Hatchet door Gary Paulsen

Samenvatting

Brian Robeson, een 13 jarige jongen, is in een vliegtuig op weg naar zijn vader. Zijn ouders zijn gescheiden, en in de zomer gaat hij bij zijn vader wonen. Zijn vader werkt in de olie velden in Canada. De piloot (van het eenmansvliegtuig) krijgt pijn in zijn borst, en Brian ziet dat de piloot een hartaanval krijgt. De piloot trekt een keer wild aan het stuur, en sterft. Brian probeert om hulp te roepen via de radio, maar het werkt niet. Hij haalt de koptelefoon en microfoon van de piloot zijn hoofd af en zegt tegen de radio dat hij alleen in het vliegtuig zit en dat de piloot gestorven is. Het bericht wordt ontvangen, maar het is steeds moeilijker te verstaan en uiteindelijk valt de radio uit. Omdat de piloot aan het stuur getrokken had is het vliegtuig op een andere koers gekomen, maar Brian blijft doorvliegen. De piloot had hem uitgelegd hoe makkelijk het was om te vliegen. Om de 15 minuten zendt hij een signaal uit naar de radio, maar naderhand hoort hij niks meer. Even later raakt de benzine op en stort het vliegtuig neer. Brian weet dat als hij met het vliegtuig in de bomen stort het hele vliegtuig kapot gaat. Dus hij stort naar beneden, en haalt vlak voordat hij de grond raakt de hendel op en land in een meer. Hij ontsnapt met veel moeite uit het vliegtuig. Die avond als hij slaapt, denkt hij over de scheiding van zijn ouders. Brian heeft het constant over ("Het Geheim"), namelijk dat hij zijn moeder zag zoenen met een vreemde man in de auto. Hij had dit nooit aan zijn ouders verteld, en zit er erg mee. Als hij wakker wordt, ligt hij naast het meer, en als de zon net opkomt, komen er miljoenen muggen en vliegen op hem af. Deze vallen hem allemaal aan, en hij wordt overal gestoken. Dit komt omdat de muggen alleen het moment tussen de zon en de avond kunnen rondvliegen om iets te steken. Brian valt weer in slaap, en als hij de volgende dag wakker wordt heeft hij ongelofelijke dorst. Hij drinkt uit het meer, en is toch een beetje bang dat het water niet drinkbaar is. Hij realiseert zich dat hij in het midden van de Canadese bossen zit. Omdat het vliegtuig van koers was veranderd, kon niemand weten waar hij zat. Het enige wat hij heeft om te overleven is zijn kleine kampeer bijl die hij nog aan zijn riem had, die kreeg hij van zijn moeder. Zijn survival pak lag nog in het vliegtuig. Zijn kleren zijn gescheurd, en hij heeft een grote bult op zijn hoofd. Hij zoekt eten, en door een groep vogels te volgen, komt hij bij een struik met bessen. Hij eet ervan, die nacht wordt hij wakker door vreselijke pijn in zijn buik, de bessen zijn dus niet eetbaar, hij moet kotsen, en heeft diarree. Hij vindt een soort kleine grot om in te slapen. Deze grot bouwt hij om tot een goede schuilplaats. Eindelijk vindt hij iets eetbaars, namelijk frambozen. Toen hij bij de struik stond te plukken, kwam er opeens een beer aan. Brian was heel bang dat hij aangevallen zou worden, maar de beer liet hem met rust. Hij snapt dat de dieren in harmonie met elkaar leven. Die avond in zijn grot wordt hij door een stekelvarken gestoken, en gooit zijn kampeerbijl ernaar, waardoor hij ziet dat het ketsen van de bijl tegen de grot vonken maakt. Die zelfde avond krijgt hij een droom waarin zijn vader hem vertelt dat hij met de bijl vuur kan maken. Hij maakt vuur door takjes op elkaar te leggen, boomstam heel fijn te scheuren en daar de vonken van de bijl op te laten vallen. Hij laat het vuur aan voor de redders, en om de muggen weg te houden. Het vuur wordt zijn 'beste vriend'. Na 4 dagen zijn z'n wonden een beetje genezen, en heeft hij een schildpaddennest gevonden, daarvan eet hij een paar eieren op en bewaart de rest. Maar toch blijft hij denken aan hulp, omdat hij bang is als hij de rest vergeet, dat ze hem ook vergeten. Hij vindt langzamerhand steeds meer manieren om te overleven. Hij merkt aan zichzelf dat hij veranderd (dunner, bruiner, sterker, niet zo vreetzak) maar hij veranderd ook persoonlijk. Hij hoort alles veel