Tussenuurtjes betekenen bij mij "weg uit school en mijn zuurverdiende loon uitgeven aan voedsel". Even tot rust komen met een glas groene thee of een kopje cappuccino. Vandaag was de Hema aan de beurt, waar ik alle tijd had om het fenomeen rimpelsauriër nader te bestuderen.

Het was 10:10 toen ik aankwam bij de Hema. Het ontbijtje voor €1 was net voorbij, maar ik zag door de vieze ramen nog een hele zwerm bejaarden nakletsen aan de witte Hema-tafels. Lekker oer-Hollands gezellig bij de koffie beppen met elkaar.

Bij de counter met alle lekkernijen die de Hema te bieden heeft, koos ik voor een bord met twee pancakes en een glas verse muntthee. Daarna begaf ik me - mezelf worstelend langs de aanwezige ouderen en een pontificaal geparkeerde scootmobiel - naar het vrije plekje bij het raam. Ik pakte 'It's kind of a funny story' van Ned Vizzini uit mijn tas. Ik zat immers in mijn eentje in de Hema, en om me niet al te ongemakkelijk te voelen, is zo'n excuusboek toch wel prettig.

Moeizame slakkengang

Maar tijdens het lezen voelde ik mij bekeken. En ik had gelijk. Een bejaarde vrouw zat naar mij te staren. Mijn blik dwaalde af naar de lege stoel naast haar waar slechts een jas aanhing. Haar man was bezig met afrekenen en kwam daarna met een moeizame slakkengang naar het tafeltje, met twee stukjes appeltaart en twee bakkies leut op z'n dienblad. Ik wilde de arme man helpen, maar in plaats daarvan bleef ik zitten met het bordje inmiddels opgegeten gortdroge pancakes voor mij.

De rimpelnator kon gelukkig zijn dienblad op tafel zetten. Toen hij eenmaal op de stoel zat moest hij even bijkomen van zijn avontuur. Zijn vrouw bleef mij nog steeds aankijken. "Jij blieft toch suiker in je melk, Trijntje?" vroeg de man. "Ja, schat", zei de vrouw terwijl zij mij nog steeds aankeek. De man stond weer op en schuifelde met veel moeite naar het tafeltje met suiker en melk. Eenmaal terug ontdekte ik dat mevrouw al helemaal niet mobiel was. Haar man spieste een stukje appeltaart aan zijn vork en leidde het naar haar mond. Ze kauwde er moeizaam op.

Ik vond het lief van haar man dat hij haar zo goed verzorgde, zeker omdat hij ook de fitste niet meer was. Maar een akelig gevoel bekroop mij. Ik begon na te denken over de toekomst, iets wat ik vaak weiger te doen. Over vijftig of zestig jaar heb ik ook wallen van hier tot Tokio en rimpels nog dieper dan de Marianentrog. Dan ben ik misschien nog kaler dan mijn mannelijke docenten, en heb ik zoveel gezondheidsproblemen dat mijn patiëntendossier nog dikker is dan een Van Dale. Werken doe ik dan niet meer, dus ben ik afhankelijk van mijn AOW'tje. Met mijn geraniums als enige sociale contacten.

Dat doemscenario zag ik toen ik naar de bejaarde vrouw keek. Haar donkerblauwe wallen, wegvallende haarlijn en grauw wordende ogen. Zo wil ik nog niet worden. Snel keek ik weg en bedacht ik mij dat ik gelukkig nog een heel leven voor me heb. Terwijl ik lurkte aan mijn dampende glas muntthee genoot ik nog heel even van mijn tussenuurtje in de Hema. Ontbijtresten uit m'n rimpels halen komt later nog wel. 

Welke blogs moet je zeker nog eens (her)lezen? Welke films mag je niet gemist hebben in 2014? Wat zijn de vijf beste boeken van het jaar? Dit en nog véél meer lees je in ons Jaaroverzicht.