Gegevens
Titel: Loverboy
Schrijver: René Appel
Uitgever: Malmberg
Titelverklaring:
De hoofdpersoon Yoka, schrijft boeken over een detective, Anouk. In haar laatste boek moet Anouk een meisje opsporen die waarschijnlijk onder de ‘zorg’ van een loverboy is gevallen.
Het boek staat centraal in dit verhaal, uiteindelijk verliest Yoka zich in haar eigen verhaal en gaat ze haar boek en de werkelijkheid door elkaar halen.
Motto: “Wanneer je niet iets kunt zeggen, dan weet je dat het de waarheid is”, Tim Parks, De Bestemming (Arbeiderspers 2001).
Dat wil zeggen: wanneer er iets verzwegen wordt, dan zijn er geheimen. In het boek slaat dat op de affaire(s) van Hans, met Tamar en Eefje.
Persoonsbeschrijving:
Yoka:
Yoka schrijft boeken, ze is niet erg bekend. Weinig mensen kennen haar naam.
“Het directielid herhaalde haar naam. Yoka Kamphuys… Nooit van gehoord, eerlijk gezegd”. [Blz. 44]
Yoka gaat zich steeds meer gedragen als haar eigen personage Anouk, zodat ze zich beter in kan leven.
“Eerst volgde Yoka een keurig geklede man met een attachékoffertje, die met haastige pas in de richting van het Damrak liep, langs de Oost-Europees ogende straatmuzikanten met een viool en een accordeon. Het voetgangersstoplicht sprong net op rood. De man met het koffertje wachtte gedisciplineerd. Ze kwam naast hem staan en nam hem op.” [Blz. 58]
“Nog een derde keer en de man zou zich zeker afvragen wat er aan de hand was met die vrouw die hem kennelijk volgde”. [Blz. 60]
“Het klinkt misschien gek, maar ik wil eigenlijk een keer een wapen… Een pistool in mijn handen houden, om te weten hoe dat voelt, vooral als je ermee schiet.” [Blz. 92]
Eefje:
Eefje Dekker werkt op het Horizon College, een vmbo-school, met probleemjongeren. Eefje krijgt ook een geheime affaire met Hans.
“(…) vertelt Eefje Dekker, medewerker voor schoolmaatschappelijk werk oftewel schoolcounselor op het Horizon college.” [Blz. 47]
“De roodharige feeks zoende Hans licht op zijn lippen”. [Blz. 69]
“Je bent gewoon verliefd. (zegt Tiba tegen Eefje)
Niet gewoon, maar ongewoon, verschrikkelijk ongewoon.
En hij?
Ook. Ze wist het en ze zei het.
Maar hij blijft bij zijn vrouw, stelde Tiba vast. Hij kiest niet voor jou.” [Blz. 75]
Hans:
Hans is de man van Yoka en hij is journalist. Hij heeft een affaire met Eefje en verbergt dat tegenover Yoka. Hans probeert met allerlei smoesjes en nonchalant gedrag zijn affaire te verdoezelen.
“Met Hans. Je had je mobiel niet aanstaan, dus daarom maar even zo. Het wordt vandaag wat later. Ik eet wel ergens anders iets. Rond een uur of elf ben ik thuis… denk ik. Tot dan.” [Blz. 28]
“Twintig minuten later was Eefje thuis. Met de krant ging ze op de bank zitten, haar benen onder zich getrokken. Ze zocht of ze een stukje Hans kon vinden. Die waren voor alle lezers geschreven, maar speciaal voor haar. Een keer hadden de beginletters van de eerste vijf zinnen haar naam gevormd: EEFJE. Hij had het haar laten zien. [Blz. 50]
“Ik zoek Hans Resinga, journalist.” [Blz. 68]
Omar:
Omar is de barman die in ‘De Schutter’ werkt. Hij hoort Yoka’s verhalen aan en regelt een pistool voor haar.
“’Omar’, zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak, die ze voorzichtig schudde. Een zachte warme hand, die ze het liefst iets langer had vastgehouden. ‘Marokkaans’? ‘Nee’. Ze nam een slokje Spa. ‘Turks’? ‘Amsterdams’ en hij glimlachte.
(…)
Heb je al iets ontdekt?
Ontdekt?
Ja, over je man, dat-ie… nou ja, je weet wel.” [Blz. 65]
“’Ik heb beet’.
Dat was ook een goeie.
‘Driehonderd euro plus vijftig voor patronen of kogels ofzo. Helemaal schoon, niet eerder gebruikt’.
‘Van wie? Wie moet ik betalen’?
‘Het is beter als je zo weinig mogelijk weet’. ‘Natuurlijk’, zei ze.” [Blz. 106]
Motto:
‘Wanneer je iets niet kunt zegen, dan weet je dat het de waarheid is.’
Tim Parks, Bestemming (de arbeiderspers, 2001)
Oftewel: wanneer er iets verzwegen wordt, dan is er iets overduidelijk aan de hand. In dit geval bijvoorbeeld in een relatie.
