Titel: De vliegeraar
Auteur: Khaled Hosseini
Geen ondertitel
Geen motto
Voorbericht, waarin staat geschreven aan wie hij dit boek opdraagt.

De eerste reactie
Ik had nog nooit gehoord van dit boek, maar kreeg het cadeau voor mijn verjaardag. Omdat ik het zo`n mooi boek vond, besloot ik het te gebruiken voor mijn boekverslag.

Ik vond het gewoon een enorm mooi en indrukwekkend boek. Het is een actueel onderwerp. Bovendien weet je wat er gebeurt in Afghanistan, maar om dat alles zo zwart op wit te lezen, is toch erg indrukwekkend.

Ruime samenvatting
Het verhaal begint in Afghanistan, bij een groot huis, waarin een 12-jarig jongetje, en zijn vader woonden. Amir en Baba, 2 Pashtuns (Een hogere ‘kaste’ in het Afghaanse volk). Op het erf leefden hun 2 slaven/dienaren, 2 Hazara’s, Ali, en ‘zijn’ zoontje Hassan, die ook 12 jaar was.

Hassan en Amir waren de beste vrienden, onafscheidelijk, tot grote ergernis van veel mensen in het dorp. Die vonden dat de Pashtuns en Hazara’s gescheiden moesten blijven, en niet zo met elkaar om mochten gaan.
Baba, de vader van Amir, had weinig aandacht voor hem, en dat terwijl Amir dat juist zo graag wilde. Als ze eens wat samen gingen doen, wilde Baba altijd Hassan meenemen, maar Amir wilde ook wel eens alleen met zijn vader zijn, daarom verzon hij allemaal dingen om de aandacht van zijn vader te krijgen, waardoor zijn vader trots op hem zou worden.
Daarom wilde hij meedoen aan een vliegerwedstrijd, wat vaker voorkomt in Afghanistan. Dan komen de kinderen van ver weg allemaal naar 1 plek samen met hun vliegers. Ze proberen elkaar de vliegers van hun lijnen af te snijden, en de laatste die overblijft wint. Maar niet alleen de vliegeraars hadden wat te doen, er waren ook nog de zogenaamde ‘vliegerrenners’, die achter de afgesneden vliegers aanrenden, om ze te halen als trofee.
Uiteindelijk won Amir de vliegerwedstrijd, en Hassan, die behalve een lieve vriend, ook een goede vliegerrenner was, rende achter de laatste vlieger aan, en ving hem. Amir wilde achter hem aanrennen, maar halverwege een donkere steeg stopte hij, omdat hij daar Assef en zijn vrienden zag. Assef was een jongen van hun leeftijd, die heel erg tegen de vriendschap tussen Hassan en Amir was. Hij droeg altijd een boksring, en was heel agressief. In een hoekje waar Assef tegenoverstond, zag hij Hassan staan, met de vlieger. Assef wilde dat Hassan de vlieger gaf, maar toen hij dat niet deed, begon Assef Hassan te slaan, schoppen, en even later verkrachtte Assef Hassan.
Amir had bij dat alles alleen maar kunnen staan kijken om een hoekje, en had niets gedaan.

Dat was een groot keerpunt in het verhaal. Met de vriendschap tussen Amir en Hassan ging het steeds slechter, tot Amir een gemene truc uithaalde om Hassan en Ali weg te jagen van hun terrein.
Een aantal jaar later begon de oorlog in Afghanistan, en vluchtten Baba en Amir naar Amerika. Het was een lange reis, en toen ze aangekomen waren, kon Baba zijn plek niet echt vinden, en werd hij erg ongelukkig
Amir vond echter wel geluk in Amerika, want hij ontmoette er een leuke vrouw, Soraya. Het duurde niet lang voordat ze gingen trouwen, en de bruiloftsceremonie werd zelfs verkort, vanwege de ziekte van Baba. Baba had namelijk kanker gekregen, en had niet lang meer te leven na de bruiloft van Amir en Soraya. Hij overleed dan ook snel.
De relatie tussen Amir en Soraya was goed, maar er was een groot probleem: Soraya kon geen kinderen krijgen, wat ze ook probeerden.
In 2001 kreeg Amir een telefoontje van Rahim Kahn, een oude vriend van Baba uit Afghanistan. Hij is erg ziek, en Amir wil naar hem toe, terug naar het Midden-Oosten, waar hij geboren was.

Daar hoorde hij van Rahim Kahn dat Hassan en zijn vrouw een zoontje hadden gekregen, Sohrab, maar dat ze zelf allebei neergeschoten waren. Nadat Amir dat gehoord had, ging hij naar het weeshuis waar Sohrab zou moeten zitten. Daar kreeg hij te horen, dat Sohrab met een Talib mee was gegaan, naar een gebouw ergens anders.
Daar aangekomen, herkende hij de Talib die Sohrab meegenomen had, het was Assef, de jongen die Hassan vroeger geslagen en verkracht had. Assef wilde, dat Amir eerst met hem zou vechten, als een soort revanche voor vroeger. Degene die het gevecht won, zou Sohrab mogen meenemen. Op het moment dat Amir eigenlijk verslagen zou worden, hielp Sohrab hem, door met een katapult te schieten, iets waar Hassan, zijn vader ook zo goed in was.
Sohrab zou dus uit Pakistan mee naar Amerika komen. Maar dat bleek toch niet zo makkelijk als het eerst leek, want Amir mocht Sohrab niet adopteren, aangezien er geen overlijdensakte van zijn ouders was. Omdat Sohrab weer terug zou moeten naar het weeshuis, wilde hij zelfmoord plegen. Toen Amir hem wilde vertellen dat hij uiteindelijk tóch mee kon naar Amerika, vond hij Sohrab, bijna dood in de badkamer.
Gelukkig kwam, na een tijdje, alles weer goed, en konden Amir en Sohrab terug naar Soraya in Amerika, waar ze, na een wat lastig begin,
uiteindelijk toch wel een gezinnetje vormden.

Personages
De hoofdpersonen zijn vooral Amir, maar ook Hassan, in mindere mate.

Hij gaat nadat hij gevlucht is uit Afghanistan, er weer terug naar toe, omdat een goede jeugdvriend erg ziek is geworden. Hij hoort daar dat een andere goede jeugdvriend is gestorven, en gaat op zoek naar zijn zoon. Als hij die gevonden heeft, moet hij proberen hem mee te krijgen naar Amerika.

In het begin is hun relatie goed, maar na een gebeurtenis (zie samenvatting) groeien ze langzaam uit elkaar. Uiteindelijk bleken ze echter broers te zijn.

Amir: Achterbaks: Waar Hassan alles aan doet om Amir te helpen, laat Amir Hassan stikken, als die een keer zijn hulp nodig heeft. Bovendien weet hij via een truc Hassan weg te krijgen, omdat hij redelijk jaloers was.

Hassan: Hassan is juist erg trouw. Hij doet alles wat zijn vriend zegt, helpt hem telkens, en laat hem nooit in de steek!
Amir krijgt uiteindelijk spijt van alles wat hij heeft gedaan, en keert terug naar Afghanistan, om de zoon van de vermoorde Hassan te gaan zoeken!
Hassan sterft echter, en je kent hem eigenlijk niet zo`n lange tijd. Hierin maakt hij niet echt een ontwikkeling in door.
Ik vind Hassan het meest sympathiek, omdat hij Amir maar door en door steunt, wat Amir ook doet.
Ik vind Amir`s vader het minst sympathiek. Hij zegt letterlijk, het is dat ik hem geboren zag worden, anders had ik niet geloofd dat het mijn zoon was. Hij is ook nooit echt aardig geweest voor Amir.
Dat van Hassan zeer positief, omdat hij Amir altijd blijft steunen, dit vind ik zeer knap en een zeer goede eigenschap van Hassan.
Amir heb ik veel minder respect door, dankzij de achterbakse houding, Aan het einde van het boek verdient hij toch mijn respect, door Sohrab (Hassan`s zoon) weg te halen uit Afghanistan.

Ruimte
Het boek begint in Afghanistan, in 1963, bij de geboorte van Amir. Het verhaal speelt zich ook het grootste gedeelte van het verhaal af in Afghanistan, maar een klein deel van het boek speelt zich af in Amerika.

De plaats is redelijk belangrijk, omdat er in het verhaal ook dingen voorkomen die met de Afghaanse cultuur te maken hebben, en de verschillende klassestanden (Pashtuns en Hazara’s).

Tijd
Het verhaal speelt zich gewoon af in het heden, of niet ver in het verleden, en dat is wel belangrijk voor het verhaal. Dit is belangrijk, omdat de situatie hoe die nu is in Afghanistan, redelijk centraal staat, en deze er niet in andere periodes zo duidelijk was als nu.


Het verhaal duurt 38 jaar (de vertelde tijd). Het verhaal begint in 1963, bij de geboorte van Amir, en eindigt in 2001, als ze in Amerika wonen en een (bijna) gelukkig gezin hebben.

Er is sprake van een gesloten einde. Eigenlijk zijn alle mysteries opgelost, is er bekend hoe het met Hassan en met Sohrab is afgelopen, kortom: er blijven geen vragen meer over.

Echt duidelijk flashbacks zijn er niet, de enige echte flashback die in het verhaal is, is het verhaal van Rahim Khan, over wat er met Hassan en zijn vrouw is gebeurde. Vooruitblikken zijn er eigenlijk helemaal niet. Een opvallende tijdvertraging is dat als Sohrab in het ziekenhuis ligt, op het randje van de dood, alles opeens een stuk langzamer gaat. Tijdversnellingen zijn er ook niet ehct duidelijk, alleen zo`n vijftien jaar van het leven van Amir in de VS zijn helemaal overgeslagen.

Perspectief
Het hele boek is in ik-perspectief geschreven. Na een paar bladzijdes kom je erachter dat de verteller Amir heet. Het perspectief wisselt door het hele boek niet, Amir blijft de verteller.
Doordat het verhaal in de ik-vorm geschreven is, is het niet heel erg betrouwbaar, omdat je alleen zijn mening te weten krijgt, en niet die van anderen. Je ziet ook alles door zijn ogen.
Je wordt dus redelijk sterk beïnvloed door het perspectief, want je krijgt zijn mening als het ware ook opgedrongen.

Stijl
Er is niet enorm sprake van opvallend taalgebruik. Het enige wel echt opvallende is, dat er zo nu en dan Afghaanse of Arabische woorden tussendoor gezegd worden, die allemaal aan het einde van het boek uitgelegd worden. Verder is het taalgebruik redelijk normaal. Een voorbeeld hiervan:

Amir jaan. Ik heb erg van je verhaal genoten. Masjallah, God heeft je een bijzonder talent gegeven.
Goedemorgen koeni`s!
Ik zal de president vragen of hij wil doen waar de koning qoewaat niet voor heeft gehad: Afghanistan bevrijden van alle smeirge, kassief, Hazara`s.

Het taalgebruik past dus ook bij de hoofdpersonen. Ze komen uit Afghanistan, dus Afghaanse/ Arabische woorden past hier wel bij. Verder is het taalgebruik niet erg moeilijk, en ook dit past bij de personages.


Thematiek
De hoofdgedachte van de Vliegeraar is: Hoe twee jonge vrienden uiteindelijk uit elkaar groeien, en hoe één van de vrienden zijn geweten ten opzichte van de ander probeert te sussen.
Het is uitgewerkt door eerst de jeugdtijd uit te werken, en vervolgens te ertellen hoe Amir op zoek gaat naar de zoon van Hassan.
Ik vind dit erg mooi uitgewerkt, het levert uiteindelijk ook een schitterend boek op!
Het fragment dat Hassan in elkaar geslagen en verkacht wordt door één van de jongens uit het dorp vind ik daarvan een mooi fragment. Hierbij begint het eigenlijk dat beide vrienden uit elkaar groeien.
Een ander mooi voorbeeld is als Sohrab in het ziekenhuis ligt, en hij bidt en bidt dat Sohrab dit overleeft.
De titel is de vliegeraar, omdat beiden erg goede vliegeraars zijn. Dit heeft niet echt een duidelijk verband met de hoofdgedachte.
Ik ken geen andere, duidelijke boeken of films met dezelfde hoofdgedachte.

Plaats in literatuurgeschiedenis
Khaled Hosseini's eerste boek 'De vliegeraar' werd een enorm succes en ook zijn tweede boek 'Duizend zonnen' is een hit. In zijn boeken schrijft Hosseini over zijn verscheurde geboorteland Afghanistan.

Jeugd
Hosseini werd in 1965 geboren in Kabul, Afghanistan. Zijn vader was diplomaat en al snel verhuisde de familie naar Iran. Daarna verbleef men opnieuw voor korte tijd in Afghanistan. In deze periode werd de Afghaanse koning Shah Zafir afgezet door zijn neef Daoud Khan. Vervolgens verhuisde de familie naar Parijs. Terwijl de Hosseini's in Parijs woonden, kwamen in Afghanistan de communisten aan de macht en trokken de Sovjets het land binnen. De familie besloot niet terug te keren en politiek asiel te vragen in de VS. In 1980 kwamen de Hosseini's in San José, Californië terecht. Ze kwamen berooid aan en leefden zelfs enige tijd van de sociale voorzieningen. In Californië vervolgde Hosseini zijn opleiding en ging biologie studeren aan de Santa Clara Universiteit. Vervolgens behaalde hij zijn MD aan de Universiteit van California. Hij specialiseerde zich als internist en oefende zijn beroep uit tot 2004, een tijd nadat zijn eerste boek 'De vliegeraar' was uitgekomen.

Poëzie
Als kind al was Hosseini dol op lezen. Hij las Perzische poëzie en literatuur en vertalingen van buitenlandse jeugdboeken. Grote indruk maakte de ontmoeting met een Hazara man die bij zijn familie werkte. Deze ontmoeting leidde tot het schrijven van zijn eerste boek.


De vliegeraar
In 2002 verscheen het eerste boek van Hosseini. Het is het verhaal over twee vrienden, Amir en Hassan, die samen opgroeien in hetzelfde huishouden. Amir is echter de zoon van een rijk man, terwijl Hassan de zoon is van een Hazara. De Hazara zijn een verguisde minderheid in Afghanistan. Het verloop van de levens van deze twee vrienden laat het verloop van de geschiedenis van Afghanistan zien. Met de komst van de Sovjets verlaat Amir, samen met zijn vader, het land. Hij denkt daarmee zijn geschiedenis achter zich te laten, maar hij kan Hassan niet vergeten. Het is een verhaal over vriendschap, verraad en loyaliteiten. Over de relaties tussen vaders en zonen. Het geeft een beeld, voor het eerst, van een prachtig, maar verscheurd land. Toch gloort er hoop aan het einde.

Duizend schitterende zonnen
Het tweede boek van Hosseini Duizend schitterende zonnen gaat over twee vrouwen, Mariam en Layla, wier levens met elkaar verbonden raken. Het boek sterkt zich uit over een periode van voor de communisten tot het tijdperk na de Taliban. De levens van de hoofdpersonen zijn onontwarbaar verbonden met de geschiedenis van het land.

Het boek is in het heden geschreven. Het is een onderwerp dat je vaker ziet tegenwoordig, dus past het ook wel bij deze tijd.

Beoordeling
De schrijver heet pas twee boeken geschreven, maar ik overweeg zeker om ook zijn tweede boek te gaan lezen, omdat ik dit gewoon echt een heel erg mooi boek vond.
De laatste passage spreekt me eigenlijk het meest aan, als Hassan aan het vliegeren is met Sohrab. Het vliegeren gebeurt eigenlijk het hele boek door met Hassan, en als hij uiteindelijk gaat vliegeren met Hassan`s zoon, is dat gewoon een schitterend moment!
Er was eigenlijk geen vervelend element, met een negatieve uitwerking.
Ik zou een ander dit boek zeker aanraden. Het is een heel erg mooi boek, en je leest ook nog eens hoe de situatie in Afghanistan nou werkelijk is. Het is gewoon een schitterend boek, dat eigenlijk bij iedereen in de boekenkast zou moeten staan.

Bronvermelding
http://www.nnbh.com/9023418999.jpg
http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/biografie/10585-khaled-hosseini.html
http://www.scholieren.com/boekverslagen/25698