Phileine zegt sorry (2003)

Filmverslag: “Phileine zegt Sorry” Speelduur: 95 minuten
Titel film: “Phileine zegt sorry” Naam regisseur: Robert Jan Westdijk
Naam schrijver: Ronald Giphart
Naam bewerker: Robert Jan Westdijk
Gebaseerd op boek: de gelijknamige roman van Ronald Giphart
Genre: Romantische Komedie Mijn verwachtingen: Ik heb niet zoveel verwachtingen voordat ik naar de film ga. Als voorbereiding op de film heb ik het boek alvast gelezen. Dit moest ik ook lezen voor mijn CKV- filmverslag. Ik moet straks gaan kijken of de film en het boek veel op elkaar lijken. Kijken welke overeenkomsten en verschillen er zijn tussen het boek en de film. Ik heb natuurlijk wel wat scènes waar ik erg nieuwsgierig naar ben in de film. Sommige dingen zijn natuurlijk best moeilijk te verfilmen en ik ben dan benieuwd hoe ze dat gedaan hebben. Personages: De hoofdfiguren van deze film zijn Phileine (Kim van Kooten) en Max (Michiel Huisman). Phileine: een eigenwijs, brutaal maar eigenlijk heel kwetsbaar meisje. Phileine staat vol in het leven en ze heeft gevoel voor humor, hiermee geeft ze op alles commentaar. Max: de grote liefde van Phileine. Hij is een enthousiaste acteur die naar New York mag voor een grensverleggend toneelproject. Belangrijkste Bijfiguren: Gulpje (Hadewych Minis), Lala (Tara Elders) en Fleur (Liesbeth Kamerling). Gulpje: een Belgische huisgenoot van Max in New York. Ze houdt van feestjes en wisselende contacten zijn haar niet vreemd. Ook zij is brutaal en bijdehand en ze deelt soms rake klappen uit. Soms vind zelfs Phileine dat ze te ver gaat. Lala: hartsvriendinnen met Phileine en Fleur. Als Phileine naar New York reist om Max op te zoeken, blijkt Lala er ook te zijn en hun vriendschap wordt hierdoor aardig op de proef gesteld. Fleur: een goedgebekte vriendin van Phileine. Samen met vriendin Lala, hebben Fleur en Phileine graag het woord, ze doen (met humor) alles wat ze willen en vertellen iedereen gráág de waarheid! Ze hebben met z’n drieën een eigen taal ontwikkeld en vinden het leuk om hiermee mensen, vooral mannen, mee voor schut te zetten. Al deze personages zijn rond de midden twintig.
Samenvatting van het verhaal: Als Phileine naar het feest van de beste vriend (Max) van haar vriend Dylan gaat, merkt ze dat haar Dylan niet op het feest is. Dylan had wel gezegd hierheen te gaan en Phileine betrapt hem op overspel. Hier is ze erg boos over, Max troost haar een beetje en zo ontstaat er een relatie tussen de twee. Als Phileine en Max nog maar net een relatie hebben, vertelt Max dat hij voor een jaar naar New York gaat om een rol te spelen in Shakespeare’s ‘Romeo & Julia’. Een paar dagen later zwaait Phileine hem uit op Schiphol. Tegenover haar vriendinnen houdt ze zich stoer. Maar als ze haar moeders creditcard vindt, koopt ze een ticket naar New York en reist ze hem na een paar maanden achterna. In New York krijgt Phileine al snel het gevoel dat Max meer geïnteresseerd is in zijn tegenspeelster dan in haar. Ze besluit een kijkje te nemen bij de repetities en daar krijgt ze al snel spijt van. De scène die Max en Joanna spelen is voor Phileine niet leuk om te zien…Als dan ook nog blijkt dat Max ‘vergeten’ is haar uit te nodigen voor de première, heeft Phileine het helemaal gehad. Uiteindelijk belandt Phileine, samen met haar vriendin Gulpje, per ongeluk in het theater waar Max zijn première heeft. Beide meisjes zijn aangeschoten. De