sterker, ziet alles door 'betere' ogen. Als hij in het water kijkt, kijkt hij voor de eerste keer niet naar zijn weerspiegeling, maar IN het water. Hij ziet allemaal visjes! Hij maakt een speer om vis te vangen, maar hij moet hier heel zorgvuldig mee omgaan. Dan vliegt een vliegtuig voorbij, maar ziet Brian niet. Hij is heel verdrietig, want hij weet dat ze nu niet meer in zijn omgeving zullen zoeken, en dat hij nu echt helemaal alleen is. Maar het leven gaat door. Hij was nu al 47 dagen als de nieuwe Brian. Hij noemt dit zo, omdat vanaf de dag dat het vliegtuig hem gepasseerd had, de 'oude' Brian (die nog hoop had om te overleven) gestorven was, en een betere sterkere Brian geboren was. Hij had ook fouten gemaakt. Een fout was door verkeerd te richten op de vissen, hij moest rekening houden met de lichtval in het water. En door zijn eten niet goed te verstoppen had een stinkdier zijn eieren opgegeten. Hij leert hiervan door in een groef van de rots een verstopplaats te maken voor zijn eten. Zijn grot maakt hij dus ontoegankelijk voor dieren enz. Hij vangt later ook vogels, die hij Fool Birds noemt, Het zijn langzame domme vogels maar goed gecamoufleerd, dus het duurt Brian lang om erachter te komen hoe hij ze kan vangen. Hij kan de vogels vangen door het zonlicht dat op hun veren schijnt een kleur geeft. Hij noemt de eerste kip die hij vangt First Meat. Erna volgen nog meer First Days, zoals First Arrow day, dat hij een pijl maakt om dieren te vangen, First Rabbit day, als hij voor het eerste een konijn vangt, komt hij erachter dat in de natuur je enige zorg voedsel vinden is. Als alles een beetje goed lijkt te gaan, wordt hij zonder enige reden door een vrouwtjeseland aangevallen, en in het meer gegooid. Hij kneust een paar van zijn ribben, de eland valt hem telkens weer aan als hij beweegt. Als dit niet erg genoeg is, komt er die avond ook nog eens een tornado, zodat al zijn spullen weg zijn en het vuur uit is. Maar Brian laat zich niet kennen, en de volgende dag leeft hij nog, en begint aan het herbouwen van zijn 'thuis'. Hij ziet dat door de tornado het vliegtuig van de bodem van de meer is afgekomen, en de staart van het vliegtuig steekt uit het meer. Hij werkt de hele dag aan zijn grot, om hem weer te herbouwen, en aan zijn 'vismeertje' (een stenen hok in het water, waar hij zijn vissen in bewaarde). Het komt in hem op dat in zijn vliegtuig er nog een survival pak ligt, en besluit die te gaan halen, en zwemt naar het vliegtuig. Hij maakt met zijn kampeerbijl een gat in het vliegtuig, en met veel moeite krijgt hij zijn rugzak eruit. Als zijn kampeerbijl in het vliegtuig valt, gaat hij hem halen. Hij ziet de piloot, en moet ervan kotsen. Die piloot is namelijk door de vissen helemaal aangevreten. Eenmaal uit het water onderzoekt hij zijn pak. Er zitten 'rijkdommen' in, tenminste voor Brian lijkt het daar wel op. Een slaapzak, een vishengel, eerste hulp doos, potjes en pannetjes, eten, een aansteker, en een geweer. Hij is er niet zeker van of dat hij dit allemaal wel leuk vindt, want met deze spullen is het onnodig om er zelf achter te komen hoe je moet overleven, hij vind dit gevoel niet echt prettig. Hij is wel blij met de spullen, nou zal alles veel makkelijker gaan. Hij vindt een klein elektrisch dingetje in een plastic zakje, een sostransmitter Hij doet het ding aan en uit, maar het blijkt niet te werken. Het was waarschijnlijk kapot. Hij geniet zo van zijn eten, en sinasappelsap is nu opeens het beste wat er is. Terwijl hij bezig is met een papje klaar te maken, komt er opeens een vliegtuig aan, en land voor Brians neus. Hij weet niet wat er aan de hand is, maar dan komt er een piloot uit het vliegtuig. De piloot is zo verbaasd dat het kind dat al 2 maanden zoek is nog leeft, en hij was hier gekomen omdat hij de sostransmitter oproep had ontvangen, het ding werkte dus wel. De piloot is zwaar geschokt dat Brian het al die tijd heeft overleefd, en uiteindelijk zegt Brian: mijn naam is Brian Robeson. Wil je misschien iets te eten?

