Enter Esther Fechter, een schoolmeisje met 'een lief gezicht dat op het punt stond waar het zou moeten kiezen tussen lelijk worden en mooi'. In de gevulde bus wordt ze seksueel geïntimideerd door een agressieve kinkel. De vernedering is zo diep, en Mischa schaamt zich zo voor de collectieve lafheid van de andere passagiers, dat hij de kinkel de bus uit volgt en hem zonder plichtplegingen neerschiet. Hij rijdt terug naar Amsterdam, ontdoet zich van het pistool en zijn kleren (onder meer een gele ijsmuts) en wacht op de dingen die komen gaan.

Mischa heeft geluk, de Man met de Gele IJsmuts wordt niet opgespoord, en omdat zijn slachtoffer een fascistische verkrachter blijkt te zijn, groeit hij anoniem zelfs uit tot een nationale held. In hoofdstuk drie, korte tijd later, zien we hem terug in Sydney, met een nieuwe liefde en worstelend met zijn geweten. Want hij is gelukkig geworden door alles wat volgde op een moord: 'het was alsof hij met een vals toegangskaartje het paradijs was binnengekomen.' Het is een geheim dat hij niet voor zijn nieuwe liefde kan of wil verbergen. Wachtend in een café aan de kade realiseert hij zich dat hij het haar moet vertellen - met alle gevolgen vandien.

En dan gebeurt het. Aan zijn tafeltje komt een meisje zitten, een 'breekbare schoonheid' met een pandarugzakje. Het is Esther Fechter, die met haar vader een wereldreis maakt om te herstellen van het seksueel schrikbewind dat de kinkel in de bus een tijdlang over haar heeft uitgeoefend. In de twee minuten die hun ter beschikking staan terwijl vader afrekent, bedankt Esther hem 'klaar en helder'. Het is de vergeving die Mischa nodig heeft om zichzelf een biecht bij zijn nieuwe vriendin te besparen.

Het succes van Krabbés novelle staat of valt met het geloof van de lezer in wonderen. Ik moet zeggen dat mijn suspension of disbelief knapte bij de regels 'Zij herkende hem./ Hij herkende haar.' Ik zal geen Droogstoppel spelen door voor te rekenen hoe groot de kans is dat twee Nederlanders elkaar geheel onverwachts tegenkomen aan het andere eind van de wereld. Maar zelfs als die kans één procent was, dan nog zou ik die niet willen teruglezen in een roman.

Toeval is een van de leidende motieven in het werk van Krabbé. Maar de ontmoeting tussen Esther en Mischa is van een andere orde dan de verdwijning van Saskia in Het gouden ei, of zelfs dan de ontknoping van De grot. Ze verpest met terugwerkende kracht de mooie dingen in Krabbés novelle: de treffende vergelijkingen; de overtuigende psychologie, bijvoorbeeld die van van een man die gek wordt van de moord die hij op het punt staat te plegen.

Als 'Een Goede Dag voor de Ezel' een overtuigend plot had gehad, dan zou je nog tevreden kunnen constateren dat Krabbé opnieuw mooi over alledaags geluk schrijft. Of dat hij nog een aardig open einde in petto heeft, omdat het natuurlijk maar zeer de vraag is of Mischa's wroeging weg zal blijven. Had Tim Krabbé zich maar geconcentreerd op de psychologie van een man die wegkomt met een 'goede moord' en vervolgens in gewetensnood komt. Nu blijft ons weinig meer over dan een krachteloos sprookje.

.

Ik ben het met deze recencie eens, vooral dat het boek te veel toeval bevat ben ik het mee eens

