Buiten schijnt de zon. Binnen niet. Ze hangt voorovergebogen over haar bureau en steunt met haar rechterhand op een stapeltje vergeten woordenboeken. Langzaam, met een tempo dat je bij haar leeftijd verwacht, leest ze de antwoorden van opdracht drie voor.

Het eerste korte verhaal van redacteur Tjeerd. Meer korte verhalen op Scholieren.com lezen? Klik hier.

Met haar grijze bos haar hoort ze bij de generatie leraren die het niet helemaal meer meekrijgen, tegenwoordig. Haar brilletje staat scheef op haar neus en in haar hals ontstaan rode vlekken. 

In de klas is het rumoeriger dan normaal. Mijn achterbuurvrouw heeft haar iPod zo hard staan dat ik zonder moeite kan horen waar ze naar luistert. Dancemuziek. Een harde beat. Als ik omkijk, zie ik hoe haar mond een stuk kauwgom fijnkauwt op het ritme van de beat.

Achterbuurvrouw heeft haar tas op haar tafel gezet en zonder dat ik het kan zien, weet ik dat ze achter die tas met haar BlackBerry zit te spelen. Bij het woord BlackBerry denkt mijn lerares waarschijnlijk aan een zwart Amerikaans paard. Of aan een Ikea-meubel. In ieder geval níet aan het apparaat waar al die populaire meisjes tegenwoordig mee lopen.

De lerares schreeuwt naar een groepje meiden voor in de klas dat ze naar haar moeten luisteren. De meisjes, alle vier blond, kijken schijnheilig serieus naar de schreeuwende lerares. Achter hen doen twee jongens pogingen hun lach in te houden. Mislukt.

Mijn achterbuurvrouw kauwt nog steeds op haar kauwgom.

Ik moet er steeds aan denken dat die oude vrouw voor in de klas ooit ook jong is geweest. Eerst een baby, toen een peuter, een opgroeiend kind. Ik denk aan haar ouders die haar, haar eerste woordjes hebben geleerd. Woordjes die ze nu gebruikt om ons stil te krijgen.

Stiekem heb ik het wel te doen met onze lerares, die elke les zo veel moeite moet doen om ons stil te krijgen. De grijze haren dansen langs haar gezicht. Ze is oud. Te oud om te begrijpen dat een BlackBerry geen Ikea-boekenkast is. Links en rechts hebben mensen nu mobieltjes gepakt om waarschijnlijk te twitteren dat ‘DIE HEKS weer eens uit d’r vel is gevlogen.’ 

De lerares doet alsof ze het niet ziet. ‘dan zijn ze in ieder geval stil’, denkt ze waarschijnlijk. Vroeger, in de tijd dat mijn lerares nog roze jurkjes droeg en een tas vol huiswerk mee naar huis sjouwde, lette ze waarschijnlijk ook nooit op.

Maar die tijd ligt nu ver achter haar. Ze zet haar brilletje recht en gaat verder met opdracht vier.