Monster van Loch Ness

Indeling In mijn presentatie ga ik het hebben over
Het landschap van het meer
Beschrijving en waarneming
Onderzoek naar het monster
Hoe is het monster daar gekomen
Argumenten voor en tegen Het meer Loch Ness Loch Ness is een heel groot meer in het noorden van Schotland, 38.6 kilometer lang en 1.6 kilometer breed. De bergen rond Loch Ness zijn eigenlijk hoge heuvels, 500 tot 800 meter hoog. Deze heuvels lopen onder water heel ver steil naar beneden, zodat ze samen een heel diep dal vormen vol met water. Het is eigenlijk een enorme scheur in de aardbodem. Geologen, mensen die de aardkorst bestuderen, hebben vastgesteld dat het Loch Ness miljoenen jaren geleden een stuk van de Atlantische Oceaan was. Door aardbevingen is Loch Ness een meer geworden. Het meer is 296 meter diep. Dieper dan de zee die Engeland en Schotland omringt. Daarom is de hoeveelheid water in Loch Ness ook gigantisch, en zelfs groter dan alle meren en rivieren in Engeland en Schotland tezamen. Hoewel de temperatuur van het water laag is, geeft het meer in de winter een warmte af die net zoveel is als de warmte die vrijkomt als je twee miljoen ton kolen zou stoken. Het meer bevriest ook nooit. Bovendien bevat het meer een grote hoeveelheid zalmforel en paling, genoeg om wel veertig grote waterbeesten te voeden. Hoewel de temperatuur van het water laag is, geeft het meer in de winter een warmte af die net zoveel is als de warmte die vrijkomt als je twee miljoen ton kolen zou stoken. Het meer bevriest ook nooit. Bovendien bevat het meer een grote hoeveelheid zalmforel en paling, genoeg om wel veertig grote waterbeesten te voeden. Er ia een kanaal gegraven vanaf de Atlantische oceaan naar Loch Ness en vanaf Loch Ness via nog twee meren naar de andere kant van Schotland, zodat schepen niet helemaal om Schotland heen hoeven te varen. Beschrijving en waarneming Waarnemingen De 'sightings' [waarnemingen] van het beest gaan terug tot het jaar 565 na Christus toen de Ierse Heilige Columba beweerde de Niseag (de Celtische naam voor Nessie) te hebben gezien tijdens de begrafenis van een man die eerder door het monster was gebeten. Duizenden mensen hebben het monster gezien. De verhalen over het monster zijn al heel oud. Het begon al in 565 na Christus toen de priester Columba het monster in Loch Ness zag. Het monster is in de volgende eeuwen maar een aantal keren gezien, maar vanaf de 19e eeuw wordt het monster plotseling vaker gezien. Maar pas in 1933 werd het monster voorpaginanieuws, en was de legende van "Nessie" geboren. Toen zagen een meneer en mevrouw op weg naar hun huis in een dorpje bij Loch Ness "een enorm beest op en neer duiken en rondtollen" in het meer. Hierover kwam een berichtje in de krant en dit leidde tot sensatie in de hele wereld. Al gauw kwamen er meer berichten over mensen die het monster hadden gezien. Zoals van een meneer en mevrouw (Spicer) die in de zomer van 1933 een monster de weg zagen oversteken met een beest in zijn bek om vervolgens in het meer te plonsen. In 1934 ziet een andere man het monster in Loch Ness zwemmen en maakt hier een tekening van. In de 47 jaar dat Alex Campbell waterschout van Loch Ness is geweest, heeft hij het monster naar zijn zeggen 18 keer gezien, maar nog nooit een foto kunnen nemen. Het dier was maar 4 of 5 seconden te zien.