Thema:
Jaloezie:
“’Maar ik ben verdomme niet getrouwd,’ zei ze, en in één beweging draaide ze zich om en ging op de rand van het bed zitten. Nu kon ze het niet meer voor zich houden. ‘En ik moet de hele tijd rekening houden met het feit dat jij wél getrouwd bent, dat je steeds maar die arme, zielige Yoka verdedigt en voor haar opkomt, voor haar belangen, voor haar eisen, omdat ze toevallig ooit met jou voor die ambtenaar van de burgerlijke stand is gaan staan, en dat ik daarvoor…’ ‘Het was niet toevallig’ Ze deed alsof ze hem niet hoorde.” [Blz. 116]
Liefde:
“Hij vond het verschrikkelijk om Yoka te kwetsen, hij wilde haar geen pijn doen, maar tegelijk was-ie hopeloos verliefd op die Eefje.” [Blz. 175]
Samenvatting
Yoka is schrijfster, ze schrijft misdaadromans. De hoofdpersoon in al haar boeken heet Anouk. Hans is de man van Yoka, maar hij gaat vreemd met Eefje. Hij heeft Eefje ontmoet op de school waar zij werkt, het Horizon college. Hans moest daar naartoe om onderzoek te doen voor zijn werk.
Yoka kent Eefje niet, maar heeft wel sterke vermoedens dat haar man vreemd gaat. Op een dag ziet ze haar man met Eefje op het schoolplein van het Horizon college. Eefje geeft hem dan een kus op zijn mond en toen was haar vermoeden bevestigd.
Eefje weet van Yoka af, maar wilt er liever niets van weten. Eefje is gewoon heel jaloers. In eerste instantie lijkt Yoka er vrij nuchter over te doen, wanneer ze weet dat Hans vreemd gaat. Toch zie je hoe ze ontspoord en steeds vreemdere dingen gaat doen. Het personage in haar boeken, Anouk, wordt een soort kopie van Yoka zelf.
Yoka bezoekt zo nu en dan een café dat de Schutter heet. Daar ontmoet ze Omar, een barman. Ze raakt met hem aan de praat wanneer ze Hans wilt nachecken. Ze laat een foto van Hans aan Omar zien om erachter te komen of Hans wel was waar hij zei dat hij was. Wat dus volgens Omar niet het geval bleek te zijn.
Wanneer Yoka de Schutter vaker bezoekt maakt ze steeds een praatje met Omar en ze vertelt hem over haar vermoedens en over haar leven. Op een gegeven moment wilt Yoka een pistool, zodat ze zich beter kon inleven als ze schreef over Anouk en haar avonturen. Met die vraag gaat ze naar Omar, die ziet het niet helemaal zitten omdat hij denkt dat ze haar man iets wilt aandoen, maar Yoka praat hem om. Uiteindelijk krijgt ze dus een pistool van Omar.
Yoka besluit dat ze Eefje wilt vermoorden. Ze gaat naar Eefje’s huis en gaat met een sleutel die ze eerder van Hans gekopieerd had, naar binnen. Daar denkt ze dat ze Eefje ziet en ze schiet twee keer. Achteraf blijkt dat ze haar eigen man Hans vermoord heeft. Eefje weet dan nog niet wie de dader is.
Later blijkt Eefje ook nog zwanger te zijn van Hans, en wanneer het kindje geboren is noemt ze hem Hans. Yoka en Eefje verbroederen zich, maanden na de dood van de man van Yoka. Yoka is op dat moment al aardig in de war en dan slaat over tot obsessie voor het kindje van Eefje en Hans. Kleine Hansje wordt heel belangrijk voor Yoka, en Yoka neemt de zorg voor Hansje op zich wanneer Eefje moet werken.
Uiteindelijk zijn vrienden van Eefje erachter gekomen dat Yoka de dader moet zijn en dan gaan ze naar haar op zoek. Yoka pleegt dan zelfmoord door uit het raam te springen.
Recensies
I
http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1656
Door Crimezone|Eric
op 30 juni 2005
Deze psychologische thriller van René Appel staat absoluut als een huis. In feite bestaat Loverboy, zeker in het begin, uit twee verschillende delen. Enerzijds de problemen van Yoka Kamphuys, die keihard geconfronteerd wordt met de realiteit van het leven en aan de andere kant het fictieve verhaal van Anouk Akkerman, de privé-detective uit haar romans. Op sommige momenten gaan de twee delen elkaar zelfs overlappen, maar zonder dat je daardoor als lezer in verwarring raakt. Bijna alle hoofdstukken beginnen daarnaast met authentieke krantenberichten, die bijna stuk voor stuk nog wel ergens op het netvlies staan. Het geeft absoluut een meerwaarde aan het verhaal en zorgt ervoor dat je vanaf de eerste pagina’s meteen al vastgezogen zit in het boek. Loverboy geeft tevens een aardig inzicht in de huidige situatie rondom de Nederlandse scholen, waarbij de problemen van met name een deel van de Marokkaanse jongeren moeilijk oplosbaar zijn. Maar ook veel autochtone jongeren raken tegenwoordig makkelijk in de problemen zodra zij eenmaal het idee krijgen dat een criminele levenswandel veel interessanter en lucratiever zou kunnen zijn dan het behalen van allerlei diploma’s. Een verwrongen kijk op de werkelijkheid, die ze wordt ingegeven door de muziek, de televisie en de slechte invloed van andere, reeds ontspoorde vrienden.
De kracht van het boek zit niet zo zeer in gewelddadige scènes of hard taalgebruik. Sterker nog: die zijn in Loverboy beide nauwelijks te vinden. Het gaat om de beschrijving van gevoelens, de ontwikkeling van allerlei emoties en de gevolgen die daaruit voortvloeien. In het geval van Yoka Kamphuys gaat het allereerst om jaloezie en haar gerechtvaardigde wens om enige genoegdoening en respect. Ze haat de vrouw die zij niet kent maar die er wel verantwoordelijk voor is dat haar man langzaam maar zeker een vreemde voor haar wordt. Tegelijkertijd heeft de geheime maîtresse echter ook haar gevoelens en verlangens die in de loop van de relatie ook nog eens sterk veranderen. Door René Appel worden al deze elementen zeer goed beschreven en gebruikt hij ze op uiterst subtiele manier om de spanning in het verhaal te versterken. Met name bij Yoka geraken de emoties op een kookpunt en vlucht ze weg in de fictieve wereld van haar schrijverij. Maar ook daar kan zij nauwelijks tot rust komen en al snel blijkt dat een verschrikkelijk drama onafwendbaar is.
René Appel heeft al een heel aantal geweldige thrillers op zijn naam staan en in dat rijtje hoeft Loverboy zich zeker niet te schamen. Het uiteindelijke plot is mogelijk iets te voorspelbaar te noemen, maar zit aan de andere kant wel weer goed in elkaar. Het menselijk lot, de dramatiek van de liefde, de keuzes die iedereen verplicht is te maken in het leven en de daaruit voortvloeiende gevolgen die je zelf moet dragen. Het zit er allemaal in verpakt en samen vormen ze een geweldig verhaal.
Ik ben zwaar onder de indruk.
Mijn mening over deze recensie:
Omdat deze recensie van een site komt van liefhebbers van misdaadromans, zijn ze allemaal erg lovend over het boek. Ik ben het eens met deze man, hoewel ik vind dat hij wel een beetje overdrijft.
Hij vindt de krantenberichten, waar elke hoofdstuk mee begint, erg goed gedaan en het bleef hem bij, wanneer hij verder las. Ik had dat totaal niet. Ik vind niet dat die een meerwaarde aan het boek gaven. Wel vind ik dat het de juiste sfeer aan het boek geeft en het past ook bij het verhaal.
Ik ben het eens met Eric dat de twee verhaallijnen door elkaar (dat van Yoka en dat van Anouk) niet verwarrend zijn. Het is duidelijk aan gegeven door het lettertype dat van elkaar verschilt. Ook loopt het vloeiend door elkaar heen en wordt je niet totaal van de baan geslagen wanneer het verhaal van Anouk ineens weer verder gaat.
Hij vindt dat het plot voorspelbaar is, hoewel ik anders erg verbaasd was. Ik had het totaal niet zien aankomen.
II
http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1656
Door Crimezone|Sonja
op 6 juni 2005
Jaren geleden werd ik door een bevriende thrillerfan gewezen op het boek Geweten van René Appel. Ik was volledig onder de indruk en snelde naar de boekhandel om meer van deze schrijver te gaan lezen. Ondertussen pronken vele titels in mijn boekenkast. En alle thrillerfans die ik ken, wijs ik op mijn beurt op deze fantastische schrijver.
‘Private eye’ Anouk Akkerman is belast met het opsporen van een weggelopen tiener. Anouk gaat haar gangen na, praat met vriendinnen en komt haar uiteindelijk op het spoor. Maar wat dan? Schrijfster Yoka Kamphuys heeft een writers block. Ze kan maar niet verzinnen welke richting hoofdpersonage Anouk op moet, welke belevenissen ze moet gaan beleven en wat het plot is van haar nieuwe thriller. Ze heeft nog niet eens een titel voor haar nieuwe boek! Privé loopt het ook niet helemaal lekker met Yoka. Manlief Hans komt steeds later thuis, werkt veel over en toont weinig interesse in Yoka. Zij vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Ze voelt zich als Anouk, sterk, vastberaden, doelgericht. Anouk weet wel wat te doen met de minnaressen van getrouwde mannen. Hen straffen! Yoka´s leven lijkt steeds meer op haar eigen thriller.
Loverboy heeft me uren leesplezier opgeleverd, het was weer smullen! Waar zal ik mijn lofzang beginnen? Appel is ijzersterk in sfeerbepalingen. Hij is tot nu toe de enige schrijver die erin is geslaagd om bij mij ‘sympathie’ op te wekken voor moordenaars. Dat komt niet alleen doordat zijn karakters van het type the girl next door zijn, maar ook door de herkenbaarheid van de beroepen die de hoofdpersonen uitoefenen, de alledaagse dingen die ze doen en de omgeving waarin ze zich bewegen. In Loverboy laat Appel (bijna) elk hoofdstuk beginnen met een krantenknipsel van een in Nederland begane misdaad. Erg sterk, aangezien het de misdaden van Yoka en Anouk in een realistisch perspectief plaatst.
Onder de oppervlakte broeit en smeult het, je voelt dat er iets onherroepelijks staat te gebeuren. En dan vindt de gruwelijke, misdadige uitbarsting plaats, ongeveer halverwege het boek. Appel laat de lezer even adem halen, maar voert al snel de spanning verder op, tot aan de onverwachte ontknoping.
Loverboy is een verhaal in een verhaal, een techniek die vaker wordt toegepast in thrillerland. Maar de manier waarop Appel het doet is net even anders, beter, dan de manier waarop anderen deze ‘truc’ toepassen. Appel weet de inhoud van de twee verhalen naadloos op elkaar aan te laten sluiten. Daarnaast is hij er zeer knap in geslaagd om twee auteurs aan het woord te laten: René Appel en Yoka Kamphuys. Het moet een plezier zijn geweest om dit boek te schrijven, het was zeker een plezier om het te lezen!
Mijn mening over deze recensie:
Ik ben het eens met Sonja, dat René Appel sympathie opwekte voor de moordenaar (Yoka). En dat dat inderdaad komt door de herkenbaarheid van de personages. Het zouden je buurman, je nichtje of je neef kunnen zijn. Ze leven vrij normale levens en doen dingen die iedereen doet.
Ook Sonja is lovend over de krantenberichten, ik ben het ermee eens dat het de misdaden van Yoka en Anouk in een realistisch perspectief plaatst.
Sonja vind net als ik de ontknoping wél verrassend, daar zijn we het dus eens. Ook zijn we het eens op het vlak dat Appel twee verhalen naadloos op elkaar aan laat sluiten en hoe hij spanning opbouwt.
III
http://www.boekmeter.nl/book/2140
Door: Donnie Darko (nickname)
“Als daar geen middelmatige roman in zit”, moet René Appel hebben gedacht, vooraleer hij begon aan Loverboy. En gelijk heeft hij, het hele boek straalt middelmatigheid uit, en voor vele fans zal dat genoeg zijn, maar deze lezer had van de inmiddels 60-jarige Appel toch iets meer verwacht. Zijn eenentwintigste roman is mat, klef en emotieloos en is niet beter dan de gemiddelde Aspe. Of gaat deze recensent daarmee te ver? Want Appel is wél een vakman, en weet duidelijk hoe hij een roman spannend en vlot moet maken. Het boek leest als een trein en laat je niet op je honger zitten. Maar is dat genoeg om echt meerwaarde aan een roman over te houden? Deze lezer antwoordt resoluut neen. Appel probeerde duidelijk wel om deze roman speciaal en anders te maken door er het overbekende Droste-effect in te verwerken. Want Yoka, het hoofdpersonage, schrijft immers ook nog een boek over Anouk, het hoofdpersonage van haar misdaadromans. “In Loverboy heb ik weer eens iets nieuws geprobeerd, namelijk een verhaal in een verhaal en ik heb het idee dat dat goed gelukt is”, zegt Appel tegen Crimezone, de site voor en door thrillerfans. Ongetwijfeld zullen veel mensen hem gelijk geven en dit een geweldige vondst vinden, ware het niet dat deze techniek René Appel al vele malen, en beter, is voorgedaan. Het voegt ook niks aan het verhaal toe en wekte enkel irritatie op, want het verhaal van Anouk is zo ongelooflijk saai en slecht geschreven dat het deze lezer menigmalen dichter bij de haard deed schuiven.
De heer Appel is ook een veelschrijver. Hij heeft deze eeuw al zes boeken gepubliceerd en dat is heel erg te merken aan dit boek. Zijn fans wachten om het halfjaar op een nieuwe roman, en dat doet veel af aan de inventiviteit van zijn novelles. Hij zou daarop afgerekend moeten worden, maar in plaats daarvan wordt hij ook nog genomineerd voor de Gouden
Strop, de belangrijkste literatuurprijs voor misdaadboeken van Vlaanderen en Nederland. Dit bewijst weeral maar eens de achteruitgang van de populaire roman in Vlaanderen en Nederland. De mensen lezen geen goede misdaadromans meer, dus voelen de schrijvers zich ook niet meer gedwongen om goede boeken te schrijven. Want waarom zouden ze nog moeite doen om een goede novelle te schrijven als het grote publiek de brol die veel sneller geschreven is, ook lezen, en waarschijnlijk nog meer. Misschien, misdaadschrijvertjes van mijn voeten, om deze lezer ook tevreden te stellen, want na het lezen van een roman als Loverboy blijft deze man enkel met een gevoel van tijdverspilling zitten.
De Gouden Strop heeft trouwens ook niet meer zo’n hoge status als in het eind van de jaren ’80, wat nog maar eens mijn punt over de luie misdaadschrijvers bewijst. Het eerste jaar dat de prijs werd toegekend, in 1986, moest Gerben Hellinga zelfs nog het onderspit delven met zijn ‘Merg en Been’ voor Geeraerts’ “De Zaak Alzheimer”. Onverdiend weliswaar, maar beide romans zijn wel beter dan alles wat er de laatste 10 jaar in het nederlandstalige misdaadgenre is geschreven.
Laat dit ook een oproep zijn aan alle lezers van de Vlaamse misdaadromans. Wees niet tevreden met Pieter Aspe en al zijn afkooksels(Deflo, Patrick de Bruyn, Stan Lauryssens ...). Zoek naar een uitdaging en lees of herlees misschien een paar romans uit uw jeugd want aan een roman als Loverboy houdt niemand iets over, buiten eventuele zelfmoordneigingen.
