Het huis van de zeven zusters door Elle Eggels

Eigen oordeel
Gebeurtenissen Ik vond het boek over het algemeen saai en langdradig, ik ben dus over het algemeen negatief. Toen ik op de helft was dacht ik dat ik nog ergens in het begin was, en dat kwam met name door de opbouw. Hier kom ik later op terug. Maar ook was het saai omdat veel dingen steeds opnieuw gebeurden. Omdat ik niet veel tijd meer had om een nieuw boek te kiezen en die helemaal uit te krijgen, heb ik dit boek uitgelezen. Maar later dacht ik, misschien is het ook wel eens leuk om een verslag te schrijven waarin je erg negatief bent over het boek. Het was allemaal heel verwarrend, er waren wel negen belangrijke personages met ieder een eigen karakter en eigen belevenissen. Hierdoor kon ik het niet goed uit elkaar houden. Maar ik dacht ik, als ik doorlas, misschien steeds beter zou begrijpen wie wíe was en waar het allemaal om ging. Maar dit is mij nooit duidelijk geworden. Ik had er bijna met pen en papier bij moeten schrijven, maar dat wist ik op het begin natuurlijk nog niet… De meeste gebeurtenissen kwamen echt op mij over, maar omdat het in een bepaalde mate gebeurde leek het wel erg onwerkelijk. Het verhaal speelde zich af in de jaren ’40 t/m ’60, en dat kon je ook merken. Er werd op het begin nog gereden met paard en wagen, mensen droegen kleding van kant, en soms kon je aan zinnen herkennen dat het oorlog was, bijvoorbeeld doordat er onderduikers in huis moesten worden genomen. Er kwamen schimmen in voor van mensen die dood waren, waar ik me soms wel aan irriteerde. Ik hou er meer van als alles echt kan gebeuren, dan kan ik een mooier beeld vormen van hoe alles eruit ziet. Er was een gebeurtenis waar ik even een rilling van kreeg, omdat ik het totaal niet had verwacht. In het boek gebeuren er af en toe wel eens nare dingen. Er gingen mensen dood, maar niet een van de hoofdpersonen. Dat vond ik dan ook niet erg. Tot op het einde van het boek, waar opeens een van de zeven zusters zelfmoord pleegde, omdat haar man was gestorven. Totaal onverwacht zoals ik al vertelde. Eigenlijk vond ik het raar van mezelf, want ik denk altijd dat ik het wel ongeveer kan voorspellen. Er waren namelijk al eerder echtgenoten van de zusters dood gegaan, maar er gebeurde verder niks met de zusters zelf. Dus nam ik automatisch aan dat er bij haar ook niks zou gebeuren. Maar dat kan je natuurlijk nooit zomaar aannemen. Op de achterkant van het boek wordt alles heel leuk verteld. De zusters hebben een bakkerswinkel, en dan wordt het 'heel spannend' want dan komt de weduwe van hun vader met haar zoontje. Zij eisen de winkel op voor zichzelf. Maar als je het boek leest, is dat maar een heel klein stukje van het verhaal. De weduwe krijgt de bakkerswinkel en de zusters verhuizen naar een ander huis in het dorp. Maar het komt weer goed, want de weduwe wordt er weer uitgezet. Maar dan besluiten de zusters toch maar in het nieuwe huis te blijven. Eigenlijk was dit stukje dus nergens voor nodig geweest. Misschien alleen om wat spanning te creëren, maar het deed niks met mij. Het boek heeft me op het laatste moment nog wel aan het denken gezet, wat ik niet had verwacht. Want voor het grootste deel deed het verhaal me niets. Er was wel een persoon, de oudste van de zeven zusters, Martha, die een dochter had, Emma, die ze weinig aandacht gaf en niet als haar eigen dochter beschouwde. Er werd ook verteld dat de gezusters na een tijdje niet meer wisten van wie Emma de dochter was. Maar dit werd niet op een manier verteld dat het bij mij heel zielig overkwam. Terwijl het natuurlijk eigenlijk wel heel erg is. Maar in het epiloog, waar word verteld over Emma als ze zelf volwassen is, overkomt haar haar zoon precies hetzelfde. Toen werd het wél zo verteld dat ik het boek even neer moest leggen en mijn naar mijn gedachten luisterde. Emma trouwde met een man waarmee zij een kind kreeg. Het kind liep echter weg, omdat hij niet de liefde kreeg die hij hoorde te krijgen. Enkele jaren later stierf de man van Emma. Op de begrafenis gebeurde er het volgende: “Ineens legde iemand zijn handen op mijn schouders. Ik voelde dat het een man was, hij was groter dan ik, en het was een man die bij me hoorde. Ik draaide me om en omarmde hem. En ik, die als kind niet kon huilen, snikte als een kleuter, happend naar adem, en mijn eigen kind hield me vast met een warmte en compassie die ik nog nimmer in mijn leven had gevoeld.” Hierbij dacht ik aan mijn eigen familie. Je beseft vaak niet dat je zo veel van je houdt, en dat je zo veel aan ze hebt, dat besef je pas als je ze kwijt bent. Personen Emma is de hoofdpersoon die tevens ook het verhaal vertelt. Toch komt er weinig naar voren van hoe zij zelf over alles denkt; wat haar mening is. De dingen die ze meemaakt had ook iemand anders kunnen vertellen, omdat het zo onpersoonlijk wordt verteld. Ik kreeg een beetje een rare indruk van haar. Dat kwam ook omdat er rare dingen met haar gebeuren, ze leerde op een late leeftijd schrijven en praten, ze had geen vriendinnen, ze droeg rare kleren, en kon het goed vinden met Omi, een gekke oude vrouw die ook in het huis woonde. Ze leefde voor mijn gevoel erg op de achtergrond en niemand lette echt op haar. Daar kon ik me deels wel in inleven. Ik heb zelf twee zussen, die aardig op de voorgrond leven en veel praten. Zelf praat ik niet veel, en leef daardoor misschien wat meer op de achtergrond. Soms heb ik daar moeite mee, maar vaak vind ik het ook we fijn. Ik geniet denk ik niet genoeg van het leven, maar dat kan altijd nog komen, zoals bij Emma. Zij ging, toen ze zelf volwassen was en terugkwam bij haar weggelopen zoon, veel gekke maar leuke dingen doen, zoals leren dansen, andere talen leren, en veel verre reizen maken, waardoor ze erg veranderde. Ze genoot van het leven. Martha, de oudste van de zusters, trouwde met Sebastian en kreeg een dochter, Emma. Omdat de moeder van de zusters vroeg overleed en de vader wegliep, moest ze behalve voor Emma, ook moeder zijn voor haar zes jongere zusters. Het werd nog moeilijker toen ook haar man Sebastian wegliep, zonder een goede reden. De meeste van de zusters vonden dat Martha zich overal te veel mee bemoeide. Dit vond ik belachelijk. Ik vond dat Martha zich erg uitsloofde. Ze had ook weg kunnen lopen, net als hun vader, omdat de taak erg groot was. Tegelijk moest de zaak, de bakker, op gang gehouden worden, zodat ze geld binnen bleven krijgen. Wat ik wel stom vond was dat ze wel voor haar zusters zorgde, maar niet voor haar dochter Emma. Terwijl Emma haar liefde juist nodig had. Martha trouwde later opnieuw, en verliet al haar zusters. Maar toen deze man overleed ging ze weer terug naar het bakkershuis en deed alsof er niks was gebeurd. Zulke dingen vind ik irritant, het is gewoon erg onwerkelijk. Er werd ook maar 1 bladzijde besteed aan Martha die ergens anders woonde. Dit maakt het verhaal vlak, want daarna begon het normale leven weer gewoon. Marie is de op twee na oudste van de zusters. Zij was 12 jaar verloofd met een arbeider uit een steenfabriek. Op haar 30ste ging ze trouwen. Na een half jaar liep het huwelijk stuk en keerde Marie terug naar het bakkershuis. Dit vond ik erg stom. Je denkt dat er eindelijk iets leuks gebeurt, maar dat loopt dan ook weer mis. Het begon voor mij te lijken alsof er niks leuks kon gebeuren in het boek. Anne, op drie na oudste van de zusters, ging als dienstbode bij de burgemeester werken, en werd verliefd op hem. Toen de burgemeester zijn vrouw had opgesloten in een gekkenhuis, trok Anne bij hem in. Toen de burgemeestersvrouw stierf aan een tumor in haar hoofd keerde Anne weer terug naar het bakkershuis en werd een heel ander persoon. Ze werd erg dik en trouwde met een blinde man. Dit snapte ik niet, want waarom bleef ze niet gewoon bij de burgemeester? Dit werd ook niet uitgelegd in het boek, ik vond het maar verwarrend. Christina, de middelste van de zusters, trouwde na een lange verloving met Jannes, een veel oudere garagehouder. Een paar maanden later overleed Jannes aan een gezwel in zijn longen. Ik keek er niet van op, ik was er eerder aan gewend dat de geliefdes van de zusters snel dood zouden gaan. Dit zorgde er voor dat er weinig spanning in het boek zat, en dat heb ik echt gemist. Vincentia, de op twee na jongste van de zusters, had eigenlijk beter een jongen kunnen zijn. Ze hield van cowboys en de wilde natuur. Ze droeg nooit vrouwelijke kleren. Ik kreeg een beetje een nare indruk van haar, want er stond een zin over haar in het boek: “Ze klauwde altijd haar puisten open waardoor ze altijd met gaten in haar hoofd heeft rondgelopen.” Niet echt smakelijk dus. Bij het lezen van haar naam moest ik hier ook steeds weer aan denken. Clara is tweeling met Camilla, en zij waren de jongste van het stel. Er wordt erg weinig over haar verteld. Ze ging met Camilla op vakantie naar Italië waar ze zich liet ontmaagden. Daarna was ze verliefd op alle mannen die ze maar tegenkwam. Hier werd verder niet op in gegaan, want daarna was ze opeens weg en kwam drie jaar later terug. Nog later stonden opeens twee kinderen voor de deur, die van haar bleken te zijn. Camilla kreeg ze een relatie met de ernstig mismaakte Caspar, die een grote bochel op zijn rug had. Voordat ze gingen trouwen, ging Caspar naar Lourdes, waar hij genezing had gezocht. Maar op de terugweg stierf hij en Camilla pleegde na zijn begrafenis zelfmoord. Omi woonde opeens ook in het bakkershuis. De zusters wisten niets van haar afkomst, maar hielden maar aan dat ze waarschijnlijk verre familie van de zusters was. Wat ik raar vond was dat er in het boek nooit meer duidelijk is geworden wie ze echt was. Ze sprak een heel vreemde taal, tenminste, zo werd het verteld. Maar je kon makkelijk zien dat het gewoon Nederlands was met een Duits accent. Omi voedde Emma op, en na haar dood bleef haar geest door het huis dwalen. Dit was eigenlijk niet leuk, want het werd zo verteld dat het leek alsof ze nooit dood was gegaan. Ook dit zorgde er dus voor dat het verhaal vlak bleef. Er zijn dus veel belangrijke personages, wat ik jammer vond. Het boek was eigenlijk te dun om alles over de personages te kunnen vertellen. Misschien had het boek gewoon wat dikker moeten zijn, zodat het allemaal wat duidelijker en leuker had kunnen zijn…
Opbouw Het boek was lastig te lezen. Het begon ergens midden in het verhaal. Daarna ging het terug naar het begin, toen de hoofdpersoon zelf nog niet was geboren. Hieruit blijkt dus ook dat Emma alles achteraf verteld. Daarna kwam het stukje van het begin weer voorbij, en ging het verhaal door totdat alle zusters zo ongeveer weer gelukkig waren. In het epiloog werd nog kort beschreven hoe Emma leefde toen ze zelf volwassen was. Soms werd er een hele dag beschreven, en soms werden er grote sprongen in de tijd gemaakt, zoals toen Martha wegging toen ze trouwde en op dezelfde bladzijde nog terugkwam, wat drie jaar later was. Ook zat er, zoals ik al heb laten merken, heel weinig spanning in het boek. Dit kwam doordat het steeds erg voorspelbaar was en er vaak dezelfde dingen gebeurden, maar het kwam ook door de opbouw. Sommige gebeurtenissen werden zo kort en ‘algemeen’ verteld, dat het logisch was dat het geen indruk op me maakte. Andere dingen werden juist erg uitgebreid en saai verteld, dat het snel verveelde. Het enige waar ik van schrok was de dood van Camilla. Er was geen open eind, maar wel veel onduidelijkheid. Dus eigenlijk voor mij wel een soort open eind. Misschien werd er wel beschreven hoe het allemaal afliep, maar dan op een manier zodat het mij niet opviel. Ik dacht dat als ik door zou lezen alles wel duidelijk zou worden, maar dat is het nooit geworden. Dat vind ik erg jammer. Ik hou wel van een ik-verteller, maar diegene moet dan ook zijn mening duidelijk maken, anders heeft het geen zin om voor een ik-verteller te kiezen. Ik heb me dus aan veel dingen gestoord, wat het nog moeilijker maakte om het verhaal goed te begrijpen. Taalgebruik Er komen soms wel moeilijke woorden in voor, maar daar kon ik nog wel overheen lezen, omdat ik dan de context wel begreep. Dat kon ik niet met de lastige zinnen, die er veel in voor kwamen. Een voorbeeld: “Toen Martha Christina vertelde over het aanzoek en haar twijfels nam Christina haar oudere zuster bij de arm en wandelde met haar langs alle mooie momenten waar ze vanaf de kant naar hadden staan kijken toen ze voorbijgingen. Ze spon een verhaal van herinneringen die niet van haarzelf waren en werd intens verdrietig over het leven dat ze niet geleefd had.” Dit vond ik bijvoorbeeld een lastige zin, want wat wordt er nou precies mee bedoeld. Maar later had ik het wel door en dan vind ik het ook wel mooi dat de schrijver het op zo’n manier verteld dat je er even over na moet denken.