Beschrijving Mensen die het monster hebben gezien, zeggen dat monster er zo uitzag: Het monster is lang, zeker 5 meter. Maar de meeste mensen schatten dat het monster tussen de 12 en 15 meter lang is. Het monster heeft tenminste een bult, maar sommige mensen menen twee of drie bulten te hebben gezien. Ook wordt vaak gezegd dat het monster een lange (slangachtige) hals, ongeveer 2 meter lang, met een kleine kop en een brede bek. Sommige voegen daaraan toe dat het monster hoorns of uitsteeksels op zijn kop had, hoewel niemand zo dichtbij het monster heeft gezien dat dit soort details goed te zien zijn geweest. Het heeft een glimmende, gladde huid. Over de kleur is het men niet eens: de een zegt zwart, de ander donkergrijs en weer een ander heeft het over bruingroen met een lichtere onderkant. De mensen die het monster hebben zien zwemmen zeggen dat het heel snel kan zwemmen. Op basis van sonar-onderzoek (waarover straks meer) vermoedt men dat Nessie ruitvormige zwempoten of vinnen heeft. Daarom luidt de officiele Latijnse naam " Nessiteras Rhombopteryx". Nessiteras betekent: het dier dat in de Ness zwemt. En Rhombopteryx betekent: dat het vinnen heeft in de vorm van een ruit. Men heeft wel geprobeerd het monster te fotograferen, maar de meeste foto's zijn onduidelijk. De beroemste foto is in 1934 door een dokter gemaakt; een foto met de lange nek van het monster die uit het water steekt. Deze foto wordt ook wel de doktersfoto genoemd. Een andere beroemde foto is in 1977 gemaakt door Anthony Shiels. Onderzoek naar het monster Er zijn meer dan 30 boeken geschreven en tientallen groepen van deskundigen of sensatiezoekers zijn aan het speuren geweest. Behalve dat mensen probeerden Nessie te fotograferen, probeerde ook mensen het monster te filmen. Op 23 april 1960 slaagde Tim Disdale, na 27 jaar onderzoek naar het monster, erin om iets bewegends op film vast te leggen. Een onderzoekscentrum van de Britse luchtmacht bevestigde dat de film echt was en dat het gefilmde voorwerp geen schip of onderzeeboot was maar "dat het waarschijnlijk een levend wezen is". De film werd op de televisie vertoond en wakkerde de belangstelling in de hele wereld weer aan. Dinsdale's film en de analyse ervan behoren nog steeds tot de belangrijkste bewijzen voor het bestaan van het monster. Er zijn ook veel vervalsingen van foto's en sporen geweest. In 1951 worden bijvoorbeeld drie bulten, gemaakt van hooibalen en bedekt met donker zeildoek, op het water gefotografeerd. Verder zijn ook pootafdrukken van een groot monster bij de oever gevonden. Deze bleken afkomstig van een paraplubak, vervaardigd uit een nijlpaardpoot. In 1962 werd een bureau opgericht, om verder onderzoek te regelen en bestaand bewijsmateriaal bij elkaar te brengen. Er werden jaarlijkse expedities naar Loch Ness gehouden. In de jaren '70 is Loch Ness zeer uitgebreid met sonar onderzocht. Sonar is een onder water gestuurde geluidsgolf. Als het geluid ergens tegenaan komt wordt het teruggekaatst. Zo kun je zichtbaar maken of er dingen of voorwerpen onder water zijn en wat de vorm en grootte daarvan is. Men zocht onder andere bewijs voor grotten in de heuvels rondom Loch Ness met toegangen onder water, maar dat had geen resultaat. Wel werden zo onderwateropnamen gemaakt van iets dat op de ruitvormige zwempoten van een enorm onbekend dier leek. Maar omdat juist in deze periode het Bureau werd gesloten wegens geldgebrek, twijfelen sommige mensen aan de echtheid van deze foto's. Ook al zijn de negatieven van deze opnames onderzocht door NASA, het Amerikaanse ruimtevaartcentrum. In 1992 en 1993 kwamen twee wetenschappelijke teams van het Natural History Museum en de Biological Association naar Loch Ness, om de biologische aspecten tot in detail te onderzoeken. Dit was de eerste keer dat Britse wetenschappers in alle openheid onderzoek naar het monster hebben gedaan. 1 Het meer is heel diep. Het meer is veel dieper dan de Noordzee. 2 Het water is modderig. Acht rivieren en zo'n 40 kleinere watertjes voeren slib naar het meer. De bodem bestaat daardoor uit een dikke sliblaag waar je onmogelijk een net overheen kan trekken. Bovendien is het water altijd troebel. Alleen de bovenste meter is helder. 3 Het weer is erg wisselvallig. Het oppervlak van het meer kan snel veranderen van een stille spiegel in golven die hoog worden opgezweept en het water kan in een paar uur een halve meter stijgen. 