Voor het eerst werd het vastgelegd in cijfers, amper 3.7% gaat nog wekelijks naar de kerk. Enkel tijdens huwelijksmissen en begrafenissen loopt de kerk nog vol. Misschien moeten we eens nadenken waarom we er niet meer heengaan en wat de Kerk er zelf zou kunnen aan doen. Een radicale hervorming vraagt niemand maar wel enige inspanning want nog zo’n 48% van de Vlamingen meent wel nog gelovig te zijn.
Het standpunt van de Kerk over abortus en euthanasie is duidelijk. Het is ongehoord mensen te doden. Een standpunt dat te begrijpen is vanuit het christelijk geloof. Het hoort ook niet dat de politiek de Kerk tegenspreekt, Kerk en staat horen nu eenmaal samen. Maar misschien moet de Kerk, net als de regering, wel een zekere uitzondering maken. Ik vind dat het moet kunnen dat terminaal zieken een voortijdig einde maken aan hun leven of dat tienermoeders hun kindje opgeven. Ze zijn er geheel nog niet klaar voor en hebben zelf de tijd nog nodig om op te groeien. Het baby’tje zal er later ook de gevolgen van dragen ook al lijkt het enigszins wel leuk om jonge ouders te hebben.
‘Sex voor het huwelijk’ kan men niet meer tegenhouden. In onze maatschappij is het quasi ondenkbaar dat men tot het heilig sacrament wacht, zelfs diegene waar men van zegt dat ze het meest gelovig zijn. Vroeger was dit goed om dit naar voor te dragen omdat het de enige manier was om heel wat ziektes tegen te houden omdat je maar één partner had. Maar tegenwoordig bestaan er oplossingen en de Kerk zou dan ook het gebruik van condooms moeten stimuleren in plaats van het te ontmoedigen. In veel Afrikaanse landen heeft de Kerk nog meer invloed en het is juist daar dat AIDS zo verspreid is. Ondanks alle weerwerking gebruikt toch 75% van alle vrouwen steeds een voorbehoedsmiddel maar daar is maar 13% bij die een condoom gebruikt.
Nog zo’n maatschappelijk probleem zijn de echtscheidingen. Vorig jaar eindigde ¾ van de huwelijken in een echtscheiding. Zou het niet moeten de taak zijn van een pastoor om te onderhandelen? Hij zou het moeten zijn die een gemeenschap samenhoudt, die met mensen praat over hun relaties en hij zou daarbij ook perfect het standpunt van de Kerk kunnen weergeven. Maar niemand gaat nu eenmaal graag bij een pastoor om over zijn huwelijksproblemen te praten omdat hij het zelf niet meemaakt. Hij weet niet wat het is om te kibbelen met zijn vrouw of zorgen te hebben over zijn kinderen.
Ik begrijp niet waarom de Kerk voet bij stuk blijft houden wanneer het over het celibaat gaat want ook Jezus had waarschijnlijk seksuele betrekkingen ook al is er nooit geweten dat hij ooit trouwde. Men kan zich dan ook afvragen waarom men zo negatief was tegenover de vrouw wanneer men de Bijbel schreef. Het was misschien wel omdat vrouwen anders een te grote invloed op hun man maar waarschijnlijker lijkt me dat men de leer van Aristoteles te veel volgde. Hij beweerde dat de vrouw een ‘onvolmaakte man’ was, dat ze enkel passief en ontvangend was en dat de man actief en vormgevend bleek te zijn. Of het echter nodig is om het celibaat af te schaffen denk ik niet want tegenwoordig is men tolerant genoeg om sommige dingen door de vingers te zien.
Het grootste probleem ligt echter bij de sociale positie van de Kerk en in het bijzonder die van de pastoor in zijn eigen parochie. Pastoors zijn niet meer populair genoeg meer. Je zal nooit van iemand horen dat ze pastoors jong, dynamisch en sociaal vinden maar eerder oud, conservatief en enggeestig. Je ziet ze nooit meer iets actief doen voor hun parochie en al vele kerken, zoals in mijn dorp, hebben ze geen pastoor meer. Het gevolg daarvan is dat de kerk niet meer genoeg wordt onderhouden en dat er niemand meer is om een gemeente aan te zetten tot sponsering van goede doelen of om jongeren samen te brengen.
Ondanks alles leven de jongeren wel nog in hun dorp. Jeugdbewegingen vieren hun hoogdagen want vele tieners merken dat tekort aan sociaal contact maar ook hier zou een pastoor iets kunnen aan doen. Ik zou het allesinds niet erg vinden moest er zondagnamiddags een pastoor komen kijken hoe het met ons gaat. We zouden hem misschien wel kunnen helpen met initiatieven of naar hem gaan luisteren op speciaal georganiseerde jongerenmissen. Er zouden zelfs een soort mini-wereldjongerendagen kunnen worden georganiseerd.
Dit brengt ons onmiddellijk bij het volgende probleem, in de mis is bijna enkel de priester aan het woord. Misschien zou men beter is in een kring gaan praten over sociale problemen zoals eenzaamheid bij ouderen of de opvoeding van jongeren. Hierbij zou de pastoor de geknipte persoon zijn om de coördinator te zijn en zou hij toch zijn visie en die van de Kerk naar voren kunnen dragen. Misschien kunnen we wel rekenen op heel wat mensen die hun hart wel eens willen luchten. De pastoor zou meer een psycholoog moeten zijn dan enkel een verkondiger van het geloof.
