Het was juni 2020, en opeens moesten we mondkapjes dragen. Hoewel iedereen zichzelf tot viroloog benoemd had en zei dat niet-medische mondkapjes alleen maar voor schijnveiligheid zorgden, had klagen geen zin en moesten we het er maar mee doen. En zo was het mondkapje ruim een jaar niet weg te denken uit ons leven. 

Vorige week werd het mondkapje eindelijk op de meeste plekken in de ban gedaan, want damn… Ik kan niet zeggen dat ik ervan genoten heb. 

Oepssss… Vergeten...

Het eerste probleem waar ik tegenaan liep, was dat het helemaal niet in mijn systeem zat om altijd zo'n ding bij me te hebben. Toen ik met de trein wilde gaan - en uiteraard al haast had omdat ik te laat vertrokken was - kwam ik ineens tot het schokkkende besef dat ik geen mondkapje bij me had. En de lockdown was al te lang bezig om nog bij de conducteur geloofwaardig te jokken dat ik "niet wist dat dat moest".

Toch vond ik in de trein een mondkapje niet eens zo erg, maar wel vond ik het ziekelijk irritant om ouderen die zichzelf onsterfelijk waanden, demonstratief zonder mondkapje in de trein te zien zitten. Ik zat al een half jaar op mijn zolderkamertje online les te volgen om deze omaatjes ervoor te behoeden dat ze corona kregen.

Op school

Op school had ik het minste last van mondkapjes, maar het voelde wel het meest dubbel. Als je door de gang liep moest ie op, en zittend mocht ie af. Oké, dat was best te doen. Maar hoe wij met mondkapjes omgingen, was alles behalve coronaproof. Een beetje mee om je hand zwaaien, in je broekzak stoppen en al je pennen besmetten, in de pauze weer even op nadat je het schrift van je buurman geleend had, weer af en op zonder eerst je handen ontsmet te hebben omdat dat spul echt fucking nasty is… Virusdeeltjes hadden er de tijd van hun leven.

Lekker in de hitte op het terras

Het vervelendste was het tijdens werk. Officieel hoefde terrasbediening niet eens meer mondkapjes op, maar mijn baas wilde het er graag nog even inhouden. Eventjes een mondkapje op is geen probleem, maar wanneer je urenlang in de zon de benen onder je lijf vandaan loopt, wordt dat hele ding nat van het zweet. Ook vragen gasten drie keer wat je zegt omdat ze je articulatie niet zien, en wanneer je leidinggevende je een opdracht toeroept, moet je maar half gokken wat het was.

Was er dan niets positiefs te noemen aan die muilkorven? Het enige leuke vond ik dat er al snel een ware trend opkwam om er tenminste wat leuks van te maken! Niet alleen maar saai en wit, maar allemaal leuke vormen, patronen en kleurtjes. Beste mondkapje, ik hoop heel erg dat jou moeten dragen slechts een once in a lifetime verplichting was, en anders - helaas -  tot de volgende coronavariant!