Titel: Au pair
Auteur: Willem F. Hermans
Samenvatting
Het boek gaat over het Nederlandse meisje Pauline uit Vlissingen. Ze is erg lang (1.92 m) en wordt door de schrijver getypeerd als een Diana-figuur: Vriendelijk optreden, lange blonde haren, lieve blauwe ogen. Ze is best tevreden met haar lichaam. Het is mooi en in verhouding, alleen dan op grotere schaal. Alleen met haar afstaande oren is ze niet zo blij. Pauline wil graag Frans en Kunstgeschiedenis gaan studeren in Parijs. Ze gaat elke zomer met haar ouders haar een vakantiehuisje in Frankrijk en spreekt al aardig Frans. Haar ouders vinden studeren in Parijs in eerste instantie niet zo’n goed idee. Parijs is toch ver weg en je kan in Nederland ook Frans en Kunstgeschiedenis studeren. Daarom gaat ze op bezoek bij haar Nichtje Klara, die Frans studeert in Amsterdam. Die woont samen met een veertigjarige professor in de taalwetenschappen in een kraakpand. De woonomstandigheden zijn primitief, en zowel Klara als de leraar Frans spreken gebrekkig Frans. Boordevol goede argumenten om haar ouders te bepraten dat ze, als ze daadwerkelijk iets wil leren, naar Parijs zal moeten, keert ze terug naar huis.
Na haar eindexamen gymnasium vertrekt ze naar Parijs. Daar schrijft ze zich in bij de universiteit en gaat meteen naar het au pair bureau dat bij de universiteit hoort. Ze wordt geplaatst in het advocaten gezin Pauchard. Zowel meneer als mevrouw is advocaat. Ze krijgt daar een klein kamertje zonder enige luxe toegewezen op de zolder van het pand, waar de oude bediendevertrekken zijn. Ze deelt deze zolder met een berg Arabieren een nogal opdringerige neger. De deur van Pauline’s kamertje kan niet op slot en als ze op een avond thuis komt ligt deze neger op haar bed, die nogal gecharmeerd blijkt te zijn van haar.
De eerste dag bij het gezin Pauchard verloopt niet zonder problemen. Mevrouw en meneer lopen spiernaakt in het huis rond. Zowel mevrouw als de zoon hebben diarree. Hoewel Hughes pas dertien is, is hij kolossaal groot. Hij verwacht dat Paulina bij hem in bed komt. Als de au pair weigert, komt de moeder plotseling tevoorschijn.
Pauline besluit te vertrekken. Mevrouw Pauchard ziet haar graag gaan, omdat - naar ze zegt –Pauline haar zoon 'probeert op te winden'. Dit is niet waar. Het was het zoontje Hughes wat daar op aanstuurde. Als Pauline op haar kamer komt, zijn haar koffers opengebroken. Ze gaat naar het bureau waar adressen voor studenten die zich als au pair aanbieden, te verkrijgen zijn. Daar is ze getuige van een gesprek tussen een Deens meisje en de vrouw achter de balie. Ook het meisje heeft problemen met de negers en Arabieren op haar zolderverdieping. Ze besluit deze problemen dus maar voor zich te houden als ze zelf het gesprek aangaat. Ze krijgt het adres van de gepensioneerde generaal De Lune, die schatrijk is. Op weg naar het huis van de generaal ontmoet ze een niet zo jonge Nederlandse meneer. Dit alter ego van de schrijver is erg vriendelijk en voorspelt haar dat veel dingen beter zullen gaan, hij heeft het beste met haar voor.
Eenmaal bij de generaal thuis valt ze van de ene verbazing in de andere. Allereerst wordt ze hartelijk ontvangen door de butler van het huis. Ze krijgt een mooie grote zit-slaapkamer met eigen badkamer. Één wand in die badkamer is volledig bedekt met spiegels. Daarvoor bekijkt ze zichzelf regelmatig naakt. Op haar bureau vindt ze een bos verse bloemen. Daarbij vindt ze een enveloppe met een brief van de generaal en een voorschot van 2500 frank. Dan blijkt ook nog eens dat er een huishoudster in huis is. Pauline wordt van alle gemakken voorzien.
Nog voordat ze de generaal zelf heeft ontmoet maakt ze kennis met zijn oudste zoon, Armand. Hij was dichter en criticus, maar zijn werk werd niet erg gewaardeerd. Daarom werkt hij nu bij een elektriciteitsbedrijf op kantoor. Ze ontmoet hem in het flatgebouw waar ook de generaal woont. Het blijkt dat naast de generaal ook zijn twee zoons een appartement hebben in het gebouw. Verder is er nog een vierde appartement, maar dat staat eigenlijk leeg. Op elke verdieping van het gebouw waren van oorsprong twee appartementen, maar die appartementen zijn nu dus samengetrokken. Via de oude diensttrappen zijn al deze appartementen met elkaar verbonden. Via deze diensttrappen neemt Armand Paulina mee naar boven, om zijn vrouw Jacqueline te ontmoeten. Jacqueline en Armand bezuipen zich die avond. Daarbij praten ze veel over hun zoon Edouard, die ook uitzonderlijk lang is, net als de rest van de mannen in de familie van de generaal. Hierdoor krijgt Pauline het idee dat ze willen dat zij met Edouard gaat trouwen, ook omdat Jacqueline het over haar bruidschat heeft.
Als ze wat later kennis maakt met de generaal blijkt dat hij helemaal geobsedeerd is door Constantin Guys, een schilder die blijkbaar in Vlissingen is geboren. De generaal bezit ook heel veel tekeningen van Guys. Guys was de eerste oorlogscorrespondent. Door middel van tekeningen deed hij aan Engels kranten verslag van de Krimoorlog. Even later maakt ze ook kennis met zijn vrouw Germaine. Nog wat later maakt Pauline ook kennis met Michel, de jongste zoon van de Generaal. Hij speelt piano, en dan vooral de muziek van de componist Alkan. Er wordt gezegd dat hij de buurman was van Chopin. Michel woont samen met zijn huishoudster in ee enorm appartement zonder deuren. Hij blijkt een beetje een vaag persoon te zijn, net als de rest van de familie. Zo doet hij de hele dag niks anders dan piano spelen. Hij neemt haar mee uit eten. Daar verteld hij Pauline hoe zijn vader zo rijk is geworden. Die nacht heeft een Pauline een nachtmerrie over Michel.
De volgende dag koopt ze een boek van Baudelaire. De generaal heeft haar namelijk verteld dat in dit boek een stuk geschreven is over Guys. Daarom wil ze het graag lezen. In dit boek leest ze echter een stuk over uiterlijk en opmaken. Baudelaire vindt dat vrouwen zichzelf daardoor in standbeelden veranderen.
Dan gebeurt er een tijdlang niks bijzonders. Pauline woont nog steeds bij de oude generaal in huis en wordt daar schandalig verwend. Ze krijgt bergen nieuwe kleding en schoenen, make- up en crèmes, geld, en alle tijd om te studeren. Ondertussen vraagt ze zich af waar ze dit allemaal aan verdiend heeft. Ze hoeft er namelijk helemaal niks voor terug te doen. Ze heeft geen taken in het huis. Af en toe houdt ze één van de familieleden gezelschap, maar vooral de generaal houdt ze regelmatig gezelschap. Ze luistert naar Michels pianospel, ze praat met Armand of ze luistert naar de Generaal die vertelt over Guys. Ze wou dat ze iets te doen had, zoals de kunstcollectie van de generaal ordenen, want nu voelt ze zich net een hotelgast.
Op het feestje dat Armand en Jacqueline geven omdat hun appartement net is opgeknapt ontmoet ze voor het eerst Edouard. Hij is inderdaad erg lang en heeft het hoofd van een gier. Ondanks dat hij niet echt mooi vindt, vindt ze hem wel meteen erg sympathiek. Hij vertelt haar hoe zijn opa zo rijk is geworden. Ook vertelt hij haar over het dilemma waar zijn opa mee zit. Dit dilemma is bij hem veroorzaakt dor de filosoof Kant. De generaal heeft tijdens de tweede wereldoorlog namelijk een koffer met geld en papieren in bewaring gekregen van zijn Joodse buurman, die gevlucht is. Na de oorlog is de Jood niet meer teruggekomen. Er is geen testament van deze Jood. Wel is bekend dat er een erfgenaam is van de Joodse buurman, maar deze weet niet dat dit kapitaal bestaat. Hij woont in Duitsland en is een voormalige SS-er. Daarom wil de generaal hem het geld niet geven, maar hij wil het ook niet houden, want dat zou onrechtmatig zijn. In de loop der jaren is het kapitaal door goede beleggingen alleen maar gegroeid. Ze willen liever ook niet het gehele huidige kapitaal aan de erfgenamen geven, want daar hebben ze geen recht op. Maar als ze de oorspronkelijke som geven zullen de erfgenamen niet tevreden zijn en meer eisen. Dit dilemma lijkt erg op een door Kant beschreven dilemma. Een paar dagen later praat ook de generaal met haar over het dilemma. Hij raakt dan zo opgewonden dat hij enkele weken bedrust moet houden.
Wat later praat Pauline nogmaals met Edouard over het dilemma. Hij licht het haar nog wat verder toe. Dan blijkt ook waar alle verwennerij eigenlijk toe diende. Door haar eerst heel erg te verwennen kunnen ze haar nu makkelijk om een gunst vragen, namelijk het over de grens smokkelen van het kapitaal van de Jood. En het leukste is dat Pauline zelf met het idee komt dat te doen. Samen met Armand gaat ze een paar dagen later naar de notaris, om het één en ander te bespreken en af te handelen. Pauline moet de koffer met geld naar Basel brengen. Vanaf daar zal het geld worden doorgesluisd naar Israël, waar het ten goede zal komen aan een Joodse organisatie voor weeskinderen.
De avond voordat Pauline naar Basel vertrekt gaat ze met Michel naar een opera over Orpheus. Als ze later nog wat over de opera napraten, verteld hij haar dat ze al de derde au pair is die met een koffer op pad gaat. Het vraagstuk over het geld is blijkbaar allang opgelost. Ze moesten alleen nog de juiste persoon vinden die het over de grens kon brengen. Bij de vorige twee meisjes zaten er alleen oude kranten in de koffer. Daarna gaat ze nog even met hem mee naar huis, om naar zijn pianospel te luisteren. Hij zoekt daarbij toenadering tot haar, hij lijkt verliefd op haar. Op een gegeven moment slaat hij een arm om haar heen. Pauline is hier niet van gediend. Gelukkig krijgt ze hem toch ze ver dat hij haar weer los laat.