Deze recensent stelt echter voor dat wanneer u zich toch aan deze roman wil wagen, u er beter aan begint met de nieuwe cd van Gainsbourgs dochter Charlotte, 5.55, want dat heeft mijn zit er alleszins toch een stuk minder moeilijk op gemaakt. Haar dromerige stem liet deze lezer zelfs op momenten denken dat hij tranen in de ogen kreeg door de pijnlijke situatie waarin Yoka zich bevond.
Het boek telt 280 pagina’s. Dat zal wel genoeg zijn om mijn vuurtje morgen aan de gang te krijgen.
Mijn mening over deze recensie:
Ik vind dat deze recensent erg negatief is over het boek, maar daar geen inhoudelijke argumenten voor geeft. Hij vindt dat René Appel geen prijs verdiend voor het boek Loverboy, daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik vond het boek leuk maar niet geweldig. In tegenstelling tot deze recensent vond ik het boek wél makkelijk leesbaar en de twee verhaallijnen niet verwarrend. Donnie Darko denkt dat Appel dit boek alleen maar geschreven heeft om zijn fans een boek te schenken en niet omdat hij een goed idee had voor een boek. Ik vind echter dat het boek wel degelijk de moeite waard was om te schrijven, want ik en vele anderen hebben er toch van genoten.
Titel: Loverboy
Schrijver: René Appel
Uitgever: Malmberg
Titelverklaring:
De hoofdpersoon Yoka, schrijft boeken over een detective, Anouk. In haar laatste boek moet Anouk een meisje opsporen die waarschijnlijk onder de ‘zorg’ van een loverboy is gevallen.
Het boek staat centraal in dit verhaal, uiteindelijk verliest Yoka zich in haar eigen verhaal en gaat ze haar boek en de werkelijkheid door elkaar halen.
Motto: “Wanneer je niet iets kunt zeggen, dan weet je dat het de waarheid is”, Tim Parks, De Bestemming (Arbeiderspers 2001).
Persoonsbeschrijving:
Yoka:
Yoka schrijft boeken, ze is niet erg bekend. Weinig mensen kennen haar naam.
“Het directielid herhaalde haar naam. Yoka Kamphuys… Nooit van gehoord, eerlijk gezegd”. [Blz. 44]
Yoka gaat zich steeds meer gedragen als haar eigen personage Anouk, zodat ze zich beter in kan leven.
“Eerst volgde Yoka een keurig geklede man met een attachékoffertje, die met haastige pas in de richting van het Damrak liep, langs de Oost-Europees ogende straatmuzikanten met een viool en een accordeon. Het voetgangersstoplicht sprong net op rood. De man met het koffertje wachtte gedisciplineerd. Ze kwam naast hem staan en nam hem op.” [Blz. 58]
“Nog een derde keer en de man zou zich zeker afvragen wat er aan de hand was met die vrouw die hem kennelijk volgde”. [Blz. 60]
“Het klinkt misschien gek, maar ik wil eigenlijk een keer een wapen… Een pistool in mijn handen houden, om te weten hoe dat voelt, vooral als je ermee schiet.” [Blz. 92]
Eefje:
Eefje Dekker werkt op het Horizon College, een vmbo-school, met probleemjongeren. Eefje krijgt ook een geheime affaire met Hans.
“(…) vertelt Eefje Dekker, medewerker voor schoolmaatschappelijk werk oftewel schoolcounselor op het Horizon college.” [Blz. 47]
“Je bent gewoon verliefd. (zegt Tiba tegen Eefje)
Niet gewoon, maar ongewoon, verschrikkelijk ongewoon.
En hij?
Ook. Ze wist het en ze zei het.
Maar hij blijft bij zijn vrouw, stelde Tiba vast. Hij kiest niet voor jou.” [Blz. 75]
Hans:
Hans is de man van Yoka en hij is journalist. Hij heeft een affaire met Eefje en verbergt dat tegenover Yoka. Hans probeert met allerlei smoesjes en nonchalant gedrag zijn affaire te verdoezelen.
“Met Hans. Je had je mobiel niet aanstaan, dus daarom maar even zo. Het wordt vandaag wat later. Ik eet wel ergens anders iets. Rond een uur of elf ben ik thuis… denk ik. Tot dan.” [Blz. 28]
“Twintig minuten later was Eefje thuis. Met de krant ging ze op de bank zitten, haar benen onder zich getrokken. Ze zocht of ze een stukje Hans kon vinden. Die waren voor alle lezers geschreven, maar speciaal voor haar. Een keer hadden de beginletters van de eerste vijf zinnen haar naam gevormd: EEFJE. Hij had het haar laten zien. [Blz. 50]
“Ik zoek Hans Resinga, journalist.” [Blz. 68]
Omar is de barman die in ‘De Schutter’ werkt. Hij hoort Yoka’s verhalen aan en regelt een pistool voor haar.
“’Omar’, zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak, die ze voorzichtig schudde. Een zachte warme hand, die ze het liefst iets langer had vastgehouden. ‘Marokkaans’? ‘Nee’. Ze nam een slokje Spa. ‘Turks’? ‘Amsterdams’ en hij glimlachte.
