Wat Lego hier en wat Playmobil daar. Onze keukenvloer was vroeger een ondoordringbare speelgoedjungle. Zodra ik mijn aandacht verruilde van pop naar puzzel, stormde mijn moeder op de troep af. Eén pruillip en ze ruimde alles op.

Als peuter was het leven gemakkelijk. Ik keek uren gefascineerd naar de draaiende wasmachine en de kleding die steeds schoner werd. Mijn moeder vond het wel best. Een win-winsituatie: ik maakte even geen troep en zij ruimde mijn rondslingerende speelgoed op.

Als zevenjarige verkleedde ik me soms als schoonmaakster. Een zakdoek in mijn haar, een schortje om en een afwasborstel in mijn hand. De droom van elke moeder. Helaas voor haar koos ik na een kwartiertje toch liever voor de K’Nex.

Nu zelf opruimen

Anno 2012 is alles anders. Ik mag geen ritje meer op de stofzuiger maken. Ik mag geen uren voor de tv zitten omdat die fascinerender is dan de wasmachine. Ik mag geen vuile kleren laten rondslingeren.

Ik moet me ineens volwassen gedragen. Als ik op mijn kamer zit tussen de stapels schoolboeken en bergen kleren, stormt mijn moeder binnen om me de stofzuiger aan te reiken. Waarom moet ik in hemelsnaam elke week de ziel van mijn kamer blootleggen? Binnen no time is het weer een puinhoop. Zodra ik uit huis ben, ruim ik nooit meer op.

Ik kan niet wachten op mijn eigen studentenkamer. Een persoonlijke teringzooi vol lege bierglazen, pizzaresten en al het andere waar mijn moeder van gruwelt. Eindelijk rust.

Kattenvrouwtje

Alleen jammer zo'n bodempje bier gaat schimmelen en dat pizzaresten pootjes krijgen. Als ik later bekroond word tot Koningin der Kattenvrouwtjes wegens mijn grote verzameling katten, stinkende onderbroeken en rotte abrikozen onder de bank, en ik als prijs een team vlooienverdelgers win, denk ik toch vast bij mezelf: "Mama, had ik toch maar naar je geluisterd".