Mijn ademhaling wordt onregelmatig en mijn handen beginnen te trillen. Het zweet loopt in druppeltjes van mijn voorhoofd af. Ik kan niet langer helder nadenken. Een duizendtal gedachten flitst door mijn hoofd. "Ga ik dood? Hoe kan ik dit overleven?"

Wat er aan de hand is? Ik ben mijn telefoon vergeten. En ik ben net in de bus richting Berlijn gestapt.

De bus maakt aanstalten om te vertrekken en mij, mijn klasgenoten en leraren voor een week naar de Duitse hoofdstad te brengen. Ik heb echt aan alles gedacht. Tandenborstel. Warme trui. Pyjama. Sokken. Make-up remover.  Een haarborstel. Zélfs shampoo is me niet ontgaan. Maar m’n smartphone heb ik niet.

Noodlot

Tien uur in de bus. Zonder telefoon, dus zonder muziek. Plus de rest van de week natuurlijk. Wat dan als ik even mijn moeder wil sms'en met een uitgebreid dagverslag? Of als ik de groep nou kwijtraak en in m'n eentje midden in Berlijn sta? Help, dit kan ik nooit volhouden! Mijn telefoonverslaafde hersenen slaan op hol en verzinnen het ene na het andere doemscenario.

Tot een vriendin me redt uit de hel. ''Zeg, je woont toch vlak bij school? Ren nog even snel naar huis om je telefoon op te halen." In een vlaag van optimisme spring ik van mijn stoel af en vraag ik mijn docent of dat mag. "Oké, maar wel snel dan. Zorg dat je binnen vijf minuten terug bent." Ik stem in, ook al weet ik dat het me wel iets meer dan vijf minuten gaat kosten.

Vol gas

Mijn vriendin en ik rennen in Speedy Gonzalez-tempo naar mijn huis, om daar tot de ontdekking te komen dat mijn telefoon gewoon op mijn bed ligt. Mijn moeder ziet ons door het huis stormen en vraagt panisch wat er aan de hand is. Ik leg haar zwaar ademend de noodsituatie uit: ''Ik was m'n iPhone vergeten, maar ik moet nu wel de bus halen. Over een paar minuten vertrekken ze zonder me! Kun je ons terugrijden?''

In sneltreinvaart springen we bij m'n moeder in de auto. Ze rijdt in vol gas terug naar school. Voordat we bij de bus aankomen, toetert ze nog een paar keer hysterisch om er zeker van te zijn dat-'ie niet zonder ons vertrekt.

Afkicken

Ondertussen hebben alle leraren zich verzameld voor de bus. Er wordt hard gelachen om onze verschrikte gezichtjes. Met een gezonde rode kleur, van schaamte en vermoeidheid, kom ik dan toch mét telefoon de bus in.

Die dag neem ik een besluit: als ik terug ben in Nederland, moet ik maar eens naar telefoon-rehab. Afkicken. Deze verslaving kan zo niet langer.