Als ze de volgende ochtend vroeg naar het kantoor van de notaris Corde gaat, vlak voor ze vertrekt, blijkt dat ze niet naar Basel, maar naar Luxemburg moet. Dit vind ze heel verwarrend, maar ze gaat toch op reis. Ze krijgt een kaartje met instructie’s mee. Deze instructie’s volgt ze keurig op. Het geld wordt netjes afgeleverd. Als ze weer terug komt bij het hotel waar ze logeert, dat tegenover het station ligt, ziet ze Michel opeens. Hij komt haar gezelschap houden in Luxemburg. De volgende dag stelt hij voor om samen naar Londen te gaan. Hier verteld hij haar dat het geld niet naar de Joodse organisatie is gegaan. De volgende ochtend moet Michel naar huis, want het gaat slecht met zijn vader en moeder. Pauline blijft dan nog enige dagen in Londen. Als ze weer naar Parijs wil gaan komt ze op het vliegveld Ada Langmuur tegen. Dit meisje heeft bij haar op de middelbare school gezeten en ze is haar al eerder tegengekomen toen ze net een paar dagen in Parijs was. Zij vertelt haar een verhaal over een Duits meisje. Het lijkt erop dat dat meisje in dezelfde familie terecht was gekomen. Ook zei moest een koffer over de grens smokkelen. Alleen zaten er in die koffer alleen maar oude kranten en een naaktfoto van haar, in haar badkamer. Zo kwam ze erachter dat de spiegels in de badkamer half doorzichtig waren.
In het vliegtuig komt ze een man tegen die graag met haar naar bed wil. Ze negeert zijn verzoek, maar raakt toch met hem aan de praat. Eenmaal in Parijs verblijft ze nog enige tijd in een hotel. Op tv ziet ze dat de generaal gestorven is. Ze heeft besloten niet meer naar de familie terug te gaan. Met de reischeque’s die ze heeft overgehouden van de smokkeltocht huurt ze die kamer tijdelijk. Daarna gaat ze zo snel mogelijk op zoek naar een kamer. Die betaald ze van de maandelijkse toelage van haar ouders. Verder moet ze zuinig leven. Haar nieuwe kamer ligt baak bij het Park Luxembourg, waar ook het huis van de generaal vlakbij ligt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze op een dag Armand tegen het lijf loopt. Hij troont haar mee naar huis, waar Pauline mat Jacqueline en Armand in gesprek raakt. Daar krijgt ze het hele verhaal over het geld en de SS-er te horen. Enkele dagen later krijgt ze al haar kleren, schoenen en juwelen die nog in het huis van La Lune aanwezig waren naar haar kamertje gestuurd. Het boek wordt afgesloten op een terras waar ze met een Nederlands sprekende man aan de praat raakt over het boek dat ze aan het lezen is.
Eerste persoonlijke reactie
In het begin vond ik het boek best wel leuk. Het ging over een jong meisje, dis dat sprak me wel aan. Aan het begin was de hoofdpersoon nog vol verwachtingen en ik ook. Ze maakte toen van alles mee en samen met haar kon je je verwonderen over alles wat er gebeurde. Ik vroeg me af wat er nog allemaal zou komen, was nieuwsgierig. Ook kon ik met haar mee gruwelen over van alles. Ondanks de soms wat rare zinnen, moeilijke zinnen, ging het lezen lekker. Het was niet heel erg vlot geschreven, maar toch goed te lezen.
Toen ze eenmaal bij de Generaal in huis was begon het boek me een beetje te vervelen. Er gebeurde natuurlijk wel het één en ander, maar niet echt spannende dingen. Het bleef natuurlijk wel raar dat ze daar bij die generaal en zijn familie kost en onderdak kreeg zonder er iets voor terug te doen, maar er gebeurde niet veel. Je krijgt in dat deel van het boek vooral verslag van de gesprekken die Pauline met de generaal en de andere familieleden heeft. Ook krijg je veel van de gedachten van Pauline mee. Dit is op zich allemaal niet heel erg interessant en soms zelfs ronduit saai. Aan het einde, als Pauline de koffer over de grens moet smokkelen, wordt het boek wel weer ietsje spannender. Er gebeurt weer iets. Aan het eind is er toch nog verrassende wending als blijkt dat de koffer niet naar een weeshuis in Israël gaat, maar naar de SS-er. Aan het eind gebeuren er nog een paar vreemde dingen, wat maakt dat het boek toch nog leuk wordt afgesloten.
Tijdens het lezen van het boek had ik constant last van een soort knagend gevoel. Om de één of andere reden ergerde ik mij behoorlijk aan de hoofdpersoon. Misschien was het haar naïviteit, haar manier van denken of het feit dat ze zoveel gewoon over zich heen laat komen zonder echt te reageren. Ik weet het niet.
Conclusie: Ik ben gematigd positief over het boek. In het begin leek het nog wel leuk te worden, waar het middenstuk viel tegen. Het einde is wel leuk, maar een beetje vreemd, net als het hele boek eigenlijk. Al met al was het boek minder leuk dan ik verwachtte na het lezen van de achterkant. De hoofdpersoon is erg irritant.
Tijd
De verteltijd van het boek is 452 bladzijdes.
De vertelde tijd is ongeveer 2 à 3 maanden. Het boek begint namelijk "Tegen de herfst van het jaar waarin ze eindexamen had gedaan". Dan stapt ze namelijk, op bladzijde 9, op de trein naar Parijs. De voorgaande drie bladzijdes zijn eigenlijk als inleiding te beschouwen, waarin we kennis maken met Paulina en waarin ze haar ouders probeert te overtuigen dat ze toch echt naar Parijs moet. Op bladzijde 9 begint het werkelijke avontuur. De vertelde tijd is langer dan de verteltijd.
Het is moeilijk te bepalen in welke tijd het boek zich afspeelt. Het zou in de jaren '80 van de 20e eeuw kunnen zijn, toen dit boek werd geschreven en uitgegeven, of misschien zelfs eerder. Er zijn weinig aanwijzingen in het boek waaruit blijkt in welke tijd het verhaal speelt. Zeker is wel dat het zich niet in het heden afspeelt. Dit gevoel wordt waarschijnlijk opgeroepen door het taalgebruik. Woorden worden ouderwets gespeld en soms hebben zinnen een enigszins ingewikkelde constructie. Ook wordt je op het verkeerde been gebracht door wat er allemaal gebeurt in het huis van generaal La Lune. Door al het personeel dat ze daar in huis hebben krijg je ook het idee dat het allemaal al best lang geleden gebeurt is. Toch denk ik dat het zich allemaal in de jaren '80 van de vorige eeuw afspeelt, doordat sommige dingen ook als ouderwets worden beschreven. Mevrouw Pauchard heeft het ook over de moderne dingen van die tijd, zoals magnetrons en stofzuigers. De meeste van dat soort dingen zijn pas in die tijd ontstaan.
Het verhaal is chronologisch. De gebeurtenissen worden verteld in de volgorde waarin ze gebeuren.
Het verhaal is niet continu. Soms worden er stukken in de tijd overgeslagen omdat die niet interessant zijn om te vertellen. Ze gaat bijvoorbeeld regelmatig naar college, neem ik aan, alleen wordt er maar een paar keer over verteld. Ook is er sprake van tijdsverdichting. Hoofdstuk 5 bestaat maar uit negen regels. In die negen regels schrijft ze zich in bij de universiteit, krijgt ze een au pair-adres en gaat ze de volgende dag naar het huis van Maître Pauchard.
Personage's
Pauline
Pauline is de hoofdpersoon van het boek. Ze is een jong meisje van 19 jaar. Ze vindt zichzelf best mooi. Eigenlijk is ze gewoon perfect, behalve dan dat ze een beetje flaporen heeft. Haar doel is haar diploma's voor Frans en kunstgeschiedenis te behalen aan de universiteit van Parijs. Ze wil per se in Parijs studeren, omdat je in Nederland geen fatsoenlijk Frans leert. Om dit doel te kunnen bereiken heeft ze eigenlijk nog een doel voor ogen. Au pair worden in een leuk gezin. Als au pair krijg je kost en inwoning bij een gezin en je krijgt ook nog wat loon. Hierdoor hoef je je tijdens je studie niet al te druk te maken om geld. Of ze haar hoofddoel, het diploma behalen, behaalt, weet je niet, zover gaat het boek niet. Het tweede doel lijkt ze in eerste instantie niet te halen, maar later komt het toch goed, als ze bij de generaal in huis belandt. Achterafgezien valt dat toch een beetje tegen. De tijd die ze er heeft doorgebracht was leuk, waar de reden waarom ze haar is huis hebben gehaald is niet erg fijn.
Pauline is een round character. Je leert haar gedurende het boek redelijk goed kennen doordat je veel van haar gedachten meekrijgt. Ook verandert ze tussen het begin en het einde. Aan het einde is ze veel volwassener en veel minder naïef dan aan het begin van het boek. Ook heeft ze besloten dat ze geen au pair meer wil zijn: ze heeft nieuwe doelen in haar leven. Ze wil zelfstandig leven in haar eigen kamertje. Helaas zijn kamertjes in Parijs duur. Ze wil met kerst een paar proeven van bekwaamheid behaald hebben. Tot dan toe moet ze het uit kunnen houden met de reisdollars die ze nog heeft van haar avontuur. Als tegen die tijd haar geld op is gaat ze liever werken dan nogmaals Au Pair te worden.
Maître Pauchard
De advocaat bij wie Pauline in eerste instantie au pair wordt. Hij komt maar heel even in beeld, namelijk de eerste (en gelijk ook de laatste) ochtend dat Pauline daar als au pair aan het werk is. Hij loopt dan naakt in het huis rond. Hij is dus duidelijk een flat character. Maître Pauchard is niet overduidelijk een tegenstander, maar ik denk toch dat hij er een is.
Madame Pauchard
De vrouw van maître Pauchard. Ook zij is advocaat. Ze heeft lang blond haar tot aan haar middel dat ze vaak in een vlecht draagt. Haar huis is gerimpeld en bruin. Over haar krijg je iets meer mee, omdat zij degene is die Pauline ontvangt. Ook op haar eerste werkdag ontvangt zij Pauline. Ook zij loopt dan naakt rond en heeft diarree. Ze gaat zonder schaamte naakt op het toillet zitten waar Pauline bij is. Zij is ook degene die Pauline ontslaat. Later komt Pauline haar nog eens tegen in het kantoor van Notaris Corde. Zij is ook duidelijk een flat character. Madame Pauchard is een tegenstander. Ze maakt het Pauline moeilijk.
Hughes Pauchard
De zoon van de Pauchard. Hij is het kind waarvoor Pauline au pair moet zijn. Op de eerste werkdag van Pauline is hij ziek. Als Pauline op zijn kamer komt, omdat hij haar heeft gebeld, ziet ze dat zijn slaapkamermuren van onder tot boven zijn bepplakt met blote meiden uit de Playboy en de Penthouse. Hij nodigt haar ok uit bij hem in bed te komen. Hij is ook een flat character. Verder is hij overduidelijk een tegenstander, omdat hij het Pauline heel erg moeilijk maakt.
Armand
Armand is de oudste zoon van Generaal La Lune. Hij woont in hetzelfde gebouw als de generaal. Hij wilde vroeger dichter en recensent worden. Helaas is dat allebei behoorlijk mislukt. Nu werkt hij bij een elektriciteitsbedrijf op kantoor. Natuurlijk heeft hij ook veel geld, maar hij doet alsof hij geld haat. Dat hoort een beetje bij zijn kunstenaarshouding. Ook lijkt hij nogal depressief. Hij bezuipt zich bijna elke vaond samen met zijn vrouw. Armand is een flat character. Hij is een helper. Hij doet aardig tegen haar en heeft niks te maken met het smokkelen van de koffer.
Jacqueline
De vrouw van Armand. Ze vindt dat mensen altijd de waarheid moeten spreken. Ze is kaal en draagt altijd een pruik. Ze heeft dan ook heel veel verschillende pruiken. Ook zij lijkt wel depressief. Ze is een flat character en lijkt me ook een helper.
Michel
De jongste zoon van de generaal. Hij is een beetje excentriek. Zijn hele huis is wit geschilderd. Er staan weinig meubels in. Michel speelt het liefst de hele dag piano. Hij vindt zichzelf alleen niet goed genoeg, daarom oefent hij dus de hele dag. Vooral de moeilijke muziek van Alkan. Ook Michel is een flat character. Ik denk dat hij een helper is omdat hij niks met de affaire rond de koffer te maken heeft en hij degene is die haar als eerste verteld waar de koffer eigenlijk terecht gekomen is. Ook neemt hij haar mee naar Londen, zo dat ze geen last heeft van al het gedoe in huis vlak na het overlijden van de generaal.
Edouard
Edouard is de zoon van Armand en Jacqueline. Hij is de langste man van de familie en heeft een gierenkop. Hij was als kind al geïnteresseerd in geld en is nu econoom. Hij houdt zich bezig met het beleggen van het geld van de Jood. Hij is degene die Pauline in eerste instantie verteld over het dilemma met koffer. Pauline wordt ook in eerste instantie een beetje verliefd op hem. Hij is ook degene die de smokkeltocht plant en ervoor zorgt dat de koffer bij de SS-er terecht komt. Eigenlijk bedriegt hij Pauline dus en hij is dus een tegenstander. Hij is een flat character.
Generaal La Lune
De generaal bij wie Pauline eigenlijk au pair is. Hij is al oud en heeft in de 2e wereldoorlog voor het Franse leger gevochten. Hij is wel gevangene geweest, maar heeft ook weer weten te ontsnappen. Hij is helemaal gek van Guys, alleen is niet duidelijk of dat is vanwege zijn oorlogstekeningen of zijn tekeningen van naakte vrouwen. Pauline heeft geen flauw idee wat ze nou eigenlijk voor hem moet doen. Aan het einde van het boek is hij dood. Hij is een flat character. Het is moeilijk te zeggen of hij een helper dan wel tegenstander is, maar hij lijkt het goed te menen, dus ik denk helper.
Mevrouw La Lune
De vrouw van de generaal. Komt alleen tijdens een diner even in beeld. Ze is een beetje een raar mens en is tegen de verzetsacties tijdens de Tweede Wereldoorlog, omdat dat zou blijken van wantrouwen tegen de generaal die zij erg bewonderde. Ze is een flat chraracter. Onduidelijk of ze helper of tegenstander is. Daarvoor is ze eigenlijk te obelangrijk.
Mevrouw Le Dantec
De huishoudster van de generaal en zijn vrouw. Is erg aardig en behulpzaam. Lijkt me een helper. Een flat character.
Notaris Corde
Hij is al jaren lang de notaris en een goede vriend van de familie. Hij helpt Edouard met het plannen van de reis van Pauline. Hij weet dus dat Pauline de koffer naar de zoon van de SS-er gaat brengen in plaats van naar een goed doel. Hij is dus een tegenstander: hij bedriegt Pauline. Verder is hij een flat character.
Van de boevengenoemde personage’s is Pauline de enige hoofdpersoon. De rest van de personen hebben alleen maar bijrolletjes en zijn flat characters. Naast de bovengenoemde personen zijn er nog meerdere ‘kleine’ personage’s, zoals de twee Nederlandse mannen die ze spreekt, de kleine Japanner, de man in het vliegtuig die sex met haar wil, Ada Langmuur, het meisje dat eerst bij haar in de klas zat, de twee Butlers, de huishoudster van Michel, de portie bij de familie Pauchard, de neger en vast nog een heleboel anderen die ik nu vergeet te noemen.
Vertelsituatie en perspectief
In het boek is sprake van een personale vertelsituatie. Het perspectief ligt bij Pauline. Je krijgt dus veel van haar gedachten en gevoelens mee. Alles wordt beschreven door een verteller, maar je merkt niet dat de verteller er is.
Structuur en geleding
Het boek is opgedeeld in 96 hoofdstukken.
Het verhaal begint ab ovo. Pauline staat namelijk aan het begin van een groot avontuur in haar leven. Ze is net klaar met de middelbare school en begint met haar studies. Ook moet ze nog naar Parijs verhuizen. In het boek loopt maar één verhaallijn, namelijk alles wat Pauline meemaakt in Parijs. Samenhang wordt vooral bereikt door middel van herhaling, bijvoorbeeld in de vorm van motieven.
Spanning
Het boek is niet erg spannend. Misschien dat ik het daarom zo saai vond. Op een gegeven moment moest ik me er toch wel een beetje doorheen worstelen. Er zullen vast wel één of meerder spanningsbogen in het boek zitten, maar ik heb ze niet kunnen ontdekken. Alles wordt op chronologische volgorde verteld, er wordt niks overgeslagen en er zijn ook vooruitwijzingen.
Ruimte
De ruimte’s spelen niet zo’n belangrijke rol in het boek. Ze vormen meestal alleen maar het decor waarin het verhaal zich afspeelt. Wel worden ze vaak beschreven, de ene keer uitvoeriger dan de andere keer. Dit met de bedoeling tegenstellingen duidelijk weer te geven. Zo belandt Pauline eerst in een armzalig, klein zolderkamertje, om vervolgens een grote, mooie, luxe zit-slaapkamer met eigen, ook erg mooie, badkamer te krijgen. Daarna beland ze ook weer een klein kamertje. Ook Parijs wordt uitvoerig beschreven. De gebouwen de er staan, de parken, de mensen en verder gewoon alles wat ze ziet. Dit wordt allemaal beschreven zoals Pauline het ziet. Ze vindt bijna alles in Parijs mooi en geweldig. Ook krijgt ze er steeds een bepaald gevoel bij, een gevoel dat ze in Nederland nog nooit heeft gehad. Parijs wordt dus eigenlijk verheerlijkt ten opzichte van Nederland.
Ruimte’s worden ook gebruikt om het karakter van de personen die er wonen wee te geven. Tenminste, zo lijkt het mij bedoelt. Zo wordt er over het huis van Michel specifiek gezegd dat het helemaal leeg en wit is, zonder deuren, terwijl de kamer van Hughes helemaal vol hangt met naaktposters en er overal speelgoedautootjes liggen. De ruimte’s hebben dus wel betekenis, maar spelen niet echt een rol in het verhaal.
Verder speelt het verhaal zich nog af in Luxemburg en Londen. Hier wordt niet erg veel over verteld.
Motieven
Uiterlijk en schoonheid
Pauline is stiekem heel erg bezig met haar uiterlijk en haar schoonheid. Ze bekijkt zichzelf regelmatig (naakt) in de spiegel. Er wordt dan uitvoerig besproken wat ze van zichzelf vindt, namelijk dat ze best mooi is, eigenlijk perfect, op haar flaporen na. Aan het begin van het boek is Pauline helemaal niet zo blij met haar uiterlijk. Ze vindt zichzelf namelijk te lang. Naarmate het boek vordert, krijgt ze hier steeds minder moeite mee. In eerste instantie gebruikt ze ook geen make-up, maar later wordt uitvoerig beschreven hoe Pauline zich opmaakt en klaarmaakt voor de avond.
Kunst
Dit motief is eigenlijk onder te verdelen in twee kleinere motiefjes, namelijk beeldende kunst en muziek. Beeldende kunst is de grootste van deze twee. Pauline studeert immers kunstgeschiedenis en houdt erg van mooie schilderijen. Ook heeft ze het vaak met de generaal over Guys. Ze gaat regelmatig naar musea om kunst te bekijken.
Michel speelt piano. Met hem praat Pauline dan ook regelmatig over muziek. Ook gaat ze met hem naar een opera over Orpheus. Als ze nog op het zoldertje woont heeft ze regelmatig last van de muziek van de Arabieren die daar ook wonen.
Mannen die haar aanspreken
Pauline wordt in het boek meerdere malen door mannen aangesproken. Drie maal door een Nederlandse man. Je zou de Nederlandse man dus ook als motiefje kunnen zien. Eerst wordt ze aangesproken door een Japanner die haar vraagt waar de Eiffeltoren is. Hij blijkt dan gewoon in Parijs te wonen en dreigt haar op te eten. Als ze bijna bij de generaal intrekt wordt ze aangesproken door een Nederlandse man (het altereog van de schrijver) die zegt dat alles goed zal komen met haar. Later worct ze weer dor een Nederlandse man aangesproken, nu in de bibliotheek. Tegen het einde van het boek wordt ze in het vliegtuig aangesproken door een man met een gehoorapparaat die sex met haar wil. Helemaal aan het einde van het boek raakt ze weer in gesprek met een Nederlandse man.
Eenzaamheid
Pauline voelt zich regelmatig eenzaam in Parijs, zo zonder familie en echte vrienden. Natuurlijk woont ze wel bij de generaal en zijn familie en huis en krijgt ze daar genoeg aandacht, maar dat is niet hetzelfde. Ze heeft toch het gevoel dat ze er helemaal alleen voor staat, dat ze niemand heeft om op terug te vallen. Als ze bijvoorbeeld aan het begin van het boek Ada, een meisje uit haar klas , tegenkomt, hoopt ze van haar het adres te krijgen van haar broer die in Parijs woont. Dit gebeurt echter niet.
Het verkeerd inschatten van mensen
Door haar naïviteit schat Pauline mensen vaak verkeerd in. Ze denkt namelijk altijd het beste van mensen en vindt ze in eerste instantie erg aardig. Dit valt dan later bijna altijd tegen. Over de familie Pauchard staat op bladzijde 52: “Blij iets tot een goed eind te hebben gebracht voor de lieve mensen die haar in huis hadden genomen, keerde ze met een glimlach om haar lippen en vlugge tred naar de rue Verniquet terug.”
Naaktheid
Pauline is zelf regelmatig naakt in het boek. Zowel in haar eigen badkamer in het huis van de generaal als in het hotel waar ze logeert. Zowel meneer als mevrouw Pauchard zijn naakt als ze Pauline op haar eerste werkdag ontvangen.
Schuldgevoel
Pauline volet zich schuldig omdat ze zomaar bij de generaal in huis woont en daar schandalig verwent wordt, zonder dat ze daarvoor wat terug hoeft te doen. Dit blijkt meerde malen in het boek.
Tegenslagen
Pauline krijgt gedurende het verhaal meerdere tegenslagen te verwerken. Eerst komt ze bij de familie Pauchard terecht, waar alles mis gaat, ze kan geen boek over Guys vinden en ze bezorgt de koffer niet waar ze denkt dat ze hem moet bezorgen.
Pauline’s ouders.
Pauline’s ouders komen in het boek vaak ter sprake. Onder andere omdat ze ze mist en omdat ze weet dat haar vader jaloers op haar is, maar ook omdat de familie van de generaal naar ze vraagt.
De Tweede Wereldoorlog
In het boek wordt regelmatig over de 2e wereldoorlog gesproken, ook omdat de generaal in de 2e wereldoorlog gediend heeft. Ook in verband met de koffer, die de generaal tijdens de 2e wereldoorlog in bewaring heeft gekregen, wordt er veel over de 2e wereldoorlog gepraat. Hughes is pro-Htler. Ook wordt er regelmatig over de nazi’s en de SS gesproken in verband met de koffer.
