"Hoe is het om een tweeling te zijn?" Als ik voor elke keer dat ik die vraag hoor een euro zou krijgen, zou ik nu op een privéjacht in de Bahama's zitten. Ik weet niet echt hoe ik daarop moet antwoorden, omdat ik niet weet hoe het is om géén tweeling te zijn. Het is als een vis vragen hoe water aanvoelt – het is onze realiteit, we kennen niets anders. Toch ga ik een poging wagen om het uit te leggen.

Zoals je waarschijnlijk weet, delen (de meeste) tweelingen dezelfde verjaardag. Toen we jonger waren, kwamen ruzies vaak voor door de gelegenheid dat we onze verjaardagstaart moesten delen (wie kreeg het eerste stukje?!). Nog erger was het daaropvolgende uitblazen van de kaarsen – oplossing: je blaast gewoon tegelijk. Samen met verjaardagskaarten die aan ons beiden waren gericht, kregen we meestal dezelfde verjaardagscadeaus in verschillende kleuren. Mijn kleur was altijd groen, en zijn kleur was altijd blauw. Ik kreeg een groene etui, hij kreeg een blauwe. Ik kreeg een groene jas, hij kreeg een blauwe. Het schijnt dat dit gebruikelijk is bij tweelingen.

Stereotypes

Als tweeling hebben we door de jaren heen véél te maken gehad met (irritante) stereotyperende vragen. Om er een paar te beantwoorden: ja, we zijn tweeling, mocht dat nog niet duidelijk zijn (dit is standaard de eerste vraag die je gesteld wordt). Ik ben de jongste. We zijn identiek (eeneiig). Nee, we kunnen niet elkaars pijn voelen en kunnen ook niet telepathisch communiceren. Wel staat slechts één blik gelijk aan duizend woorden en zien we binnen een seconde hoe de ander zich voelt. Nee, we hebben niet dezelfde persoonlijkheid. En nee, we hebben op school ook nooit voor de grap van plaats gewisseld. Ruzie? Elke dag. Ja, hij kan met gezichtsherkenning op mijn telefoon komen, maar nee, niet met zijn vingerafdruk. En waarom we niet dezelfde kleren dragen? I mean, is dat oprecht een serieuze vraag? 

Op straat word je vaak uiterst enthousiast begroet door een wildvreemde. Of je komt iemand tegen, die vertelt hoe leuk het was dat je elkaar van de week tegen bent gekomen, terwijl je elkaar al een maand niet hebt gezien. Dat kan best grappige situaties opleveren. We worden niet meer zo vaak door elkaar gehaald als vroeger, wanneer we naast elkaar staan; door de jaren heen zijn we minder op elkaar gaan lijken. Maar het gebeurt nog steeds regelmatig dat mensen ons verwisselen en de verkeerde twin lof toezwaaien. Bij mijn concerten krijgt hij altijd de complimenten – bedankt voor het beoordelen van mijn muzikale talent terwijl ik in de kleedkamer zit te wachten. Hij krijgt zelfs lof van docenten over míjn artikelen.

Twee dezelfden

Een ander nadeel is dat er voortdurend collectief naar je wordt verwezen, zowel thuis als buiten de deur. Meestal als 'de jongens' of 'de tweeling', of, toen we nog baby's waren: 'OMG, TWEE DEZELFDEN!' Altijd moeten benadrukken dat we meer dan één persoon zijn, blijft vermoeiend. We hebben allebei onze eigen identiteit, hobby's, interesses en smaken. En als mensen ons vragen om naast elkaar te gaan staan zodat ze kunnen vergelijken, zeggen we steevast nee. We zijn geen Madame Tussauds-beeld waar je naar kunt staren. 

Tja, en dit stereotype klopt: je hebt altijd een 'vriend voor het leven'. Er is altijd iemand die begrijpt wat je doormaakt, die dezelfde herinneringen deelt en die je door en door kent. En hoewel we misschien niet altijd dezelfde kleren dragen of dezelfde interesses delen, weten we dat we altijd een speciale band zullen hebben die ons voor altijd met elkaar verbindt.

Dit wil je ook lezen:

Tweeling slaagt met dezelfde cijfers