijke wendingen in het boek. Het boek is een psychologische roman en een oorlogsboek. Het thema is oorlog/kind, omdat het over een jongetje gaat die zich staande houdt tijdens de oorlog. Ik citeer: ‘‘I woke with a start. A powerful explosion rocked the barn; some beams fell, and clouds of dust obscured everything. I heard scattered rifle fire and the continuous rattle of machine-guns. I peered out cautiously and saw horses panicking and galloping away and half-naked Kalmuks, still drunk, trying to jump on them. From the direction of the river and from the forest I could hear the gunfire and the roar of engines. An airplane with a red star on its wings flew low over the village. The cannonade ceased after a while, but the noise of the engine grew louder. It was obvious the Soviets were near the Red Army, the commissars had arrived.’’ –Blz 181– Ja, ik zou het boek wel willen aanraden voor anderen. Zodat ook zij eens kunnen lezen hoe het zou zijn om tijdens de tijd van WOII te leven. Ik heb géén secundaire literatuur geraadpleegd. Dit was dan mijn boekverslag.
De titel van het boek is: “The Painted Bird”. De auteur is: Jerzy Kosinski. De uitgever is: New York: Grove Press. Oorspronkelijk uitgegeven in: 1966. Uitgave in: 1995. Het boek telt 234 pagina’s. Korte samenvatting: Een joods of zigeuner jongen is tijdens de oorlog door zijn ouders weggestuurd naar een bijgelegen dorpje in de hoop dat het daar veilig zou opgroeien. In tegendeel. Zijn verzorger sterft en hij staat er alleen voor. Tijdens de oorlog reist hij van dorp naar dorp en krijgt steeds nieuwe verzorgers. In de tussentijd maakt hij allemaal gruwelijke dingen mee, die voor die tijd heel gewoon waren –zo beschreef het boek het–. Op het einde vindt hij zijn ouders, na de oorlog, weer terug via een opvang centrum voor kinderen. Titelverklaring: “The Painted Bird”, omdat als je een vogel vangt, hem verft in een andere kleur dan dat het al was, en weer terug laat in de natuur, de vogel weer terug gaat naar zijn groep. Deze vogels zullen hem niet herkennen, en hem zien als hun vijand, een indringer, waardoor ze de vogel aan zullen vallen, één voor één, en hem aan stukken pikken. Tot de geverfde vogel helemaal dood is en achter gelaten word door zijn “groep”. Dit is een zeer verklarende titel, omdat de jongen, de zigeuner/joden jongen, anders is dan alle anderen. Hij heeft zwart haar, donkere ogen en een donkere huid. Daardoor zullen alle boeren en kinderen hem zien als hun vijand, een indringer. Waardoor ze de jongen ook zullen aanvallen en uitbuiten. Dit gebeurt heel vaak met de hoofdpersoon. Ik citeer: ‘‘One day he trapped a large raven, whose wings he painted red, the breast green, and the tail blue. When a flock of ravens appeared over our hut, Lekh freed the painted bird. As soon as it joined the flock a desperate battle began. The changeling was attacked from all sides. Black, red, green, blue feathers began to drop at our feet. The ravens flew amuck in the skies, and suddenly the painted raven plummeted to the fresh-plowed soil. It was still alive, opening its beak and vainly trying to move its wings. Its eyes had been pecked out, and fresh blood streamed over its painted feathers. It made yet another attempt to flutter up from the sticky earth, but its strength was gone.’’ –Blz 51– Er is in het boek niet echt één gebeurtenis/passage het “belangrijkst”, omdat er in het boek zovéél gebeurt, waardoor de hoofdpersoon zovéél ervaring krijgt, gruwel meemaakt en kennis aan vergaard, dat er geen gebeurtenis/passage het belangrijkst is. Als ik echt een gebeurtenis/passage móet zeggen zou het zijn, toen hij weg werd gegeven door zijn ouders. Hierdoor is alle ellende begonnen. Ik citeer: ‘‘In the first weeks of World War II, in the fall of 1939, a six-year-old boy from a large city in Eastern Europe was sent by his parents, like thousands of other children, to the shelter of a distant village.’’ –Blz 3– Het minst interessant?!... Dat is hetzelfde verhaal als het ínteressantst, maar goed. De minst interessante gebeurtenis (/passage) vind ik dan toch toen hij werd meegenomen door de russen, op het einde. En toen Mitka, een Russische “sniper” ( een man die met zijn geweer (single shot) waarop hij een “scope” (een soort verrekijker die je kunt monteren op een geweer) heeft zitten, en waarmee de “sniper” dan heel accuraat van een lange afstand mensen neer kan schieten. ) hem onder zijn hoede nam, en toen hij hem meenam op zijn “tocht” ( niet echt een tocht, want ze gingen in een boom zitten mensen neer knallen ) om hem de les te leren dat je altijd gepast wraak moet nemen. Ik citeer ( de hoofdpersoon kon niet meekijken omdat ze op zo’n lange afstand zaten maar kon wel raden wat er aan de hand was ) : ‘‘I resented Mitka’s refusal, but could guess what had happened. In my imagination I saw the farmer keeling over, reaching above his head with his hands, as if seeking support from an invisible handhold as he slumped on the threshold of his house.’’ –Blz 204– Hij heeft zeker iets geleerd: hij heeft geleerd dat God een verzinsel is voor mensen die het niet alleen aan durven gaan ( de harde werkelijkheid dan ). En hij heeft Russisch geleerd, hij heeft ook geleerd dat je iemand een gepaste straf moet geven, niet door wat er iemand aan is gedaan maar hoe het word opgevat door het slachtoffer. Bijvoorbeeld: als een gewone man een klap in zijn gezicht krijgt maakt het in principe niet veel uit, het doet niet zovéél pijn, maar stel nou dat die man ooit gemarteld was door de Duitsers, dat hij zo’n zulke klappen heeft gehad, maar dan duizend keer zoveel, dan leeft hij de martelingen in zijn gedachten weer helemaal over. Hierdoor krijgt hij slapeloze nachten etc. etc.. Ik zou niemand in het boek willen zijn, omdat iedereen de gruwelen meemaakt van de tweede wereld oorlog. (Hierbij kan ik geen citaten geven… tenzij ik het boek moet citeren.) Ik heb ook aan niemand een hekel, ze zijn allemaal gewoon bezeten, door de gruwels van de oorlog. Natuurlijk hebben veel mensen hele erge dingen gedaan, maar dat zijn ze ook echt allemaal, de enige aardige persoon is de hoofdpersoon, alleen die zou ik niet willen zijn, die maakt echt het ergste van het ergste mee. (Hierbij kan ik geen citaten geven… tenzij ik het boek moet citeren.) Het einde van het boek vind ik echt heel zielig, het is geen open einde, maar té gelukkig. De jongen is even terug bij zijn ouders geweest tot dat hij overgelaten word aan een ski-instructeur waarbij hij, door een plotselinge sneeuwstorm, in het ziekenhuis beland. ( De jongen is het halve verhaal stom (niet mogelijk om enig geluid te maken met je stem) geweest. ) waar hij zijn stem weer terug krijgt en gelukkig is met zijn ouders. Ik citeer: ‘‘I opened my mouth and strained. Sounds crawled up my throat. Tense and concentrated I started to arrange them into syllables and words. I distinctly heard them jumping out of me one after another, like peas from a split pod.’’ –Blz 234– Ik zou niet weten hoe het beter zou kunnen ( het einde ) maar ik vind wel dat het beter zóu kunnen. Het verhaal speelt zich af ergens in Oost-Europa, waar ergens précies is niet aangegeven. Maar het is wel belangrijk dat te weten, want daar was de oorlog het heftigst, en was het geloof heel sterk. Ik citeer: ‘‘The villages in that region had been neglected for centuries. Inaccessible and distant from any urban centers, they were in the most backward parts of Eastern Europe.’’ –Blz 4– Het verhaal speelt zich af tijdens de tweede wereld oorlog, dit is belangrijk, omdat toen de haat voor joden en zigeuners zo sterk was. Ik citeer: ‘‘It was under his leadership, said Gavrilla, that the Red Army was defeating (tegenwoordige tijd) the Germans and bringing to the liberated peoples a new way of life which made all equal.’’ –Blz 188– We zien het verhaal uit een ik-perspectief. Een jong joden/zigeuner jongetje. Ik citeer: ‘‘When I opened them again I saw one of the Kalmuks staggering in my direction. I flattened myself on the ground even more, and nearly stopped breathing. The soldier picked some raspberries and ate them. He took another step into the bush and trod on my outstretched hand. The heel and the nails of his boot dug into my skin. The pain was excruciating but I did not move. The soldier leaned on his rifle and urinated calmly. Suddenly he lost his balance, stepped forward and stumbled over my head. As I jumped up and tried to run he grabbed me and struck me in the chest with the butt of his rifle. Something cracked inside. I was knocked down, but I managed to trip the soldier.’’ –Blz 180&181– Er zijn geen duidelijke wendingen in het boek. Het boek is een psychologische roman en een oorlogsboek. Het thema is oorlog/kind, omdat het over een jongetje gaat die zich staande houdt tijdens de oorlog. Ik citeer: ‘‘I woke with a start. A powerful explosion rocked the barn; some beams fell, and clouds of dust obscured everything. I heard scattered rifle fire and the continuous rattle of machine-guns. I peered out cautiously and saw horses panicking and galloping away and half-naked Kalmuks, still drunk, trying to jump on them. From the direction of the river and from the forest I could hear the gunfire and the roar of engines. An airplane with a red star on its wings flew low over the village. The cannonade ceased after a while, but the noise of the engine grew louder. It was obvious the Soviets were near the Red Army, the commissars had arrived.’’ –Blz 181– Ja, ik zou het boek wel willen aanraden voor anderen. Zodat ook zij eens kunnen lezen hoe het zou zijn om tijdens de tijd van WOII te leven. Ik heb géén secundaire literatuur geraadpleegd. Dit was dan mijn boekverslag.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden