Een aantal weken geleden schreef ik een ode aan de conciërge. Een van de conciërges bij mij op school las dit en besloot als reactie hierop een ode aan de leerling te schrijven. Hieronder het prachtige resultaat!

Ik zie ze nog binnenkomen, sommigen nog geen 3 turven hoog en de ander langer dan ik. Met onzekere blikken, ondeugende blikken en verdrietige blikken: brugpiepers, opstandige pubers, giechelende meiden, stoere jongens. Wacht eens even… zie ik daar warempel al gezichtshaar verschijnen op de gezichten van de jongens?

School

Conflicten, 10 in een dozijn, zij tegen wij. Of is het niet zo zwart/wit? De leerling is op een zoektocht: wie ben ik, wie ben jij, wie zijn wij? School is niet alleen maar leren, cijfers halen en examen doen, maar een plaats om te groeien, bloeien en om volwassen te worden.

Soms hebben ze een steuntje in de rug nodig, een helpende hand of een bemoedigend woord. Verdriet is ook aanwezig, soms zo moeilijk grijpbaar en niet te bevatten.

Huiswerk, om gek van te worden. Bijna elke week een SO en dan nog die toetsweken! Daar krijg je toch echt de zenuwen van? Elke dag naar school, niet even lekker kunnen uitslapen. Soms wel een uur fietsen in weer en wind. Het water loopt je in de schoenen en je broek blijft de hele dag nat. Roddelen en negeren. "Bah, ik haat school. School kan mij gestolen worden."

Gebeurtenissen

Gelach in het lokaal, om die suffe grap van de docent of om de jongen die denkt dat hij stoer is. Liefdes bloeien op en verwelken, maar soms gaan ze een leven lang mee. Talenten worden aangeboord, aangemoedigd en omarmd. Van sport tot muziek, van dans tot toneel.

Tranen vloeien wanneer een geliefde ziek is of het leven verlaat of als je liefde niet wordt beantwoord. Tranen branden als er gepest wordt of wanneer er genegeerd wordt. En soms verschijnen er tranen als je geslagen wordt.

Bijna geen rust op school, iedereen wil wat van je. De bel gaat, opletten in de klas, mentorgesprekken, haal ik het wel of niet? Ga ik over of stroom ik af? Met 500 mensen een pauzeplek zoeken is al een uitdaging op zich. En dan denk je er een gevonden te hebben, weg stoel, weg plek.

Afscheid

Dan komt er een moment van bezinning, van kalmte en rust. Je groeit sociaal, lichamelijk en geestelijk. Je laat je niet meer gek maken door een ander, je ziet het allemaal wat breder. De docent is niet meer je vijand nummer 1, school is een plaats om iets langer te blijven.

En dan is er het onvermijdelijke afscheid, een nieuwe stap in een nieuw leven. Je schooltijd ligt achter je en je gaat het helemaal maken in de wereld, wereldverbeteraar, globetrotter, mens, wat ben je mooi!