Romantici zwijmelen al weg bij de gedachte van de Eiffeltoren, crêpes met chocolade en onbekende mannen die rode rozen aanbieden. Met zulke gedachtes vertrokken drie vriendinnen en ik afgelopen december. We propten onszelf in een koekblikje met deuken (auto), en reden richting Parijs om daar oud en nieuw eens goed te vieren. Het begon goed: Ons hotel bereikten we in één keer, zonder verdwalen. Helaas ging het daarna bergafwaarts...

Alles voor de Eiffeltoren

De eerste dag belandden we in een achterbuurt bij twee vreemde mannen die ons naar de shopstraat wilden brengen, Toen ze echter een café inliepen, bleven er alleen nog afgetrapte winkeltjes en ongure lui over. De volgende dag was oudejaarsdag: ’s avonds met de metro richting Eiffeltoren. Het perron zag zwart van de mensen, zodat je vervolgens met 30 man heel romantisch op een stukje van 2 vierkante meter tegen elkaar aangeperst stond. Ook werden er zo links en rechts klappen uitgedeeld of werd je bijna op het spoor geduwd. Eenmaal bij de Eiffeltoren bekeken we met open mond de felverlichte toren. Iets na twaalven werden er (in plaats van vuurpijlen afgestoken) champagneflessen op hoofden stukgeslagen: Tijd om richting een nieuwjaarsfeest te gaan.

Klein probleempje:

Er werden geen feesten gehouden in Parijs. Discotheken waren er in onze buurt niet, en in cafés kon je alleen koffie drinken. Om twee uur ging alles dicht, de metro’s reden ook niet meer en taxi’s zaten overvol. Jammer, aangezien ons hotel op een paar uur loopafstand lag. Uiteindelijk vonden we een cafeetje dat open bleef tot 4 uur: daarna werd het in de kou wachten tot de metro’s weer gingen rijden. We kwamen om half 7 bij ons hotel aan, terwijl we niet eens gefeest hadden! Later die dag kreeg een vriendin telefoon: Haar oma was zojuist overleden. Die avond hebben we in het aller-slechtste restaurant ooit gegeten, de details daarvan zal ik jullie besparen... misschien vreemd om te zeggen, maar ik was opgelucht toen de laatste dag aanbrak. "Bij de terugreis kan toch niks missgaan?" Het moment dat deze zin uitgesproken werd, vond de auto blijkbaar een goed moment om enorme zwarte rookwolken uit te stoten...