Giovanni Boccaccio

Giovanni Boccaccio

Giovanni is geboren in Italie (in Cerlado of in Florence) rond Juli in 1313. Zijn vader was een gewone koopman. Hij was een schrijver, dichter en humanist. In 1319 trouwde hij met Margherita de' Mardoli.
In 1327 studeerde hij rechten in Napels. Later ging hij een opleiding volgen om een schrijver te worden. Dat deed hij aan het hof van Napels. In 1332 ging hij naar Parijs, om de literarure goed te leren kennen en hij was er geïnteresseerd in.. Hij bleef daar 8 jaar, daarna ging hij terug naar Florence. Tussen 1349 en 1351 ging hij veel verhalen schrijven. Dat deed hij in Toscane. Hij heeft ook de “Il Decamerone” geschreven die misschien wel het beroemdste is binnen de Italiaanse literatuur.
In 1349 maakte hij zijn Il decamerone. Deze beschouwde een verzameling van honderd verhalen. In het voorwoord van de Decamerone schrijft hij dat je vrolijke en droevige liefdesgeschiedenissen en andere avontuurlijke gebeurtenissen tegen zal komen. Hij wilde dat je veel plezier en goede raad in de verhalen krijgt, zodat je kunt leren wat je wel en niet moet doen.
In de Decamerone gaat het om zeven vrouwen en drie mannen(totaal 10). Deze mensen zijn in 1348 gevlucht vanwege de pest vanuit Florence naar een landgoed. Ze leven tien dagen in een tijdelijke afzondering. Daarbij eten,dansen en vertellen ze verhalen. Elke dag verteld ieder een verhaal. Deze verhalen zijn fabels,parabels, anekdoten en wonderlijke levensgeschiedenissen.
Uiteindelijk werd het verboden door de kerk. Blasfemie vertelde dat de geestelijken er gierig en leugenachtig in werden voorgesteld.
In zijn verhalen zijn bijvoorbeeld priesters en monniken die advocaten of tovenaars werden of abdissen en nonnen werden veranderd in adellijke dames.
Een klein fragment uit het boek:
En terwijl zij in die houding haar man instructies gaf, stond Giannello erbij te kijken. Hij had die morgen door de onverwachte thuiskomst van de metselaar zijn verlangen nog niet volledig kunnen bevredigen en zon op een middel om dat alsnog te doen. En omdat hij zag dat hem dat niet mogelijk was zoals hij het wilde, kwam hij tot de conclusie dat hij het dan maar moest doen op een manier waarop het hem wel mogelijk was. En hij stapte op de vrouw af, die met haar lichaam de opening van het vat helemaal afsloot, en greep haar vast. En zoals op de uitgestrekte vlakten van Parthie de warmbloedige hengsten in hun tomeloze drift de merries bespringen, zo bevredigde Giannello toen bij haar zijn jeugdige begeerte. En hij kwam daarmee op praktisch hetzelfde moment klaar als de metselaar met het schoonmaken van het vat. Toen het zover was, trok hij zich terug. Waarna Peronella met haar hoofd omhoog kwam en haar man uit het vat kroop.
Hij had 4 jaar over het boek gedaan, maar hij heeft het afgekregen in 1353.
In 1471 verscheen dit boek in druk. Een Nederlandse uitgave kwam pas in de zestiende eeuw. Deze was geschreven door Coornhert en hij noemde het “50 lustige historiën”. Er verschenen in de vijftiende eeuw al Duitse, Franse en Spaanse uitgaves van de Decamerone. In 1920 werden in de Verenigde Staten regelmatig exemplaren door de douane in beslag genomen en verboden.
Later hebben ze in Italië en Amerika films van gemaakt.
Giovanni Boccaccio schreef ook “Het leven van Dante”. Om dit boek te schrijven moest hij veel informatie zoeken over Dante. Hij ging naar de plaatsen in Italie waar Dante is geweest. In het leven van Dante is weinig wat zeker kan zijn. Dit boek is vertaald door Ike Cialona (zie plaatje links).
Rond 1362 schreef Boccaccio in het Latijn zijn boek “De claris mulieribus”. Daarin beschrijft hij 104 korte biografieën over het leven van beroemde vrouwen beschrijft (ook koninginnen zoals: Semiramis, koningin van Assyrië, Penthesileia, koningin der Amazones en Hecuba, koningin van Troje. Veel schrijvers uit andere landen hebben het boek vertaald. In Nederland werd het voor het eerst in 1473 in Ulm door Johan Zainer vertaald, daarna ook in Straatsburg en in 1487 door Aegidius van der Heerstraten in Leuven.
Rond 1360 ging hij voor een korte tijd naar Napels en daarna naar Venetië bij een vriend van hem (Petrarca). In die jaren daar voelde hij zich gelukkig. Ondertussen in 1958 had hij een bezoek aan de monnik Ciani gekregen, waarbij hij doodsbang was geworden. Hij wilde zelfs zijn eigen werk gaan verbranden en Petrarca was weg van hem gegaan.
Aan het einde van zijn leven mocht hij zelfs lessen geven over de Divina Commedia. Maar door ziekte moest hij deze staken. Hij verliet Florence voor altijd.
Op 21 December 1375 stierf hij thuis in Certaldo door oudheid.

In 1497 vond Savonarola de Il Decamerone onzedelijk en ijdel en verbrande het boek. In 1559 vond Paus Paulus IV de vertellingen in het boek niet onzedelijk, maar vond dat er in het boek te weinig portretten van geestelijken zaten. En in 1600 werd het boek verboden in Frankrijk, omdat het goddeloos zou zijn.
In 1909 werd een rechter in de Verenigde Staten (Richard S. Shegard) veroordeeld door twee jaar gevangenisstraf, omdat hij de decamerone die naar hem verzend was aan te bieden.
In 1920 werden in de Verenigde Staten exemplaren door de douane in beslag genomen en verboden. En rond 1950 werden er in Engeland exemplaren vernietigd.