Recentie 2

Volgens Krabbé zelf is zijn oeuvre relatief klein door zijn'ploeterende manier van schrijven' en is hij bang dat hij zijn verhaal'niet kan laten vollopen met interessante gedachten.' Hij schrijfttientallen versies van 'iets wat fris moet worden' en wil vooral 'aan deoppervlakte boeiend zijn'.Een Goede Dag voor de Ezel gaat over een geplande moord die nietgepleegd wordt en een gepleegde moord die niet gepland is. Je kunt je ervan alles bij voorstellen: wraakzucht, razernij, gewetensnood, spijt.Krabbé krijgt het verhaal echter niet van de grond en boeit zelfs 'aan deoppervlakte' amper. De hoofdpersonen zijn van bordkarton. Geen moment leefje mee met de moordenaar die zijn wraakgevoelens voor zijn ex bekoelt opeen willekeurige jongen die zich asociaal gedraagt. Hij verkeert niet ingewetensnood, maar wil de moord later wel opbiechten aan zijn nieuwegeliefde.Een beetje meeleven lukt nog met de vader van het meisje Esther datmisbruikt is door haar akelige vriendje (dat vermoord wordt). Haar liefdevoor die boertige ploert is weer volstrekt onnavoelbaar.De koelbloedige killer denkt kort na de moord: 'Hij had een moordgepleegd! Dat ging toch wel ver.' En even later: 'Hij stelde zich een kindvoor dat hem een schrift liet zien waarin het een potloodpoppetje hadgetekend, en hij pakte een vlakgum en vlakte dat poppetje uit. Dàn zou hijzich slecht voelen. Hij had dus nog wel gevoelens.' Een interessantegedachte.Toeval - een aardig thema, en geliefd bij Krabbé - draagt in ditverhaal ook niet bij aan de geloofwaardigheid, omdat er te veel van is.Twee individuen (Esther en de moordenaar) die elkaar één keer eerder - in de bus vlak voor de moord - hebben gezien en elkaar een tijd later opeen terrasje in Sydney in één oogopslag herkennen, het werkt niet. Ookde dialoog die volgt, is hoogst onwaarschijnlijk. Esther: 'Waarom hebt uhet gedaan?' Moordenaar: 'Hij misdroeg zich tegenover jou.' Als iedereenzo dacht, zou de politie het nog druk krijgen.Hoe integer Krabbé ook werkt aan zijn romans, aan de ongeschreven regeldat je de dingen moet laten zien en niet expliciet benoemen, heeft hijkennelijk niet zo'n boodschap. Want voor de lezer die het nog niet snapt,legt hij aan het eind nog eens uit: de moordenaar 'had een goede daadverricht, niet iets waarvoor hij moest worden gestraft'.Hufters, criminelen en ploerten, opgelet; een gewaarschuwd mens teltvoor twee.Edith KoendersTim Krabbé: Een Goede Dag voor de EzelPrometheus; 16,95Prometheus; 16,95

Ik vind deze recensie wel heel erg negatief en er zijn geen positieve genoemd terwijl het niet een heel erg slecht boek was dus dat vind ik jammer

Eigen mening

Eigen mening

Ik vond de opbouw van het boek goed. Ik vond het fijn dat je het verhaal van twee kanten zag en dat je dan ook een beter beeld krijgt bij de precieze gebeurtenissen bijvoorbeeld dat Bart werd vermoord en dat je dan van Wybren en Esther achtergrond van Bart hoort.

Dit draagt ook bij dat ik de schrijfstijl van de schrijver fijn vind om te lezen omdat het duidelijk en niet te langdradig is. Nu komen we bij een punt waar ik minder positief over ben, namelijk dat het verhaal niet zo realistisch is en dat ik de toeval een beetje te veel vind en dat bijvoorbeeld dat ze bij elkaar op het terras zitten in Australië te veel toeval en dat maakt het wel minder leuk. Verder begreep ik de bedoeling van de schrijver niet echt en dat vind ik ook wel jammer dat de achterliggende gedachte voor mij niet duidelijk is. Ik vind wel dat het boek redelijk veel indruk maakt met bijvoorbeeld de moord aan het begin van het boek en ik vond het nog wel een redelijk leuk boek

Bibliografie

Ik heb alleen het boek gebruikt

Toevoegende opdracht ( lied)

Lied (of rap) schrijven dat past bij het boek (en daarbij de muziek componeren?) en uitleggen waarom je het lied zo hebt gemaakt.

Eén schot, en je leven veranderd.

 Eén schot, en je leven is anders.

Daar lig je dan in de sloot

, je kent de man niet die je schoot.

 Vier kogels in je lichaam hebben een eind gemaakt aan je leven,

en een eind gemaakt aan de knelling van Esther wat haar deed beven.

Waarom deed je Esther dit aan,

wat heeft ze jou misdaan

maar nu ben je dood

je bloed is rood

je licht daar in de sloot

je kent de man niet die je schoot

hij heeft de goede gedood

want al jouw vrienden zagen Esther bloot

je schoot vier kogels in zijn lichaam

naar alles wat hij Esther had aangedaan

dit was zijn verdiende loon

maar nu is jouw strafblad niet meer schoon

de kogels waren voor Lydie bedoeld

maar nu heeft Bart ze gevoeld

dit is een betere bestemming

want Bart was een grote beknelling

ja, nu is hij dood

en zijn bloed is rood

hij licht dat in de sloot

je kent die jongen niet die je neerschoot

je hebt de goede gedood

want al zijn vrienden zagen Esther bloot