(…)
Heb je al iets ontdekt?
Ontdekt?
Ja, over je man, dat-ie… nou ja, je weet wel.” [Blz. 65]
“’Ik heb beet’.
Dat was ook een goeie.
‘Driehonderd euro plus vijftig voor patronen of kogels ofzo. Helemaal schoon, niet eerder gebruikt’.
‘Van wie? Wie moet ik betalen’?
‘Het is beter als je zo weinig mogelijk weet’. ‘Natuurlijk’, zei ze.” [Blz. 106]
Motto:
‘Wanneer je iets niet kunt zegen, dan weet je dat het de waarheid is.’
Tim Parks, Bestemming (de arbeiderspers, 2001)
Oftewel: wanneer er iets verzwegen wordt, dan is er iets overduidelijk aan de hand. In dit geval bijvoorbeeld in een relatie.
Jaloezie:
“’Maar ik ben verdomme niet getrouwd,’ zei ze, en in één beweging draaide ze zich om en ging op de rand van het bed zitten. Nu kon ze het niet meer voor zich houden. ‘En ik moet de hele tijd rekening houden met het feit dat jij wél getrouwd bent, dat je steeds maar die arme, zielige Yoka verdedigt en voor haar opkomt, voor haar belangen, voor haar eisen, omdat ze toevallig ooit met jou voor die ambtenaar van de burgerlijke stand is gaan staan, en dat ik daarvoor…’ ‘Het was niet toevallig’ Ze deed alsof ze hem niet hoorde.” [Blz. 116]
Liefde:
“Hij vond het verschrikkelijk om Yoka te kwetsen, hij wilde haar geen pijn doen, maar tegelijk was-ie hopeloos verliefd op die Eefje.” [Blz. 175]
Samenvatting
Yoka is schrijfster, ze schrijft misdaadromans. De hoofdpersoon in al haar boeken heet Anouk. Hans is de man van Yoka, maar hij gaat vreemd met Eefje. Hij heeft Eefje ontmoet op de school waar zij werkt, het Horizon college. Hans moest daar naartoe om onderzoek te doen voor zijn werk.
Yoka kent Eefje niet, maar heeft wel sterke vermoedens dat haar man vreemd gaat. Op een dag ziet ze haar man met Eefje op het schoolplein van het Horizon college. Eefje geeft hem dan een kus op zijn mond en toen was haar vermoeden bevestigd.
Eefje weet van Yoka af, maar wilt er liever niets van weten. Eefje is gewoon heel jaloers. In eerste instantie lijkt Yoka er vrij nuchter over te doen, wanneer ze weet dat Hans vreemd gaat. Toch zie je hoe ze ontspoord en steeds vreemdere dingen gaat doen. Het personage in haar boeken, Anouk, wordt een soort kopie van Yoka zelf.
Yoka bezoekt zo nu en dan een café dat de Schutter heet. Daar ontmoet ze Omar, een barman. Ze raakt met hem aan de praat wanneer ze Hans wilt nachecken. Ze laat een foto van Hans aan Omar zien om erachter te komen of Hans wel was waar hij zei dat hij was. Wat dus volgens Omar niet het geval bleek te zijn.
Yoka besluit dat ze Eefje wilt vermoorden. Ze gaat naar Eefje’s huis en gaat met een sleutel die ze eerder van Hans gekopieerd had, naar binnen. Daar denkt ze dat ze Eefje ziet en ze schiet twee keer. Achteraf blijkt dat ze haar eigen man Hans vermoord heeft. Eefje weet dan nog niet wie de dader is.
Later blijkt Eefje ook nog zwanger te zijn van Hans, en wanneer het kindje geboren is noemt ze hem Hans. Yoka en Eefje verbroederen zich, maanden na de dood van de man van Yoka. Yoka is op dat moment al aardig in de war en dan slaat over tot obsessie voor het kindje van Eefje en Hans. Kleine Hansje wordt heel belangrijk voor Yoka, en Yoka neemt de zorg voor Hansje op zich wanneer Eefje moet werken.
Uiteindelijk zijn vrienden van Eefje erachter gekomen dat Yoka de dader moet zijn en dan gaan ze naar haar op zoek. Yoka pleegt dan zelfmoord door uit het raam te springen.
Recensies
I
http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1656
Door Crimezone|Eric
op 30 juni 2005
Deze psychologische thriller van René Appel staat absoluut als een huis. In feite bestaat Loverboy, zeker in het begin, uit twee verschillende delen. Enerzijds de problemen van Yoka Kamphuys, die keihard geconfronteerd wordt met de realiteit van het leven en aan de andere kant het fictieve verhaal van Anouk Akkerman, de privé-detective uit haar romans. Op sommige momenten gaan de twee delen elkaar zelfs overlappen, maar zonder dat je daardoor als lezer in verwarring raakt. Bijna alle hoofdstukken beginnen daarnaast met authentieke krantenberichten, die bijna stuk voor stuk nog wel ergens op het netvlies staan. Het geeft absoluut een meerwaarde aan het verhaal en zorgt ervoor dat je vanaf de eerste pagina’s meteen al vastgezogen zit in het boek. Loverboy geeft tevens een aardig inzicht in de huidige situatie rondom de Nederlandse scholen, waarbij de problemen van met name een deel van de Marokkaanse jongeren moeilijk oplosbaar zijn. Maar ook veel autochtone jongeren raken tegenwoordig makkelijk in de problemen zodra zij eenmaal het idee krijgen dat een criminele levenswandel veel interessanter en lucratiever zou kunnen zijn dan het behalen van allerlei diploma’s. Een verwrongen kijk op de werkelijkheid, die ze wordt ingegeven door de muziek, de televisie en de slechte invloed van andere, reeds ontspoorde vrienden.