4 Je kan moeilijk foto's maken. Goed uitzicht over het meer heb je vanaf de noordzijde. Maar daar heb je fel tegenlicht. En de steile oevers van het meer verhinderen dat je dichtbij het water kan komen. 5 Het monster verdwijnt snel. Nessie wordt altijd maar enkele seconden gezien. Elk geluidje lijkt hem af te schrikken. Voor je een goede foto zou kunnen maken is hij al weer weg. Degene die met bewijzen komt dat het monster bestaat. Krijgt een beloning van 3.000.000 gulden. Dat ik omgerekend 1.361.340 euro. Dus pak je camera en ga naar Loch Ness. Argumenten Zijn we eindelijk gekomen bij de argumenten die mensen gebruiken om een antwoord te geven op de vraag "bestaat het monster nu wel of niet?". Welke argumenten hebben de mensen die denken dat het monster niet bestaat. Deze mensen denken dat het verhaal van het Monster van Loch Ness in 1933 door de pers werd bedacht, waarna het als publiekstrekker wordt gebruikt om het plaatselijke toerisme te bevorderen. Dat juist in 1933 zo vaak wordt beweerd dat men het monster heeft gezien, wordt als volgt verklaard: de zomer van 1933 was de heetste zomer ooit. En onder deze omstandigheden kan boven Loch Ness een luchtspiegelingseffect ontstaan, waardoor ieder voorwerp, of het nu een fles of een vogel is, uitvergroot wordt. En wat de fotografische bewijzen betreft, wijst Ronald Binns in zijn boek Het mysterie van Loch Ness opgelost, erop dat veel getuigen eigenlijk een aantal voorwerpen in Loch Ness fotograferen, zoals golven (veroorzaakt door schepen), boomstammen die uit het water steken, rotsen en vogels (zoals de Grote Noordelijke Duiker die veel in Schotse meren voorkomt) en zelfs herten. Volgens een wetenschapper is de waarneming van een krokodil-achtig wezen in 1932 mogelijk een steur (een vis die wel vier meter lang kan zijn) die een zeldzaam bezoekje bracht vanuit zee om kuit (eieren) te schieten. Mensen die geloven dat het monster wel zou kunnen bestaan, hebben de volgende verklaring. Net als dr. Karl Shuker, één van 's werelds grootste deskundigen op het gebied van cryptozoölogie, denken deze mensen dat het monster van Loch Ness een prehistorisch waterreptiel zou kunnen zijn. In de tijd dat Loch Ness nog een stuk van de Atlantische Oceaan was, leefden ook de dinosaurussen op aarde. Er was toen ook een soort dinosaurus die in de zee leefde, plesiosaurus genaamd. Zo'n dier had een lange nek, een kleine kop met lange kaken, een rond bultig lijf van ongeveer twee meter lang, een staart en vier grote vinnen of peddels waarmee het zich razendsnel voortbewoog. Het zou kunnen dat in de tijd dat Loch Ness is afgesloten van de zee (door aardbevingen) een groep plesiosaurussen is ingesloten. Overal op de wereld stierven de plesiosaurussen uit, maar niet in Loch Ness waar ze zich langzaam aanpasten aan de nieuwe omstandigheden. Plesiosaurussen zijn viseters en in Loch Ness barst het van de vis. Alleen, plesiosaurussen zijn reptielen. En reptielen hebben lucht nodig, dus je zou verwachten dat ze dan vaker boven water zouden moeten komen. Bovendien leggen ze eieren en die had men dan wel een keer moeten vinden. Maar stel dat in de hoge heuvels rond Loch Ness nu grotten zijn, bereikbaar onder water. Dan zou het monster daar adem kunnen halen en eieren kunnen leggen en uitbroeden. Maar tijdens het sonaronderzoek is geen bewijs gevonden voor de vermeende onderwatergrotten. Maar misschien liggen de toegangen wel te diep onder water om ze te kunnen vinden. En als het monster inderdaad al duizenden jaren bestaat dan moet er wel een hele familie van zijn, die zich in Loch Ness voortplant. Waarom zijn er dan geen resten van skeletten gevonden? De verklaring die hiervoor wordt gegeven is dat de botten door de diepte en koudheid van het water op de bodem blijven liggen en met modder bedekt zijn geraakt. Tot slot wordt gesteld dat vooral in 1933 en 1934 het monster zo vaak is gezien, omdat toen zijn rust werd verstoord door explosieven die men gebruikte om een weg aan te leggen bij Loch Ness. Tijdens die werkzaamheden kon men ook op sommige plekken dichter bij het meer komen dan anders. Als het wezen inderdaad al duizenden jaren bestaat dan moet er wel een hele familie van zijn, die zich in het loch voortplant. Waarom zijn er dan geen resten van skeletten gevonden? Het antwoord ter plaatse is dat "het loch zijn doden nooit teruggeeft", terwijl de wetenschappelijke verklaring is dat de botten ten gevolge van de diepte en koudheid van het water op de bodem blijven liggen en met modder bedekt raken.