zaal is helemaal vol en er is veel pers aanwezig. Ze kijken naar een ‘erotische interpretatie’ van ‘Romeo & Julia’. Dit gaat Phileine op een gegeven moment echt te ver. Ze stelt Max, tijdens de voorstelling, voor de keus: hij gaat direct met Phileine mee en ze praten nergens meer over óf hij ziet haar nooit meer terug. Als Phileine boos de zaal uitloopt merkt ze dat Max haar niet achterna komt. Uit jaloezie stort ze zich in de armen van LT, de vriend van Max’ tegenspeelster Joanna. Hier krijgt ze later spijt van en ze komt erachter hoeveel ze om Max geeft. Maar Max heeft ontdekt dat Phileine hem bedrogen heeft en hij wil haar niet meer zien. Als ze elkaar later terugzien op een galafeest in New York, gaat Phileine het podium op, om uit wanhoop, voor het eerst in haar leven “Sorry” te zeggen… Tijd en plaats: Het verhaal is niet- chronologisch gespeeld, want in het begin van het verhaal zie je Phileine en Max in het park zitten. Later zie je Phileine met Dylan (Daan Schuurmans) haar vriendje vóór Max. De rest van het verhaal speelt zich met Max af en dit is allemaal chronologisch. Er zijn géén flashbacks te zien in de film. De vertelde tijd is ongeveer een paar maanden. Het verhaal speelt zich deels af in de binnenstad van Utrecht, de woonplaats van Phileine en Max. De meeste tijd wordt echter doorgebracht in New York, waar Max voor een jaar naar toe is gegaan voor een toneel- project. Spel: De film is heel dynamisch. Er is bijna constant beweging in de film. Phileine is een heel druk meisje, ze praat en beweegt veel. Ze zit geen minuut stil. In de film is het dan ook niet vaak rustig, daar zorgt Phileine wel voor. Phileine kan erg boos worden, maar ook erg kwetsbaar zijn. Er zitten dus veel emoties in de film. Ze maakt als toeschouwer alles van dichtbij mee en er worden geen dingen verborgen gehouden voor de kijker. Thema: Het ontdekken van de realiteit en de zoektocht naar jezelf. Phileine heeft aan veel mensen een hekel en ze vertelt dan ook iedereen eerlijk wat ze van iemand vind. Bij voorbaat mag ze mensen niet en doet ze bot. Het kan haar eigenlijk ook niet schelen wat mensen van haar denken. Aan het eind van de film heeft ze zichzelf als het ware ontdekt. Ze krijgt zelfs schuldgevoelens, ze ziet dat ze dingen fout heeft gedaan en zegt voor het eerst in haar leven “Sorry”.. Scènes die mij het meeste aanspraken: ·In het begin van de film, zie je een scène dat Phileine, Lala en Fleur op een feest zijn. Dit vond ik een erg leuke scène. Ze gedragen zich dan alsof ze zichzelf

helemaal het einde vinden en ze zetten, op een humoristische manier, wat mensen voor schut. De drie vriendinnen zijn op dit moment net een eenheid en het lijkt net of ze een soort toneelstukje hebben ingestudeerd. Ze doen bepaalde bewegingen precies te gelijk, dit ziet er leuk uit. Ik vind het vooral grappig dat het ze echt niks kan schelen, dat ze zichzelf misschien wel voor schut zetten en wat mensen van hun vinden. Ze hebben elkaar en dat is genoeg. ·Ik vond het ook leuk toen Max met Phileine op zijn schouder door New York liep. Dit plaatje zie je ook op alle reclameposters van de film. Het ziet er grappig uit zo’n meisje op iemands schouder. Als je dit in het echt op straat tegen zou komen, zou je wel moeten lachen. ·Als aan het eind van de film, na een ruzie, Phileine en Max elkaar weer terugvinden op het aids- gala in New York, nadat Phileine op het podium “Sorry” heeft