Inhoud

De hoofdpersoon:

Er is maar een hoofdpersoon in het boek en dat is Brian. Het is een kalme, slimme jongen die vrij stevig in zijn schoenen staat. In moeilijke situatie weet hij zichzelf toch te beheersen en goed na te denken wat de situatie op dat moment is.


De bijpersonen:

Er zijn geen bijpersonen omdat Brain alleen is in de bossen en daar zijn geen mensen bij hem dus er zijn geen bijpersonen

Het probleem van de hoofdpersoon:

Het probleem van Brian is dat hij neerstort met een vliegtuig in de wildernis, en niet weet waar hij is. En hoe die moet gaan overleven.

De oplossing van het probleem:

Brian vindt verschillende manieren om te overleven zoals met pijl en boog vissen vangen, en goed nadenken hoe dat moest zo deed hij nog veel meer dingen zoals een goed huis zoeken en vuur maken. Uiteindelijk vindt hij in zijn survival pak een sostransmitter en duwt die aan en uit en later land er vliegtuig voor zijn neus en gaat naar huis.

De verhouding tussen de personen:

Je kunt niet echt van een verhouding spreken omdat hij helemaal alleen is. Alleen denkt hij vaak aan zijn moeder en vader dus merk je de verhouding wel. Zijn vader en moeder zijn gescheiden, hij woont bij zijn moeder dus trekt hij veel met zijn moeder op en zijn vader ziet hij bijna nooit.

De manier waarop je de persoon leert kennen:

De hoofdpersoon leer je kennen door zijn daden bv. wat hij doet om te overleven. En door zijn gedachten en gevoelens omdat hij vaak terug denkt aan “het geheim” en verdrietig wordt als het vliegtuig hem niet vindt.

Waar speelt het verhaal zich af:

Het verhaal speelt zich maar op een plaats af en dat is midden in de Canadese bossen.


De bedoeling van de schrijver:

De bedoeling van de schrijver is dat je dingen leert hoe je moet overleven bv. Hoe je voedsel krijgt zonder de standaard spullen en hoe je vuur maakt.

Zakelijke gegevens

Titel: Neergestort

Schrijver: Gary Paulsen

Uitgever: Kluitman

Jaar van verschijnen: 1997

Aantal bladzijde: 184 verdeeld in 19 hoofdstukken

Gary paulsen

Gary Paulsen werd in 1939 geboren in Minneapolis. Hij had geen plezierige jeugd. Zijn ouders waren allebei aan de drank verslaafd en al op jonge leeftijd liep hij enkele malen van huis weg.
Op een keer ging hij een bibliotheek in om te schuilen tegen het koude weer. De bibliothecaresse bood hem een lenerspas aan. Hij was zo blij iets van iemand te krijgen dat hij de pas gretig aannam. De medewerkster gaf hem ook een boek mee en beloofde hem dat hij er meer zou krijgen zodra hij dat exemplaar uit had. Later zou Paulsen zeggen dat deze vrouw zijn leven heeft gered. Al snel was hij aan boeken verslaafd, omdat hij, door te lezen, zich in een andere wereld waande.
Eenmaal volwassen werkte Paulsen onder meer bij 'een reclamebureau, in het leger als elektronisch ingenieur, op een boerderij, als soldaat, als redacteur bij een tijdschrift, als acteur en als vrachtwagenchauffeur. Daarnaast handelde hij enige tijd in bevers en zeilde de Indische Oceaan over.

Zijn eerste boek verscheen in 1968 en zijn tweede in 1969. Daarna was het een tijd stil rond Gary Paulsen. Hij raakte aan de drank, maar in 1973 lukte het hem om daarmee te stoppen.
In de jaren tachtig deed Paulsen twee keer mee aan de Iditarod, een hondenrace over meer dan duizend mijl (ongeveer 1600 km) door de bossen, bergen en over de ijs vlaktes van Alaska. De race begint in Anchorage, aan de zuidkust van Alaska, en eindigt in het noordwesten van deze zeer grote staat, in Nome. Met deze wedstrijd wordt herdacht hoe een aantal koeriers met hondensleeën in 1925 medicijnen brachten naar Nome, waar een epidemie van difterie was uitgebroken.
Paulsen voltooide zijn eerste race, maar moest bij zijn tweede race opgeven. Het deelnemen aan de race heeft zijn leven echter sterk beïnvloed. Paulsen werd zich bewust van de hechte band die tussen mens en hond kan ontstaan en dat alleen door een perfecte samenwerking en een enorm doorzettingsvermogen van mens en een race als de Iditarod kan worden voltooid.
Paulsen meent dat je moet schrijven over dingen die je hebt meegemaakt. Zo zijn veel van zijn personages gebaseerd op mensen die hij kent. Paulsen schrijft optimistische en realistische boeken en vindt dat een boek zo geschreven zou moeten zijn dat je er iets van kunt opsteken. Zijn boeken ademen sterk de sfeer uit van één zijn met de natuur en hebben een zekere moraal, zonder belerend te worden. Verder is hij van mening dat schrijvers kinderen de waarheid moeten vertellen om ze zo voor te bereiden op het, echte' leven.
Gary Paulsens boeken worden door lezers van elke leeftijd gelezen. Toch richt hij zich voornamelijk op de jeugd. Hij is erg begaan met het lot van de natuur en dat van jonge mensen. Zijn hoop is gevestigd op de jeugd. Volgens Paulsen is de mens passief, lui en dom geweest en heeft het menselijk ras er alles aan gedaan om zichzelf te vernietigen. Als er enige hoop is voor de toekomst, zo meent Gary Paulsen, dan moet dat van de jongeren komen. Niet van de volwassenen.
Paulsens doorbraak als schrijver kwam in 1986 toen zijn boek Dogsong een Silver Newbery Honorprijs kreeg, een boekenprijs in Amerika, die vergelijkbaar is met de Nederlandse Zilveren Griffel. In 1988 kreeg hij dezelfde prijs voor Neergestort (oorspronkelijke titel: Hatchet). In 1990 kreeg Paulsen zijn derde Newbery Honor Bookprijs voor The Winter Room.
Sinds dat succes is Paulsen in een hoog tempo doorgegaan met schrijven. Inmiddels heeft hij meer dan 100 boeken op zijn naam staan, waaronder westerns, romans, verhalenbundels en hobbyboeken.
Zijn populariteit is inmiddels groot en hij ontvangt meer dan tweehonderd brieven per dag aan fanmail.

Fragment uit het boek als het vliegtuig gaat neerstorten:

Op het moment dat Brian dacht dat hij zou neerstorten, kwam hij bij een open stuk, een doorgang van omgevallen bomen, die naar het meer leidde.
Het vliegtuig kon alleen nog maar vallen, vallen als een baksteen. Neerstorten was onvermijdelijk. Brian leunde achteruit en bereidde zich voor op de klap. Er bleek echter nog een heel klein beetje snelheid in het toestel te zitten en toen hij aan de stuurknuppel trok, kwam de neus wat omhoog. Vrijwel gelijktijdig zag hij het blauw van het meer voor zich en klapte het vliegtuig tegen de bomen.
Er klonk een luid gekraak toen de vleugels de dennen raakten, die aan weerskanten van de open plek stonden. Ze braken af, de vleugels scheurden helemaal van het vliegtuig af. Stof en vuil vlogen van de vloer omhoog in Brians gezicht, zo hard dat hij dacht dat er iets moest zijn ontploft. Hij was even verblind en sloeg voorover in zijn stoel en klapte met zijn hoofd op de stuurknuppel.

Toen klonk er een hard scheurend geluid, het scheuren van metaal. Het vliegtuig helde naar rechts en kwam tussen de bomen vandaan, over het water en naar omlaag, omlaag en het klapte neer op het meer, stuiterde een keer op het water, dat zo hard was als beton, water dat de voorruit brak en de zijruiten versplinterde, water dat hem in zijn stoel neerdrukte.
Er krijste iemand, toen het vliegtuig in het water terechtkwam. Iemand krijste als een dier, benauwde kreten van angst en pijn, en Brian had niet door dat hij het zelf was, dat hij tekeerging tegen het water dat hem en het vliegtuig steeds dieper naar beneden trok. Hij zag niets, maar voelde blauw, koud blauwgroen, en hij rukte aan de sluiting van zijn veiligheidsriem, scheurde de nagels van zijn vingers af. Hij rukte en trok aan de gesp tot hij lossprong en hij zich op de een of andere manier het water probeerde hem te doden, er een eind aan te maken door de gebroken voorruit heen kon werken. Hij klauwde zich een weg omhoog in het blauw, maar voelde dat iets hem tegenhield. Pas toen zijn anorak scheurde, was hij vrij. Hij was los, verlost, hij was vrij.
Maar het was zo ver. Zo ver naar de oppervlakte en zijn longen konden dat niet, konden het niet volhouden en gaven het op. Hij kreeg water binnen, een grote slok water die hem straks de baas zou worden, hem zou verslaan. Zijn hoofd kwam in het licht, en hij braakte en zwom, sloeg met zijn armen zonder te weten waar hij was, wat hij deed. Zonder iets te weten. Sloeg met zijn armen, totdat zijn handen in waterplanten en modder grepen. Sloeg met zijn armen en schreeuwde, totdat zijn handen tenslotte in gras en struikgewas terechtkwamen en hij voelde dat zijn borst op de kant lag.

Waarom dit fragment:

Ik heb dit fragment gekozen omdat het heel spannend was hoe die met het vliegtuig ging landen en of die wel boven water zou komen.

Eigen mening:

Ik vond dit een heel leerzaam en spannend boek, ik vond het leerzaam omdat hij allemaal dingen heeft uitgezocht hoe die iets moest maken of hoe die iets moest vangen bv. Het vuur maken, de vis vangen. En ik vond het een spannend boek omdat je niet wist hoe die ging overleven en of die wel gevonden zou worden door een vliegtuig.

Interview

Interview met: Brian Robeson

Interviewer: ………

Vraag 1: Hoe wist je zo snel dat de piloot een hartaanval kreeg?

Antwoord: Ik zag dat hij naar zijn borst greep in de richting van zijn hart en toen dacht ik dat hij een hart aanval kreeg.

Vraag 2: Was je niet bang dat de beer je zou aanvallen?

Antwoord: Toen ik hem in het begin zag was ik wel bang maar toen ik zag dat hij me met rust liet niet meer.

Vraag 3: Hoe wist je hoe je vuur moest maken?


Antwoord: Ik wist dat dankzij de droom met mijn vader en van de vonken die ik zag toen de bijl tegen de muur kwam.

Vraag 4: Hoe wist je precies de vissen te vangen?

Antwoord: Eerst wist ik het zelf ook niet maar toen dacht ik bij mezelf dat ik rekening moest houden met de lichtval op het water.

Vraag 5: Hoe kwam je zo plotseling op het idee om je survival pak te halen?

Antwoord: Na de tornado zag ik de staart van het vliegtuig uit het water steken en bedacht ik dat daar mijn survival pak had liggen

Vraag6: Was het niet vies om dat water te drinken met een dode piloot erin?

Antwoord: Jawel maar ik kon niets anders drinken dus ik moest wel.

Einde

Waarom een interview

Ik kies een interview omdat het me leuk leek om vragen te stellen aan de hoofdpersoon en om die te beantwoorden.

Leeservaring

Met dit boek heb ik geleerd hoe je als je alleen bent in de wildernis, om te overleven en ik heb geleerd om altijd eerst goed na te denken over de situatie.