Multiculturele samenleving

Opdracht 32: Hoe werken discriminatie en vooroordelen? Mensen hebben uit zichzelf of uit hun groep al bepaalde opvattingen over iets  wij groep  zij groep. Mensen accepteren hen vaak niet  discriminatie.

Opdracht 34: A) Het onderscheid dat de kerk maakt gaat om geloof , het onderscheid dat het woord racisme maakt gaat over huidskleur. B) Om zichzelf te verheerlijken, dus alle fouten op anderen schuiven en de goede dingen zichzelf toe schrijven. C) Omdat men na de afschuwelijke gevolgen van racisme heeft leren kennen en men wilt dit in de toekomst verkomen.

Opdracht 36 A) – Het ziet hier zwart van de mensen - Te lang achter de uitlaat van de bus gestaan? B) Nederland is een multiculturele samenleving waarin iedereen dezelfde rechten heeft en dus als gelijkwaardig beschouwd moet worden.

Opdracht 37 Samenvattingsopdracht: Welke vormen van racisme komen voor? Er bestaan 2 vormen van racisme: - klassiek racisme -> Volgens deze is het blanke ras de kroon op de schepping en andere rassen zijn daaraan ondergeschikt. - Modern racisme -> vooroordelen zijn hetzelfde, alleen gebruikt de moderne racist i.p.v het woord ras het woord cultuur.

Opdracht 38 A) Mensen kunnen niet naast elkaar leven en zo zal de samenleving nooit een multiculturele samenleving genoemd worden. B) Ja , want door racisme is er nog altijd geen sprake van een multiculturele samenleving

Opdracht 39 A) Nee , want de school zegt wel dat er sprake is van een multiculturele school, maar eigenlijk merkt men er niet veel van.

Opdracht 40 A) Allochtonen weer aan het werk helpen
B) Denk het wel, nu worden misschien de allochtonen niet meer gediscrimineerd , maar nu worden wel alle autochtone werkelozen benadeeld. C) Positieve actie

Voorargumenten * Allochtonen krijgen werk * werkgevers worden bewust gemaakt van het probleem

Tegenargumenten * Zorgt voor herverdeling van werk * meer racisme , omdat de allochtonen de banen van de autochtonen krijgen * is uit eigen belang
D) Wel goed , zolang men ook rekening houdt met de autochtonen

Opdracht 42 A) Ik denk dat alle in Nederland geboren mensen bij de dominante cultuurgroep horen. B) zie vraag a , kenmerken zijn nuchter , gehaast en gierig

Opdracht 43 A) Ik denk dat iedere groep zich wel een beetje heeft aangepast, maar toch ook hun eigen cultuur vasthouden. B) zie vraag a

Opdracht 44 A) Nederlanders , Fransen? B) Doordat Suriname een kolonie was? C) Omdat de verschillende culturen elkaar wel beïnvloed hebben, maar waarbij ze toch vasthouden aan hun eigen cultuur.

Opdracht 46 A) Zijn bang dat islam de tweede godsdienst wordt en daardoor ook doordringt tot bijv. de politiek. B) Denk het niet, omdat de grote van sommige andere groepen meer toeneemt
C)Misschien, omdat niet alle jongeren het geloof zo serieus neemt.

Opdracht 48 Samenvattingsopdracht: hoe zal de multiculturele samenleving zich ontwikkelen? Er zijn veel verschillende culturen, die elkaar in verschillende opzichten beïnvloeden. Zowel op maatschappelijk, economische en politiek gebied. Maar Nederland is toch nog ver van het ideaal: “een multiculturele samenleving” verwijdert. Er bestaat een dominante cultuur en ondergeschikte (sub-) culturen, maar er is toch sprake van verschillende ontwikkelingen. Vaak zullen nieuwkomers geneigd zijn zich aan te passen aan de dominante groep, maar dit leidt tot een stukje verlies van hun cultuur. Als verschillende etnische groepen zich versmelten tot een nieuwe bevolkingsgroep wordt er gesproken van een melting-pot. Als het echter met die versmelting niet zo’n vaart loopt spreekt men liever van salad bowlsamenlevingen. Je kunt bij het beschouwen en waarderen van cultuurverschillen uitgaan van 2 punten: * cultureel universalisme = je kunt uitgaan van bepaalde algemeen waarden die voor iedereen geldend zouden moeten zijn, zoals bijv. de universele mensenrechten. Cultureel relativisme = volgens deze is elke cultuur uniek. Het past dan ook niet om over andere culturen waardeoordelen uit te spreken.

Ons Vluchtverhaal!!

Van Zimbabwe naar Nederland
Situatie in Zimbabwe
Hoewel de gezondheidsvoorzieningen sterk verbeterd zijn sinds de onafhankelijkheid, zijn deze met name gecentraliseerd in de stedelijke gebieden. Het enorme aantal mensen dat aan AIDS lijdt, verhoogt de druk op de gezondheidszorg. de regering, die het probleem jarenlang negeerde. Mede door het enorme aantal sterfgevallen aan de gevolgen van AIDS, is de levensverwachting teruggelopen van 61 jaar in 1990, naar 49 jaar in 1998. Ook de economie ondervindt hier direct gevolgen van, aangezien juist de economisch meest actieve groep wordt getroffen. Ook de uitgaven voor onderwijs (met name lagere en middelbare scholen) zijn sinds de onafhankelijkheid toegenomen. Onderwijs is niet verplicht, maar zo'n 90% van de schoolgaande kinderen behaalt "grade 5". De kwaliteit van het onderwijs laat wel veel te wensen over en er is een groot tekort aan passende vervolgopleidingen en werk. Door het verkeerde beleid in de landbouw is er een groot voedseltekort. De Zimbabwaanse regering heeft het namelijk nagelaten voedselreserves aan te leggen. Dus het is allesbehalve een goed politiek te noemen.Door de enorme sterfte aan de gevolgen van AIDS zijn veel weeskinderen gedwongen te werken om te overleven, ook al is het bij de wet verboden voor kinderen om te werken.Tussen de 12 en 17 jaar mag men licht werk doen.Ook vrouwen zijn in Zimbabwe zeer regelmatig het slachtoffer van geweld, met name binnenshuis, waar het slaan van vrouwen en seksueel misbruik veelvuldig voorkomen. Door het beleid van president Mugabe is er hongersnood, corruptie en geweld. Iedereen die kan trekt weg.

Het verhaal: Wij zijn 2 Aïcha en Chili, we zijn 20 en 21 jaar oud en we zijn gevlucht vanuit Zimbabwe. Aicha ouders verloren toen ze 10 was en Chilli toen ze 15 was. Eerst kwam Aicha en kort daarop Chilli samen met broertjes en zusjes op straat te staan. Wij zorgde voor eten en drinken voor Chilli’s broertje en zusje,maar het mocht niet baten. Zij hebben het niet overleefd
Het zusje van Aicha was al eerder gestorven door aids net dan haar ouders. Wij gingen na de dood van Chilli’s broertje en zusje beide bij een straatbende. Hierin was het ieder voor zich.Vanaf het begin dat we bij de straatbende zijn gegaan gebruiken we al drugs. Om aan geld voor de drugs te komen bedelden en stalen we van toeristen. Maar de dealer waar wij onze drugs van kregen had nog andere dingen met ons voor. We moesten voor hem tippelen. Toen we dat eenmaal door hadden zijn we ondergedoken, maar de dealer wordt opgepakt wegens dealen en vrouwenhandel. Wij werden gevraagd te getuigen tegen deze dealer, in ruil zou men zorgen dat we naar het noorden konden , maar deze belofte werd niet gehouden. Toen zijn we op eigen houtje naar het noorden gevlucht, omdat we doodsbang waren voor wraak. Uiteindelijk zijn we in Egypte terechtgekomen. Hier kwamen we door middel van liften. We hadden geluk dat we een man tegenkwamen die naar Kenia moest, dit was geen probleem aangezien we gewoon onze paspoorten bij ons hadden. Ze vroegen verder niks bij de douane, alleen wilden ze onze paspoorten zien. In Kenia hebben we onderdak gezocht in een klein armoedig wijkje, we hadden niks aan spullen en konden daar dus erg weinig. Nadat we daar een hele dag hebben rondgelopen en ‘s avonds laat niet meer wisten wat we moesten doen, kwamen we op een station terecht, daar hebben we overnacht. Eten stalen we van kleine boerderijtjes af, al waren daar al vele handen voor geweest. We liepen terug naar het station en hebben de eerst volgende trein genomen. We wisten niet waar die heen ging. Het was er ontzettend vol, je kon je dus makkelijk verbergen. Na enkele uren, het leken wel dagen gereisd te hebben kwamen we in de hoofdstad van Ethiopië, Adios Abeba. Ons besef van tijd waren we geheel kwijt maar het werd al snel donker, waar we dus van konden afleiden dat het al laat was. Op dat station hebben we dus maar overnacht. De volgende ochtend zijn we de stad zo’n beetje gaan verkennen, dat wil zeggen gaan kijken waar we ergens wat te eten vandaan konden halen. Ondertussen raakten we in gesprek met een groepje junks. Zij zeiden dat ze wel voor ons konden regelen dat we in Algerije kwamen, omdat een vriend van hun daar 1 x per maand drugs ging halen. Dit duurde echter nog 2 weken, wel waren we nu redelijk clean aangezien we geen geld hadden om drugs te kopen. Maar de afkickverschijnselen werden steeds erger. Tot we op een dag in contact kwamen met een andere groep mensen. Hier waren erg leuke jongens bij die ons graag wat wilden geven, en dat hoefden we dan niet eens terug te betalen, dus zijn we weer begonnen. Achteraf gezien hadden we dat beter niet kunnen doen, we waren 2 weken ontzettend sterk geweest, maar waren nu weer helemaal terug bij af. Gelukkig vertrokken we een aantal dagen later met de vrachtwagen naar Algerije, dit is goed verlopen, we waren met nog 6 andere vluchtelingen die ook vertrokken waren uit hun vaderland door problemen, alleen waren zij onderweg naar Egypte, dus vanuit Algerije moesten zij weer helemaal verder naar Egypte.. Met deze vrachtwagen zijn we tot aan het stadje Tamanrasset, in het zuiden van Algerije gereden. Eenmaal aangekomen in Algerije zijn we het hele land doorgelift in 1.5 week tijd. Na deze anderhalve week kwamen we aan in de stad Oran. Dit ligt aan de Middellandse oceaan. We wisten nu pas 1 ding echt zeker. We wilden naar een land waar de welvaart hoog was. In Oran hadden we het wel naar onze zin, met ons 2en. Na 3 weken Oran werden we aangehouden door de politie, die vroegen waar we vandaan kwamen en of we een verblijfsvergunning hadden. Dit hadden we dus niet, en wilden we ook niet aanvragen aangezien we hier toch niet wilden blijven. De politie bleef ons op ons dak zitten dat we dan maar weg moesten of op z’n minst een aanvraag naar verblijf moesten doen. We zijn dus hals over kop vertrokken. Het eerste beste schip wat we tegenkwamen zijn we op gegaan. Het was een vrachtschip met als bestemming Rotterdam haven. Wij wisten niet eens waar Rotterdam lag, maar het klonk ons wel goed in de oren, dus zijn we blijven zitten tot de eindbestemming. Het werd niet gecontroleerd omdat het alleen maar vracht hoort te zijn. Eenmaal in Nederland aangekomen waren we compleet uitgehongerd. We werden betrapt toen we de boot wilden verlaten, naar een huis gebracht en van daaruit met de politie mee naar het politiebureau en nu dit gesprekje….

Het verhaal: Wij zijn 2 Aïcha en Chili, we zijn 20 en 21 jaar oud en we zijn gevlucht vanuit Zimbabwe. Aicha ouders verloren toen ze 10 was en Chilli toen ze 15 was. Eerst kwam Aicha en kort daarop Chilli samen met broertjes en zusjes op straat te staan. Wij zorgde voor eten en drinken voor Chilli’s broertje en zusje,maar het mocht niet baten. Zij hebben het niet overleefd
Het zusje van Aicha was al eerder gestorven door aids net dan haar ouders. Wij gingen na de dood van Chilli’s broertje en zusje beide bij een straatbende. Hierin was het ieder voor zich.Vanaf het begin dat we bij de straatbende zijn gegaan gebruiken we al drugs. Om aan geld voor de drugs te komen bedelden en stalen we van toeristen. Maar de dealer waar wij onze drugs van kregen had nog andere dingen met ons voor. We moesten voor hem tippelen. Toen we dat eenmaal door hadden zijn we ondergedoken, maar de dealer wordt opgepakt wegens dealen en vrouwenhandel. Wij werden gevraagd te getuigen tegen deze dealer, in ruil zou men zorgen dat we naar het noorden konden , maar deze belofte werd niet gehouden. Toen zijn we op eigen houtje naar het noorden gevlucht, omdat we doodsbang waren voor wraak. Uiteindelijk zijn we in Egypte terechtgekomen. Hier kwamen we door middel van liften. We hadden geluk dat we een man tegenkwamen die naar Kenia moest, dit was geen probleem aangezien we gewoon onze paspoorten bij ons hadden. Ze vroegen verder niks bij de douane, alleen wilden ze onze paspoorten zien. In Kenia hebben we onderdak gezocht in een klein armoedig wijkje, we hadden niks aan spullen en konden daar dus erg weinig. Nadat we daar een hele dag hebben rondgelopen en ‘s avonds laat niet meer wisten wat we moesten doen, kwamen we op een station terecht, daar hebben we overnacht. Eten stalen we van kleine boerderijtjes af, al waren daar al vele handen voor geweest. We liepen terug naar het station en hebben de eerst volgende trein genomen. We wisten niet waar die heen ging. Het was er ontzettend vol, je kon je dus makkelijk verbergen. Na enkele uren, het leken wel dagen gereisd te hebben kwamen we in de hoofdstad van Ethiopië, Adios Abeba. Ons besef van tijd waren we geheel kwijt maar het werd al snel donker, waar we dus van konden afleiden dat het al laat was. Op dat station hebben we dus maar overnacht. De volgende ochtend zijn we de stad zo’n beetje gaan verkennen, dat wil zeggen gaan kijken waar we ergens wat te eten vandaan konden halen. Ondertussen raakten we in gesprek met een groepje junks. Zij zeiden dat ze wel voor ons konden regelen dat we in Algerije kwamen, omdat een vriend van hun daar 1 x per maand drugs ging halen. Dit duurde echter nog 2 weken, wel waren we nu redelijk clean aangezien we geen geld hadden om drugs te kopen. Maar de afkickverschijnselen werden steeds erger. Tot we op een dag in contact kwamen met een andere groep mensen. Hier waren erg leuke jongens bij die ons graag wat wilden geven, en dat hoefden we dan niet eens terug te betalen, dus zijn we weer begonnen. Achteraf gezien hadden we dat beter niet kunnen doen, we waren 2 weken ontzettend sterk geweest, maar waren nu weer helemaal terug bij af. Gelukkig vertrokken we een aantal dagen later met de vrachtwagen naar Algerije, dit is goed verlopen, we waren met nog 6 andere vluchtelingen die ook vertrokken waren uit hun vaderland door problemen, alleen waren zij onderweg naar Egypte, dus vanuit Algerije moesten zij weer helemaal verder naar Egypte.. Met deze vrachtwagen zijn we tot aan het stadje Tamanrasset, in het zuiden van Algerije gereden. Eenmaal aangekomen in Algerije zijn we het hele land doorgelift in 1.5 week tijd. Na deze anderhalve week kwamen we aan in de stad Oran. Dit ligt aan de Middellandse oceaan. We wisten nu pas 1 ding echt zeker. We wilden naar een land waar de welvaart hoog was. In Oran hadden we het wel naar onze zin, met ons 2en. Na 3 weken Oran werden we aangehouden door de politie, die vroegen waar we vandaan kwamen en of we een verblijfsvergunning hadden. Dit hadden we dus niet, en wilden we ook niet aanvragen aangezien we hier toch niet wilden blijven. De politie bleef ons op ons dak zitten dat we dan maar weg moesten of op z’n minst een aanvraag naar verblijf moesten doen. We zijn dus hals over kop vertrokken. Het eerste beste schip wat we tegenkwamen zijn we op gegaan. Het was een vrachtschip met als bestemming Rotterdam haven. Wij wisten niet eens waar Rotterdam lag, maar het klonk ons wel goed in de oren, dus zijn we blijven zitten tot de eindbestemming. Het werd niet gecontroleerd omdat het alleen maar vracht hoort te zijn. Eenmaal in Nederland aangekomen waren we compleet uitgehongerd. We werden betrapt toen we de boot wilden verlaten, naar een huis gebracht en van daaruit met de politie mee naar het politiebureau en nu dit gesprekje….