De eerste dag van het nieuwe schooljaar is altijd even wennen: je moet je bed weer op tijd uitkomen, nieuwe vakken volgen en een aantal nieuwe docenten leren kennen. Voor mij was het nog ietsjes spannender, want ik ging naar een nieuwe school, voor speciaal onderwijs. Ik voelde me net weer een brugger.

Maandagochtend, de dag des oordeels, werd ik badend in het zweet wakker. Ik had gedroomd dat niemand mij leuk zou vinden op de nieuwe school, omdat ik het enige meisje in de klas was. In mijn droom werd ik van de trap gegooid en ik bleef maar vallen. Een nachtmerrie dus.

Verdwaald

Op de school waar ik naartoe ga, zijn meisjes net zoiets als klavertjes vier: erg lastig te vinden. Ook zou het onderwijs heel anders zijn, en ik had slechte verhalen gehoord. Al die verhalen stemden me niet erg positief over m'n eerste schooldag.

Met die gedachten in mijn achterhoofd liep ik het gebouw binnen. Ik voelde me weer een brugger, terwijl ik al een vierdeklasser ben. Ik kon geen enkel lokaal vinden, en verdwaalde bijna in het gebouw. Zo kwam ik maar net op tijd voor m'n eerste les, nadat ik de moed had verzameld en het een zesdeklasser had gevraagd. 

Gezellige ADHD'ers

Gelukkig kon ik na de eerste lesuren al mijn vooroordelen en nachtmerriebeelden overboord gooien. Uiteindelijk heb ik tijdens de les meer gepraat en gelachen dan opgelet. Dus voor iedereen die denkt dat er enkel zware idioten zitten op het speciaal onderwijs zitten, het valt wel mee. Ik zit in een klas vol gezellige ADHD'ers, die in hun eentje meer zeggen dan twee man bij elkaar. 

Ook het onderwijs valt wel mee, maar het gaat inderdaad een stukje langzamer dan op een gewone, middelbare school. Niet qua leerstof, maar alles eromheen zorgt voor vertraging. Zo had de leraar natuurkunde nog steeds geen verklaring van goed gedrag, dus nu krijgen we twee weken geen les in dat vak. Daarnaast zijn er geen inlogcodes voor de computer, en de havo heeft absurd veel tussenuren: op maandag vier, op woensdag vijf en dan tussendoor nog een paar uurtjes. 

Bovenbouwer

Uiteindelijk heb ik mijn brugger-vuurproef dus weer overleefd. Nu nog even zwoegen aan de stapel werk die maar blijft groeien en de grote hoeveelheid boeken die ik voor al mijn talen moet lezen. Maar ach, daar ben ik als echte bovenbouwer natuurlijk allang aan gewend.