De mens in de gezondheidszorg

In de gezondheidszorg wordt de mens beschouwd als een functioneel onderdeel van een dominant systeem. Hier wordt gezegd dat in de gezondheidszorg alleen naar het gevolg (de mens, klacht) wordt gekeken en niet naar de oorzaak, dat wel eens het systeem kan zijn. Harry Kunneman zegt dat artsen meer naar de oorzaak moeten kijken dan ze nu doen. Ze zijn teveel gericht op het gevolg, en kijken alleen daarnaar. Hij vindt dat er meer gekeken moet worden naar de omstandigheden waarin de persoon leeft. (Hij is het dus eens met de stelling) (Mening gebaseerd op vooronderstellingen) Wij hebben ook nog de mening van de moeder van Sanne geraadpleegd. Zij werkt in de gezondheidszorg als verpleegkundige op de kinderafdeling. Zij zegt het volgende: ³Er wordt erg veel naar het lichamelijke gekeken, dat is goed. Maar ze moeten ook meer naar de achtergronden kijken . Bv. een kind wordt bedreigd op school, waardoor hij op een bepaald moment ziek wordt. Hij gaat naar de dokter, maar die kan geen lichamelijke oorzaken vinden. Omdat het kind niets durft te zeggen over de bedreigingen, kan de dokter niets vinden. Dus doordat zo¹n kind het niet vertelt, komt zo¹n arts er ook nooit achter. Een dokter moet dus de juiste vragen kunnen stellen, waardoor het kind toch iets loslaat. De oorzaak kan niet altijd gevonden worden, omdat niet iedere arts en patient perfect en volmaakt is.² (mening met een duidelijk argument gebaseerd op een voorbeeld) Een eigen ervaring: Op de basisschool werd ik op een gegeven moment erg moe, kreeg hoofdpijn en had andere lichamelijke klachten. Ik ging naar de dokter en omdat hij de juiste vragen stelde kwamen we erachter dat het kwam doordat ik naast een meisje zat dat heel druk was, vervelend en storend. En het dus waarschijnlijk over zou gaan als ik een andere plek kreeg. Door de juiste aanwijzingen van de dokter hielp dat. Dus de oorzaak lag in het systeem en niet aan mij. (duidelijk feit van eigen ervaring) Je kan deze stelling aanvallen of verdedigen. Wij verdedigen hem: We zijn het eens met de moeder van Sanne, want de gezondheidszorg zou meer naar de oorzaak (het systeem) moeten kijken. Maar zolang er niet veel meer dan 50% van de mensen uitvalt , kan het systeem door zijn macht en gezag niet zomaar veranderd worden, want de rest van de mensen functioneert wel goed. Men moet ook kunnen kijken naar de oorzaken. Als men geen lichamelijke klachten kan vinden, moet men andere manieren verzinnen om meer geestelijke oorzaken te kunnen vinden. Men moet dus dieper in het persoonlijke leven van de patient duiken. Dat zo achterhaald wordt dat de patient b.v. bedreigd wordt. Het probleem ligt dus soms niet bij de patient of bij de arts, maar in het systeem. Er moet een andere structuur verzonnen worden om achter de oorzaak van de klacht te komen. De klacht is niet altijd automatisch te verwijten aan de patient, want zelfs het beste systeem kan in ieder geval voor individuen, klachten veroorzaken. Er is geen vrijheid om te kunnen kiezen voor een systeem waar jij in past, omdat er maar één systeem is. En daar moet je maar aan mee kunnen doen. Daardoor komen veel mensen die zich niet op hun plaats voelen in de ziekenzorg terecht. Bij scholen is dit probleem vrijwel opgelost. Een school is een klein systeem binnen het grote systeem. Er zijn verschillende soorten scholen, denk aan een MAVO, HAVO, vrijeschool enz. Dus er is meer vrijheid om te kunnen kiezen voor een systeem waar jij beter in functioneert. Als er meerdere systemen zouden zijn, zou het misschien beter gaan. Maar dat gaat nu eenmaal niet. Dus vinden wij dat men in de gezondheidszorg meer rekening moet houden met oorzaken van buitenaf.