Francine Oomen

Informatie over de schrijfster (Francine Oomen) Francine is in 1960 geboren in Laren, Noord-Holland, in een klein huisje dat in de enorme tuin van een groot huis stond. Daar woonden haar opa en oma en tante Marie, de baboe die meegekomen was uit Indonesië. Het was een heerlijke tuin, met kippen, een vijver en een moestuin. Het grote huis had veel geheimzinnige kamers, zolders en kelders. Francine kan er nog steeds in haar hoofd doorheen dwalen. Francine weet nog precies waar alles staat, de luchtbuks van mijn opa die van vogels hield, maar Vlaamse gaaien haatte, de grote, zwarte kolenkachel van haar oma, waar ze brood en taarten in bakte, de schommelstoel van Marie, de kisten met appels in het Appelkamertje, waar ook kasten vol met boeken en oude tijdschriften stonden, de vluchtkelder, waar Francine met geen stok in te krijgen was. Francine had een zusje dat veertien maanden jonger was dan Francine en samen ontdekten we de wereld. Twee vrolijke meisjes met spierwitte haren in zelfgemaakte schortjes. In haar herinnering was het altijd zomer. Francine en haar zusje gingen naar het schooltje waar mama juf was en papa goochelde toverballen uit zijn mouw, als hij ’s avonds thuis kwam van zijn werk. Toen Francine zes was, was mijn vader klaar met promoveren en verhuisden we naar Eindhoven. Een hele verandering. De wereld had tot dan toe bestaan uit het grote en het kleine huis, haar zusje, de tuin, opa en oma en tante Marie. Francine en haar gezin gingen wonen in een nieuwbouwwijk, haar vader ging elke ochtend naar Philips om lampen uit te vinden en Francine kreeg er nog een broer en twee zusjes bij. Francine klom in bomen, ving vlinders die er toen nog in overvloed waren, en stak in een geheime schuilhut piepschuim en haar schoenveters met een vergrootglas in de fik. Francine ging naar school en leerde lezen. haar vader nam Francine en haar broertje en zusjes elke zaterdag mee naar de bibliotheek en op dinsdag was alles al uit. Francine ontwikkelde een onstilbare honger naar verhalen, naar boeken, naar andere werelden en dat is altijd zo gebleven. Roald Dahl was een groot voorbeeld, bij de illustratoren was dat Maurice Sendak. Francine begon ook te tekenen en kon daar, tot de dag van vandaag, niet meer mee ophouden. haar moeder werd wel eens boos als Francine met weer een volgetekend taal- of rekenschrift thuiskwam. ‘Moet ik alweer nieuwe schriften kopen!’ brieste ze dan. ‘Ik word nog eens arm aan jou!’ Ze kon ook niet weten dat Francine aan het oefenen was voor later. Dat wist Francine zelf nog niet eens. Toen Francine twaalf was kreeg Francine een stiefvader, van wie Francine niet hield. We verhuisden met hem, haar moeder, haar broertje en haar drie zussen naar Groningen. Dat vond ze vreselijk. haar eerste vriendje heette Thomas en hij klom ook door het dakraam, net zoals in Hoe overleef ik mijn eerste zoen. Intussen schreef Francine dagboeken vol, omdat Francine met niemand durfde te praten over wat ze allemaal voelde en dacht. Francine heb ze nog allemaal, en als ze er in lees, valt me vooral op dat er zoveel níet instond. Wat er werkelijk gebeurde kan alleen ze tussen de regels door lezen. ze durfde lang niet alles aan het papier toe te vertrouwen, Francine had altijd het idee dat er iemand over mijn schouder meekeek, of dat mijn dagboek stiekem gelezen zou worden door een nieuwsgierige zus. Op mijn zestiende verhuisden we weer terug naar Eindhoven, verdween de boze stiefvader en maakte Francine haar middelbare school af. ze denk dat er niet veel kinderen zijn die zoveel gespijbeld hebben als Francine. Ze snap nog niet hoe ik het voor elkaar kreeg. Misschien dankzij mijn goede cijfers. Als iedereen zwoegde voor zijn proefwerkweek, lag Francine in haar eentje te dromen en gedichten te schrijven aan de rand van een vennetje, in het bos. Na het eindexamen werd ik tot mijn grote blijdschap aangenomen op de Academie voor Industriële Vormgeving. Ze wilde niets liever dan tekenen, dingen maken, scheppen, oplossingen bedenken, dus die vijf jaar waren een heerlijke tijd. Ze had toen nog niet het idee dat Ze schrijver kon worden. Toen Ze klein was wilde Francine in het circus, in een glitterend roze pakje hoog in de nok van de tent aan de trapeze zwieren. Toen Ze tien was wilde ze modeontwerpster worden, Ze tekende niets liever dan dames in mooie kleren. Francinewilde niet naar de kunstacademie, Ze wilde iets doelgerichts, geen kunstenaar worden. Na mijn eindexamen begon. Ze meteen te werken, freelance als grafisch ontwerpster. Francine verhuisde naar Den Haag, naar Zevenaar en uiteindelijk naar het plaatsje Nuth, in Limburg. Daar ging Ze samenwonen en kreeg Ze drie kinderen: Joris in 1987, Lotje in 1989 en Daantje, twee jaar later. Intussen bleef Francine gewoon doorwerken, want als ze iets niet kan, is het stilzitten. Ze ontwierp verpakkingen, displays, stoffen voor kinderen en... bedacht nieuwe kinderboeken. Saartje en Tommie op de boerderij was het eerste boek dat Ze zelf schreef, in 1989, min of meer bij toeval. Francine had het concept van de serie ontworpen voor een grote drukkerij, waar ze toen veel voor werkte. De illustratrice had Ze snel gevonden: Dagmar Stam, maar Francine kon op korte termijn geen auteur vinden. Ze vond het natuurlijk helemaal niet erg om het zelf dan maar te proberen. De serie over Saartje en Tommie werd een groot succes, ook in het buitenland. Dagmar en Francine werden vriendinnen en we beleefden veel plezier aan onze samenwerking. Ze maakten, naast een stuk of dertig verschillende boektitels, ook een Saartje en Tommie-serie voor Sesamstraat, een cd met verhaaltjes en liedjes en een videoband. Ze ging scheiden, maar bleef in de buurt van de vader van de kinderen wonen, zodat we ze samen konden grootbrengen. Langzamerhand ging ze steeds meer schrijven en tekenen en wat minder ontwerpen. Heel geleidelijk aan werd ze kinderboekenschrijfster, en ook illustratrice, en nog een beetje grafisch vormgeefster, samen het allerleukste beroep dat Francine kon en kan bedenken. Ze is vrij om te werken wanneer ze wil, ze is haar eigen baas, ze tekent schrijf en knutsel en verdiend daar ook nog eens mijn brood mee! Van het begin af aan waren mijn kinderen een grote inspiratiebron. Zij lezen haar boeken enthousiast maar ook heel kritisch, vaak met een rode pen in de aanslag om fouten eruit te halen. Als ze 's avonds vragen hoeveel bladzijden ze heb geschreven, en het antwoord is bijvoorbeeld: ‘Nou, maar een halve,’ en ze zijn teleurgesteld, dan weet Francine dat het een spannend boek is. Haar kinderen zeggen altijd heel eerlijk wat ze ervan vinden. Francine is begonnen met het maken van boeken voor peuters en kleuters toen haar kinderen nog klein waren, en Francine merkte dat ze met hun leeftijd meegroeide. Haar boeken worden dus steeds voor oudere kinderen, maar prentenboeken blijft ze maken, want dat vind ze erg leuk. Alles bij elkaar hebt ze al meer dan 120 boeken gemaakt, Ze is de tel een beetje kwijtgeraakt. Echte leesboeken, dat zijn er minder, dertien nu. Verder werkt ze ook al jaren voor het kleuterblad Bobo, met verschillende series. Haar boeken schrijft ze op rustige plekken, waar ze zichzelf kan horen denken en niemand haar stoort. Achter haar bureau, maar ook in de trein. Haar bed is een favoriete plek, liefst 's ochtends heel vroeg, bij het krieken van de dag, met een pot thee en een boterham met kaas erbij. Ideeën heeft ze altijd, eerder te veel dan te weinig. Francine plukt ze overal vandaan; van gesprekken die ze opvangt, soms een enkel woord of een enkele zin, van wat haar kinderen beleven en interessant vinden, van herinneringen aan wat ze zelf meegemaakt heb. Samen met een flinke schep fantasie kluts ze alles door elkaar, en wordt het een nieuw verhaal. Francine heeft een opschrijfboekje en dat staat vol met alleen maar titels, van boeken die ze nog wil gaan schrijven. Haar grote wens is dat een van haar boeken eens verfilmd wordt. Verder wil ze ook graag zelf eens het script voor een film schrijven. En ze is zeker van plan ooit eens een boek voor volwassenen te gaan schrijven… Haar hobby’s zijn Haar hele leven al zo'n beetje dezelfde. Alleen vroeger turnde ze, en dat doet ze nu niet meer. Maar wel lezen, tekenen, schrijven, goeie films kijken, wandelen, snoepen en lekker eten koken. Vorig jaar is Francine weer verhuisd van haar boerderij in Limburg naar een boerderij op een prachtige plek aan een dijkje in Noord-Holland.