De kracht van het boek zit niet zo zeer in gewelddadige scènes of hard taalgebruik. Sterker nog: die zijn in Loverboy beide nauwelijks te vinden. Het gaat om de beschrijving van gevoelens, de ontwikkeling van allerlei emoties en de gevolgen die daaruit voortvloeien. In het geval van Yoka Kamphuys gaat het allereerst om jaloezie en haar gerechtvaardigde wens om enige genoegdoening en respect. Ze haat de vrouw die zij niet kent maar die er wel verantwoordelijk voor is dat haar man langzaam maar zeker een vreemde voor haar wordt. Tegelijkertijd heeft de geheime maîtresse echter ook haar gevoelens en verlangens die in de loop van de relatie ook nog eens sterk veranderen. Door René Appel worden al deze elementen zeer goed beschreven en gebruikt hij ze op uiterst subtiele manier om de spanning in het verhaal te versterken. Met name bij Yoka geraken de emoties op een kookpunt en vlucht ze weg in de fictieve wereld van haar schrijverij. Maar ook daar kan zij nauwelijks tot rust komen en al snel blijkt dat een verschrikkelijk drama onafwendbaar is.
Ik ben zwaar onder de indruk.
Mijn mening over deze recensie:
Omdat deze recensie van een site komt van liefhebbers van misdaadromans, zijn ze allemaal erg lovend over het boek. Ik ben het eens met deze man, hoewel ik vind dat hij wel een beetje overdrijft.
Hij vindt de krantenberichten, waar elke hoofdstuk mee begint, erg goed gedaan en het bleef hem bij, wanneer hij verder las. Ik had dat totaal niet. Ik vind niet dat die een meerwaarde aan het boek gaven. Wel vind ik dat het de juiste sfeer aan het boek geeft en het past ook bij het verhaal.
Ik ben het eens met Eric dat de twee verhaallijnen door elkaar (dat van Yoka en dat van Anouk) niet verwarrend zijn. Het is duidelijk aan gegeven door het lettertype dat van elkaar verschilt. Ook loopt het vloeiend door elkaar heen en wordt je niet totaal van de baan geslagen wanneer het verhaal van Anouk ineens weer verder gaat.
Hij vindt dat het plot voorspelbaar is, hoewel ik anders erg verbaasd was. Ik had het totaal niet zien aankomen.
II
http://www.crimezone.nl/showbook.php?titleID=1656
Door Crimezone|Sonja
op 6 juni 2005
Jaren geleden werd ik door een bevriende thrillerfan gewezen op het boek Geweten van René Appel. Ik was volledig onder de indruk en snelde naar de boekhandel om meer van deze schrijver te gaan lezen. Ondertussen pronken vele titels in mijn boekenkast. En alle thrillerfans die ik ken, wijs ik op mijn beurt op deze fantastische schrijver.
‘Private eye’ Anouk Akkerman is belast met het opsporen van een weggelopen tiener. Anouk gaat haar gangen na, praat met vriendinnen en komt haar uiteindelijk op het spoor. Maar wat dan? Schrijfster Yoka Kamphuys heeft een writers block. Ze kan maar niet verzinnen welke richting hoofdpersonage Anouk op moet, welke belevenissen ze moet gaan beleven en wat het plot is van haar nieuwe thriller. Ze heeft nog niet eens een titel voor haar nieuwe boek! Privé loopt het ook niet helemaal lekker met Yoka. Manlief Hans komt steeds later thuis, werkt veel over en toont weinig interesse in Yoka. Zij vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Ze voelt zich als Anouk, sterk, vastberaden, doelgericht. Anouk weet wel wat te doen met de minnaressen van getrouwde mannen. Hen straffen! Yoka´s leven lijkt steeds meer op haar eigen thriller.
Onder de oppervlakte broeit en smeult het, je voelt dat er iets onherroepelijks staat te gebeuren. En dan vindt de gruwelijke, misdadige uitbarsting plaats, ongeveer halverwege het boek. Appel laat de lezer even adem halen, maar voert al snel de spanning verder op, tot aan de onverwachte ontknoping.
Loverboy is een verhaal in een verhaal, een techniek die vaker wordt toegepast in thrillerland. Maar de manier waarop Appel het doet is net even anders, beter, dan de manier waarop anderen deze ‘truc’ toepassen. Appel weet de inhoud van de twee verhalen naadloos op elkaar aan te laten sluiten. Daarnaast is hij er zeer knap in geslaagd om twee auteurs aan het woord te laten: René Appel en Yoka Kamphuys. Het moet een plezier zijn geweest om dit boek te schrijven, het was zeker een plezier om het te lezen!
