BAM! Hard klap ik mijn laptop uit frustratie dicht. Al een paar minuten zat ik moedeloos naar mijn scherm te staren, hard op zoek naar een nieuw onderwerp om een blog over te schrijven – de deadline kwam ondertussen steeds dichterbij. Maar toen was ik er klaar mee. Het coronanieuws komt onze neus inmiddels wel uit, dus daar wilde ik niet meer over schrijven. Maarja, waar moet je over schrijven als je buiten dat niks meemaakt? Het lijkt wel coronakomkommertijd.

In de journalistiek is de komkommertijd een bekend fenomeen. Het is een periode in de zomer waarin de politiek tijdelijk stilligt, mensen op vakantie gaan en er dus weinig te beleven valt. Dit merk je dan in het nieuws. Journaals hebben weinig zinnigs te melden en openen hun uitzendingen met de verjaardag van een kat (bij wijze van spreken).

Cornonakomkommertijd

Maar dit jaar is het anders. Door de coronacrisis ligt het land op zijn gat: evenementen zijn afgelast, in de politiek gaat het alleen nog maar over de coronabestrijding en de straten zijn uitgestorven. Het gevolg: de journaals zijn de wanhoop nabij en kunnen hun uitzendingen eigenlijk alleen maar vullen met coronanieuws. De komkommertijd is dit jaar met minstens een paar maanden vervroegd, zouden we dus wel kunnen zeggen.

En ik merk het niet alleen wanneer ik het nieuws kijk, ook in mijn eigen leven valt er weinig anders te melden dan het aantal besmettingen en al die dingen die níet meer door kunnen gaan. Gesprekken met vrienden of op het werk vallen stil en áls er gepraat wordt, gaat het alleen maar over corona: de gevolgen van corona, voor onszelf of voor anderen, klagen over corona, de voordelen ervan proberen in te zien… Ik kan het woord intussen niet meer horen.

Saai

Toch kan ik ze – ons – geen ongelijk geven. Want zeg nou eerlijk, de meesten van ons hangen de hele dag op de bank, kijkend naar een of andere Netflix-serie. School is (zo goed als) klaar en dus valt er vrij weinig te beleven. We doen wel ons best om nieuwe hobby's te vinden, maar al met al zijn onze dagen vooral erg saai.

Gevolg: toch weer een blog met als onderwerp corona.

Overgave

Normaal probeer ik mijn blogs altijd te eindigen met een positieve noot; ik probeer goed advies te geven, doe een oproep of maak een goed voornemen. Maar in dit geval gaat dat niet op. Het is namelijk iets dat ik niet kan veranderen, hoe graag ik het ook zou willen. In een komkommertijd valt er nu eenmaal weinig te vertellen.

Misschien moet ik me er dus maar bij neerleggen. Ja, ik kan het woord corona inderdaad niet meer horen, maar tegelijkertijd gebruik ik het zelf ook meerdere keren op een dag… Uiteindelijk komen we de coronakomkommertijd vast wel weer uit. En in de tussentijd ga ik misschien toch proberen wat dingen te ondernemen, waarover ik dan in geuren en kleuren kan vertellen.