Thema
Het thema van deze roman is: De werkelijkheid is onkenbaar. Op geen enkele manier valt uit te maken of wat gezegd wordt waar is en betrouwbaar. Zo krijgt Paulina over het geheim van de generaal steeds nieuwe en soms tegengestelde gezichtspunten te horen. Maar het zijn interpretaties die grotendeels niet met de waarheid overeenstemmen. Veel wordt ook voor haar verzwegen. "Want deze wereld is nu eenmaal zo geschapen dat wat zonder noodzaak niet verteld hoeft te worden, 't best geheim kan blijven", aldus Edouard. Opvallend is in dit verband een uitspraak van de verteller: "De werkelijkheid zwijgt. Zij toont alleen wat wij zien, en spreken doet zij helemaal niet. Zij geeft op onze vragen alleen antwoorden die wij zelf onder woorden brengen en ook die grotendeels niet overeenkomstig de waarheid".(278) Op allerlei manieren komt dit thema van de onkenbaarheid van de werkelijkheid tot uiting. Voortdurend vraagt Paulina zich af wat de betekenis is van bepaalde dingen. Is iets toeval of list? Is het doel waarvoor zij op pad moet wel of niet nobel? Antwoorden op deze vragen worden niet gegeven. Evenals Paulina wordt de lezer in het onzekere gelaten over wat er nu werkelijk aan de hand is. Overigens stuit Paulina in haar dromen, die haar onzekerheid tot uitdrukking brengen, vaak wel op de waarheid. Dit roept angstgevoelens bij haar op, die evenwel niet tot haar bewustzijn doordringen. "t leek of in haar binnenste een bedrieger huisde, die haar elk genot om de verrukkelijke dingen die zij wakend beleefde, wilde vergallen in haar dromen. Haar wilde straffen, terwijl zij niets misdreven had. Haar wilde bedreigen met ongelukken, waarvoor in de werkelijkheid geen kiemen konden worden aangewezen'. (189) In Au pair is ook vaak sprake van moedwil en misverstand. De verhaalpersonen en hun contacten worden gekenmerkt door berekening, bedrog en misverstand. Achter mooie woorden gaan vaak de meest slechte motieven schuil, terwijl het ene bedrog het andere oproept.(325) Anderzijds heeft ook het goede vaak het slechte tot gevolg.
Uitgewerkte persoonlijke reactie
Onderwerp
Pauline zelf is het onderwerp van de tekst. Natuurlijk gaat ze naar Parijs om daar te studeren en maakt ze er van alles mee, maar het gaat toch allemaal om de persoon Pauline. Om wat zij leert, denkt, vindt en voelt. Ik vind het best een leuk onderwerp. Het is grappig om te zien hoe de schrijver een compleet persoon schept. Na een tijdje lijkt Pauline een levend persoon, dat je ook echt kent. Dit vind ik erg leuk. Vooraf had ik natuurlijk de achterkant van het boek gelezen. Daaruit kon ik al opmaken dat het boek zou gaan over het meisje Pauline dat als au pair in Parijs gaat werken. Ik verwachtte eigenlijk dat het dus over haar belevenissen zou gaan, maar eigenlijk gaat het dus vooral om de persoon zelf. Ik denk dat de gebeurtenissen een ondergeschikte rol spelen.
Het onderwerp is goed uitgewerkt. Zoals ik al eerder zei, het personage Pauline is goed uitgewerkt. Je leert haar goed kennen. En aangezien Pauline het onderwerp is van de tekst, is het onderwerp dus goed uitgewerkt.
Gebeurtenissen
In het boek zijn een paar belangrijke gebeurtenissen. De eerste is het vertrek van Pauline naar Parijs. Nu komt namelijk eindelijk haar droom uit en hiermee begint ze aan haar avontuur in Parijs en begint dus ook eigenlijk het werkelijke verhaal. Hier wordt eigenlijk niet veel over geschreven, eigenlijk maar één bladzijde waarop ze in de trein stapt. Over de reis zelf wordt niks verteld. Dit is op zich niet erg, dat zou alleen maar saai worden.
Ook een belangrijke gebeurtenis is dat Pauline een nieuw adres krijgt. Hierdoor krijgt haar leven een toaal andere wending. Alles gaat gewoon beter. Bij het nieuwe adres wordt ze schandalig verwend en hoeft ze niks te doen. Hierdoor voelt ze zich wel een beetje schuldig, maar aan de andere kant is het ook wel fijn.Deze gebeurtenis is heel uitvoerig en ook goed beschreven.
Een derde belangrijke gebeurtenis, is het afleveren van de koffer. Hierdoor voelt Pauline zich helemaal gelukkig omdat ze eindelijk iets terug heeft kunnen doen voor de generaal. Ook dit moment is heel uitvoerig beschreven.
De volgende belangrijke gebeurtenis is het moment waarop Michel aan Pauline vertelt dat de koffer met geld niet naar het goede doel is gegaan, maar bij de SS-er terecht is gekomen. Dit is eigenlijk de climax van het boek, hier blijkt dat Pauline al die tijd bedrogen is. Ze voelt zich er erg rot over.
De laatste belangrijke gebeurtenis is het moment waarop Ada Langmuur Pauline het verhaal van het Duitse meisje verteld. Pauline is geschokt en besluit niet meer naar de familie terug te gaan.
Alle gebeurtenissen zijn vanuit Pauline beschreven. Heel objectief dus. Je krijgt ook gelijk te lezen wat Pauline op een bepaald moment denkt en voelt. Doordat alles vanuit Pauline beschreven is, zie je niet alles. Daarom zijn dingen die voor haar nieuw en verrassend zij, dat voor jou ook. Hierdoor zijn de twee laatste belangrijke gebeurtenissen heel verrassend en onverwacht. Dit is natuurlijk erg leuk, de belangrijke gebeurtenissen zijn dus goed beschreven.
De gedachten en gevoelens van Pauline spelen een belangrijkere rol dan de gebeurtenissen. Dit is aan de ene kant wel leuk, omdat je de persoon leert kennen etc. Aan de andere kant gebeurt er hierdoor niet zo veel in het boek, waardoor het boek redelijk saai wordt. Er is duidelijk verband tussen de gebeurtenissen, ze vloeien logisch uit elkaar voort. Dit is fijn, zo leest het boek lekker makkelijk weg. Alles wordt goed uitgelegd, je hoeft niet zelf verbanden te leggen. Wel moest ik soms een beetje worstelen om door het boek heen te komen, omdat het een beetje saai werd.
Ik vind de gebeurtenissen niet spannend en boeiend, aan het einde zijn ze ook niet erg waarschijnlijk meer, maar ze zijn tegen het einde aan wel verrassend. Het boek was nogal saai. Aan het begin en einde bleven de gebeurtenissen nog wel enigszins boeien. In het middenstuk gebeurt er niet echt veel bijzonders en vind ik ze dus ook niet bijster boeiend. Ik vind het niet erg waarschijnlijk dat ze iemand alleen een au pair aanneemt om haar vervolgens een koffer met geld over de grens te laten smokkelen en om haar te bespioneren. Het kan natuurlijk wel gebeuren, maar het gebeurt niet vaak.
Personages
Ik vind de hoofdpersoon niet echt een heldin. Ze is nog jong en naïef, heeft weinig van de wereld gezien, en dat is goed te merken. Vooral in het begin laat ze alles maar over zich heen komen. Ze spreekt mensen bijna nooit tegen. Ze weet wel haar droom om in Parijs te gaan werken te verwezenlijken, maar als ze eenmaal daar is gebeurt alles gewoon, zonder dat Pauline er invloed op lijkt te hebben. Later neemt ze wel zelf beslissingen in wordt ze zelfstandiger: ze is gegroeid.
Je leert Pauline erg goed kennen, doordat je alles vanuit haar perspectief ziet en weet wat ze over dingen denkt en voelt, en hoe ze er op reageert. Hierdoor krijg je wel een idee van haar karakter. Ze is jong, en dus nog redelijk naïef, staat positief in het leven, is nieuwsgierig, slim en best wel een doorzetter. Ik vind het altijd wel leuk om het personage goed te leren kennen, maar het is niet persé noodzakelijk. Natuurlijk wordt het boek er wat levendiger van, maar een boek kan ook erg leuk zijn zonder dat je het personage goed leert kennen. In dat geval gaat het wat meer om de gebeurtenissen, en dat is ook erg leuk.
De personages in het boek zijn zo beschreven, dat ze behoorlijk levensecht worden. Ze zouden allemaal echt kunnen bestaan. De familie La Lune is weliswaar wat excentriek, maar zulke families bestaan er nou eenmaal.
Er is niet echt een personage waar ik me erg goed kan verplaatsen. In Pauline dan nog wel het meest, omdat je haar natuurlijk het leert kennen. Ik kan me ook wel in haar verplaatsen, maar niet erg goed. Aan het eidne gaat het wel wat beter, omdat ej weet hoe ze is. Dan kun je beter begrijpen waarom ze op een bepaalde manier handelt. Ik persoonlijk zou dingen denk ik anders aanpakken dan dat zij het doet. Ik vind het ebst wel belangrijk dat je je goed in een personage kan verplaatsen, omdat je zo een andere kijk op de dingen kunt krijgen.
Bijna alle personage’s in het boek zijn sympathiek. Alleen de familie Pauchard niet echt. Pauline zelf is een leuk, jong meisje. Behalve de familie Pauchard zijn alle personage’s erg aardig tegen haar. Ze helpen haar als het ware vooruit. Helemaal aan het einde van het boek blijkt dat ze haar eigenlijk hebben bedrogen, maar tot die tijd blijven ze sympathiek. Ook de man in het vliegtuig is niet erg sympathiek. Pauline voelt zich erg ongemakkelijk door zijn vraag en ze vindt hem veel te opdringerig. Toch weet je hem goed af te poeieren.
Het gedrag van Pauline keur ik goed. Zij doet het meeste vanuit haar naïviteit en nieuwsgierigheid. Het gedrag van de familie Pauchard keur ik niet goed. Ze zijn veel te onaardig tegen Pauline. Ook het gedrag van de zoldergenoten van Pauline keur ik niet goed.
Het gedrag van de familie La Lune keur ik ook niet helemaal goed. In eerste instantie zijn ze aardig tegen haar, dat is natuurlijk goed. Maar later blijkt dus dat ze dat doen omdat ze willen dat ze die koffer over de grens smokkelt. Dit zou op zich nog niet zo heel erg zijn, als ze niet hadden gelogen over waar de koffer heen gaat.
Opbouw
Het verhaal is niet erg ingewikkeld van opbouw. Alles is in chronologische volgorde geplaatst, alles zit logisch in elkaar, je hoeft geen verbanden te zoeken. Ik vond het verhaal niet erg spannend, behalve dan aan het einde. Als Pauline met de koffers over de grens moet wordt ze gecontroleerd door de douane. Gelukkig controleren ze maar één koffer. Dit moment is best spannend. Aan het begin en aan het einde wordt je nog wel een beetje gedreven om door te lezen. In het midden gebeurt zo weinig, dat het niet ertg boeiend meer is. Er zitten geen flashbacks in het verhaal.
Je ziet alle gebeurtenissen door de ogen van Pauline. Hierdoor krijg je een objectief beeld. Ook krijg je haar commentaar op alles mee. Dit vind ik erg leuk. Ook omdat dit een subtiele manier is om Pauline beter te leren kennen.
Aan het slot is het avontuur bij de familie La Lune afgesloten. Wat dat betreft blijf je niet met veel vragen zitten. Je blijft sowieso niet met veel vragen zitten. Je weet alleen niet of het Pauline lukt om haar studie Frans en kunstgeschiedenis in Parijs af te maken.
Het boek boeide me meteen vanaf het begin. Later werd het helaas wat minder boeiend. Aan het einde werd het weer boeiender.
Taalgebruik
Het taalgebruik in het boek is niet moeilijk. Er zijn weinig tot geen moeilijke of onbekende woorden en uitdrukkingen gebruikt. Wel waren de zinnen soms lang en ingewikkeld van opbouw. Dit maakte het lezen wel moeilijker. Het taalgebruik past goed bij Pauline, want ze is een jonge, maar intelligente vrouw. Ook past het goed bij de generaal en zijn familie. Ze zijn rijk, vormen een beetje de elite en zijn allemaal redelijk intelligent.
Auteur: Willem F. Hermans
Samenvatting
Het boek gaat over het Nederlandse meisje Pauline uit Vlissingen. Ze is erg lang (1.92 m) en wordt door de schrijver getypeerd als een Diana-figuur: Vriendelijk optreden, lange blonde haren, lieve blauwe ogen. Ze is best tevreden met haar lichaam. Het is mooi en in verhouding, alleen dan op grotere schaal. Alleen met haar afstaande oren is ze niet zo blij. Pauline wil graag Frans en Kunstgeschiedenis gaan studeren in Parijs. Ze gaat elke zomer met haar ouders haar een vakantiehuisje in Frankrijk en spreekt al aardig Frans. Haar ouders vinden studeren in Parijs in eerste instantie niet zo’n goed idee. Parijs is toch ver weg en je kan in Nederland ook Frans en Kunstgeschiedenis studeren. Daarom gaat ze op bezoek bij haar Nichtje Klara, die Frans studeert in Amsterdam. Die woont samen met een veertigjarige professor in de taalwetenschappen in een kraakpand. De woonomstandigheden zijn primitief, en zowel Klara als de leraar Frans spreken gebrekkig Frans. Boordevol goede argumenten om haar ouders te bepraten dat ze, als ze daadwerkelijk iets wil leren, naar Parijs zal moeten, keert ze terug naar huis.
Na haar eindexamen gymnasium vertrekt ze naar Parijs. Daar schrijft ze zich in bij de universiteit en gaat meteen naar het au pair bureau dat bij de universiteit hoort. Ze wordt geplaatst in het advocaten gezin Pauchard. Zowel meneer als mevrouw is advocaat. Ze krijgt daar een klein kamertje zonder enige luxe toegewezen op de zolder van het pand, waar de oude bediendevertrekken zijn. Ze deelt deze zolder met een berg Arabieren een nogal opdringerige neger. De deur van Pauline’s kamertje kan niet op slot en als ze op een avond thuis komt ligt deze neger op haar bed, die nogal gecharmeerd blijkt te zijn van haar.
Pauline besluit te vertrekken. Mevrouw Pauchard ziet haar graag gaan, omdat - naar ze zegt –Pauline haar zoon 'probeert op te winden'. Dit is niet waar. Het was het zoontje Hughes wat daar op aanstuurde. Als Pauline op haar kamer komt, zijn haar koffers opengebroken. Ze gaat naar het bureau waar adressen voor studenten die zich als au pair aanbieden, te verkrijgen zijn. Daar is ze getuige van een gesprek tussen een Deens meisje en de vrouw achter de balie. Ook het meisje heeft problemen met de negers en Arabieren op haar zolderverdieping. Ze besluit deze problemen dus maar voor zich te houden als ze zelf het gesprek aangaat. Ze krijgt het adres van de gepensioneerde generaal De Lune, die schatrijk is. Op weg naar het huis van de generaal ontmoet ze een niet zo jonge Nederlandse meneer. Dit alter ego van de schrijver is erg vriendelijk en voorspelt haar dat veel dingen beter zullen gaan, hij heeft het beste met haar voor.
Eenmaal bij de generaal thuis valt ze van de ene verbazing in de andere. Allereerst wordt ze hartelijk ontvangen door de butler van het huis. Ze krijgt een mooie grote zit-slaapkamer met eigen badkamer. Één wand in die badkamer is volledig bedekt met spiegels. Daarvoor bekijkt ze zichzelf regelmatig naakt. Op haar bureau vindt ze een bos verse bloemen. Daarbij vindt ze een enveloppe met een brief van de generaal en een voorschot van 2500 frank. Dan blijkt ook nog eens dat er een huishoudster in huis is. Pauline wordt van alle gemakken voorzien.
Nog voordat ze de generaal zelf heeft ontmoet maakt ze kennis met zijn oudste zoon, Armand. Hij was dichter en criticus, maar zijn werk werd niet erg gewaardeerd. Daarom werkt hij nu bij een elektriciteitsbedrijf op kantoor. Ze ontmoet hem in het flatgebouw waar ook de generaal woont. Het blijkt dat naast de generaal ook zijn twee zoons een appartement hebben in het gebouw. Verder is er nog een vierde appartement, maar dat staat eigenlijk leeg. Op elke verdieping van het gebouw waren van oorsprong twee appartementen, maar die appartementen zijn nu dus samengetrokken. Via de oude diensttrappen zijn al deze appartementen met elkaar verbonden. Via deze diensttrappen neemt Armand Paulina mee naar boven, om zijn vrouw Jacqueline te ontmoeten. Jacqueline en Armand bezuipen zich die avond. Daarbij praten ze veel over hun zoon Edouard, die ook uitzonderlijk lang is, net als de rest van de mannen in de familie van de generaal. Hierdoor krijgt Pauline het idee dat ze willen dat zij met Edouard gaat trouwen, ook omdat Jacqueline het over haar bruidschat heeft.
Als ze wat later kennis maakt met de generaal blijkt dat hij helemaal geobsedeerd is door Constantin Guys, een schilder die blijkbaar in Vlissingen is geboren. De generaal bezit ook heel veel tekeningen van Guys. Guys was de eerste oorlogscorrespondent. Door middel van tekeningen deed hij aan Engels kranten verslag van de Krimoorlog. Even later maakt ze ook kennis met zijn vrouw Germaine. Nog wat later maakt Pauline ook kennis met Michel, de jongste zoon van de Generaal. Hij speelt piano, en dan vooral de muziek van de componist Alkan. Er wordt gezegd dat hij de buurman was van Chopin. Michel woont samen met zijn huishoudster in ee enorm appartement zonder deuren. Hij blijkt een beetje een vaag persoon te zijn, net als de rest van de familie. Zo doet hij de hele dag niks anders dan piano spelen. Hij neemt haar mee uit eten. Daar verteld hij Pauline hoe zijn vader zo rijk is geworden. Die nacht heeft een Pauline een nachtmerrie over Michel.
De volgende dag koopt ze een boek van Baudelaire. De generaal heeft haar namelijk verteld dat in dit boek een stuk geschreven is over Guys. Daarom wil ze het graag lezen. In dit boek leest ze echter een stuk over uiterlijk en opmaken. Baudelaire vindt dat vrouwen zichzelf daardoor in standbeelden veranderen.
Dan gebeurt er een tijdlang niks bijzonders. Pauline woont nog steeds bij de oude generaal in huis en wordt daar schandalig verwend. Ze krijgt bergen nieuwe kleding en schoenen, make- up en crèmes, geld, en alle tijd om te studeren. Ondertussen vraagt ze zich af waar ze dit allemaal aan verdiend heeft. Ze hoeft er namelijk helemaal niks voor terug te doen. Ze heeft geen taken in het huis. Af en toe houdt ze één van de familieleden gezelschap, maar vooral de generaal houdt ze regelmatig gezelschap. Ze luistert naar Michels pianospel, ze praat met Armand of ze luistert naar de Generaal die vertelt over Guys. Ze wou dat ze iets te doen had, zoals de kunstcollectie van de generaal ordenen, want nu voelt ze zich net een hotelgast.
Op het feestje dat Armand en Jacqueline geven omdat hun appartement net is opgeknapt ontmoet ze voor het eerst Edouard. Hij is inderdaad erg lang en heeft het hoofd van een gier. Ondanks dat hij niet echt mooi vindt, vindt ze hem wel meteen erg sympathiek. Hij vertelt haar hoe zijn opa zo rijk is geworden. Ook vertelt hij haar over het dilemma waar zijn opa mee zit. Dit dilemma is bij hem veroorzaakt dor de filosoof Kant. De generaal heeft tijdens de tweede wereldoorlog namelijk een koffer met geld en papieren in bewaring gekregen van zijn Joodse buurman, die gevlucht is. Na de oorlog is de Jood niet meer teruggekomen. Er is geen testament van deze Jood. Wel is bekend dat er een erfgenaam is van de Joodse buurman, maar deze weet niet dat dit kapitaal bestaat. Hij woont in Duitsland en is een voormalige SS-er. Daarom wil de generaal hem het geld niet geven, maar hij wil het ook niet houden, want dat zou onrechtmatig zijn. In de loop der jaren is het kapitaal door goede beleggingen alleen maar gegroeid. Ze willen liever ook niet het gehele huidige kapitaal aan de erfgenamen geven, want daar hebben ze geen recht op. Maar als ze de oorspronkelijke som geven zullen de erfgenamen niet tevreden zijn en meer eisen. Dit dilemma lijkt erg op een door Kant beschreven dilemma. Een paar dagen later praat ook de generaal met haar over het dilemma. Hij raakt dan zo opgewonden dat hij enkele weken bedrust moet houden.
Wat later praat Pauline nogmaals met Edouard over het dilemma. Hij licht het haar nog wat verder toe. Dan blijkt ook waar alle verwennerij eigenlijk toe diende. Door haar eerst heel erg te verwennen kunnen ze haar nu makkelijk om een gunst vragen, namelijk het over de grens smokkelen van het kapitaal van de Jood. En het leukste is dat Pauline zelf met het idee komt dat te doen. Samen met Armand gaat ze een paar dagen later naar de notaris, om het één en ander te bespreken en af te handelen. Pauline moet de koffer met geld naar Basel brengen. Vanaf daar zal het geld worden doorgesluisd naar Israël, waar het ten goede zal komen aan een Joodse organisatie voor weeskinderen.
Als ze de volgende ochtend vroeg naar het kantoor van de notaris Corde gaat, vlak voor ze vertrekt, blijkt dat ze niet naar Basel, maar naar Luxemburg moet. Dit vind ze heel verwarrend, maar ze gaat toch op reis. Ze krijgt een kaartje met instructie’s mee. Deze instructie’s volgt ze keurig op. Het geld wordt netjes afgeleverd. Als ze weer terug komt bij het hotel waar ze logeert, dat tegenover het station ligt, ziet ze Michel opeens. Hij komt haar gezelschap houden in Luxemburg. De volgende dag stelt hij voor om samen naar Londen te gaan. Hier verteld hij haar dat het geld niet naar de Joodse organisatie is gegaan. De volgende ochtend moet Michel naar huis, want het gaat slecht met zijn vader en moeder. Pauline blijft dan nog enige dagen in Londen. Als ze weer naar Parijs wil gaan komt ze op het vliegveld Ada Langmuur tegen. Dit meisje heeft bij haar op de middelbare school gezeten en ze is haar al eerder tegengekomen toen ze net een paar dagen in Parijs was. Zij vertelt haar een verhaal over een Duits meisje. Het lijkt erop dat dat meisje in dezelfde familie terecht was gekomen. Ook zei moest een koffer over de grens smokkelen. Alleen zaten er in die koffer alleen maar oude kranten en een naaktfoto van haar, in haar badkamer. Zo kwam ze erachter dat de spiegels in de badkamer half doorzichtig waren.
In het vliegtuig komt ze een man tegen die graag met haar naar bed wil. Ze negeert zijn verzoek, maar raakt toch met hem aan de praat. Eenmaal in Parijs verblijft ze nog enige tijd in een hotel. Op tv ziet ze dat de generaal gestorven is. Ze heeft besloten niet meer naar de familie terug te gaan. Met de reischeque’s die ze heeft overgehouden van de smokkeltocht huurt ze die kamer tijdelijk. Daarna gaat ze zo snel mogelijk op zoek naar een kamer. Die betaald ze van de maandelijkse toelage van haar ouders. Verder moet ze zuinig leven. Haar nieuwe kamer ligt baak bij het Park Luxembourg, waar ook het huis van de generaal vlakbij ligt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze op een dag Armand tegen het lijf loopt. Hij troont haar mee naar huis, waar Pauline mat Jacqueline en Armand in gesprek raakt. Daar krijgt ze het hele verhaal over het geld en de SS-er te horen. Enkele dagen later krijgt ze al haar kleren, schoenen en juwelen die nog in het huis van La Lune aanwezig waren naar haar kamertje gestuurd. Het boek wordt afgesloten op een terras waar ze met een Nederlands sprekende man aan de praat raakt over het boek dat ze aan het lezen is.
Eerste persoonlijke reactie
In het begin vond ik het boek best wel leuk. Het ging over een jong meisje, dis dat sprak me wel aan. Aan het begin was de hoofdpersoon nog vol verwachtingen en ik ook. Ze maakte toen van alles mee en samen met haar kon je je verwonderen over alles wat er gebeurde. Ik vroeg me af wat er nog allemaal zou komen, was nieuwsgierig. Ook kon ik met haar mee gruwelen over van alles. Ondanks de soms wat rare zinnen, moeilijke zinnen, ging het lezen lekker. Het was niet heel erg vlot geschreven, maar toch goed te lezen.
Toen ze eenmaal bij de Generaal in huis was begon het boek me een beetje te vervelen. Er gebeurde natuurlijk wel het één en ander, maar niet echt spannende dingen. Het bleef natuurlijk wel raar dat ze daar bij die generaal en zijn familie kost en onderdak kreeg zonder er iets voor terug te doen, maar er gebeurde niet veel. Je krijgt in dat deel van het boek vooral verslag van de gesprekken die Pauline met de generaal en de andere familieleden heeft. Ook krijg je veel van de gedachten van Pauline mee. Dit is op zich allemaal niet heel erg interessant en soms zelfs ronduit saai. Aan het einde, als Pauline de koffer over de grens moet smokkelen, wordt het boek wel weer ietsje spannender. Er gebeurt weer iets. Aan het eind is er toch nog verrassende wending als blijkt dat de koffer niet naar een weeshuis in Israël gaat, maar naar de SS-er. Aan het eind gebeuren er nog een paar vreemde dingen, wat maakt dat het boek toch nog leuk wordt afgesloten.
Tijdens het lezen van het boek had ik constant last van een soort knagend gevoel. Om de één of andere reden ergerde ik mij behoorlijk aan de hoofdpersoon. Misschien was het haar naïviteit, haar manier van denken of het feit dat ze zoveel gewoon over zich heen laat komen zonder echt te reageren. Ik weet het niet.
Conclusie: Ik ben gematigd positief over het boek. In het begin leek het nog wel leuk te worden, waar het middenstuk viel tegen. Het einde is wel leuk, maar een beetje vreemd, net als het hele boek eigenlijk. Al met al was het boek minder leuk dan ik verwachtte na het lezen van de achterkant. De hoofdpersoon is erg irritant.
Tijd
De verteltijd van het boek is 452 bladzijdes.
De vertelde tijd is ongeveer 2 à 3 maanden. Het boek begint namelijk "Tegen de herfst van het jaar waarin ze eindexamen had gedaan". Dan stapt ze namelijk, op bladzijde 9, op de trein naar Parijs. De voorgaande drie bladzijdes zijn eigenlijk als inleiding te beschouwen, waarin we kennis maken met Paulina en waarin ze haar ouders probeert te overtuigen dat ze toch echt naar Parijs moet. Op bladzijde 9 begint het werkelijke avontuur. De vertelde tijd is langer dan de verteltijd.
Het is moeilijk te bepalen in welke tijd het boek zich afspeelt. Het zou in de jaren '80 van de 20e eeuw kunnen zijn, toen dit boek werd geschreven en uitgegeven, of misschien zelfs eerder. Er zijn weinig aanwijzingen in het boek waaruit blijkt in welke tijd het verhaal speelt. Zeker is wel dat het zich niet in het heden afspeelt. Dit gevoel wordt waarschijnlijk opgeroepen door het taalgebruik. Woorden worden ouderwets gespeld en soms hebben zinnen een enigszins ingewikkelde constructie. Ook wordt je op het verkeerde been gebracht door wat er allemaal gebeurt in het huis van generaal La Lune. Door al het personeel dat ze daar in huis hebben krijg je ook het idee dat het allemaal al best lang geleden gebeurt is. Toch denk ik dat het zich allemaal in de jaren '80 van de vorige eeuw afspeelt, doordat sommige dingen ook als ouderwets worden beschreven. Mevrouw Pauchard heeft het ook over de moderne dingen van die tijd, zoals magnetrons en stofzuigers. De meeste van dat soort dingen zijn pas in die tijd ontstaan.
Het verhaal is niet continu. Soms worden er stukken in de tijd overgeslagen omdat die niet interessant zijn om te vertellen. Ze gaat bijvoorbeeld regelmatig naar college, neem ik aan, alleen wordt er maar een paar keer over verteld. Ook is er sprake van tijdsverdichting. Hoofdstuk 5 bestaat maar uit negen regels. In die negen regels schrijft ze zich in bij de universiteit, krijgt ze een au pair-adres en gaat ze de volgende dag naar het huis van Maître Pauchard.
Personage's
Pauline
Pauline is de hoofdpersoon van het boek. Ze is een jong meisje van 19 jaar. Ze vindt zichzelf best mooi. Eigenlijk is ze gewoon perfect, behalve dan dat ze een beetje flaporen heeft. Haar doel is haar diploma's voor Frans en kunstgeschiedenis te behalen aan de universiteit van Parijs. Ze wil per se in Parijs studeren, omdat je in Nederland geen fatsoenlijk Frans leert. Om dit doel te kunnen bereiken heeft ze eigenlijk nog een doel voor ogen. Au pair worden in een leuk gezin. Als au pair krijg je kost en inwoning bij een gezin en je krijgt ook nog wat loon. Hierdoor hoef je je tijdens je studie niet al te druk te maken om geld. Of ze haar hoofddoel, het diploma behalen, behaalt, weet je niet, zover gaat het boek niet. Het tweede doel lijkt ze in eerste instantie niet te halen, maar later komt het toch goed, als ze bij de generaal in huis belandt. Achterafgezien valt dat toch een beetje tegen. De tijd die ze er heeft doorgebracht was leuk, waar de reden waarom ze haar is huis hebben gehaald is niet erg fijn.
Pauline is een round character. Je leert haar gedurende het boek redelijk goed kennen doordat je veel van haar gedachten meekrijgt. Ook verandert ze tussen het begin en het einde. Aan het einde is ze veel volwassener en veel minder naïef dan aan het begin van het boek. Ook heeft ze besloten dat ze geen au pair meer wil zijn: ze heeft nieuwe doelen in haar leven. Ze wil zelfstandig leven in haar eigen kamertje. Helaas zijn kamertjes in Parijs duur. Ze wil met kerst een paar proeven van bekwaamheid behaald hebben. Tot dan toe moet ze het uit kunnen houden met de reisdollars die ze nog heeft van haar avontuur. Als tegen die tijd haar geld op is gaat ze liever werken dan nogmaals Au Pair te worden.
Maître Pauchard
De advocaat bij wie Pauline in eerste instantie au pair wordt. Hij komt maar heel even in beeld, namelijk de eerste (en gelijk ook de laatste) ochtend dat Pauline daar als au pair aan het werk is. Hij loopt dan naakt in het huis rond. Hij is dus duidelijk een flat character. Maître Pauchard is niet overduidelijk een tegenstander, maar ik denk toch dat hij er een is.
Madame Pauchard
De vrouw van maître Pauchard. Ook zij is advocaat. Ze heeft lang blond haar tot aan haar middel dat ze vaak in een vlecht draagt. Haar huis is gerimpeld en bruin. Over haar krijg je iets meer mee, omdat zij degene is die Pauline ontvangt. Ook op haar eerste werkdag ontvangt zij Pauline. Ook zij loopt dan naakt rond en heeft diarree. Ze gaat zonder schaamte naakt op het toillet zitten waar Pauline bij is. Zij is ook degene die Pauline ontslaat. Later komt Pauline haar nog eens tegen in het kantoor van Notaris Corde. Zij is ook duidelijk een flat character. Madame Pauchard is een tegenstander. Ze maakt het Pauline moeilijk.
Hughes Pauchard
De zoon van de Pauchard. Hij is het kind waarvoor Pauline au pair moet zijn. Op de eerste werkdag van Pauline is hij ziek. Als Pauline op zijn kamer komt, omdat hij haar heeft gebeld, ziet ze dat zijn slaapkamermuren van onder tot boven zijn bepplakt met blote meiden uit de Playboy en de Penthouse. Hij nodigt haar ok uit bij hem in bed te komen. Hij is ook een flat character. Verder is hij overduidelijk een tegenstander, omdat hij het Pauline heel erg moeilijk maakt.
Armand is de oudste zoon van Generaal La Lune. Hij woont in hetzelfde gebouw als de generaal. Hij wilde vroeger dichter en recensent worden. Helaas is dat allebei behoorlijk mislukt. Nu werkt hij bij een elektriciteitsbedrijf op kantoor. Natuurlijk heeft hij ook veel geld, maar hij doet alsof hij geld haat. Dat hoort een beetje bij zijn kunstenaarshouding. Ook lijkt hij nogal depressief. Hij bezuipt zich bijna elke vaond samen met zijn vrouw. Armand is een flat character. Hij is een helper. Hij doet aardig tegen haar en heeft niks te maken met het smokkelen van de koffer.
Jacqueline
De vrouw van Armand. Ze vindt dat mensen altijd de waarheid moeten spreken. Ze is kaal en draagt altijd een pruik. Ze heeft dan ook heel veel verschillende pruiken. Ook zij lijkt wel depressief. Ze is een flat character en lijkt me ook een helper.
Michel
De jongste zoon van de generaal. Hij is een beetje excentriek. Zijn hele huis is wit geschilderd. Er staan weinig meubels in. Michel speelt het liefst de hele dag piano. Hij vindt zichzelf alleen niet goed genoeg, daarom oefent hij dus de hele dag. Vooral de moeilijke muziek van Alkan. Ook Michel is een flat character. Ik denk dat hij een helper is omdat hij niks met de affaire rond de koffer te maken heeft en hij degene is die haar als eerste verteld waar de koffer eigenlijk terecht gekomen is. Ook neemt hij haar mee naar Londen, zo dat ze geen last heeft van al het gedoe in huis vlak na het overlijden van de generaal.
Edouard
Edouard is de zoon van Armand en Jacqueline. Hij is de langste man van de familie en heeft een gierenkop. Hij was als kind al geïnteresseerd in geld en is nu econoom. Hij houdt zich bezig met het beleggen van het geld van de Jood. Hij is degene die Pauline in eerste instantie verteld over het dilemma met koffer. Pauline wordt ook in eerste instantie een beetje verliefd op hem. Hij is ook degene die de smokkeltocht plant en ervoor zorgt dat de koffer bij de SS-er terecht komt. Eigenlijk bedriegt hij Pauline dus en hij is dus een tegenstander. Hij is een flat character.
Generaal La Lune
De generaal bij wie Pauline eigenlijk au pair is. Hij is al oud en heeft in de 2e wereldoorlog voor het Franse leger gevochten. Hij is wel gevangene geweest, maar heeft ook weer weten te ontsnappen. Hij is helemaal gek van Guys, alleen is niet duidelijk of dat is vanwege zijn oorlogstekeningen of zijn tekeningen van naakte vrouwen. Pauline heeft geen flauw idee wat ze nou eigenlijk voor hem moet doen. Aan het einde van het boek is hij dood. Hij is een flat character. Het is moeilijk te zeggen of hij een helper dan wel tegenstander is, maar hij lijkt het goed te menen, dus ik denk helper.
De vrouw van de generaal. Komt alleen tijdens een diner even in beeld. Ze is een beetje een raar mens en is tegen de verzetsacties tijdens de Tweede Wereldoorlog, omdat dat zou blijken van wantrouwen tegen de generaal die zij erg bewonderde. Ze is een flat chraracter. Onduidelijk of ze helper of tegenstander is. Daarvoor is ze eigenlijk te obelangrijk.
Mevrouw Le Dantec
De huishoudster van de generaal en zijn vrouw. Is erg aardig en behulpzaam. Lijkt me een helper. Een flat character.
Notaris Corde
Hij is al jaren lang de notaris en een goede vriend van de familie. Hij helpt Edouard met het plannen van de reis van Pauline. Hij weet dus dat Pauline de koffer naar de zoon van de SS-er gaat brengen in plaats van naar een goed doel. Hij is dus een tegenstander: hij bedriegt Pauline. Verder is hij een flat character.
Van de boevengenoemde personage’s is Pauline de enige hoofdpersoon. De rest van de personen hebben alleen maar bijrolletjes en zijn flat characters. Naast de bovengenoemde personen zijn er nog meerdere ‘kleine’ personage’s, zoals de twee Nederlandse mannen die ze spreekt, de kleine Japanner, de man in het vliegtuig die sex met haar wil, Ada Langmuur, het meisje dat eerst bij haar in de klas zat, de twee Butlers, de huishoudster van Michel, de portie bij de familie Pauchard, de neger en vast nog een heleboel anderen die ik nu vergeet te noemen.
Vertelsituatie en perspectief
In het boek is sprake van een personale vertelsituatie. Het perspectief ligt bij Pauline. Je krijgt dus veel van haar gedachten en gevoelens mee. Alles wordt beschreven door een verteller, maar je merkt niet dat de verteller er is.
Structuur en geleding
Het boek is opgedeeld in 96 hoofdstukken.
Het verhaal begint ab ovo. Pauline staat namelijk aan het begin van een groot avontuur in haar leven. Ze is net klaar met de middelbare school en begint met haar studies. Ook moet ze nog naar Parijs verhuizen. In het boek loopt maar één verhaallijn, namelijk alles wat Pauline meemaakt in Parijs. Samenhang wordt vooral bereikt door middel van herhaling, bijvoorbeeld in de vorm van motieven.
Spanning
Het boek is niet erg spannend. Misschien dat ik het daarom zo saai vond. Op een gegeven moment moest ik me er toch wel een beetje doorheen worstelen. Er zullen vast wel één of meerder spanningsbogen in het boek zitten, maar ik heb ze niet kunnen ontdekken. Alles wordt op chronologische volgorde verteld, er wordt niks overgeslagen en er zijn ook vooruitwijzingen.
De ruimte’s spelen niet zo’n belangrijke rol in het boek. Ze vormen meestal alleen maar het decor waarin het verhaal zich afspeelt. Wel worden ze vaak beschreven, de ene keer uitvoeriger dan de andere keer. Dit met de bedoeling tegenstellingen duidelijk weer te geven. Zo belandt Pauline eerst in een armzalig, klein zolderkamertje, om vervolgens een grote, mooie, luxe zit-slaapkamer met eigen, ook erg mooie, badkamer te krijgen. Daarna beland ze ook weer een klein kamertje. Ook Parijs wordt uitvoerig beschreven. De gebouwen de er staan, de parken, de mensen en verder gewoon alles wat ze ziet. Dit wordt allemaal beschreven zoals Pauline het ziet. Ze vindt bijna alles in Parijs mooi en geweldig. Ook krijgt ze er steeds een bepaald gevoel bij, een gevoel dat ze in Nederland nog nooit heeft gehad. Parijs wordt dus eigenlijk verheerlijkt ten opzichte van Nederland.
Ruimte’s worden ook gebruikt om het karakter van de personen die er wonen wee te geven. Tenminste, zo lijkt het mij bedoelt. Zo wordt er over het huis van Michel specifiek gezegd dat het helemaal leeg en wit is, zonder deuren, terwijl de kamer van Hughes helemaal vol hangt met naaktposters en er overal speelgoedautootjes liggen. De ruimte’s hebben dus wel betekenis, maar spelen niet echt een rol in het verhaal.
Verder speelt het verhaal zich nog af in Luxemburg en Londen. Hier wordt niet erg veel over verteld.
Motieven
Uiterlijk en schoonheid
Pauline is stiekem heel erg bezig met haar uiterlijk en haar schoonheid. Ze bekijkt zichzelf regelmatig (naakt) in de spiegel. Er wordt dan uitvoerig besproken wat ze van zichzelf vindt, namelijk dat ze best mooi is, eigenlijk perfect, op haar flaporen na. Aan het begin van het boek is Pauline helemaal niet zo blij met haar uiterlijk. Ze vindt zichzelf namelijk te lang. Naarmate het boek vordert, krijgt ze hier steeds minder moeite mee. In eerste instantie gebruikt ze ook geen make-up, maar later wordt uitvoerig beschreven hoe Pauline zich opmaakt en klaarmaakt voor de avond.
Kunst
Dit motief is eigenlijk onder te verdelen in twee kleinere motiefjes, namelijk beeldende kunst en muziek. Beeldende kunst is de grootste van deze twee. Pauline studeert immers kunstgeschiedenis en houdt erg van mooie schilderijen. Ook heeft ze het vaak met de generaal over Guys. Ze gaat regelmatig naar musea om kunst te bekijken.
Michel speelt piano. Met hem praat Pauline dan ook regelmatig over muziek. Ook gaat ze met hem naar een opera over Orpheus. Als ze nog op het zoldertje woont heeft ze regelmatig last van de muziek van de Arabieren die daar ook wonen.
Mannen die haar aanspreken
Pauline wordt in het boek meerdere malen door mannen aangesproken. Drie maal door een Nederlandse man. Je zou de Nederlandse man dus ook als motiefje kunnen zien. Eerst wordt ze aangesproken door een Japanner die haar vraagt waar de Eiffeltoren is. Hij blijkt dan gewoon in Parijs te wonen en dreigt haar op te eten. Als ze bijna bij de generaal intrekt wordt ze aangesproken door een Nederlandse man (het altereog van de schrijver) die zegt dat alles goed zal komen met haar. Later worct ze weer dor een Nederlandse man aangesproken, nu in de bibliotheek. Tegen het einde van het boek wordt ze in het vliegtuig aangesproken door een man met een gehoorapparaat die sex met haar wil. Helemaal aan het einde van het boek raakt ze weer in gesprek met een Nederlandse man.
Pauline voelt zich regelmatig eenzaam in Parijs, zo zonder familie en echte vrienden. Natuurlijk woont ze wel bij de generaal en zijn familie en huis en krijgt ze daar genoeg aandacht, maar dat is niet hetzelfde. Ze heeft toch het gevoel dat ze er helemaal alleen voor staat, dat ze niemand heeft om op terug te vallen. Als ze bijvoorbeeld aan het begin van het boek Ada, een meisje uit haar klas , tegenkomt, hoopt ze van haar het adres te krijgen van haar broer die in Parijs woont. Dit gebeurt echter niet.
Het verkeerd inschatten van mensen
Door haar naïviteit schat Pauline mensen vaak verkeerd in. Ze denkt namelijk altijd het beste van mensen en vindt ze in eerste instantie erg aardig. Dit valt dan later bijna altijd tegen. Over de familie Pauchard staat op bladzijde 52: “Blij iets tot een goed eind te hebben gebracht voor de lieve mensen die haar in huis hadden genomen, keerde ze met een glimlach om haar lippen en vlugge tred naar de rue Verniquet terug.”
Naaktheid
Pauline is zelf regelmatig naakt in het boek. Zowel in haar eigen badkamer in het huis van de generaal als in het hotel waar ze logeert. Zowel meneer als mevrouw Pauchard zijn naakt als ze Pauline op haar eerste werkdag ontvangen.
Schuldgevoel
Pauline volet zich schuldig omdat ze zomaar bij de generaal in huis woont en daar schandalig verwent wordt, zonder dat ze daarvoor wat terug hoeft te doen. Dit blijkt meerde malen in het boek.
Tegenslagen
Pauline krijgt gedurende het verhaal meerdere tegenslagen te verwerken. Eerst komt ze bij de familie Pauchard terecht, waar alles mis gaat, ze kan geen boek over Guys vinden en ze bezorgt de koffer niet waar ze denkt dat ze hem moet bezorgen.
Pauline’s ouders.
Pauline’s ouders komen in het boek vaak ter sprake. Onder andere omdat ze ze mist en omdat ze weet dat haar vader jaloers op haar is, maar ook omdat de familie van de generaal naar ze vraagt.
In het boek wordt regelmatig over de 2e wereldoorlog gesproken, ook omdat de generaal in de 2e wereldoorlog gediend heeft. Ook in verband met de koffer, die de generaal tijdens de 2e wereldoorlog in bewaring heeft gekregen, wordt er veel over de 2e wereldoorlog gepraat. Hughes is pro-Htler. Ook wordt er regelmatig over de nazi’s en de SS gesproken in verband met de koffer.
