Taakstraffen

Blok 7, Topniveau blz. 186-187, opdracht 15
Betoog
Alternatieve straffen voor het algemeen belang
Al sinds mensenheugenis zijn er mensen die zich niet aan de gestelde regels houden. Om die mensen te laten beseffen dat ze iets fout hebben gedaan, bestaan er straffen. Over hoe er gestraft moet worden, lopen de meningen uiteen. De één vindt dat een lange celstraf een goed middel. De ander ziet een alternatieve straf meer zitten. Ik ben van mening dat alternatieve straffen effectiever en goedkoper zijn dat celstraffen. Als een persoon een (ernstig) vergrijp heeft gepleegd, hoor je al snel geluiden dat die persoon daardoor hard gestraft zou moeten worden. Onder een harde straf wordt dan verstaan een (lange) celstraf. Zo’n gevoel berust op wraakgevoelens (vaak bij de getroffene of de naaste familie daarvan) en onwetendheid, en zeker niet op de realiteit. Als de rechter de verdachte veroordeelt tot een alternatieve straf wordt dat al gauw te licht gevonden. Alternatieve straffen zijn helemaal niet licht. De delinquent moet hard werken en krijgt er niet voor uitbetaald. Het werk wat tijdens een alternatieve straf moet worden gedaan, is niet echt leuk. De kans op recidive is minder met een alternatieve straf dan met een gevangenisstraf. Een gevangenis is vaak een leerschool voor criminelen. Een gedetineerde leert van andere gedetineerden. Elkaar kunnen ze veel leren over de kneepjes van het vak. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een veroordeelde doortrapter de gevangenis uitgaat dan hij erin kwam. Dat kan nooit de bedoeling zijn van straf. Het slachtoffer kan hier toch niet bij gebaat zijn. Bij het uitvoeren van een alternatieve straf komt de veroordeelde minder in aanraking met anderen die op het slechte pad zijn geraakt en tegen de lamp zijn gelopen. Er is dus minder mogelijk om de kneepjes van het vak uit te wisselen. Door een alternatieve straf wordt de gestrafte niet vervreemd van de samenleving. Dat gebeurt bij een celstraf wel. Immers daar leert de persoon niet wat er in samenleving speelt. Als de persoon dan vrijkomt, is het moeilijk om een plek in maatschappij te veroveren. Zeker omdat het moeilijk is werk te vinden als je (net) uit de gevangenis komt. Werkgevers durven vaak de gok niet aan. Ook zou het aannemen van ex-gedetineerden schadelijk kunnen zijn voor het imago van hun bedrijf. Uit wanhoop vervalt de persoon weer in zijn oude gedrag. Daar is niemand bij gebaat. Bij een alternatieve straf zit de veroordeelde nog steeds in de samenleving. Ook de persoon wat voor de samenleving, want de persoon verricht werk. Verder confronteert een alternatieve straf veel beter. Stel iemand is betrapt op het vernielen van bushokjes. Dan kun je diegene een ander vernield bushokje laten repareren. Zo ziet diegene in wat de gevolgen van zijn daad zijn geweest. Bovendien is een alternatieve straf veel goedkoper voor dan een celstraf. Celstraffen kosten cellen. Daarvoor moeten er gebouwen worden gebouwd. Dat kost geld. Maar ook moet er inventaris zijn. De gedetineerden hebben bijvoorbeeld een bed nodig om op te slapen. Ook moeten de gedetineerden van eten worden voorzien. Zij kunnen immers niet zelf boodschappen halen. Dat wordt allemaal van belastinggeld betaald. Gedetineerden doen wel (licht) werk in de gevangenis, maar daar verdienen ze alleen een zakcentje mee. Bij alternatieve straffen heb je dat allemaal niet nodig. Verder is een cellentekort. Door vaker alternatieve straffen op te leggen, zijn er minder cellen nodig. Samengevat zijn alternatieve straffen niet lichter dan gevangenisstraffen, vermindert een alternatieve straf de kans dat een veroordeelde terugvalt in het oude gedrag, bij een alternatieve straf wordt een persoon niet vervreemd van de samenleving, confronteert een alternatieve straf, is een alternatief straf relatief niet zo duur en kan het een oplossing zijn voor het cellentekort. Kortom, alternatieve straffen zijn effectiever en goedkoper dan celstraffen. Bronnen: · Het Lagerhuis, uitgezonden in 1999 op Nederland 3 bij de VARA (voor diverse genoemde argumenten) · de Volkskrant, maart 2001 ( voor het argument van vervreemding)