Toen ik voor het eerst de grote schaatshal in Den Haag binnenliep vielen twee dingen mij op: de ijskoude lucht die mijn longen bijna pijn deed, ondanks de warme trui die ik aanhad, en een stel kleine meisjes die moeiteloos over de baan vlogen. Mijn eerste instinct: omdraaien en weglopen. Toch haalde ik een keer diep adem en liep de hal door. Ik had besloten dat ik dit zou doen en ik was niet van plan om van gedachte te veranderen.

Een half jaar eerder had ik kunstschaatsen als sport ontdekt en zes maanden later was ik er lichtelijk door geobsedeerd. Ik volgde actief de competities en had besloten dat ik op een dag op datzelfde ijs zou staan als schaatslegendes Nathan Chen, Evgenia Medvedeva en Alina Zagitova. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Veel makkelijker gezegd.

Leeftijd

In het kunstschaatsen is het algemeen bekend dat je eigenlijk nergens kan komen tenzij je heel jong begint. Carrières beginnen rond de 15 jaar oud en kunnen vijf jaar later alweer voorbij zijn. Ik had alsnog besloten dat ik het wilde proberen, mij pijnlijk ervan bewust dat de kans dat ik ooit op een podium zou komen klein was. 'Als ik maar hard genoeg probeer', zei ik tegen mezelf, 'dan moet ik wel ergens komen.'

Wat de schaatsers zo makkelijk lieten lijken, was het totaal niet. Na een uur off-ice training, waar ik nog ruim een week spierpijn aan overhield, stapte mijn groep eindelijk het ijs op. Het was een stuk gladder dan ik mij van vorige winter herinnerde en het gemak waarmee de meisjes - niet ouder dan 8 jaar - zich over het ijs voortbewogen was net zo demotiverend.

Les

In de les leerde ik, samen met wat anderen van mijn leeftijd en niveau, een paar basis-oefeningen. Slalommen, pirouettes en een wankele bocht op één been. Na afloop stapte ik, ondanks de slordige bewegingen, voldaan van het ijs af. Ik was niet zo goed, maar ik merkte dat ik er oprecht plezier in had. Wat mijn dromen ook waren, het bracht me plezier om op het ijs te staan. Dat was het moment waarop ik besefte dat dit inderdaad was waar ik mee verder wilde gaan.

Ik ben zeker nog niet in de buurt van het niveau van de professionele schaatsers en de kans is groot dat ik daar ook nooit zal komen, ondanks de dromen in mijn hoofd. Toch is het het waard omdat ik oprecht geniet van deze nieuwe hobby. Of ik nu ooit op hoog niveau kan schaatsen of het gewoon houd bij plezierritjes: beide opties zijn beter dan het nooit te hebben geprobeerd.