Hulpverleners hebben het soms zwaar te verduren. Regelmatig verschijnen in het nieuws berichten over bijvoorbeeld ambulancemedewerkers die te maken krijgen met agressie en bedreigingen. Nadat ik vorige maand zelf een ongeluk kreeg, snap ik daar nog minder van.

Het ongeluk gebeurde toen we weer net in Nederland waren na een vakantie in Barcelona. Mijn ouders, mijn zusje en ik reden in mijn vaders Jeep vanaf Rotterdam Airport naar huis toe. Het was warm die dag, en we waren nog moe van de vliegreis. Ik weet nog dat ik me verveelde en mijn beste vriend foto’s van de vakantie aan het sturen was. De vakantiekiekjes waren nog niet verzonden, of de auto begon ineens wild te slingeren. Binnen tien seconden klapten we tegen de vangrail.

De eerste paar seconden na de klap was het doodstil. Daarna raakten we allemaal in paniek en probeerden we zo snel mogelijk uit de auto te komen. Toen mijn voeten eenmaal het asfalt van de A13 raakten, keek ik om me heen. De auto was total loss: het wiel lag eraf, evenals de lampen. De achterruit was versplinterd in tienduizenden stukjes. Mijn zusje was al bezig 112 te bellen.

In shock

Niet veel later zag ik op de weg naast ons politieauto's met gillende sirenes langszoeven. Nog voordat ik überhaupt door had wat er gebeurd was, stonden er twee ambulances, vier politiewagens, een brandweerwagen en zelfs een traumahelikopter op de snelweg. Meteen kwam er een blonde politieagente en een ambulancebroeder op me af. Ik was nog helemaal in shock, maar ze luisterden naar mijn verhaal en vertelden wat er was gebeurd. Het wiel van onze auto was eraf geschoten tijdens het rijden. We hadden twee auto's geramd, maar er waren geen ernstige gewonden.

De rustige stemmen van de hulpverleners stelden mij enorm gerust, waardoor ik zelf ook kalm bleef. De ambulancebroeder vroeg of ik pijn had en voelde heel voorzichtig aan mijn schouder of er iets mis was. Mijn familie en ik gingen met de ambulance naar het ziekenhuis. Ook daar was iedereen erg aardig. We kregen wat te drinken en ze stelden ons gerust. Gelukkig mankeerden we - op een gekneusde schouder en een hoofdwond na - niets.

Respect

Ik merk dat ik al vrij snel over het ongeluk heen was. Voor mijn gevoel heeft dat voor een deel te maken met de hulpverleners, die er alles aan deden om ons op onze gemak te stellen. Om die reden snap ik nu nog minder van het geweld en de agressie waar zij regelmatig mee te maken krijgen. Ze kennen je totaal niet, maar staan toch voor je klaar als je hun hulp nodig hebt. Ik heb in iedergeval enorm veel respect voor ze gekregen. Had iedereen dat maar.