Zakelijke gegevens;
Auteur: Kluun
Titel: Komt een vrouw bij de dokter
Eerste druk in: Oktober 2003
Gelezen druk: Tweeëndertigste druk, September 2006
Uitgeverij: Podium Amsterdam
Aantal pagina’s: 317

Titelbeschrijving;
De titel luidt: Komt een vrouw bij de dokter.
De titel is vrij simpel te verklaren. Er komt een vrouw bij de dokter… Die vrouw is Carmen en zij krijgt te horen dat ze borstkanker heeft. Dat is het essentiële van dit boek, een vrouw wiens leven, en dat van haar man, een drastische wending neemt na een bezoek aan de dokter.

Motivatie van mijn boekkeuze;
Verschillende mensen in mijn omgeving vertelden mij dat het een mooi boek moest zijn.

Ik werd nieuwsgierig en ben begonnen met het boek te lezen.

Eerste persoonlijk reactie;
Ik had het boek thuis, ik las de achterkant en het sprak me al meteen aan.
Ik was meteen begonnen in het boek,
Maar als je eenmaal erin begonnen bent wil je hem het liefste zo snel mogelijk lezen, het verhaal is laat zich ook gemakkelijk lezen.
Je wilt weten hoe het verhaal verder loopt.
De schrijver heeft het verhaal heel mooi beschreven.
Je komt erachter dat er geen enkele vrouw is die zo perfect is als Carmen.
Het vreemdgaan van Stijn is een uitweg voor zijn verdriet.
Het hele verhaal draait om liefde, kanker en vreemdgaan.
Uiteindelijk gaat het hele verhaal toch het meeste over liefde,
Stijn houdt het allermeest e van zijn vrouw, die liefde van zijn vrouw kan hij bij geen enkele andere vrouw vinden.

Thema;
Het thema van dit boek is ‘ongeneeslijke ziekten’ maar ook ‘onvoorwaardelijke liefde’. Die eerste natuurlijk in de eerste plaats omdat het gaat over Carmen, die borstkanker blijkt te hebben. En het hele verhaal gaat dan over haar lijdensweg en uiteindelijke sterfbed en de dood. Maar ook is ‘onvoorwaardelijke liefde’ een essentieel item in dit boek, want Stijn, de hoofdpersoon, is de partner van Carmen, en waar het echt om gaat is de onvoorwaardelijke liefde (en zorg) die Stijn haar geeft gedurende haar ziekte. Ondanks het feit dat hij vreemdgaat, blijft hij wel bij haar, en dat is niet uit schuldgevoel, maar omdat hij gewoon ontiegelijk veel van zijn meisje houdt.

Personages;
Komt een vrouw bij de dokter heeft gelukkig niet heel veel hoofdpersonages. Het zijn er eigenlijk maar twee.


Stijn: Stijn is de man van Carmen en de vader van Luna. Hij heeft een verhouding met Roos, eigenlijk alleen maar omdat hij niet goed kan omgaan met de ziekte van Carmen. Wat hem bezig houdt is voornamelijk seks, heel veel seks zelfs, lief zijn voor Carmen en zorgen dat ze niet merkt dat hij zo vaak mogelijk naar Roos toe gaat.

Carmen: Carmen is getrouwd met Stijn, en ze is de moeder van Luna. In het verhaal heeft Carmen te horen gekregen dat ze kanker heeft. Uiteindelijk overlijdt ze hieraan. Het enige wat haar echt bezig houdt is nog een beetje overleven, en de dingen doen die ze nog wilde doen vóórdat ze dood gaat. Haar relatie met Stijn vertoont, wat ups en downs, maar als ze dood gaat hebben ze een goede relatie en daar gaat het uiteindelijk om.

Relaties tussen bijpersonen en de hoofdperso(o)n(en):
Bijpersoon Luna:
De dochter van Stijn en Carmen.

Bijpersoon Carmens moeder:
Moeder van Carmen.

Bijpersoon Pim:
Pleegde Carmen overspel mee en kan misschien de vader zijn van Luna.

Bijpersoon Roos:
Naast Carmen de 2e minnares van Stijn.

Bijpersoon Frenk:
Met Stijn eigenaar van hun marketingbureau en tevens een goede vriend van Stijn en Carmen die hun wekelijks bezoekt en altijd steunt.

Bijpersoon Ramon:
Het stapmaatje van Stijn.

Bijpersoon Anne:
De beste vriendin van Carmen.

Bijpersoon Toos:
Lotgenoot van Carmen en mede daardoor vriendin van haar.

Bijpersoon Maud:

Een ex van Stijn en immers een goede vriendin van Carmen.

Bijpersoon Thomas:
De man van de beste vriendin van Carmen.

Plaats waar het boek zich afspeelt;
Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Nederland, Amsterdam en Zorgvlied. Maar ook in Miami en Barcelona. Miami, omdat Stijn daar met zijn (beste) vrienden Ramon, Frenk en Hakan op vakantie gaat: een heus ‘mannenweekend’. In Barcelona komt het verhaal ook, omdat Stijn, Carmen en Luna daar samen op vakantie gaan.

Informatie over de auteur;
Raymond van de Klundert (1964), kortweg Kluun verloor zijn vrouw op 36-jarige leeftijd aan kanker. Hij gaf zich een halfjaar over aan het nachtleven van Amsterdam en Ibiza, tot hij twijfels kreeg over het helende vermogen van deze lifestyle. Hij verkocht vervolgens zijn aandelen in Project X aan de de andere drie partners en vertrok met dochter Eva (3) naar Australië.
Tegenwoordig woont Kluun samen met Nathalie en zijn dochters Eva (6) en Roos (0) in Amsterdam.

Samenvatting van het boek;
Stijn (36) is pas getrouwd met Carmen (35), met wie hij een dochter heeft, Luna (1). Ze zijn hip, heel gelukkig, en kunnen dankzij hun eigen bedrijfje zonder geldzorgen en met een flinke vriendenkring leven in het bruisende Amsterdam.
Hun leven neemt een dramatische wending. Als Carmen een brandende pijn aan haar tepel voelt en voor een onderzoek naar het ziekenhuis gaat, wordt er een agressieve borstkanker geconstateerd.

Deel I: Stijn & Carmen
Het verhaal begint wanneer Carmen net te horen heeft gekregen dat ze borstkanker heeft. Een half jaar daarvoor maakte ze zich al zorgen over haar borst, maar toen verzekerde de dokter haar dat er niets aan de hand was. Nu is het dus wel mis.

In één klap veranderen de levens van Stijn en Carmen.
Carmen heeft geen “gemakkelijke” vorm van kanker. Ze heeft een soort van zweer in haar borst. Juist omdat het zo’n zweer is, kan het erg gemakkelijk uitbreiden door haar hele lichaam heen. Borstamputatie is geen optie, bestraling is geen optie.
De enige mogelijke behandeling is met een chemokuur. Stijn en Carmen zijn er helemaal van ondersteboven, en ook hun vrienden schrikken allemaal erg als ze het slechte nieuws horen. Carmen ziet erg op tegen de chemokuur, dus heeft ze geluk dat Stijn met haar mee gaat. Na elke behandeling is ze ongeveer twee dagen zo ziek als een hond. Na een paar chemokuren beginnen Carmen’s haren uit te vallen.
Ze besluit dat haar haar er maar af moet. Ze heeft dan wel een pruik, maar het ding jeukt verschrikkelijk.

Ondertussen wordt het leven op deze manier voor Stijn óók steeds zwaarder. Hij moet én voor Carmen én voor Luna zorgen, heeft geen seks meer (Carmen wil niet meer) en kan niet meer alle leuke dingen doen die hij vóór Carmens ziekte nog wél kon doen. In ieder geval gaat hij nog wel uit met zijn vrienden op vrijdagavond.

