H20: The Lord Of The Rings: The Two Towers, J.R.R Tolkien
Dit deel is voor het eerst in 1954 uitgegeven.
Waarom heb ik dit boek gekozen?
Ik heb dit boek gekozen omdat ik het eerste deel al in het Nederlands gelezen had. Ik vond het een erg mooi boek en ik was benieuwd hoe het verder zou gaan. Ik vond het een uitdaging om het tweede boek in het Engels te lezen, om te kijken of ik het verhaal zou begrijpen. Ik verwachtte dat het een spannend boek zou zijn, het eerste deel was spannend geëindigd en ik dacht dat dat zo door zou gaan. Ook verwachtte ik dat net als in het eerste deel veel nadruk gelegd zou worden op het omschrijven van de natuur.
Mijn verwachtingen zijn meer dan uitgekomen. Het verhaal was nog spannender dan ik verwacht had, ik moest echt blijven doorlezen totdat ik wist hoe het zou aflopen. Ook werd alles heel secuur omschreven. Ik kreeg echt het idee dat ik het zelf meemaakte. De bossen van Fangorn en de Enten leken echt voor mijn netvlies te verschijnen op de manier waarop Tolkien ze beschreef.
Samenvatting:
Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over Aragorn, Legolas en Gimli. Zij zetten de achtervolging in op de Orcs, die Pepijn en Merijn hebben ontvoerd. Onderweg komen ze Eomer, een maarschalk van Rohan, met zijn ruiters tegen. Eomer zegt dat hij de Orcs allemaal heeft uitgemoord en dat hij geen andere schepselen gevonden heeft. De reisgenoten willen toch verder gaan en Eomer geeft hun hiervoor paarden. Wanneer de reisgenoten op de plaats komen waar de Orcs zijn afgeslacht worden ze ongerust, want ze verwachten dat de Hobbits ook vermoord zijn. Dan zien ze aanwijzingen dat de Hobbits ontsnapt zijn en de bossen van Fangorn zijn ingetrokken. Ze besluiten hierop ook de bossen in te gaan. In de bossen komen ze Gandalf tegen, hij heeft de Balrog van Moria overwonnen en is teruggekeerd als Gandalf de Witte. Hij vertelt dat Pepijn en Merijn veilig zijn. Ze zijn namelijk bij Boomgaard, een Ent. Gandalf gaat met de reisgenoten naar Rohan, het rijk van Theoden. Daar bevrijdt hij Theoden van de kwade invloeden van Grima Slangtong, een volgeling van Saruman. Theoden trekt samen zijn volk en met de reisgenoten naar Helmsdeep, om de slag met de legers van Saruman af te wachten. Gandalf vertrekt, maar belooft op tijd terug te komen. Bij Helmsdiepte vindt een zware slag plaats.Net als het lijkt dat de mensen van Rohan zullen verliezen komt de zon op. Theoden trekt dan samen met Aragorn ten strijde en ze verslaan vele Orcs. Ook Gandalf verschijnt in het ochtendlicht en een onbekend woud heeft de uitgang voor de Orcs versperd. De Orcs raken verward en sneuvelen allemaal. Theoden, Aragorn, Legolas, Gimli, Gandalf en wat mannen van Rohan gaan dan naar Isengard. Hier treffen ze Pepijn en Merijn aan en een totaal verwoest Isengard. De Enten hadden namelijk besloten dat zij Isengard moesten aanpakken, want Saruman had hun volk teveel aangedaan. Gandalf gaat een gesprek aan met Saruman en hieruit blijkt dat Saruman niet langer de machtigste is van de twee. Gandalf breekt de staf van Saruman en laat Saruman achter in Isengard. Wanneer de reisgenoten weglopen wordt er nog iets uit het raam van Isengard gegooid Het is een Palantir, gegooid door Slangtong. Pepijn pakt hem voor Gandalf hem kan pakken. ’s Nachts wordt Pepijn door zichzelf gedwongen de Palantir van Gandalf af te pakken. Hij kijkt erin en ziet het oog van Mordor. Hierop verschijnen de Nazgul. Gandalf vertrekt op zijn paard Schaduwvacht en neemt Pepijn mee.
Deel 2:
Dit deel gaat over Frodo en Sam die de Doemberg proberen te bereiken. Het verhaal begint in de bergen van Emyn Muil. Hier treffen ze op een nacht Gollum die hen probeert te beroven van zijn ‘lieveling’. Ze nemen hem gevangen omdat Frodo door medelijden, niet in staat is hem te vermoorden. Gollum zweert dat hij hen naar Mordor zal leiden. Gollum leidt hen door de moerassen, waarin de lichtjes waken van gestorven schepselen. Van daaruit komen ze bij de poort van Mordor, deze blijkt gesloten. Gollum zegt dat hij nog een andere weg weet, Sam vertrouwt Gollum niet, maar Frodo vindt dat ze hem moeten volgen. Deze weg is de weg via de trappen van Cirith Ungol. Op hun weg naar de andere toegang worden ze gevangen genomen door Faramir de kapitein van Gondor en de broer van Boromir. Hij neemt hen mee naar een geheime plaats. Gollum wordt daar gevangen genomen door de mannen van Gondor. Frodo zorgt ervoor dat Gollum niets wordt aangedaan, maar Gollums vertrouwen in zijn meester Frodo is geschaad. Faramir laat hen vrij en ze vervolgen hun tocht naar Mordor. Gollem leidt hen de hoge trappen op naar Torech Ungul. De hele tocht is het steeds moeilijker voor Frodo geworden om door te zetten, de last van de ring drukt zwaar op hem. Hoe dichter ze bij Mordor komen hoe moeilijker hij het krijgt. Als laatste leidt Gollum hen een pikdonkere tunnel in. Hierin zorgt Gollum dat Frodo en Sam hem kwijt raken. In de tunnel woont namelijk Shelob, een oeroud en uiterst kwaadaardig wezen, wat met een reusachtige spin te vergelijken valt. Gollum heeft haar beloofd Frodo en Sam te sturen om op te eten. Hij wil hiermee de ring bemachtigen. Wanneer ze Shelob achter zich horen pakt Frodo het sterrenglas van Galadriel. Dit geeft hen even de tijd om van Shelob te ontvluchten. Maar Gollum springt bij Sam op de rug en Shelob valt Frodo aan. Wanneer Sam Gollum heeft afgeschud en ziet wat Frodo wordt aangedaan wordt hij met woede vervuld en verwond Shelob. Deze trekt zich terug in haar hol. Sam denkt dan dat Frodo dood is. Hij heeft veel verdriet, maar besluit verder te gaan om de queeste af te maken. Hij ontneemt Frodo de ring. Dan ziet hij dat Orcs Frodo meenemen en gaat hij achter ze aan. Hij hoort dat Frodo niet dood is, maar alleen bewusteloos door Shelobs gif. Hij rent achter de Orcs aan, maar net voordat hij ze bereikt heeft valt de poort voor hem dicht en verdwijnen de Orcs met Frodo hierachter.
De strijd tussen goed en kwaad:
In dit boek staat de strijd tussen goed en kwaad centraal. De goede lieden zijn de reisgenoten en degene die met hen ten strijde trekken. De slechte lieden zijn Saruman en zijn volgelingen, Sauron en zijn volgelingen en Gollum. Belangrijk is, dat hoe slecht het ook lijkt te gaan, het goede altijd zal overwinnen. De hoofdlijn hierin is, dat het eerst helemaal verkeerd lijkt te gaan en het dan toch goed komt. Dat gebeurt elke keer opnieuw.
Dit wordt vooral duidelijk bij de slag om Helmsdeep. Het onmogelijke geschiedt daar namelijk. Het veel meer strijders tellende, beter getrainde leger van Orcs en Uruk Hai wordt, op het laatste moment, als de overwinning bijna in de handen van de slechteriken ligt, verslagen door de mensen van Rohan. Terwijl het leger van Rohan vooral bestond uit te jonge en te oude strijders. Toch overwinnen zij, gedreven door hun wil te overleven en de macht die uitstraalt van Aragorn en Gandalf. Tegen deze twee blijken de Orcs uiteindelijk niet opgewassen, zij stralen zoveel goedheid uit dat het hen verblindt en ze in paniek het woud van Fangorn invluchten.
Ook Frodo en Sam komen heel ver in hun tocht om de Ring te vernietigen. Van tevoren (in boek 1) werd gesteld dat hun queeste zonder hoop was, maar dat ze toch moesten proberen hem zover mogelijk te volbrengen. Het lijkt dus een onmogelijke taak, maar toch brengt het hen tot in Mordor. Dit komt vooral door de goedheid die Frodo toont tegenover Gollum. Door Frodo’s medeleven krijgt Gollum een band met Frodo en deze band zorgt ervoor dat hij hen tot in de tunnel van Shelob leidt. Dan wordt duidelijk dat slechte lieden altijd slecht blijven, want Gollum verraadt Frodo en Sam. Sam toont dan hoeveel hij van zijn meester houdt, door Shelob te verwonden, ondanks de grote kans dat hijzelf dan door Shelob vermoord wordt. Shelob die nog nooit in haar leven verwond is, vlucht haar hol in. Hier heeft dus alweer het goede het kwade overwonnen.
Eindoordeel:
Ik vond ‘The Two Towers’ een heel goed boek. Ik vond het ook een uniek boek, het verschilt totaal van alle andere boeken die ik ooit heb gelezen. Dat vond ik bijzonder, omdat ik vaak boeken teveel op elkaar vind lijken.
The Two Towers blijft boeien tot aan het einde. Ik heb nooit het gevoel gehad dat het langdradig werd, wat toch knap is voor een boek met ongeveer 450 bladzijdes.
Vooral het einde van het boek vond ik heel erg goed. Een beter einde had er waarschijnlijk niet kunnen zijn. Je vraagt je echt af hoe het verder zal gaan, of het Sam zal lukken de Orcs met Frodo te achtervolgen en of Sam dan uiteindelijk ook Frodo zal kunnen bevrijden. Dit einde dwingt je eigenlijk wel om ‘The Return Of The King’ ook te lezen.
Dat het boek uit twee delen bestond vond ik van de ene kant fijn, maar van de andere kant was het ook frustrerend. Je vraagt je in het eerste deel erg af, hoe het met Frodo en Sam gaat. Op een gegeven moment wordt het eerste deel zo spannend, dat je, dat je niet meer af vraagt en je alleen nog maar wilt weten hoe het met de andere leden van het reisgenootschap zal aflopen. Op een heel spannend moment, als je midden in het verhaal zit stopt dan deel 1 en ga je over naar Frodo en Sam. Dan moet je weer helemaal in dat verhaal komen en ben je toch ook benieuwd hoe het verder gaat met de andere van het reisgenootschap. Toch vind ik dit ook een goed punt van de schrijver, want het zorgt er ook voor dat je boek 3 ook wilt gaan lezen. En wanneer er om het hoofdstuk geflipperd zou worden van het reisgenootschap, naar Frodo en Sam, dan had ik me waarschijnlijk ook minder met het verhaal verbonden gevoeld. Door één deel aan Frodo en Sam te spenderen kon ik mij beter op hun verhaal concentreren, dan wanneer ik het ene hoofdstuk over hen las en het andere over de rest van het reisgenootschap.
REACTIES
1 seconde geleden
K.
K.
Dit is van deel 3 ook.
10 jaar geleden
AntwoordenJ.
J.
Ja, dat klopt
10 jaar geleden