gezegd, zijn ze weer helemaal blij en verliefd. Ze doen op dat moment iets raars, vind ik. Ze omhelzen elkaar en dan beginnen ze uit blijdschap allebei heel hard te schreeuwen/ gillen. Ze zien er dan weer heel lief en gelukkig uit. Dit vind ik een leuk moment, maar het is volgens mij wel echt iets wat alleen in films gebeurd. In films is het wel grappig, maar als je het in het echt mee zou maken, zou je volgens mij wel zoiets hebben van: “wat zijn dat voor een gekke mensen”. Beeldmiddelen: de speciale effecten
sterk camerawerk van Bert Pot
Een seksscène wordt een kunststuk met een ronddraaiend bed, regen en windmachines. Muziek: De titelsong van “Phileine zegt Sorry” wordt gezongen door Zosja. Het nummer heet: “I’m Sorry”. Je kan zien dat dit liedje echt bij de film past, als je naar de tekst kijkt. Het liedje en het ritme geven echt Phileine weer. Bij dit liedje zie je Phileine als een soort James Bond in een pak en met een geweer. Phileine lijkt hier heel stoer en nergens bang voor. Op het eerste gezicht lijkt dit echt bij Phileine te passen, maar als je haar in de loop van het verhaal beter leert kennen blijkt ze ook wel heel kwetsbaar te zijn. Verder komt er naar mijn idee niet zo heel veel muziek in de film voor. Plus en minpunten van de film: Er zaten in de film wat onrealistische dingen. Toen Phileine een keer heel boos was, kwam er stoom uit haar hoofd en schoot ze als een raket naar het heelal. In het heelal dreef een groot hart waarop Phileine en Max stond geschreven. Toen ze even later weer Phileine in het heelal filmden knalde het hart uit elkaar (ze hadden toen ruzie). Ook was er een scène waarin Phileine stiekem naar de repetitie ging kijken van Max, maar ze mocht van de regisseur niet meer in het theatergebouw komen. Je zag Phileine toen de trap op klimmen en voor haar liep zijzelf in een soort Charlie’s Angels outfit de boel te verkennen, zodat ze niet betrapt zou worden. Dit vond ik niet zo leuk aan de film, want dit maakte het allemaal een beetje onwerkelijk en daar houd ik niet zo van. Verder werd soms ook ineens even alles stop gezet en dan kwam er een tweede Phileine in beeld, die dan commentaar gaf op dingen. Dit was soms wel handig, zo wist je de gedachtes van Phileine een beetje. Anders zouden sommige dingen misschien niet echt duidelijk zijn geweest. Dit vond ik dan wel goed aan de film, maar misschien hadden ze dat dan toch beter op een andere manier duidelijk kunnen maken. Op een iets realistischere manier. Goede en minder goede acteur(s)/ actrice(s): Ik vond Kim van Kooten (Phileine) en Michiel Huisman (Max) allebei goed spelen. Het kwam allemaal erg geloofwaardig over. Ik vind het moeilijk om te zeggen welke acteurs/ actrices ik niet goed vond spelen. Ik vond de moeder van Phileine genaamd “Lotti” en gespeeld door Liz Snoyink een beetje overdreven. Ik weet niet of het ligt aan Liz Snoyink of dat de rol gewoon zo overdreven hoort te zijn. Lotti is een echte mannenverslindster, het liefst vertoeft ze zich in het gezelschap van meerdere minnaars onder het genot van een glaasje champagne. Ik vind dit een beetje ongeloofwaardig overkomen. Ze komt met haar minnaars altijd bij Phileine thuis, zodat haar man haar niet kan betrappen op overspel. Ik vind het raar dat Phileine dit toelaat en er eigenlijk niet “echt” iets over zegt tegen haar moeder. Ik kan me niet voorstellen dat je het niet erg vind, als je moeder zo is.
Personage/ rol die mij het meest aanspreekt: Ik vind de rol van Kim van Kooten als Phileine erg leuk. Volgens mij is het heel leuk om Phileine te spelen, omdat ze gewoon letterlijk ‘overal schijt aan heeft’. Ze is eigenwijs, super brutaal, jaloers, recht voor haar raap, maar toch ook wel kwetsbaar. Ze is ontzettend gek op haar grote liefde: Max en reist, om hem te verrassen, naar New York. Hij blijkt toch niet zo blij met haar komst. Ik vind het knap hoe ze hiermee omgaat, ze interpreteert het toch wel op een redelijk ‘komische manier’. Als ik een rol mocht kiezen in deze film zou het toch echt die van “Phileine” zijn. Volgens mij kan je je in haar rol helemaal uitleven, dat lijkt me wel wat. Nieuwe interesses: Deze activiteit heeft geen nieuwe interesses bij me opgewekt. Ik heb het altijd al leuk gevonden om naar de bioscoop te gaan en om naar films te kijken. Ik vond het eigenlijk nog best leuk om een verslag te maken over een ‘leuke’ film. Door op internet etc. informatie over de film te zoeken, kom je toch nog wat achtergrondinformatie over de film te weten. Op deze manier worden eventuele vragen waarschijnlijk nog beantwoord. Scenario,Regie: Robert Jan Westdijk
Producenten: Motel Films Fu Works
De Schrijver: Ronald Giphart
Uitvoerend Producent: Judy Maat
Co- Producent: BNN “Phileine zegt Sorry” ging op 24 september in première als openingsfilm van het 23e Nederlands Film Festival in Utrecht. Tijdens het Gala van de Nederlandse Film werd de productie bekroond met vier Gouden Kalveren: Kim van Kooten ontving het Gouden Kalf voor ‘Beste Actrice’, Bert Pot kreeg het Gouden Kalf voor ‘Beste Camera’, Peter Alderliesten ontving het Gouden Kalf voor ‘Beste Montage’ en Herman Pieëte kreeg het Gouden Kalf voor ‘Beste Sound Design’. “Phileine zegt Sorry” is een ontzettend succes en draait in ongeveer 77 bioscopen in Nederland. Ronald Giphart, schrijver van het boek: Ronald Giphart wordt in 1965 geboren in Dordrecht. Zijn vader is huisvestingsambtenaar en zijn moeder, Wijnie Jabaaij, is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Zijn ouders gaan scheiden als Ronald 11 jaar is. Hij blijft bij zijn vader wonen en in 1987 verhuist hij naar Utrecht, waar hij Nederlands gaat studeren. Hij stopt na drie jaar met deze studie, omdat hij schrijver wil worden. Uitgeverij Nijgh en Van Ditmar vraagt hem om een boek te schrijven, naar aanleiding van een tekst in een literair tijdschrift. Hij is dan als nachtportier bij ziekenhuis Overvecht werkzaam en kan ‘s nachts een groot deel van zijn roman “Ik ook van jou” schrijven. In 1992 wordt dit debuut uitgegeven. Hiervoor ontvangt hij het ‘Gouden Ezelsoor’ voor het best verkochte debuut van 1992. Vanaf 1994 wordt Giphart fulltime schrijver en richt hij samen met Rob van Erkelens en Joris Moens het tijdschrift ‘Zoetermeer’ op. Zijn grote voorbeeld is Jeroen Brouwers, een schrijver die hij in zijn eigen boeken ter sprake brengt. Andere werken die hij schreef, zijn: Giph (1993); Het feest der liefde (1995). Giphart is een van de populairste schrijvers van deze tijd, vooral onder jongeren heeft hij veel fans. Van zijn roman “Phileine zegt Sorry” zijn meer dan 140.000 exemplaren verkocht. Giphart is zeer tevreden over de film, het lijkt echt op het boek. Dit was niet van toepassing bij de verfilming die Robert Jan Westdijk had gemaakt van Gipharts’ boek “Ik ook van jou”. Giphart is bij de opnames geweest van de film en hij heeft geholpen door middel van aanwijzingen etc. Hij heeft alles rond de verfilming van zijn boek gevolgd, hij is ook naar New York afgereisd voor de opnames. Ik vond het leuk dat Ronald Giphart ook nog even in de film verscheen voor een korte reclameboodschap. Hij vertelde daarin dat de film veel beter is als het boek. Ook hield Giphart voor ‘Viva’ een dagboek bij over de film.
Robert Jan Westdijk, regisseur: Robert Jan Westdijk is geboren in 1964. Hij studeerde in 1987 af aan de Nederlandse Film en Televisie Academie, richting montage. Sindsdien werkt hij als regisseur. Hij heeft televisiedrama’s, een korte film en verschillende speelfilms op zijn naam staan. Zijn debuutfilm “Zusje” werd in 1995 bekroond met een Gouden Kalf en is verkocht aan 22 landen. Deze film was ook met Kim van Kooten in de hoofdrol. Ook zijn snelle, hippe jongerenfilm “Siberia” (1998) heeft meerdere prijzen gewonnen op Internationale Filmfestivals. Deze film is verkocht aan zes landen. Omdat onder andere Ronald Giphart vond dat de verfilming van “Ik ook van jou” niet helemaal goed gelukt was, wilde regisseur Robert Jan Westdijk laten zien dat hij het wel kon, een boek van de Utrechtse schrijver verfilmen. Met het scenario van “Phileine zegt Sorry” laat hij zien dat hij een script, gericht op jongeren, met veel humor weet te maken.