Thema
Het thema van deze roman is: De werkelijkheid is onkenbaar. Op geen enkele manier valt uit te maken of wat gezegd wordt waar is en betrouwbaar. Zo krijgt Paulina over het geheim van de generaal steeds nieuwe en soms tegengestelde gezichtspunten te horen. Maar het zijn interpretaties die grotendeels niet met de waarheid overeenstemmen. Veel wordt ook voor haar verzwegen. "Want deze wereld is nu eenmaal zo geschapen dat wat zonder noodzaak niet verteld hoeft te worden, 't best geheim kan blijven", aldus Edouard. Opvallend is in dit verband een uitspraak van de verteller: "De werkelijkheid zwijgt. Zij toont alleen wat wij zien, en spreken doet zij helemaal niet. Zij geeft op onze vragen alleen antwoorden die wij zelf onder woorden brengen en ook die grotendeels niet overeenkomstig de waarheid".(278) Op allerlei manieren komt dit thema van de onkenbaarheid van de werkelijkheid tot uiting. Voortdurend vraagt Paulina zich af wat de betekenis is van bepaalde dingen. Is iets toeval of list? Is het doel waarvoor zij op pad moet wel of niet nobel? Antwoorden op deze vragen worden niet gegeven. Evenals Paulina wordt de lezer in het onzekere gelaten over wat er nu werkelijk aan de hand is. Overigens stuit Paulina in haar dromen, die haar onzekerheid tot uitdrukking brengen, vaak wel op de waarheid. Dit roept angstgevoelens bij haar op, die evenwel niet tot haar bewustzijn doordringen. "t leek of in haar binnenste een bedrieger huisde, die haar elk genot om de verrukkelijke dingen die zij wakend beleefde, wilde vergallen in haar dromen. Haar wilde straffen, terwijl zij niets misdreven had. Haar wilde bedreigen met ongelukken, waarvoor in de werkelijkheid geen kiemen konden worden aangewezen'. (189) In Au pair is ook vaak sprake van moedwil en misverstand. De verhaalpersonen en hun contacten worden gekenmerkt door berekening, bedrog en misverstand. Achter mooie woorden gaan vaak de meest slechte motieven schuil, terwijl het ene bedrog het andere oproept.(325) Anderzijds heeft ook het goede vaak het slechte tot gevolg.
Uitgewerkte persoonlijke reactie
Onderwerp
Pauline zelf is het onderwerp van de tekst. Natuurlijk gaat ze naar Parijs om daar te studeren en maakt ze er van alles mee, maar het gaat toch allemaal om de persoon Pauline. Om wat zij leert, denkt, vindt en voelt. Ik vind het best een leuk onderwerp. Het is grappig om te zien hoe de schrijver een compleet persoon schept. Na een tijdje lijkt Pauline een levend persoon, dat je ook echt kent. Dit vind ik erg leuk. Vooraf had ik natuurlijk de achterkant van het boek gelezen. Daaruit kon ik al opmaken dat het boek zou gaan over het meisje Pauline dat als au pair in Parijs gaat werken. Ik verwachtte eigenlijk dat het dus over haar belevenissen zou gaan, maar eigenlijk gaat het dus vooral om de persoon zelf. Ik denk dat de gebeurtenissen een ondergeschikte rol spelen.
Het onderwerp is goed uitgewerkt. Zoals ik al eerder zei, het personage Pauline is goed uitgewerkt. Je leert haar goed kennen. En aangezien Pauline het onderwerp is van de tekst, is het onderwerp dus goed uitgewerkt.
Gebeurtenissen
In het boek zijn een paar belangrijke gebeurtenissen. De eerste is het vertrek van Pauline naar Parijs. Nu komt namelijk eindelijk haar droom uit en hiermee begint ze aan haar avontuur in Parijs en begint dus ook eigenlijk het werkelijke verhaal. Hier wordt eigenlijk niet veel over geschreven, eigenlijk maar één bladzijde waarop ze in de trein stapt. Over de reis zelf wordt niks verteld. Dit is op zich niet erg, dat zou alleen maar saai worden.
Ook een belangrijke gebeurtenis is dat Pauline een nieuw adres krijgt. Hierdoor krijgt haar leven een toaal andere wending. Alles gaat gewoon beter. Bij het nieuwe adres wordt ze schandalig verwend en hoeft ze niks te doen. Hierdoor voelt ze zich wel een beetje schuldig, maar aan de andere kant is het ook wel fijn.Deze gebeurtenis is heel uitvoerig en ook goed beschreven.
De volgende belangrijke gebeurtenis is het moment waarop Michel aan Pauline vertelt dat de koffer met geld niet naar het goede doel is gegaan, maar bij de SS-er terecht is gekomen. Dit is eigenlijk de climax van het boek, hier blijkt dat Pauline al die tijd bedrogen is. Ze voelt zich er erg rot over.
De laatste belangrijke gebeurtenis is het moment waarop Ada Langmuur Pauline het verhaal van het Duitse meisje verteld. Pauline is geschokt en besluit niet meer naar de familie terug te gaan.
Alle gebeurtenissen zijn vanuit Pauline beschreven. Heel objectief dus. Je krijgt ook gelijk te lezen wat Pauline op een bepaald moment denkt en voelt. Doordat alles vanuit Pauline beschreven is, zie je niet alles. Daarom zijn dingen die voor haar nieuw en verrassend zij, dat voor jou ook. Hierdoor zijn de twee laatste belangrijke gebeurtenissen heel verrassend en onverwacht. Dit is natuurlijk erg leuk, de belangrijke gebeurtenissen zijn dus goed beschreven.
De gedachten en gevoelens van Pauline spelen een belangrijkere rol dan de gebeurtenissen. Dit is aan de ene kant wel leuk, omdat je de persoon leert kennen etc. Aan de andere kant gebeurt er hierdoor niet zo veel in het boek, waardoor het boek redelijk saai wordt. Er is duidelijk verband tussen de gebeurtenissen, ze vloeien logisch uit elkaar voort. Dit is fijn, zo leest het boek lekker makkelijk weg. Alles wordt goed uitgelegd, je hoeft niet zelf verbanden te leggen. Wel moest ik soms een beetje worstelen om door het boek heen te komen, omdat het een beetje saai werd.
Ik vind de gebeurtenissen niet spannend en boeiend, aan het einde zijn ze ook niet erg waarschijnlijk meer, maar ze zijn tegen het einde aan wel verrassend. Het boek was nogal saai. Aan het begin en einde bleven de gebeurtenissen nog wel enigszins boeien. In het middenstuk gebeurt er niet echt veel bijzonders en vind ik ze dus ook niet bijster boeiend. Ik vind het niet erg waarschijnlijk dat ze iemand alleen een au pair aanneemt om haar vervolgens een koffer met geld over de grens te laten smokkelen en om haar te bespioneren. Het kan natuurlijk wel gebeuren, maar het gebeurt niet vaak.
Personages
Ik vind de hoofdpersoon niet echt een heldin. Ze is nog jong en naïef, heeft weinig van de wereld gezien, en dat is goed te merken. Vooral in het begin laat ze alles maar over zich heen komen. Ze spreekt mensen bijna nooit tegen. Ze weet wel haar droom om in Parijs te gaan werken te verwezenlijken, maar als ze eenmaal daar is gebeurt alles gewoon, zonder dat Pauline er invloed op lijkt te hebben. Later neemt ze wel zelf beslissingen in wordt ze zelfstandiger: ze is gegroeid.
Je leert Pauline erg goed kennen, doordat je alles vanuit haar perspectief ziet en weet wat ze over dingen denkt en voelt, en hoe ze er op reageert. Hierdoor krijg je wel een idee van haar karakter. Ze is jong, en dus nog redelijk naïef, staat positief in het leven, is nieuwsgierig, slim en best wel een doorzetter. Ik vind het altijd wel leuk om het personage goed te leren kennen, maar het is niet persé noodzakelijk. Natuurlijk wordt het boek er wat levendiger van, maar een boek kan ook erg leuk zijn zonder dat je het personage goed leert kennen. In dat geval gaat het wat meer om de gebeurtenissen, en dat is ook erg leuk.
Er is niet echt een personage waar ik me erg goed kan verplaatsen. In Pauline dan nog wel het meest, omdat je haar natuurlijk het leert kennen. Ik kan me ook wel in haar verplaatsen, maar niet erg goed. Aan het eidne gaat het wel wat beter, omdat ej weet hoe ze is. Dan kun je beter begrijpen waarom ze op een bepaalde manier handelt. Ik persoonlijk zou dingen denk ik anders aanpakken dan dat zij het doet. Ik vind het ebst wel belangrijk dat je je goed in een personage kan verplaatsen, omdat je zo een andere kijk op de dingen kunt krijgen.
Bijna alle personage’s in het boek zijn sympathiek. Alleen de familie Pauchard niet echt. Pauline zelf is een leuk, jong meisje. Behalve de familie Pauchard zijn alle personage’s erg aardig tegen haar. Ze helpen haar als het ware vooruit. Helemaal aan het einde van het boek blijkt dat ze haar eigenlijk hebben bedrogen, maar tot die tijd blijven ze sympathiek. Ook de man in het vliegtuig is niet erg sympathiek. Pauline voelt zich erg ongemakkelijk door zijn vraag en ze vindt hem veel te opdringerig. Toch weet je hem goed af te poeieren.
Het gedrag van Pauline keur ik goed. Zij doet het meeste vanuit haar naïviteit en nieuwsgierigheid. Het gedrag van de familie Pauchard keur ik niet goed. Ze zijn veel te onaardig tegen Pauline. Ook het gedrag van de zoldergenoten van Pauline keur ik niet goed.
Het gedrag van de familie La Lune keur ik ook niet helemaal goed. In eerste instantie zijn ze aardig tegen haar, dat is natuurlijk goed. Maar later blijkt dus dat ze dat doen omdat ze willen dat ze die koffer over de grens smokkelt. Dit zou op zich nog niet zo heel erg zijn, als ze niet hadden gelogen over waar de koffer heen gaat.
Opbouw
Het verhaal is niet erg ingewikkeld van opbouw. Alles is in chronologische volgorde geplaatst, alles zit logisch in elkaar, je hoeft geen verbanden te zoeken. Ik vond het verhaal niet erg spannend, behalve dan aan het einde. Als Pauline met de koffers over de grens moet wordt ze gecontroleerd door de douane. Gelukkig controleren ze maar één koffer. Dit moment is best spannend. Aan het begin en aan het einde wordt je nog wel een beetje gedreven om door te lezen. In het midden gebeurt zo weinig, dat het niet ertg boeiend meer is. Er zitten geen flashbacks in het verhaal.
Je ziet alle gebeurtenissen door de ogen van Pauline. Hierdoor krijg je een objectief beeld. Ook krijg je haar commentaar op alles mee. Dit vind ik erg leuk. Ook omdat dit een subtiele manier is om Pauline beter te leren kennen.
Aan het slot is het avontuur bij de familie La Lune afgesloten. Wat dat betreft blijf je niet met veel vragen zitten. Je blijft sowieso niet met veel vragen zitten. Je weet alleen niet of het Pauline lukt om haar studie Frans en kunstgeschiedenis in Parijs af te maken.
Het boek boeide me meteen vanaf het begin. Later werd het helaas wat minder boeiend. Aan het einde werd het weer boeiender.
Het taalgebruik in het boek is niet moeilijk. Er zijn weinig tot geen moeilijke of onbekende woorden en uitdrukkingen gebruikt. Wel waren de zinnen soms lang en ingewikkeld van opbouw. Dit maakte het lezen wel moeilijker. Het taalgebruik past goed bij Pauline, want ze is een jonge, maar intelligente vrouw. Ook past het goed bij de generaal en zijn familie. Ze zijn rijk, vormen een beetje de elite en zijn allemaal redelijk intelligent.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden