Zoals wel vaker ben ik een dik half uur te vroeg, en de weg kwijt. Als ik het gevonden heb drommen aankomende studenten met vrienden of vriendinnen enthousiast om mij heen naar de locaties waar hun voorlichting zo gehouden gaat worden.

En dan zie ik voor me een meisje wat nogal schichtig om zich heen kijkt en overduidelijk bezig is te doen alsof ze niet bij de grote man voor haar, onmiskenbaar haar vader, hoort. Want ouders waren zwaar in de minderheid, op de open bachelordag van de UvA.

Waarom?

Waarom nemen mensen hun ouders mee naar open dagen van universiteiten? Ik had eigenlijk een beetje het idee dat het de bedoeling van een open dag was om vrijuit zoveel mogelijk interessante vragen te kunnen stellen. En zeg eens eerlijk; zou jij met je ouders naast je durven vragen hoeveel kroegentochten en zuipfeesten elke studentenvereniging nou eigenlijk organiseert? Ik denk dat mijn op-kamer-woon-plannen dan toch een stuk meer tegenstand zullen gaan krijgen dan ze nu hebben.

Nu meer dan vroeger

Opvallend is dat er, althans volgens de herinneringen van mijn ouders, nu steeds meer mensen hun ouders meenemen naar open dagen. Vroeger was je echt een loser als je je ouders meenam. Nu kijken mensen je bijna meelijwekkend aan als je in je eentje komt. Het is volgens mij niet altijd even erg: bij de UvA in Amsterdam viel het wel mee, maar bij de EUR in Rotterdam en het University College in A'dam had bijna iedereen één of twee ouders mee.

Wat vind jij? Ben je een loser als je je ouders meeneemt? Of vind je het juist wel fijn als papa of mama met je meedenkt?