Toch probeert hij er samen met Carmen ook nog wat van te maken. Ze gaan bijvoorbeeld tóch een weekje op vakantie naar Centerparcs. Ze hebben het er absoluut niet naar hun zin, mede doordat Carmen in die week de dokter kan bellen om te horen of de tumor in haar borst wel of niet klein genoeg is om de borst te kunnen amputeren. Gelukkig mag de borst geamputeerd worden van de chirurg.
Na de amputatie moeten Stijn en Carmen samen het verband van de wond af halen. Stijn schrikt erg van het platte vlak dat is ontstaan op de plek waar daarvoor Carmen’s borst zat. Carmen zelf vindt het ook erg lelijk.

Deel II: Stijn & Carmen en Stijn & Roos
Het is carnaval en Stijn is terug in zijn geboorteplaats Breda om lekker te feesten. Zoals elk jaar komt hij Roos weer tegen. Hij vindt haar al vanaf het begin dat hij haar elk jaar tegen komt met carnaval erg leuk. Hij probeert haar elk jaar opnieuw te versieren, maar ze wijst hem steeds af omdat hij getrouwd is. Ook dit jaar wijst ze hem af, maar Stijn heeft nu een slim plan: Roos woont ook in Amsterdam, dus hij nodigt haar uit voor een borrel. De rest van carnaval is ook erg naar Stijns zin, hij blijft zelfs nog een dag langer. Dit tot Carmens ongenoegen.
Als hij weer naar huis gaat en op zijn werk komt, heeft hij een mail van Roos: ze wil op vrijdag wel met Stijn afspreken. Ze spreken af, en het afspraakje eindigt bijna in een vrijpartij. De volgende week mailen ze veel, en uiteindelijk gaat Stijn onaangekondigd bij haar langs. Daar eindigt hij wel in haar bed. Van deze ene keer komen meerdere keren: Stijn en Roos hebben een verhouding. Stijn mag dan wel dolgelukkig zijn dat hij bij Roos krijgt wat hij thuis tekort komt, hun verhouding maakt zijn leven er niet makkelijker op.


Carmen heeft gelukkig niets door, ze denkt dat Stijn vlucht in zijn werk en het uitgaan. Ook al heeft ze dan niets door, Stijn vindt toch dat ze moeten praten. Hij weet er al een perfect moment voor: ze gaan samen met Luna een week op vakantie in Club Med, in Zuid-Frankrijk. De avond ervoor gaat Stijn met vrienden uit in Rotterdam. Daarna zou hij in een hotel gaan slapen. In plaats van in het hotel te gaan slapen, gaat hij bij Roos langs.

Op vakantie gaat het de eerste drie dagen goed tussen Stijn en Carmen.
Maar aan het einde van dag drie is het tijd voor een belangrijk gesprek.
Gelukkig bederft het gesprek de rest van de vakantie niet: diezelfde avond hebben ze nog ontzettend veel lol.

Als ze weer terug zijn in Nederland, gaat Stijn naar Roos toe en zegt haar dat ze ermee moeten stoppen. Echt leuk is het niet voor Stijn, maar het wordt nog veel erger. Carmen blijkt een uitzaaiing in haar lever te hebben: er is geen ontkomen meer aan. Carmen gaat hoe dan ook overlijden aan de kanker. Als ze nog een kankerbestrijdingkuur bij Carmen doen, is het alleen maar tijdrekken. Toch besluiten ze nog een kuur te doen: een taxoterekuur. Carmen is best opgelucht dat ze nu weet dat ze dood gaat. Ze gaat weer roken en doet allemaal leuke dingen met Stijn. Ze gaan samen naar Barcelona en Ierland, en nodigen ook allemaal vrienden uit om samen met hen een weekend door te brengen in een kasteel in Spa. Ook is Carmen lid geworden van een praatgroepje voor vrouwen met borstkanker. Ook schrijft ze voor Luna allemaal dingen op. Carmen wil al die opgeschreven dingen in een koffer doen, zodat Luna later over haar moeder kan lezen.

Toch gaat het door de taxoterekuur niet echt goed met Carmen. Haar nagels vallen uit en ze wordt weer kaal. Maar er is nog een veel groter probleem: het aanprikken van het infuus. Dit levert zoveel problemen op, dat ze besluiten over te stappen op een kuur bij een ander ziekenhuis. De lever van Carmen zweet vocht dat vol zit met kankercellen. Haar buik vult zich daar helemaal mee. Het vocht kan wel afgetapt worden, maar dan komt het net zo snel weer terug. Dat doen ze dus liever niet. Uiteindelijk moet het toch wel, omdat Carmens buik op klappen staat. Dit is niet fijn: nadat het vocht is weggehaald, gaan al Carmens organen weer op hun oude plek zitten.

Ook met Stijn gaat het niet zo goed meer: hij is weer teruggevallen in zijn oude gewoonte van afspreken met Roos. Nu is het Roos die vindt dat ze er eigenlijk mee op moeten houden: ze vindt het vreselijk dat ze steeds in onzekerheid zit of hij een afspraak niet op het laatste moment afzegt. Toch blijft Stijn haar veel sms’en, ook al zien ze elkaar niet zo heel vaak meer.

Thuis heeft Stijn het ook nogal moeilijk. Carmen en hij zijn Luna aan het voorbereiden op Carmen’s aanstaande dood. Stijn leest een boekje over een vogeltje dat dood gaat, Carmen doet het iets anders. Ze koopt twee vissen, waarvan er eentje al vrij snel dood gaat.

De problemen zijn nog niet over voor Stijn. Als hij na een tijdje weer naar Roos toegaat, is hij weer te laat. Ze wordt gigantisch boos op hem, en stuurt hem weg. Daarom gaat Stijn maar op zoek naar zijn vrienden die uit aan het gaan zijn. Hij zuipt zich helemaal klem en eindigt met een vriendin van Carmen én de stagiaire van zijn bedrijf in bed. Dan belt Carmen hem op, omdat hij wel erg laat thuis is voor zijn doen. Stijn is nog steeds ladderzat, maar pakt toch de auto naar huis. Ergens onderweg krijgt hij een ongeluk, waar hij gelukkig niets aan over houdt. Als Carmen dát hoort is ze nog veel bozer dan ze al was omdat hij te laat thuis was. Als Stijn zo door gaat, is Luna straks niet alleen haar moeder, maar óók haar vader kwijt. Carmen is dus erg boos, zo kwaad zelfs dat ze weg loopt en bij vrienden gaat logeren. Ze komt pas na een dag of twee weer terug. Carmen vergeeft Stijn. Gelukkig maar, want de verhuizing zit eraan te komen. Vanaf het moment dat ze in hun nieuwe huis wonen, hebben ze ook een au-pair. Die hebben ze uit Tsjechië geïmporteerd. Toch helpt ze niet echt: ze is veganist, wil niet fietsen, is erg onhandig en is ontzettend chagrijnig.

Stijn en Luna zijn weer bijna jarig: de derde keer sinds Carmen kanker heeft. Het ziet er niet naar uit dat de verjaardag vlekkeloos zal verlopen: één van de vrouwen uit Carmens praatgroepje is overleden, en de begrafenis is op de dag van de verjaardag van Stijn en Luna. Carmen wil er graag heen. Uiteindelijk weet Stijn haar over te halen om toch maar thuis te blijven. Niet zo heel lang na de verjaardag krijgen ze weer slecht nieuws: ze moeten stoppen met de kankerbestrijdingkuur. Hij werkt niet meer. Carmen wordt opgegeven.


Deel III: Carmen
De dag nadat Stijn en Carmen het nieuws krijgen dat ze de strijd zullen moeten opgeven, belt Stijn Nora op. Nora is een vrouw die informatie doorkrijgt uit hogere sferen. Hij gaat bij haar langs. Eerst gelooft Stijn niet in haar verhaal, maar na zijn bezoek is hij bereid haar het voordeel van de twijfel te geven. Hij voelt zich na zijn bezoek aan haar namelijk en stuk gelukkiger.

Carmen heeft geen zin meer in het leven. Ze wil er mee ophouden. Stijn belt de dokter om te vragen wat de regels van euthanasie zijn. In ieder geval moet de dochter een soort van “euthanasieaanvraagformulier” tekenen. Gelukkig doet de dokter dat. Een tijdje later komt de begrafenisondernemer langs. Eigenlijk hoeft hij helemaal niets te doen: ze regelen bijna alles zelf. De begrafenisondernemer kan hen alleen maar helpen met een kist en een lijkwagen. In de tussentijd komen er erg veel vrienden en kennissen van Carmen langs. Stijn moet helemaal een strak tijdschema maken voor wie wanneer afscheid mag komen nemen van Carmen. Na een dag of 10 is het voor Carmen genoeg geweest: ze wil er de volgende dag mee stoppen.

Op de dag dat Carmen er mee stopt, vertellen zij en Stijn Luna pas precies wat er gaat gebeuren. Dit is ook meteen Carmens afscheid van Luna. Voordat Carmen definitief afscheid moet nemen van het leven, heeft Stijn nog een video van het nieuwe huis. Ze wonen er nu natuurlijk wel in, maar Carmen heeft niet veel meer gezien dan de slaapkamer. ’s Avonds om half acht komt de dokter met een “euthanasiedrankje”, dat Carmen moet opdrinken. Het zou dan binnen een paar minuten afgelopen moeten zijn. Toch duurt het erg lang voordat er iets gebeurt. De dokter geeft Carmen daarom nog een spuit, waarna haar lichaam het eindelijk opgeeft. Het is voorbij..

Twee professionele recensies en eigen mening:
Recensie 1, positief:
Komt een vrouw bij de dokter
door Debby Van Otten, 31-12-2003

Op donderdag 16 oktober verscheen bij Podium de debuutroman "Komt een vrouw bij de dokter" van Kluun (ps. Raymond van de Klundert). De auteur beschrijft hierin de ziekte van zijn vrouw Carmen. Zij had borstkanker. Een hele gevaarlijke vorm. Diffuus noemden de artsen het. Geen knobbeltje maar een ontstekingsvorm die al in haar hele borst zat. De auteur kon het niet vatten. Ze waren beiden 36, ze hadden een schat van een dochter Luna, ze hadden allebei een eigen zaak, ze leefden als God in Amsterdam, ze barstten van de vrienden, ze deden alles wat in ze op opkwam, totdat kanker de kop op stak. In de eerste verwerkingsfase wilde Kluun eruit. Hij wilde zich bezatten, hij wilde feesten, hij wilde alles behalve praten over kanker. Hij haatte de kanker en wat die met hun leven deed. Hij haatte zijn nieuwe status als man van een kankerpatiënt. Hij was woedend, gefrustreerd en machteloos. Hij was ook kwaad op zichzelf omdat hij zo kwaad was. Dat hij er niet in kon berusten, dat hij niet kon accepteren dat Carmen kanker had en dat hij haar man was in voor- en tegenspoed. Hij had al zijn hele leven echter een dwangmatige behoefte tot lichamelijk vreemdgaan. Andere vrouwen mochten overal aankomen, behalve aan zijn hart. Zijn lichaam en geest mochten dan monofoob zijn, zijn hart was monogaam. Dat was voor Carmen. Ondanks die overtuiging, leerde hij tijdens Carmens ziekte Roos kennen en begon een verhouding met haar. Carmen, Luna en Roos waren op dat moment de drie belangrijkste vrouwen in zijn leven. Hij kon Carmen niet in de steek laten en hij kon ook niet zeggen dat hij een verhouding had, want dan moest hij daar een eind aan maken. En dan ging hij helemaal kapot. De auteur werd verscheurd door zijn gevoelens. Hij voelde zich schuldig, woedend, zielig, egoïstisch, zwak, slecht, tekortgedaan, huichelachtig, ondergewaardeerd, overspannen, gebroken, immoreel, onbegrepen, laf, leugenachtig en ongelukkig.

Ook al gaat de auteur vreemd en begint hij een relatie met een andere vrouw terwijl zijn vrouw doodziek thuis achterblijft, toch heeft hij iets, een soort kracht, een soort romantiek en is het moeilijk om niet van hem te houden. Je krijgt als lezer een diepgaand inzicht in de lichte en donkere zijden van een relatie van man en vrouw die geconfronteerd worden met kanker. Hij tekent niet alleen een levendig portret van hemzelf, zijn vrouw en hun omgeving maar beschrijft ook op vaak rauwe wijze de psychologische veranderingen die optreden.


Je reist in het boek mee door een landschap van herinneringen, verteld vanuit het standpunt van de auteur. Deel één, 'Carmen' genaamd, is een verslag over een alles vertederende passie en obsessie. Passie voor zijn vrouw. Obsessie voor het versieren van andere vrouwen. In deel twee, 'Stijn en Carmen en Stijn en Roos' genaamd, weet Kluun je mee te trekken en diep te raken. Zijn gevoelens worden zelden met naam genoemd, ze kruipen als een soort nevel doorheen de zinnen. Deel drie staat volledig in het teken van Carmen. Het is een ode aan de liefde, in al haar facetten. Ik moet zelfs bekennen dat ik in het laatste deel mijn tranen nauwelijks kon bedwingen.

Wat het boek ook zo bijzonder maakt is dat er ondanks alle ellende minstens zo veel te lachen valt. Nooit komt zijn humor echter geforceerd over, nooit wekt hij indruk van kijk-eens-hoe-leuk-ik-wel-ben. Maar onder deze deklaag van humor is de onderstroom van gevoelens steeds aanwezig.

"Komt een vrouw bij de dokter" is een heftig realitydrama, in een vlotte, rake stijl dat je meesleept en je imponeert. In één ruk uitgelezen!

Recensie 2, tussen positief en negatief in:
Boek: Komt een vrouw bij de dokter
door Shekinah, 19-06-2006

Iedereen had het erover, bij mij op school. Komt een vrouw bij de dokter moest je absoluut gelezen hebben, volgens hen. Een klasgenootje van me heeft het boek zelfs als inspiratiebron voor haar eindexamenproject gebruikt.
Ik had er hier en daar wat over gelezen en over gehoord en alles was hetzelfde: positief, positief en nog eens positief. En dat over een boek dat eigenlijk hartstikke negatief is.

Komt een vrouw bij de dokter gaat over een man die verslag doet van het verloop van de ziekte van zijn vrouw, borstkanker, en hoe ze er uiteindelijk aan overlijdt. Ik had zelf niet lang geleden mijn vader aan kanker verloren en eerlijk gezegd interesseerde het onderwerp me wel.

Het eerste wat ik zie, als ik het boek dan eindelijk gekocht heb, is het commentaar van Saskia Noort dat de omslag siert. Ontroerend en confronterend. Kluun heeft Stijn, Carmen en Luna recht mijn hart in geschreven. Daarbij frons ik eerlijk gezegd mijn wenkbrauwen: zo nieuw is dit onderwerp nu ook weer niet. Jan Wolkers ging Kluun met Turks Fruit bijvoorbeeld al voor. Maar goed, laat ik het eerst maar eens lezen, voordat ik oordeel.


Hier en daar lees ik over mensen die na de eerste alinea al verkocht zijn. Ik niet. Al ben ik wel verrukt door zijn schrijfstijl: direct, zonder poespas, geen onnodige details als die rode stoel daar in de hoek die totaal geen functie heeft en bijna nonchalant. Wat later in het boek kom ik goed gevonden, lachwekkende teksten tegen:

‘Wat ik jullie nog wil vragen is om volgende week een tekening te maken…’ – jullie, ze zegt jullie – ‘…waarbij je probeert om de tumor in je borst te visualiseren…’ – mijn jarenlange oefening om zonder een spier te vertrekken de meest onnozele briefings en het oeverloze marketinggelul van klanten aan te horen, betaalt zich nu uit – ‘…Jij kunt ook meedoen, Stijn, stel je gewoon de tumor in Carmens borst voor…’ – gewoon – ‘… en dan ga je tekenen dat de chemo de tumor in de borst te lijf gaat…’ – Jiskefet! Ik zit in Jiskefet! – ‘…en dat visualiseer je met wat er dan in je op komt…’ – dat ik hier in de maling genomen word, dat komt er in me op.

En naarmate ik verder lees, vind ik persoonlijk zijn verhaal helemaal niet confronterend, maar gewoon eerlijk. Men noemt het boek mooi, ik noem het intiem.
Wat mij eerder raakte, was de nuchterheid, de kracht en de humor die Carmen nog bezat en de onschuldigheid van haar dochtertje Luna, die trots verteld dat de vissenhemel in de w.c. is en nog een keer naar haar mama zwaait, voordat die euthanasie ondergaat. Niet de triestheid in het verhaal, maar de gewoonheid die Kluun zo goed heeft weten neer te zetten. Nergens wordt om medelijden gevraagd, nergens wordt het romantischer, boekvormiger gemaakt dan zijn bedoeling is. Alles is echt, alsof het in je eigen leven afspeelt.

En Stijn? Stijn is een klootzak die ik kan begrijpen, die niet alleen verteerd wordt door het doodgaan van zijn vrouw, maar ook door de liefde die hij voor haar voelt. En op het moment dat hij zichzelf afvraagt hoe dat nou gaat, als iemand doodgaat, wat er gebeurt als er die allerlaatste keer adem is gehaald, of hij meteen de begrafenisondernemer moet bellen na Carmens overlijden voor het afleggen van haar lijk, want hij wil niet dat ze pas zes uur later kunnen komen en of hij de dokter moet bellen, dan snap ik dat ik dat helemaal begrijp. Ik heb mezelf bijna precies dezelfde vragen gesteld tijdens het sterfbed van mijn vader en ik besef ook, dat als ik dat niet meegemaakt had, ik alleen maar kon denken dat ik begreep wat Stijn en Kluun bedoelden.

Het onderwerp is niet nieuw en ik vind het boek niet confronterend. De stijl waarin het verteld wordt vind ik wel nieuw, waarin steeds die eigenheid, die echtheid en zelfs nuchterheid naar voren springt. Drama ja, maar zonder dat het boek zich er in verliest. Kluun verliest zichzelf in de realiteit en niet in wat zijn fantasie hem had kunnen vertellen. De woorden zijn echt en het boek hoeft je niet bij de keel te grijpen, om het goed te vinden.

Mijn eigen mening;
Ik had van verschillende mensen in mijn omgeving gehoord dat het een echte aanrader was om het boek te lezen.
En het was zeker weten de moeite waard om het lezen.
Nog nooit heeft een boek zoveel indruk op me gemaakt als dit boek. Als je er eenmaal in begint te lezen is het bijna onmogelijk om het weg te leggen.
Hij schrijft heel realistisch en je krijgt zo een heel beeld van hun situatie; wat er in hun om gaat, hoe ze reageren, wat voor behandelingen ze krijgt alles.
Je krijgt gewoon een ontzettend goed beeld van de harde realiteit die veel familie’s treft.