Mijn mening over deze recensie:
Ik ben het eens met Sonja, dat René Appel sympathie opwekte voor de moordenaar (Yoka). En dat dat inderdaad komt door de herkenbaarheid van de personages. Het zouden je buurman, je nichtje of je neef kunnen zijn. Ze leven vrij normale levens en doen dingen die iedereen doet.
Ook Sonja is lovend over de krantenberichten, ik ben het ermee eens dat het de misdaden van Yoka en Anouk in een realistisch perspectief plaatst.
Sonja vind net als ik de ontknoping wél verrassend, daar zijn we het dus eens. Ook zijn we het eens op het vlak dat Appel twee verhalen naadloos op elkaar aan laat sluiten en hoe hij spanning opbouwt.
III
http://www.boekmeter.nl/book/2140
Door: Donnie Darko (nickname)
“Als daar geen middelmatige roman in zit”, moet René Appel hebben gedacht, vooraleer hij begon aan Loverboy. En gelijk heeft hij, het hele boek straalt middelmatigheid uit, en voor vele fans zal dat genoeg zijn, maar deze lezer had van de inmiddels 60-jarige Appel toch iets meer verwacht. Zijn eenentwintigste roman is mat, klef en emotieloos en is niet beter dan de gemiddelde Aspe. Of gaat deze recensent daarmee te ver? Want Appel is wél een vakman, en weet duidelijk hoe hij een roman spannend en vlot moet maken. Het boek leest als een trein en laat je niet op je honger zitten. Maar is dat genoeg om echt meerwaarde aan een roman over te houden? Deze lezer antwoordt resoluut neen. Appel probeerde duidelijk wel om deze roman speciaal en anders te maken door er het overbekende Droste-effect in te verwerken. Want Yoka, het hoofdpersonage, schrijft immers ook nog een boek over Anouk, het hoofdpersonage van haar misdaadromans. “In Loverboy heb ik weer eens iets nieuws geprobeerd, namelijk een verhaal in een verhaal en ik heb het idee dat dat goed gelukt is”, zegt Appel tegen Crimezone, de site voor en door thrillerfans. Ongetwijfeld zullen veel mensen hem gelijk geven en dit een geweldige vondst vinden, ware het niet dat deze techniek René Appel al vele malen, en beter, is voorgedaan. Het voegt ook niks aan het verhaal toe en wekte enkel irritatie op, want het verhaal van Anouk is zo ongelooflijk saai en slecht geschreven dat het deze lezer menigmalen dichter bij de haard deed schuiven.
De heer Appel is ook een veelschrijver. Hij heeft deze eeuw al zes boeken gepubliceerd en dat is heel erg te merken aan dit boek. Zijn fans wachten om het halfjaar op een nieuwe roman, en dat doet veel af aan de inventiviteit van zijn novelles. Hij zou daarop afgerekend moeten worden, maar in plaats daarvan wordt hij ook nog genomineerd voor de Gouden
De Gouden Strop heeft trouwens ook niet meer zo’n hoge status als in het eind van de jaren ’80, wat nog maar eens mijn punt over de luie misdaadschrijvers bewijst. Het eerste jaar dat de prijs werd toegekend, in 1986, moest Gerben Hellinga zelfs nog het onderspit delven met zijn ‘Merg en Been’ voor Geeraerts’ “De Zaak Alzheimer”. Onverdiend weliswaar, maar beide romans zijn wel beter dan alles wat er de laatste 10 jaar in het nederlandstalige misdaadgenre is geschreven.
Laat dit ook een oproep zijn aan alle lezers van de Vlaamse misdaadromans. Wees niet tevreden met Pieter Aspe en al zijn afkooksels(Deflo, Patrick de Bruyn, Stan Lauryssens ...). Zoek naar een uitdaging en lees of herlees misschien een paar romans uit uw jeugd want aan een roman als Loverboy houdt niemand iets over, buiten eventuele zelfmoordneigingen.
Deze recensent stelt echter voor dat wanneer u zich toch aan deze roman wil wagen, u er beter aan begint met de nieuwe cd van Gainsbourgs dochter Charlotte, 5.55, want dat heeft mijn zit er alleszins toch een stuk minder moeilijk op gemaakt. Haar dromerige stem liet deze lezer zelfs op momenten denken dat hij tranen in de ogen kreeg door de pijnlijke situatie waarin Yoka zich bevond.
Het boek telt 280 pagina’s. Dat zal wel genoeg zijn om mijn vuurtje morgen aan de gang te krijgen.
Mijn mening over deze recensie:
Ik vind dat deze recensent erg negatief is over het boek, maar daar geen inhoudelijke argumenten voor geeft. Hij vindt dat René Appel geen prijs verdiend voor het boek Loverboy, daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik vond het boek leuk maar niet geweldig. In tegenstelling tot deze recensent vond ik het boek wél makkelijk leesbaar en de twee verhaallijnen niet verwarrend. Donnie Darko denkt dat Appel dit boek alleen maar geschreven heeft om zijn fans een boek te schenken en niet omdat hij een goed idee had voor een boek. Ik vind echter dat het boek wel degelijk de moeite waard was om te schrijven, want ik en vele anderen hebben er toch van genoten.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden