Het heftigste Carry Slee-boek wordt eindelijk verfilmd: Spijt!, over de dikke Jochem die gepest wordt en na een klassenavond opeens vermist blijkt.

Ik bezoek de eerste auditiedag, waarop ruim 3000 jongeren vechten om een felbegeerde rol.

Als ik binnenkom op de auditielocatie, het Media College in Amsterdam, zie ik nog geen trekkende mondhoeken of zweethandjes. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk.

Met vriendinnen

Als ik met wat meiden praat die zo auditie gaan doen, hebben ze er eigenlijk vooral veel zin in. "Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, dus ik ben heel benieuwd hoe zo’n auditie gaat", zegt de 15-jarige Wendela. Haar vriendinnen Kristina en Naomi beamen dat. Ze zien het ook als een gezellig dagje uit.

Maar regisseur Dave Schram waarschuwt voor die instelling. Hij vertelt me dat hij een lijst heeft opgesteld met tips voor de acteurs in wording. "Zoals: kom vooral niet met een zusje of vriendinnetje," zegt hij, "want dan ben je minder gefocust en ga je sneller giechelen." En gegiechel, dat is funest. Acteren is een serieuze zaak.

Carry kijkt toe

Schrijfster Carry Slee is er ook bij en zit achter de signeertafel die bedolven ligt met haar populaire veelkleurige boeken. Daar sta ik dan. Recht tegenover mijn jeugdidool. Door de grote rode bril kijkt ze me vriendelijk aan.

Ze vertelt:"Spijt! vind ik zelf mijn mooiste boek, al heeft het wel een heel heftig onderwerp." Inderdaad: wat Jochem overkomt, is niet af en toe een plagerijtje, maar hardcore pesten. Spijt! was zelfs het eerste boek waardoor ik moest huilen.

Waarom is Spijt! eigenlijk niet eerder verfilmd? Carry: "Dave durfde het hiervoor nog niet aan om er een film van te maken. Het boek loopt heel slecht af en het is erg moeilijk om dat goed te verfilmen." Zelf licht Dave toe: "Een boek kun je wegleggen als je het te heftig vindt, een film komt echt bij je binnen. Daarom hebben we ook veel tijd in het script gestoken. Nu pas zijn we er zeker van dat we iets heel moois gaan neerzetten.”

Heilige der heilige

Ik loop mee naar één van de 21 lokalen die allemaal worden gebruikt als castingruimte. Als ik de deur door ga, stap ik in een warmtefront.

Het ruikt naar zweet en alle gezichten staan gespannen. Voor de laatste keer wordt de scène nog even doorgelezen en dan is het menens…

Sjors en Monika uit Nijmegen moeten auditeren voor Wim Serlie, een van de belangrijkste castingdirectors uit Nederland. Ik herken hem vooral als de brugwachter uit de Kameleonfilm.

1 op de 50

Wim Serlie en zijn collega Chantal krijgen vandaag maar liefst 148 jongeren voor de camera, de rest is in andere auditieruimtes ingedeeld. Hoeveel kans heb je als auditant nou eigenlijk om daadwerkelijk in de film te spelen? Wim Serlie: "1 op de 50 krijgt een aantekening. Dat houdt in dat we ze nog een keer uitnodigen voor een volgende ronde en daar wordt dan weer uit geselecteerd." Gelukkig zijn er ook nog 400 figuranten nodig: rolletjes waar de afvallers voor in aanmerking kunnen komen.

Er is een hoop waar hij elke auditie opnieuw op moet letten: of de deelnemer een beetje kan acteren natuurlijk, maar ook of z'n accent niet te raar is en of hij wel de juiste lengte heeft.

"Bij de film Sonny Boy was een jonger broertje groter dan zijn oudere broer. Dat kan natuurlijk niet, dus hebben we de oudste telkens op een verhoging laten staan en nooit zijn onderkant gefilmd."

Alleen een hoofdrol

Sjors en Monika brengen het er goed vanaf, maar moeten nog een week of twee wachten op de uitslag. Sjors hoopt heel erg op een rol, maar dan wel meteen een hoofdrol. Voor minder doet hij het niet. "Ik heb examens in mei, maar voor een hoofdrol zou ik dat wel laten schieten." Hij en Monika hebben Spijt! trouwens nooit gelezen, maar natuurlijk wel de samenvatting gecheckt op Scholieren.com.

Ik verbaas me over de perfect georganiseerde chaos, de vriendelijke mensen en de rustige jongeren. Dave Schram lijkt iedereen te kennen en praat enthousiast over zijn amandelnootjesdieet en dat het doorgeven van liefde het belangrijkste doel in het leven is. Liefde die vandaag ook in de film, het script en de zenuwachtige auditanten worden gestoken. Gelukkig maar, bij zo'n heftig onderwerp.