Biografie
Naam: Simone van der Vlugt-Watertor
Geboortedatum: 15 december 1966
Geboorteplaats: Hoorn
Huidige woonplaats: Alkmaar
Gehuwd: ja
Kinderen: een jongen (Friso) en een meisje (Esmée) Schoolopleiding: havo en HBO lerarenopleiding Nederlands en Frans
Lievelingseten: Grieks en roti kip
Huisdieren: twee konijnen en een cavia Hoe het begon Er wordt mij vaak gevraagd wanneer ik wist dat ik schrijfster wilde worden. Tja, wanneer weet je zoiets? Je wordt niet op een dag wakker met de gedachte: Nu weet ik wat ik wil worden: schrijfster!Zoiets groeit. Het ontstaat omdat je merkt dat je het kán. Mijn hoofd zat altijd vol verhalen. Ik verzon spannende avonturen die ik met mijn vriendinnen ging spelen. Maar daar bleef het niet bij; ik schreef ze daarna ook op. Op school was ik heel goed in opstellen schrijven en omdat ik zoveel complimentjes kreeg, werden die verhalen steeds langer. Iets wat je goed kan, is leuk om te doen. Op een dag las ik een boekje dat een meisje van twaalf jaar had geschreven. Het was alsof de bliksem bij me insloeg! Twaalf jaar! Ik was dertien! Dus het kón. Je kon als twaalfjarige schrijfster worden. Vanaf dat moment ging ik er voor. Maar dat boek van dat twaalfjarige meisje was iets bijzonders want zij was namelijk ernstig ziek. Ik blaakte, gelukkig, van gezondheid maar ik had geen bijzonder verhaal te vertellen. Het verhaal dat ik naar een uitgever stuurde kwam dus ook, met een vriendelijke brief, weer terug. Natuurlijk was ik diep teleurgesteld maar ach, ik had alweer een ander verhaal in mijn hoofd. Het woord ‘opgeven’ kwam in mijn woordenboek niet voor. Mijn vader, die ook erg van lezen houdt, had me intussen op het bestaan van historische boeken gewezen. Eén boek raadde hij me in het bijzonder aan: “Kruistocht in spijkerbroek” van Thea Beckman. Toen ik dat boek gelezen had, was ik verkocht. Práchtig vond ik die verhalen over het verre verleden. Ik was veertien toen ik een boekje schreef over heksenvervolgingen. Ook dat boek werd afgewezen maar mijn middelbare schoolperiode lang heb ik van alles opgestuurd naar uitgevers. En… ik ontwikkelde me. Ik kreeg alle verteltechnische snufjes steeds beter in mijn vingers. Als ik een boek las lette ik niet alleen op het verhaal, maar ook op de manier waarop het geschreven was. Hoe de hoofdstukken begonnen, hoe spanning werd opgebouwd. Ik leerde terwijl ik las. Na de mavo en havo ging ik Frans en Nederlands studeren aan een lerarenopleiding in Amsterdam. Tijd om boeken te schrijven had ik toen niet meer maar er werden op die opleiding wel vakken gegeven als “Creatief Schrijven” en “Jeugdliteratuur in de basisvorming”. Mijn lievelingsvakken, dat zal duidelijk zijn. Een idee voor een jeugdboek begon vorm aan te nemen maar ik wilde eerst afstuderen. Als ik eenmaal verdiept ben in een verhaal houdt de wereld namelijk op met bestaan en dat kun je je niet veroorloven als je examens moet doen. Maar zodra ik afgestudeerd was begon ik aan mijn boek. Intussen werkte ik als secretaresse op kantoor omdat ik in het onderwijs niet zo snel werk kon vinden. In de avonduurtjes schreef ik mijn boek en na een jaar stuurde ik het op naar drie verschillende uitgeverijen. Twee stuurden het meteen terug, maar de uitgeverij waar ik het liefst bij wilde schrijven, uitgeverij Lemniscaat, nodigde me uit voor een gesprek. Ze stuurden me terug met allerlei adviezen om het boek te verbeteren en zeiden bij het afscheid: `Tot over een jaar!’ Zoveel moest ik herschrijven. Drie maanden later zat ik weer bij Lemniscaat met de herschreven versie. Na nog een heleboel schaaf- en schrapwerk werd het boek goedgekeurd. Onder de titel “De amulet’ kwam het in de winkel te liggen… en werd meteen genomineerd door de Kinderjury. Dat was nog nooit gebeurd met een debuut dus ik was ontzettend blij. Het is natuurlijk leuk als er een boek van je wordt uitgegeven, maar het is wel de bedoeling dat mensen het dan ook lezen. Daarover had ik niet te klagen. Ik begon meteen meer weer te schrijven en ik ben niet meer opgehouden. Schrijven is mijn lust en mijn leven! Van lesgeven is niets meer gekomen maar ik geef één à twee dagen in de week lezingen op scholen en sta dus toch nog voor de klas. Maar nu op de leukste manier die je maar kunt bedenken!
Geboortedatum: 15 december 1966
Geboorteplaats: Hoorn
Huidige woonplaats: Alkmaar
Gehuwd: ja
Kinderen: een jongen (Friso) en een meisje (Esmée) Schoolopleiding: havo en HBO lerarenopleiding Nederlands en Frans
Lievelingseten: Grieks en roti kip
Huisdieren: twee konijnen en een cavia Hoe het begon Er wordt mij vaak gevraagd wanneer ik wist dat ik schrijfster wilde worden. Tja, wanneer weet je zoiets? Je wordt niet op een dag wakker met de gedachte: Nu weet ik wat ik wil worden: schrijfster!Zoiets groeit. Het ontstaat omdat je merkt dat je het kán. Mijn hoofd zat altijd vol verhalen. Ik verzon spannende avonturen die ik met mijn vriendinnen ging spelen. Maar daar bleef het niet bij; ik schreef ze daarna ook op. Op school was ik heel goed in opstellen schrijven en omdat ik zoveel complimentjes kreeg, werden die verhalen steeds langer. Iets wat je goed kan, is leuk om te doen. Op een dag las ik een boekje dat een meisje van twaalf jaar had geschreven. Het was alsof de bliksem bij me insloeg! Twaalf jaar! Ik was dertien! Dus het kón. Je kon als twaalfjarige schrijfster worden. Vanaf dat moment ging ik er voor. Maar dat boek van dat twaalfjarige meisje was iets bijzonders want zij was namelijk ernstig ziek. Ik blaakte, gelukkig, van gezondheid maar ik had geen bijzonder verhaal te vertellen. Het verhaal dat ik naar een uitgever stuurde kwam dus ook, met een vriendelijke brief, weer terug. Natuurlijk was ik diep teleurgesteld maar ach, ik had alweer een ander verhaal in mijn hoofd. Het woord ‘opgeven’ kwam in mijn woordenboek niet voor. Mijn vader, die ook erg van lezen houdt, had me intussen op het bestaan van historische boeken gewezen. Eén boek raadde hij me in het bijzonder aan: “Kruistocht in spijkerbroek” van Thea Beckman. Toen ik dat boek gelezen had, was ik verkocht. Práchtig vond ik die verhalen over het verre verleden. Ik was veertien toen ik een boekje schreef over heksenvervolgingen. Ook dat boek werd afgewezen maar mijn middelbare schoolperiode lang heb ik van alles opgestuurd naar uitgevers. En… ik ontwikkelde me. Ik kreeg alle verteltechnische snufjes steeds beter in mijn vingers. Als ik een boek las lette ik niet alleen op het verhaal, maar ook op de manier waarop het geschreven was. Hoe de hoofdstukken begonnen, hoe spanning werd opgebouwd. Ik leerde terwijl ik las. Na de mavo en havo ging ik Frans en Nederlands studeren aan een lerarenopleiding in Amsterdam. Tijd om boeken te schrijven had ik toen niet meer maar er werden op die opleiding wel vakken gegeven als “Creatief Schrijven” en “Jeugdliteratuur in de basisvorming”. Mijn lievelingsvakken, dat zal duidelijk zijn. Een idee voor een jeugdboek begon vorm aan te nemen maar ik wilde eerst afstuderen. Als ik eenmaal verdiept ben in een verhaal houdt de wereld namelijk op met bestaan en dat kun je je niet veroorloven als je examens moet doen. Maar zodra ik afgestudeerd was begon ik aan mijn boek. Intussen werkte ik als secretaresse op kantoor omdat ik in het onderwijs niet zo snel werk kon vinden. In de avonduurtjes schreef ik mijn boek en na een jaar stuurde ik het op naar drie verschillende uitgeverijen. Twee stuurden het meteen terug, maar de uitgeverij waar ik het liefst bij wilde schrijven, uitgeverij Lemniscaat, nodigde me uit voor een gesprek. Ze stuurden me terug met allerlei adviezen om het boek te verbeteren en zeiden bij het afscheid: `Tot over een jaar!’ Zoveel moest ik herschrijven. Drie maanden later zat ik weer bij Lemniscaat met de herschreven versie. Na nog een heleboel schaaf- en schrapwerk werd het boek goedgekeurd. Onder de titel “De amulet’ kwam het in de winkel te liggen… en werd meteen genomineerd door de Kinderjury. Dat was nog nooit gebeurd met een debuut dus ik was ontzettend blij. Het is natuurlijk leuk als er een boek van je wordt uitgegeven, maar het is wel de bedoeling dat mensen het dan ook lezen. Daarover had ik niet te klagen. Ik begon meteen meer weer te schrijven en ik ben niet meer opgehouden. Schrijven is mijn lust en mijn leven! Van lesgeven is niets meer gekomen maar ik geef één à twee dagen in de week lezingen op scholen en sta dus toch nog voor de klas. Maar nu op de leukste manier die je maar kunt bedenken!
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden