Das Parfum De moraal van het verhaal kom je pas na een tijdje te weten. Over de wereld van de geuren had ik vooraf al eens nagedacht. Het trekt mij aan vooral omdat het zo abstract is. Ik had voordien totaal geen besef van hoe een nieuw parfum ontwikkeld werd en dat het zo complex kon zijn had ik nooit kunnen raden. Het rijk der geuren trekt volgens mij wel veel mensen aan omdat het zo vluchtig en abstract is. Het onderwerp wordt goed uitgewerkt maar aan sommige kanten zou toch wat meer aandacht mogen besteed worden. Het feit dat Grenouille zich enkel qua geur aangetrokken voelt en nooit werkelijk verliefd wordt is voor mij een teleurstelling. Dit feit is anderzijds wel een mooi voorbeeld dat Grenouille enkel in zijn eigen wereld (dat van de geuren) leeft en droomt. In zijn hele leven ontmoet Grenouille niemand waarmee hij zelfs maar een vriendschapsband heeft. Voor mij is het moment waar Grenouille het besluit neemt om Giuseppe Baldini en Parijs te verlaten het belangrijkst. Daar ziet Grenouille voor de eerste maal in dat een situatie die ideaal lijkt niet per definitie ideaal is. De nadruk ligt op de gedachten en de gevoelens van Grenouille. Deze nadruk vond ik goed omdat ik me dan helemaal kon inleven in het verhaal en me kon verplaatsen in de situatie waarin Grenouille leefde. Dit zou ik zeker niet gekund hebben zonder deze nadruk. Omdat Grenouille het enige echte belangrijke personage in het boek is wordt de manier waarop Grenouille zal reageren soms wel voorspelbaar. De gebeurtenissen zijn niet echt realistisch. Een persoon kan niet 7 jaar lang in een grot leven op de meest eenzame plaats in frakrijk overleven door water van een rotswand te likken en kleine reptielen te eten. Het verhaal is zo verteld dat je weinig moet invullen. De manier waarop Grenouille een gebeurtenis beleeft staat telkens uitgeschreven. Dit is goed, zo kon ik mezelf enigszins verplaatsen in het abstracte rijk der geuren. Grenouille is het enige echte hoofdpersonage. Soms gaat het boek een hele tijd over de achtergrond van de nevenpersonages zoals bij Giuseppe Baldini en Antoine Richis. Opvallend aan het boek is dat iedereen die voor Grenouille zorgt of met wie hij in aanraking op een nare manier om het leven komt. Het boek kun je verdelen in vier stukken en aan het einde van elk stuk gaat ook altijd een min of meer belangrijk personage dood. In het eerste deel is dat namelijk Baldini, in het tweede deel is dat de Markies, in het derde deel is het Druot en aan het einde van het vierde deel is het Grenouille zelf die komt te sterven. De manier waarop Grenouille sommige gebeurtenissen beleeft, interpreteert en verwerkt is in het begin moeilijk vatbaar. Naargelang ik in het boek vorderde kon ik me steeds beter en beter verplaatsen in Grenouille’s situatie. Grenouille ontmoet bijna niemand die hem niet wil uitbuiten om zichtzelf te verrijken met Grenouille’s gave. Baldini is hiervan een mooi voorbeeld. Grenouille heeft in zijn leven weinig liefde gekend. Het verhaal is net en simpel opgebouwd. Soms schetst de verteller de achtergrond van de persoon bij wie Grenouille beland is. Soms is een situatie niet helemaal duidelijk als je het leest maar achteraf wordt alles dan duidelijk. Pas naderhand snapte ik dat Grenouille verliefd was op het meisje dat hij vermoordde toen hij nog in Parijs was. Het hoofdthema van het boek is, niet alles wat perfect lijkt is dat ook. Toen ik de achterflap had gelezen dacht ik dat het een zoveelste boek was dat ik niet zou uitlezen maar ik was aangenaam verrast. Ik had een uitgave met een gele en zwarte kaft, wat ik niet echt aantrekkelijk vond. Ik had nog nooit van de schrijver noch van het boek zelf gehoord.