Het probleem begint gewoon allemaal met het hoofd van de Kerk. Het kan misschien wel een heel aangenaam man zijn en de wijsheid komt met de jaren maar of het ideaal is een paus te laten regeren tot aan zijn dood, doet me een beetje twijfelen. Men kan niet verwachten van een persoon die twee generaties ouder is dat die met nieuwe ideeën naar voor komt. We kunnen dus wel stellen dat daar al een oorzaak ligt bij de leegloop van de kerken.
De verwachtingen dat de nieuwe paus Benedictus XVI verandering ging brengen werden gisteren niet ingelost. De titel voor zijn eerste encycliek ‘Deus caritas est’ (God is liefde) toont nog steeds de eeuwenoude waarden die 2000 jaar geleden al werden neergeschreven in de Bijbel.
Het standpunt van de Kerk over abortus en euthanasie is duidelijk. Het is ongehoord mensen te doden. Een standpunt dat te begrijpen is vanuit het christelijk geloof. Het hoort ook niet dat de politiek de Kerk tegenspreekt, Kerk en staat horen nu eenmaal samen. Maar misschien moet de Kerk, net als de regering, wel een zekere uitzondering maken. Ik vind dat het moet kunnen dat terminaal zieken een voortijdig einde maken aan hun leven of dat tienermoeders hun kindje opgeven. Ze zijn er geheel nog niet klaar voor en hebben zelf de tijd nog nodig om op te groeien. Het baby’tje zal er later ook de gevolgen van dragen ook al lijkt het enigszins wel leuk om jonge ouders te hebben.
Nog zo’n maatschappelijk probleem zijn de echtscheidingen. Vorig jaar eindigde ¾ van de huwelijken in een echtscheiding. Zou het niet moeten de taak zijn van een pastoor om te onderhandelen? Hij zou het moeten zijn die een gemeenschap samenhoudt, die met mensen praat over hun relaties en hij zou daarbij ook perfect het standpunt van de Kerk kunnen weergeven. Maar niemand gaat nu eenmaal graag bij een pastoor om over zijn huwelijksproblemen te praten omdat hij het zelf niet meemaakt. Hij weet niet wat het is om te kibbelen met zijn vrouw of zorgen te hebben over zijn kinderen.
Ik begrijp niet waarom de Kerk voet bij stuk blijft houden wanneer het over het celibaat gaat want ook Jezus had waarschijnlijk seksuele betrekkingen ook al is er nooit geweten dat hij ooit trouwde. Men kan zich dan ook afvragen waarom men zo negatief was tegenover de vrouw wanneer men de Bijbel schreef. Het was misschien wel omdat vrouwen anders een te grote invloed op hun man maar waarschijnlijker lijkt me dat men de leer van Aristoteles te veel volgde. Hij beweerde dat de vrouw een ‘onvolmaakte man’ was, dat ze enkel passief en ontvangend was en dat de man actief en vormgevend bleek te zijn. Of het echter nodig is om het celibaat af te schaffen denk ik niet want tegenwoordig is men tolerant genoeg om sommige dingen door de vingers te zien.
Het grootste probleem ligt echter bij de sociale positie van de Kerk en in het bijzonder die van de pastoor in zijn eigen parochie. Pastoors zijn niet meer populair genoeg meer. Je zal nooit van iemand horen dat ze pastoors jong, dynamisch en sociaal vinden maar eerder oud, conservatief en enggeestig. Je ziet ze nooit meer iets actief doen voor hun parochie en al vele kerken, zoals in mijn dorp, hebben ze geen pastoor meer. Het gevolg daarvan is dat de kerk niet meer genoeg wordt onderhouden en dat er niemand meer is om een gemeente aan te zetten tot sponsering van goede doelen of om jongeren samen te brengen.
Ondanks alles leven de jongeren wel nog in hun dorp. Jeugdbewegingen vieren hun hoogdagen want vele tieners merken dat tekort aan sociaal contact maar ook hier zou een pastoor iets kunnen aan doen. Ik zou het allesinds niet erg vinden moest er zondagnamiddags een pastoor komen kijken hoe het met ons gaat. We zouden hem misschien wel kunnen helpen met initiatieven of naar hem gaan luisteren op speciaal georganiseerde jongerenmissen. Er zouden zelfs een soort mini-wereldjongerendagen kunnen worden georganiseerd.
Dit brengt ons onmiddellijk bij het volgende probleem, in de mis is bijna enkel de priester aan het woord. Misschien zou men beter is in een kring gaan praten over sociale problemen zoals eenzaamheid bij ouderen of de opvoeding van jongeren. Hierbij zou de pastoor de geknipte persoon zijn om de coördinator te zijn en zou hij toch zijn visie en die van de Kerk naar voren kunnen dragen. Misschien kunnen we wel rekenen op heel wat mensen die hun hart wel eens willen luchten. De pastoor zou meer een psycholoog moeten zijn dan enkel een verkondiger van het geloof.
Het probleem begint gewoon allemaal met het hoofd van de Kerk. Het kan misschien wel een heel aangenaam man zijn en de wijsheid komt met de jaren maar of het ideaal is een paus te laten regeren tot aan zijn dood, doet me een beetje twijfelen. Men kan niet verwachten van een persoon die twee generaties ouder is dat die met nieuwe ideeën naar voor komt. We kunnen dus wel stellen dat daar al een oorzaak ligt bij de leegloop van de kerken.
De verwachtingen dat de nieuwe paus Benedictus XVI verandering ging brengen werden gisteren niet ingelost. De titel voor zijn eerste encycliek ‘Deus caritas est’ (God is liefde) toont nog steeds de eeuwenoude waarden die 2000 jaar geleden al werden neergeschreven in de Bijbel.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden