Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2011
- 198 pagina's
- Uitgeverij: Verbum Crime
Flaptekst
De maanden na de plotselinge dood van haar vader kan Sofie haar draai niet vinden. Haar vrienden zijn lief en bezorgd, maar begrijpen haar niet. Gelukkig vindt Sofie een luisterend oor bij Hugo, haar leraar en vertrouwenspersoon. Het contact wordt voor hen beiden steeds belangrijker totdat ze er niet meer omheen kunnen - het is meer dan de bijzondere vriendschap die ze dachten te hebben. Hoewel hun verbondenheid grenzen schendt, voelt het zuiver en puur. Met Hugo kan Sofie tenminste praten over haar gevoelens. Al zijn er dingen die ze ook voor hem liever verzwijgt... Martine Kamphuis (1963) werkt als psychiater en heeft zich gespecialiseerd in de behandeling van mensen met gedragsstoornissen. Martine publiceerde eerder vier thrillers voor volwassenen, Vrij , Ex, Kift en Ziek. Maar ze is eveneens succesvol in het schrijven van spannende verhalen voor de jeugd. Met twee van haar jeugdboeken "Roken is dodelijk" en "Niet geschoten is altijd mis", won Martine in 2007 en 2009 de John Flandersprijs. Voor de bundel Verrassing schreef ze het verhaal Vakantie.
Eerste zin
Samenvatting
Proloog
Een meisje wordt in een auto vervoerd: ze lijkt verdoofd te zijn. Een man tilt haar later uit de auto. Daarna bevindt ze zich in het water van de Westerschelde. De vuurtoren van Breskens wijst haar de weg waar het rustig en veilig is. Je kunt daarom aannemen dat dit meisje verdrinkt.
In juni 2009 zwemt de 17-jarige Sofie in zee bij Vlissingen. Op de boulevard ziet ze haar leraar Nederlands Hugo Deflo lopen. Hij is een veertiger maar zeer aantrekkelijk. Sofie weet hem te waarderen omdat hij de enige is die haar niet overlaadt met vragen over de dood van haar vader. In het eerste hoofdstuk denkt ze ook nog aan de dood van een schoolgenootje Pauline. Die is ruim twee jaar geleden dood in het water van de Westerschelde gevonden, waarbij zelfmoord de uiteindelijke doodsoorzaak zou zijn. Haar vader had dat niet gepikt en de school met vragen bestookt. Het geheel was in de doofpot gestopt.
Het is duidelijk dat Sofie problemen heeft met de dood van haar vader in februari van het afgelopen jaar. Hij was te laat met zijn klachten over zijn darmen naar de dokter gegaan. Het bleek darmkanker te zijn en bij de operatie was een complicatie ontstaan. De tumor was verwijderd, maar er was een lekkage ontstaan in de darmen en binnen enkele dagen was haar vader dood. Haar moeder kan zich er niet bij neerleggen en vermoedt een complot: het ziekenhuis verzwijgt iets. Ze is zo gefocust op medische fouten dat ze de aandacht voor Sofie is kwijtgeraakt. Die moet veel alleen opknappen, want na de dood van haar vader heeft ze het uitgemaakt met haar vriendje Carlo. Ze zat opgesloten in haar verdriet en wilde niets meer met hem. Carlo wil echter nog graag met haar omgaan.
Dan is er ook nog een tante op het speeltoneel: tante Nel, de zus van haar vader, die het vervelend vindt dat moeder de dood van haar man niet laat rusten. Wel maakt ze zelf steeds een verre reis bijvoorbeeld naar China, waardoor Sofie het gevoel krijgt dat ze in de steek gelaten wordt.
In september moet ze weer naar school en in een gesprek met de schoolpsychologe geeft ze aan dat ze het liefst haar problemen wil bespreken met Hugo Deflo, haar leraar Nederlands. In hem heeft ze het meest vertrouwen, alhoewel zijn reputatie op school niet vlekkeloos is. Hij heeft namelijk wel oog voor het vrouwelijk schoon. Langzaam komt het contact op gang. Hij vraagt haar de eerste keer na de les bij hem te komen en ze is bereid haar verdriet op tafel te leggen. Vooralsnog blijft Hugo afstandelijk reageren. Bij de tweede keer denkt Sofie uit Hugo’s woorden te kunnen opmaken dat hij zelf ook een groot verdriet meedraagt.
Carlo houdt de twee in de gaten, als hij ziet dat ze nablijft op school. Hij vertrouwt de boel niet en vraagt via de mail aan zijn broer die in Utrecht studeert of er in het verleden iets aan de hand geweest is met Deflo. Zijn broer antwoordt dat er een keer iets was met een meisje dat zich in de armen sneed (automutilatie.) Ze heette Marijke. Ze was uit de wc gehaald door Deflo, maar ze had zich toen erg verzet.
Intussen gaat Hugo zover dat hij Sofie uitnodigt om in een volkstuincomplex (“Levenslust”) naar zijn huisje te komen. Daar kunnen ze niet worden gestoord. Sofie is inmiddels hevig verliefd op hem (blijkt ook uit haar jaloeziegevoelens ten opzichte van een lerares die ook gecharmeerd is van Hugo). In het kleine huisje zoent hij haar voor de eerste keer en ze spreken daarna regelmatig af. Carlo heeft dat echter in de gaten en fietst Sofie achterna. Op een keer ziet hij dat Sofie met ontkleed bovenlichaam is achtergelaten door Hugo. Hij neemt zich voor de man te ontmaskeren.
Hugo vertelt zijn “verdriet” aan Sofie. Hij was een kleine dertig jaar geleden verliefd op een meisje Isolde (vgl. de naam uit de mythe van Tristan en Isolde- het ongelukkige liefdespaar).
Zij mocht niet van haar ouders met hem omgaan en voordat ze naar een kostschool vertrok, had ze zich om het leven gebracht door het innemen van gif. Ze was in Hugo’s armen gestorven. Het is voor de lezer de vraag of dit verhaal waar is, maar Sofie slikt het wel voor zoete koek. Ze krijgt een mail van een vrouw M. die graag met haar wil praten. Ze denkt dat het een bericht is van de verpleegster Mariska die iets over de geheimen rond de dood van haar vader wil praten. Ze spreekt af op de boulevard van Vlissingen, maar zowel tante Nel als haar moeder gaan mee om te wandelen. Ze ziet wel een zwart meisje op een bankje zitten, maar ze kan geen contact met haar maken. Dan ziet ze in de verte ook Hugo wandelen.
Ze heeft voor Hugo een cadeautje met Sinterklaas gekocht en zij krijgt van hem in het tuinhuisje een zilveren engeltje dat volgens Hugo van Isolde is geweest. Maar Carlo weet dat hij het gewoon in een winkeltje in Vlissingen heeft gekocht. Hij bestudeert via Google het verleden van Marijke en Pauline. Hij ziet foto’s van de beide meisjes en ze zijn ongeveer het type Sofie. Bovendien ziet hij op de foto’s van beide meisjes een kettinkje om de nek hangen met een engeltje.
Hugo nodigt Sofie bij hem thuis uit wanneer zijn vrouw en kinderen eind december (waarschijnlijk zaterdag 20 december) een weekendje weg zijn. Daar grijpt hij zijn kans en Sofie. Hoewel Sofie heel graag seks met hem wil (ze is geen maagd meer, want ook met Carlo heeft ze seks gehad) overschrijdt Hugo hier heel duidelijk de grens van wat een leraar zou mogen doen. Sofie vindt het prachtig: een man die zoveel aandacht aan haar besteedt. Daarna doen ze het nog enkele keren op afspraak in het tuinhuisje. Carlo gaat steeds meer argwaan krijgen en volgt Sofie ook naar het tuinhuisje. Uit de opmerkingen die Hugo tegen Sofie maakt, merk je als lezer dat er bij hem al een zekere verkilling heeft plaatsgevonden. Hij heeft immers zijn doel (seks met een leerling) bereikt. Hij zegt ook een paar keer een afspraakje af. Wel reageert hij jaloers als hij Sofie weer met Carlo ziet. Ze hebben weer contact en Carlo heeft beloofd mee te helpen aan de oplossing van het geheim van de dood van Sofies vader. Hij gaat zoeken naar gegevens van de verpleegster Mariska.
In februari gaat Sofie weer een avond naar het huis van Hugo. Hij wil echter naaktfoto’s van haar maken, omdat hij haar altijd wil kunnen zien. Maar Sofie wil dat niet. Als hij even weg loopt, vindt ze een schrift van Hugo’s vrouw, waarin ze schrijft dat ze bang voor hem is en dat hij haar en haar gezin iets zal aandoen. Sofie begint nu ook bang te worden. Toch dwingt Hugo de fotosessie af. Maar er komt wel een woordenwisseling en Sofie voelt verwijdering.
De moeder van Sofie is inmiddels bij de klachtenbemiddeling geweest. De chirurg heeft haar verteld dat de dood van haar man echt pure pech is geweest. Zoiets komt nu eenmaal voor en er is geen sprake van een complot of een medische fout. Ze legt zich er nu maar bij neer.
Het contact tussen Hugo en Sofie verslechtert. Hij wil ook niet dat ze nog met Carlo omgaat. Hij voert een afstoot- en aantrekkingstactiek, waardoor hij Sofie wanhopig maakt. Ze wil alles doen om het goed te maken. Hij nodigt haar weer uit in het tuinhuisje en voordat ze erheen gaat, loopt ze een winkeltje op de boulevard binnen. Daar ziet ze een zilveren engeltje hangen. Ineens heeft ze alles door en beseft ze dat ze een speelgoedje is in de handen van Hugo. Ze weet dat Hugo haar de naaktfoto’s wil laten zien op zijn laptop en ze bedenkt een opzetje. Ze zal de foto’s moeten wissen, maar dan moet hij een ogenblik naar buiten gaan. Ze verzint een smoes met een piepend tuinhekje en Hugo gaat inderdaad naar buiten. Ze doet de grendel op de deur en verwijdert haar foto’s van de laptop. Ze ziet ook twee andere fotomappen van Pauline en Marijke. Ook die laat ze verdwijnen, voordat de woedende Hugo het kan verhinderen. Die heeft de deur inmiddels geramd. Hij bedreigt Sofie met de dood. Zij wil nu een einde maken aan de relatie. Hij vindt haar een “domme koe.” Pauline is er enkele jaren geleden ook aangegaan.
Maar ineens is Carlo aanwezig. Hij vecht met Hugo, ook buiten. Dan hoort Sofie even later dat Hugo dood is. Hij zou met zijn hoofd tegen een stenen beeld zijn gevallen. Ze belt tante Nel die ze vragen stelt over wat ze moet doen.
Dat speelt zich af in februari en we schieten ineens door naar juni 2010. Hugo is begraven; in de krant heeft een bericht gestaan dat er een man vermoord is om een oude laptop. Er zou ingebroken zijn in het tuinhuisje. Sofie heeft weer wat orde op zaken gesteld net als haar moeder.
Er komt een meisje naar haar toe. Het blijkt Marijke te zijn die haar eerder had willen waarschuwen voor Hugo. Ook zij was er ingetuind en om een einde te maken aan haar problemen was ze zichzelf gaan verwonden. Een schreeuw om aandacht. Ze was nu behandeld in een kliniek en zo buiten het machtsterrein van Hugo terechtgekomen. Ze vindt het fijn dat hij dood is. Ook al zou Sofie daarbij een handje geholpen hebben.
Dan wordt in het laatste hoofdstuk verteld door Carlo wat er in feite op die avond in februari is gebeurd. Tante Nel was naar het complex gekomen en ze hadden met zijn drieën alle sporen van het ongeluk uitgewist. Het huisje was goed schoongemaakt, Carlo had de spullen van Hugo meegenomen (mobiel, laptop, portemonnee), waardoor de politie had gedacht dat het een roofmoord was geweest. Carlo had ze zwemmend in de zee voor de Westerschelde gedumpt. Niemand was er achter gekomen dat ze achter de dood van Hugo zaten. Carlo vertelt dat hij extra aandacht heeft besteed aan het weghalen van zijn vingerafdrukken bij het zware stenen beeld). Hiermee wordt gesuggereerd dat Carlo Hugo naar de andere wereld heeft geholpen.
Dit verslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden