Beneath the skin door Nicci French

Biografie Het Britse echtpaar Nicci Gerrard en Sean French schrijven samen kwalitatief hoogstaande thrillers. Ze hebben al negen sterke verhalen geschreven die erg in de smaak vallen bij het grote publiek. Bezeten van mij en Onderhuids werden genomineerd voor de Trouw Publieksprijs 2000 en 2001. De bewoonde wereld en De verborgen glimlach wonnen de Zilveren Vingerafdruk. De literaire thriller Bezeten van mij is zelfs verfilmd. De boeken van Nicci French zijn: Het geheugenspel (1997) Het veilige huis (1998) Bezeten van mij (1999) Onderhuids (2000) De rode kamer (2001) De bewoonde wereld (2002) Verlies (2003) De verborgen glimlach (2003) De mensen die weggingen (2003) Sean heeft ook een boek alleen geschreven nl. Dit is het begin. Nicci Gerrard Nicci is geboren in 1958 in Worcestershire, in het midden van Engeland. Haar vader was arts en haar moeder was verpleegster voor ze ging trouwen. Ze heeft twee zussen en een broer. Ze heeft net als Sean gestudeerd in Oxford, maar daar zijn ze elkaar nooit tegengekomen. Wanner ze haar diploma behaald had is ze in Sheffield gaan wonen en heeft er een tijdje gewerkt met moeilijk opvoedbare kinderen. Ze ging nog verder studeren en verhuisde naar Londen. Daar deed ze vanalles en nog wat. Ze werkte als freelancer, gaf volwassenen onderwijs en begon een tijdschrift. In deze periode is Nicci ook getrouwd en kreeg ze twee kinderen.
Sean French Sean is geboren in 1959, hij is opgegroeid in Noord-Londen. Zijn vader was toen producent bij de BBC-radio maar nu is hij filmrecensent voor The Observer. Zijn Zweedse moeder was lerares en vertaalster. Sean heft twee jongere broers. In Oxford heeft hij Engelse literatuur gestudeerd. Na zijn diploma behaald te hebben begon hij aan een doctoraalstudie, maar ook journalistiek interesseerde hem. Tijdens zijn studie had hij een wedstrijd gewonnen waardoor hij aan de slag kon bij het tijdschrift Vogue. Daarna heeft hij van alles en nog wat gedaan. Van theaterrecensent tot redacteur van verschillende andere bladen. In 1987 kreeg Sean zijn eerste column. Hij heeft voor New Statesman columns blijven schrijven tot het eind van het jaar 2000. Hij heeft ook altijd al boeken willen schrijven maar het was hem nooit gelukt er eentje af te maken. Wanneer Nicci en Sean elkaar ontmoetten was Nicci niet meer getrouwd. Nicci werkte toen als redacteur voor New Statesman waar Sean wekelijks een column voor schreef. Ze zijn getrouwd in oktober 1990, zij had dan al twee kinderen uit een vorig huwelijk. Samen kregen ze nog twee dochters die in 1991 en 1993 geboren zijn. Nu schrijft Nicci van alles en nog wat voor The Observer. Ze is zowel journaliste als één helft van Nicci French. Het koppel woont nu samen met de kinderen in Suffolk, een dorpje 100 km ten noorden van Londen. www.niccifrench.nl
www.boekenwereld.com Recensie Herman Jacobs 2000-07-19 Boeken Bonkend hart, kippevel Schitterende vierde thriller van Nicci French
door Herman Jacobs
Nicci French
Uit het Engels vertaald door Molly van Gelder en Eelco Vijzelaar, Anthos, Amsterdam, 351 p., 798 frank. De interessantste thriller van het duo Nicci Gerrard / Sean French tot nu toe is nog steeds hun debuut, Het geheugenspel (1997), waarin intelligent en verrassend werd ingespeeld op de mythe der 'hervonden' herinneringen. Maar de spannendste is zonder twijfel hun nieuwe, Onderhuids. De ervaring leert me dat boeken die je dwingen tot een zichtbare fysieke reactie - behalve dan schreeuwen van ergernis en je lectuur uit het raam werpen - bijzonder zeldzaam zijn, maar de beslissende scènes van dit boek kon ik niet doorkomen zonder sigaret, met bonkend hard en kippevel op allebei mijn armen hopend dat het Hele Erge toch nog zou worden afgewend. Om uw leesplezier zo min mogelijk te bederven, een poging iets over het boek te zeggen zonder te veel over de plot prijs te geven. Het achterplat meldt het volgende: "Drie vrouwen krijgen een anonieme brief met daarin de aankondiging van hun dood. Enige overeenkomst tussen de drie lijkt er niet te zijn (...). Ze kennen elkaar niet eens. Deze gebeurtenis zet de wereld van Zoë, Jenny en Nadia volledig op zijn kop. De politie, op zoek naar aanwijzingen, keert het leven van de drie vrouwen binnenstebuiten. Zorgvuldig gekoesterde geheimen en diep weggestopte angsten worden openbaar, relaties komen in de knel of stranden. De afzender houdt de vrouwen dag en nacht in de gaten en wacht (...) geduldig af tot het juiste ogenblik is aangebroken." Het even eenvoudige als effectieve procédé waarmee het boek je helemaal in zijn greep krijgt is dat je vanaf het derde, laatste en langste deel voortdurend meer weet dan de belaagde, in dit geval Nadia Blake, 28, poppenkastspeelster en clown voor al uw kinderfeestjes. Tot dan toe heb je de gebeurtenissen gevolgd door de ogen van de jonge kleuterleidster Zoë Haratounian, en daarna door die van de wat oudere, welgestelde Jenny Hintlesham, moeder van drie zonen en vrouw van de wat patserige zakenman Clive. Zolang je, samen met hen in den blinde tastend, de bedreiging moet ondergaan, is het boek spannend genoeg, maar werkelijk adembenemend wordt de suspense wanneer Nadia ten tonele verschijnt èn, vrijwel gelijktijdig, de moordzuchtige briefschrijver - onder haar volmaakt argeloze ogen (terwijl jij als lezer op dat moment het verband kunt leggen tussen de broeierige stukjes monologue intérieur die, cursief gezet, met enige regelmaat in het verhaal zijn opgedoken, en een van de in de vorige delen al geïntroduceerde personages). Het fantastische van de plot is het volstrekt plausibele ervan - gegeven het feit dat er nu eenmaal mannen bestaan die er genoegen in scheppen willekeurige vrouwen te kwellen met anonieme doodsbedreigingen en hen vervolgens te vermoorden, bevat Onderhuids geen enkele onwaarschijnlijkheid. Dat de moordenaar door de politie, die Jenny en Nadia permanent bewaakt voor hun veiligheid, niet verdacht wordt en niettemin de gelegenheid heeft om zijn slachtoffers van zeer nabij te volgen, het klopt perfect, blijkt achteraf. Het is allemaal zo buitengewoon ingenieus gedaan dat je de auteurs die, puur technisch gesproken dan, ene anomalie vergeeft: de verhalen van alle drie de vrouwen worden van begin tot eind in de ik-vorm verteld, terwijl dat strikt genomen in de eerste twee onmogelijk is, om een reden die u kunt vermoeden. Daar komt nog bij dat Onderhuids ook zonder het thrillerelement overeind zou blijven: hoe verschillend de drie erin geportretteerde vrouwen ook zijn, ze worden alle drie overtuigend en levensecht getekend, ieder op haar eigen manier worstelend met de losse eindjes van haar bestaan. Alle personages mogen hun scheppers trouwens dankbaar zijn, ook de mannen, zelfs zij die zich onderscheiden door hun lafheid en gebrek aan steun wanneer het leven van hun vriendin of hun vrouw in gevaar is. "Wat doe je als je je leven terugkrijgt?" vraagt Nadia zich aan het eind af. Doorgaan met ademhalen. Leren jongleren met vijf ballen tegelijk. En de herinnering bewaren aan die vrouwen die ze totaal niet kende tot het lot hun levens zo intiem, tot onder de huid haast, met elkaar verbond. Maar nu heb ik eigenlijk al te veel gezegd. Stelt u belang in mensen? En houdt u van spanning in een boek? Dan moet u Onderhuids lezen. www.demorgen.be Bespreking ABDES-structuur

Het verhaal is opgedeeld in drie hoofdstukken. Elk hoofdstuk bevat een afzonderlijk verhaal met elk de ABDES-structuur. Zoë : - Aanvang : Zoë is een lerares op een basisschool en heeft een relatie met Fred. Ze komt in de media omdat ze een man tegengehouden heeft die een vrouw probeerde te beroven. Dat deed ze door een watermeloen in zijn buik te gooien. Ze krijgt veel post van mensen die haar al dan niet feliciteren met haar heldendaad. - Breuk : Onder die post bevinden zich ook dreigbrieven van een persoon die haar nauwlettend in de gaten houdt. - Dynamiek : Zoë stapt naar de politie maar die neemt de brieven niet zo serieus. Ze wordt erg bang en trekt bij een vriendin in. - Evenwicht : Het komt niet tot een evenwicht want Zoë wordt vermoord. - Slot : Er is geen slot in het eerste deel. Het eerste deel is een ondergangsverhaal. Jennifer : - Aanvang : Jennifer is een rijke dame met drie kinderen. Ze is getrouwd met Clive, een zakenman. Vroeger was Jennifer model voor haar handen maar nu zorgt ze enkel nog voor de kinderen. Ze is het luxeleven gewoon en heeft een hele serie personeel voor haar klaarstaan. Haar relatie met Clive is niet zo goed, maar ze blijven samen voor de kinderen. Ze hebben samen een huis gekocht die ze nu helemaal aan het verbouwen zijn. - Breuk : Plots krijgt ook zij briefjes toegestuurd waarin staat dat de persoon in kwestie haar wil vermoorden. - Dynamiek : Ze verwittigt de politie die deze keer de zaak wel heel serieus neemt. Ook stuurt ze haar kinderen op zomerkamp en laat de werken in haar huis stilleggen. Zijzelf neemt de zaak niet zo serieus. Wanneer de politie haar man verdenkt ontdekt ze dat hij haar bedriegt. - Evenwicht : Bij Jennifer is er geen evenwicht want ook zij wordt vermoord. - Slot : Ook bij hier is er geen slot. Het tweede deel is ook een ondergangsverhaal. Nadia : - Aanvang : Nadia werkt als clown op kinderfeestjes. Ze is 28 en heeft net een relatie achter de rug. - Breuk : Nadia wordt ook bedreigd door een anonieme brievenschrijver- Dynamiek : Ze neemt contact op met de politie. Nadia staat onder permanente bewaking. Op een kinderfeestje ontmoet ze de zoon van Jennifer en zo komt ze te weten dat er al eerder vrouwen door dezelfde man zijn bedreigt. Ze gaat zelf op onderzoek uit. - Evenwicht : Nadia heeft de moordenaar gevonden Verhaalbegin Het verhaal begint telkens weer met de aanvang, in elk van de drie delen. Maar het bouwt wel verder op het vorige deel. Het heeft dus een begin ab ovo. Motieven a) dynamische motieven
blz. 327 “Ik liep de kamer rond. Ik was verslaafd aan het bekijken van andermans huizen. Ik bewoog me met het instinct van een meesterspeurder in de richting van een groot kurkbord aan de muur, waarop hier en daar afhaalmenu’s waren geprikt, visitekaartjes van loodgieters en elektriciens, en, wat vooral interessant was: kiekjes. Morris op een feest, Morris ergens op een moto, Morris op een strand, Morris en een meisje. ‘Die lijkt me leuk,’ zei ik? ‘Cath,’ zei hij. ‘Is ze je vriendin?’ ‘Nou, we hadden wel iets.’ Ik lachte heimelijk. Ze was zijn vriendin. Als mannen van een meisje zeiden dat ze iets met haar hadden, was dat net zoiets als mannen die een pleister over hun trouwring deden. Ze wilden hun beschikbaarheid in het midden laten. ‘Waar is de rest?’ ‘Wat?’ ‘De andere foto’s,’ zei ik; ‘Veel punaises, weinig foto’s.’ Ik wees. Er zaten overal lege plekken op het bord. ‘O,’ zei hij. ‘Die verveelden me.’ Hij lachte. ‘Je had detective moeten worden.’” Als ze niet had gezien dat er overal lege plaatsen op het prikbord zaten , zou ze wellicht nooit geweten hebben dat Morris de moordenaar was. Het heeft dus zeker invloed op de vooruitgang van het verhaal. b) statische motieven blz. 59 “Ik kwam laat op school, nog later dan ik had gezegd. Toen ik het politiebureau uit liep, voelde ik me zo moe dat ik dacht dat mijn benen het zouden begeven. Mijn hoofdhuid jeukte. Mijn mond was asachtig. Mijn schouders zaten vol gemene knopen, stressknobbeltjes. Toen ik de felle zon in liep, begonnen mijn ogen, die toch al in hun kassen waren teruggeweken, leek het, pijnlijk te kloppen? Ik kneep ze dicht tegen de schittering en zocht in mijn tas naar mijn zonnebril. Verdomme. Die was ik vergeten. En mijn vitaminepillen. En ik had nog maar één sigaret. Heel even overwoog ik of ik terug naar huis zou gaan en een bad zou nemen, mijn tanden poetsen en mezelf vermannen, voordat ik naar school ging. Of misschien alleen naar een van de parken in de buurt gaan en bij de vijver op de vergelende stukjes gras gaan zitten en naar de eendjes kijken, en mijn ogen sluiten.” Het is enkel een beschrijving van dingen die niet belangrijk zijn voor de vooruitgang van het verhaal. Het dient enkel voor sfeerschepping Vertelde tijd/ Verteltijd
a) Vertelde tijd De vertelde tijd is niet heel duidelijk maar we kunnen wel weten dat het verhaal begint begin september want blz. 7: “Het is nog maar enkele weken zomer in de stad” . De hoofdpersonage is kleuterleidster en ze heeft die dag les gegeven op school.. Het einde van het verhaal is ergens in de herfst, waarschijnlijk op het einde. Blz. 341: “Ze had een lange jas aan, alsof het winter was.” En blz. 346: “ Het was te koud voor sneeuw. De lucht was ijzig blauw.” b) Verteltijd

Het verhaal wordt verteld in 351 bladzijden. Spanning Aangezien het boek een emotionele thriller is zit er heel veel spanning in het boek. Veel emotionele spanning, want je voelt voortdurend de angst waarin de hoofdpersonages leven. De gevoelens van de personages worden heel goed beschreven. Het is alsof je zelf in de huid van de personages kruipt. Daardoor heb je de voortdurende spanning omdat je niet weet wat er met de personages zal gebeuren. In het laatste deel weet je wel wie de moordenaar is, maar de schrijver maakt het spannend door nieuwe vragen te stellen aan de lezer. Je wilt voortdurend verder lezen om de gecreëerde vragen, zoals : Wie is de brievenschrijver?, Wie is de moordenaar van Zoë?, Wie is de moordenaar van Jennifer? Hoe zal Nadia de moordenaar vinden?, op te lossen. Personages
Hoofdpersonages: Zoë: Zoë Haratounian is een 23-jarige blonde vrouw. Ze geeft les op een basisschool. Wanneer ze voor de eerste keer een briefje krijgt schenkt ze er geen aandacht aan omdat ze denkt dat het van een of andere gek komt. Ze smijt de briefjes zomaar weg en is niet bang. Ze rookt de ene sigaret na de andere, ze is sociaal, lacht veel en is optimistisch. Enkele brieven verder vind ze het al vervelend, irritant en gemeen dat ze ze telkens weer ontvangt. Ook voelt ze zich bedreigd. Daarom belt ze naar het politiebureau, maar die zijn niet geïnteresseerd. Ze voelt zich alleen en onzeker. Haar vriend Fred laat het allemaal koud en spot er zelf een beetje mee. Zoë wordt alsmaar banger en onzekerder. Ze voelt zich in de steek gelaten wanneer Fred haar niet wilt helpen. Ook de politie neemt de zaak niet serieus. Zoë is zeer bezorgd om haar eigen leven en voelt zich onbegrepen. Ze kan nu enkel nog terecht bij Louise, haar beste vriendin. Ze wordt snel geïrriteerd, is snel moe en voelt zich hulpeloos. Maar toch blijft ze haar sterk gedragen wanneer ze nog enkel Louise heeft. Ze is snel beschaamd wanneer de politie persoonlijke vragen stelt. Omdat ze niet meer op Fred kan rekenen maakt ze het uit. Ze voelt zich slap en wil dat alles zo rap mogelijk voorbij is. Maar dan voelt ze zich schuldig omdat ze zo passief heeft gereageerd, ze vindt dat ze zelf op onderzoek moest gegaan zijn. Wanneer ze vermoord wordt heeft ze spijt dat ze niet echt heeft geleefd. Jennifer : Jennifer Hintlesham is een wat oudere dame. Ze heeft drie zonen, Josh, Harry en Christo. Haar man heet Clive. Vroeger was ze fotomodel voor haar handen, maar tegenwoordig zorgt ze alleen voor haar jongens. Ze hebben een huis gekocht en zijn volledig bezig aan de restaurering van het huis. Daarom hebben ze een hele serie personeel in dienst. Haar relatie met Clive is niet slecht te noemen, maar er zit niet veel pit meer in. Ze voelt zich goed in haar vel en behoort tot de “upper-class”. Blz. 112 : “ ‘Kent u de Laurierschool?’ ‘Hoezo??’ Links ging achteroverzitten. ‘Wat we onder andere proberen is een verband te leggen met andere bedreigingen ‘Wat we onder andere proberen is een verband te leggen met andere bedreigingen die zich hebben voorgedaan. Hebt u kinderen?’ ‘Ja. Drie jongens.’ ‘De laurierschool is een openbare basisschool aan een zijstraat van Kingsland Road in Hackney. Hebt u die ooit op het oog gehad voor uw kinderen?’ Ik kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Een openbare school in Hackney? Meent u dat werkelijk?’ De twee mannen wisseleden een blik uit.” Wanneer ze voor de eerste keer een dreigbrief ontvangt vindt ze het maar een “malle vertoning”, maar besteed er verder geen aandacht aan. Toch belt ze de politie op aandrang van haar architect, aan wie ze het voorval verteld heeft. Jennifer wil zich niet belachelijk maken voor de politie maar belt toch. Ze schaamt zich vlug en vind dat ze overdreven veel aandacht krijgt van de politie. Ze is verbaasd dat haar briefjes zo ernstig genomen worden. Ze is gespannen wanneer de politie allerlei dingen vraagt; Jenny voelt zich ook vaak beter dan de politieagenten en dan de psychologe Grace Shilling. Ze heeft een vrij druk leven en houdt weinig rekening met anderen. Ze is ook vaak egoïstisch want vindt haar eigen welzijn meestal het belangrijkste. Ze is soms wat kortaf tegen de mensen rond haar. Nadia : Nadia is een sterke, dappere vrouw. Ze heeft een vrij rustig en onbezonnen leven. Ze maakt deel uit van een duo die op kinderfeestjes de boel wat opfleurt. Ze is 28 jaar oud en heel optimistisch ingesteld. Ze is sterk en vol energie. Ze laat haar niet doen en toont dit ook door de politie te chanteren en door de moordenaar te zoeken. Ze wordt heel bang van de moordenaar, maar daardoor heeft ze de kracht om hem te vinden. Wanneer ze haar leven terugkrijgt is ze in de was want ze weet natuurlijk niet goed wat te doen en hoe ze het zal moeten verwerken. Nevenpersonages: Fred: Fred is de vriend van Zoë. Hij is een sterke, knappe jongeman. Hij lacht veel, houdt van het leven. Hij heeft veel vrienden waarmee hij graag iets gaat drinken. Wanneer Zoë bedreigd wordt vindt hij dat ze overdrijft. Als ze het uitmaakt is hij woedend op haar en vindt dat hij dat niet verdiend heeft. Daarom neemt hij wraak door haar te vermoorden. Morris: -in deel 1: Morris is één van de vrienden van Fred. Hij is een computerspecialist en hij ontmoet Zoë af en toe met vrienden. Alle vrienden van Fred vinden Zoë een knappe vrouw en zijn heimelijk jaloers op hem. - in deel 2: Morris is een vriend van Josh, de zoon van Jennifer. Hij komt af en toe eens een computerspel spelen bij hen thuis. Hij is de leider van hun computerclub en wordt door de jongens “Hacker” genoemd. - in deel 3: Hij leerde Nadia kennen toen ze hem belde om haar computer te komen herstellen. Ze werden zelfs min of meer bevriend. Louise : Ze is de beste vriendin van Zoë. Ze is de enige persoon die ze nog kan vertrouwen. citaat p 67: “Ik ben dol op Louise. Ze is rechtdoorzee en royaal. Ook al gedraagt ze zich schandelijk en roekeloos, toch weet ik dat ze met beide benen op de grond staat. Ze kan de slappe lach krijgen. Ze huilt om sentimentele films. […] Ze is klein, koppig, zeker van zichzelf, vasthoudend, met een scherpe, wilskrachtige kin en een wipneus. Ze lijkt zich door niets uit het veld te laten slaan. Ze is een soort werkpaard.” Lena : Lena is het kindermeisje die op Jennifers zonen past. Ze doet haar werk zeer goed. Clive : Clive is Jennifers man. Hij is een zakenman. Ook hij behoort tot het chiquere volk. Hij neemt de zaak van zijn vrouw niet serieus op. Cameron : Cameron is inspecteur van de politie. In het eerste deel doet hij zo goed als niets, in het tweede deel zorgt hij voor bescherming die op niets uitdraait. Maar bij Nadia’s deel komt hij in actie. Hij heeft een seksuele relatie met haar en daardoor kan ze hem chanteren. Hij is een verstandige, aantrekkelijke jongeman. Ruimte Geografische ruimte: Het verhaal speel zich af in Noord-Londen. Sociaal milieu: De sociale milieus van de verschillende hoofdpersonages zijn verschillend. Jennifer is een dame van stand, Zoë een eenvoudige kleuterleidster en Nadia een clown op kinderfeestjes. Maar in het verhaal spelen de milieus geen rol, enkel voor de karakters van de personages. Sfeerscheppende ruimte: In het verhaal wordt weinig gebruik gemaakt van een sfeerscheppende ruimte. Daarom is het allemaal nog meer onverwacht en ook spannender. Symbolische ruimte: Wanneer Nadia in het appartement van Zoë afspreekt is de ruimte heel symbolisch voor haar. Ze wil immers meer te weten komen voor haar. Op het einde van het verhaal begint Nadia aan een nieuwe periode in haar leven. Ze maakt haar hele huis schoon, als symbool voor het begin van haar nieuwe leven. Vertelperspectief Je ziet alle gebeurtenissen door de ogen van de vrouwen, de hoofdpersonages. Blz. 122: “Ik ga nooit naar beneden voor ik mijn make-up heb opgedaan, zelfs niet in het weekend. Dat zou voelen alsof ik zonder kleren aan beneden kwam.” Maar soms komen er kleine stukjes in voor uit het perspectief van de moordenaar. Dit op het einde van een hoofdstuk en schuin gedrukt. Blz. 130: “Ze heeft teveel make-up op. Het lijkt wel een masker, glad over haar gezicht getrokken.”
Eigen mening Ik vind het een zeer mooi boek, ik heb er erg van genoten. Ik zal zeker nog boeken van dit koppel lezen. Het was erg spannend maar ook vlot en aangenaam om te lezen. De schrijfstijl is zeer gemakkelijk en daardoor spreekt het me ook wel aan. Ook het feit dat alles klopt en als puzzelstukjes in elkaar past vind ik heel leuk.